Ἡ ζωή μας κάτω ἀπ᾽ τὸ χῶμα!

Καὶ ξαφνικὰ ἕνα πρωῒ βρεθήκαμε νὰ ἐπιλέγουν ἄλλοι γιὰ μᾶς.
Νὰ αποφασίζουν ἄλλοι γιὰ μᾶς.
Νὰ νοιάζονται νὰ ἐκσυγχρονίσουν
ὄχι τὴ ζωή, ἀλλὰ τὸ θάνατό μας. 

Ξαφνικὰ ἕνα πρωῒ βρεθήκαμε ὑπὸ ζυγόν.
Περικυκλωμένοι ἀπὸ «σωτῆρες», ποὺ ψάχναν μὲ σπουδὴ
νὰ βροῦν τρόπους ἐξόντωσης,
ὥστε ἀπὸ τὴν κατηγορία τῶν ὄντων
νὰ περάσουμε σ’ ἐκείνη τῶν μὴ ὄντων·
τῶν ἀπαθῶν καὶ ἀνέραστων καὶ ἄβουλων πλασμάτων,
ποὺ πρῶτα τὰ τρομοκρατεῖς καὶ μετὰ τὰ χειρίζεσαι
καὶ τὰ διαχειρίζεσαι ὅπως θέλεις. 

Ξαφνικά, χωρὶς νὰ ἀκουστοῦν ἔκτακτα δελτία εἰδήσεων,
χωρὶς νὰ φανοῦν ἐχθροί,
χωρὶς ὑποψία πολέμου,
διαπιστώσαμε ὅτι εἴμαστε ὑπὸ κατοχή.
Εἶχαν ἐπιλέξει γιὰ μᾶς τὸν ἀργὸ θάνατο.

Εἶχαν ἐπιλέξει γιὰ μᾶς μιὰ σωρεία ἐντολῶν,
ἀπειλῶν,συμβιβασμῶν,
περικοπῶν πάσης φύσεως,
ἱκανῶν νὰ πλήξουν ἀποτελεσματικὰ τὸ κέντρο τῆς ζωῆς,
δηλαδὴ τὴν Καρδιά μας. 

Ἔτσι ἔγινε: ἕνα πρωΐ,
μὲ ἑωσφορικὴ ἀλαζονεία
μᾶς φορέσανε τὸ ἑωσφορικὸ σχέδιο:
ἀπὸ τὴν τάξη τῶν ὑγιῶν νὰ περάσουμε στὴν ἄλλη,
τῶν κλινικὰ νεκρῶν. 

Ἔτσι τοὺς βόλευε:
κλινικὰ νεκροὶ οἱ πολίτες,
κλινικὰ νεκρὴ ἡ χώρα. 

Καὶ ἡ ζωή μας στὰ σκοτεινὰ σκοτεινιασμένη, 

στὰ εὐτελῆ ἐξευτελισμένη. 

Κι ἐμεῖς, φοβισμένοι καὶ μουγγοί…,
νὰ τρῶμε χῶμα καὶ νὰ δοξάζουμε αὐτοὺς
ποὺ μᾶς ἐξασφαλίζουν τὸ ἔδεσμα:
χῶμα χωρὶς οὐρανό,
χῶμα ἕως θανάτου. 

Αὐτὸς ἦταν ὁ στόχος:
ἡ ζωή μας κάτω ἀπ᾽ τὸ χῶμα! 

Ἐκεῖ τὴν ὁδηγοῦν καὶ περιμένουν χαιρέκακα
τὴν ἐκ τοῦ φόβου γενικὴ παραλυσία,
τὴν ἐκ τοῦ φόβου πλήρη ἀδράνεια,
τὴν ἐκ τοῦ φόβου ὑποταγή. 

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι περάσαμε ὅλοι ἕνα σόκ.
Ὅμως λειτούργησε γρήγορα ὁ νοῦς, ὁ μέσα νοῦς.
Κι ἀνοίξανε τὰ μάτια, τὰ μέσα μάτια:
Ποιὸς νὰ φοβηθεῖ;
Καὶ γιατί νὰ φοβηθεῖ; 

Οἱ «σωτῆρες» μας δὲν ξέρουν τὴν ἀληθινὴ καταγωγή μας.
Δὲν ξέρουν ὅτι εἴμαστε ἀπὸ κείνη τὴ γενιὰ τῶν ἀθανάτων,
ποὺ τὸ χῶμα δὲν τὸ λέει χῶμα
ποὺ τὸ χῶμα δὲν τὸ λέει μνῆμα. 

Εἴμαστε ἀπὸ κείνη τὴ γενιά, ποὺ τὸ λέει Μήτρα:
τὰ δικά μας χώματα γεννᾶνε καὶ γεννοβολᾶνε
καὶ βλαστάνουν ζωὴ ἰσχυρότερη ἀπ᾽ τὴν πρώτη. 

Ἱκανὴ νὰ τινάξει στὸν ἀέρα ὅλες τὶς ταφόπετρες
ποὺ βάλαν στὰ κεφάλια μας
οἱ εὐρωφαρισαῖοι
καὶ οἱ εὐρωυποκριτές. 

Οἱ «σωτῆρες» μας δὲν ξέρουν ὅτι γιὰ μᾶς τὸ χῶμα ἔχει φωνή.
Γιὰ μᾶς τὸ χῶμα ἔχει ψυχή…
Μιλάει…
Κλαίει…

Ἐξιστορεῖ τὴν ἀληθινή μας ἱστορία
Ἐξιστορεῖ πῶς γίναν τὰ βουνὰ καὶ πῶς μεῖναν ἀδούλωτα.
Μὲ πόσα δάκρυα καὶ μὲ πόσα αἵματα! 

Οἱ «σωτῆρες» μας δὲν ξέρουν ὅτι τὰ δικά μας χώματα εἶναι ζωντανά.
Φυλᾶνε κατακόμβες, κρησφύγετα,
κρυφὰ σχολειά, τόπους λατρείας,
βημόθυρα, θεμέλιους λίθους ναῶν,
ἀνώνυμους ἥρωες,
ἀνώνυμους μάρτυρες,
ἅγια σώματα ποὺ μυροβλύζουν,
ἅγια λείψανα ποὺ θεραπεύουν. 

Ἐμεῖς δὲν τὰ λέμε χώματα αὐτά.
Τὰ λέμε Προζύμι!
Ποὺ σοῦ ἐνεργοποιεῖ ὅλο τὸ φύραμα.
Ποὺ σοῦ εὐωδιάζει ὅλο τὸ φύραμα.
Ποὺ σοῦ τὸ ἁγιάζει.
Ποὺ ἀπὸ κεῖ τρῶνε καὶ θὰ τρῶνε οἱ ἐπερχόμενες γενιὲς καὶ θὰ ἀθανατίζονται:
θὰ ξέρουν δηλαδὴ ὅτι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἦρθαν καὶ στὸν Θεὸ πηγαίνουν καὶ τὸν Θεὸ μόνο προσκυνοῦν. 

Αὐτὸς ἦταν ὁ στόχος: ἡ ζωή μας κάτω ἀπ᾽ τὸ χῶμα!
Ὅμως ποιὸς θὰ φοβηθεῖ;
Καὶ γιατί νὰ φοβηθεῖ; 

Οἱ «σωτῆρες» μας δέν ξέρουν ὅτι εἴμαστε ἀπὸ κείνη τὴ γενιὰ
τῶν ἀθανάτων ποὺ βγαίνει ζωντανὴ ἀπὸ τὶς συμφορές,
γιατὶ ξέρει νὰ μετανοεῖ,
γιατὶ ξέρει νὰ ὁμολογεῖ:
ἔφταιξα καὶ ξαναρχίζω πάλι. 

Οἱ «σωτῆρες» μας δὲν ξέρουν ὅτι ὁ ἐνταφιασμός μας
δὲν συνεπάγεται τὸ θάνατό μας.
Εἴμαστε ἀπὸ κείνη τὴ γενιὰ ποὺ δὲν πεθαίνει ὅταν ἐνταφιάζεται. 

Ὁ ἐνταφιασμός μας δὲν εἶναι τέλος.
Εἶναι ἀρχή.
Κυοφορία εἶναι…
Προσμονὴ ἐπερχόμενης ἄνοιξης…
Προσδοκία ζωῆς ἀθανάτου! 

Τὰ δικά μας χώματα εἶναι ζυμωμένα μὲ οὐρανό.
Εἶναι ραντισμένα μὲ ἁγιασμό.
Καὶ γι᾽ αὐτὸ δὲν πεθαίνουν τοὺς ζωντανούς.
Ζωντανεύουν τοὺς νεκρούς!
Φυτεύεις σπόρο καὶ παίρνεις δένδρο!
Δύει ἕνας καὶ ἀναδύεται Ἔθνος! 

Ἡ ζωή μας κάτω ἀπ᾽ τὸ χῶμα!
Τὸ τοῦνελ ποὺ μᾶς βάλανε ἀλλοῦ θὰ μᾶς βγάλει…
Διαμετρικὰ ἀλλοῦ!
Δὲν τὸ φαντάζονται ὅμως.
Γιατὶ δὲν ξέρουν πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ σπίθα
ποὺ φυλάγεται ἀθόρυβα κάτω ἀπ᾽ τὴ στάχτη!
Γιατὶ δὲν ξέρουν πόσο πανίσχυρη εἶναι ἡ ἄνοιξη
ποὺ κυοφορεῖται ἀθόρυβα κάτω ἀπ᾽ τὰ μάρμαρα! 

Δὲν ὑπάρχει περίπτωση!
Εἴτε ἀρέσει εἴτε δὲν ἀρέσει,
θὰ ραγίσει τὸ μάρμαρο ραγίσματα χίλια καὶ ἡ ἄνοιξη θἄρθει! 

Θ᾽ ἀνατείλει ὁ ἥλιος ἀπ᾽ τὰ Χώματα!
Καὶ θὰ μάθουν αὐτοὶ ποὺ δὲν ξέρουν ὅτι 

Δὲ μποροῦν νὰ διαφεντέψουν τὴ ζωὴ λαοῦ ἀπροσκύνητου!
Δὲ μποροῦν νὰ σκοτώσουν τὴν ψυχὴ λαοῦ ἀπροσκύνητου! 

Ὅ,τι κι ἂν κάνουν, δὲν μποροῦν νὰ πειράξουν τὴν ψυχή μας!
Θὰ τὸ μάθουν κι αὐτοὶ ποὺ δὲν ξέρουν πόσο ἀλώβητος εἶναι ὁ ἄνθρωπος
ὁ βαπτισμένος εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος! 

Ἡ ζωή μας ἀνδρώνεται στὰ δύσκολα!

Ἡ ζωή μας φωτίζεται στὰ σκοτεινά! 

Ἡ ζωή μας μεγαλύνεται στὰ ἀντίξοα! 

Καὶ ποιὸς θὰ φοβηθεῖ; Καὶ γιατὶ νὰ φοβηθεῖ;

ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ, Σέ καιρούς χαλεπούς, Σήματα ἐλπίδας στὶς ἀγωνίες τῶν ἀνθρώπων

πηγη:faneromenihol.gr