Σήμερα πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται, προσπαθοῦν, ἀλλὰ τελικὰ δὲν γιατρεύονται ἀπὸ τὰ πάθη καὶ μένουν τὸ ἴδιο. Γιατί;
Διότι δὲν μετανοοῦμε ἀληθινά, δὲν ἐπιστρέφουμε ἀληθινὰ στὸν Θεό.
Πολὺ ἐπιπόλαια τὰ πήραμε τὰ πράγματα. Κάναμε ἕναν συμβιβασμό. Θέλουμε νὰ εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ, νὰ εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ νὰ μὴ χάσουμε τίποτε ἀπὸ τὴν κοσμικὴ ζωή.
Μπορεῖ νὰ κάνουμε πολλὰ πράγματα, ἀλλὰ ἅμα δὲν ταπεινωθοῦμε, δὲν θὰ ἔλθει ἡ χάρη ποτέ. Ποῦ εἶναι ἡ ταπείνωση; Ποῦ εἶναι ἡ ἀληθινὴ μετάνοια; Ποῦ εἶναι τὸ νὰ σταθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἔτσι ποὺ νὰ νιώθουμε πέρα γιὰ πέρα τὴν ὅλη ἐξαχρείωσή μας; Δὲν τὸ θέλουμε αὐτό.
Ἀπὸ ἐδῶ, ἀπὸ ἐκεῖ, πασχίζουμε νὰ περισώσουμε κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Ἐνῶ πρέπει νὰ νιώσει κανεὶς ὅτι ὅλος εἶναι ἁμαρτία.
Ἅμα καταφύγει ὅμως στὸν Θεό, ὁ Κύριος θεραπεύει τὸν ἄνθρωπο.
Αὐτὸ ἔχει σημασία.
π. Συμεών Κραγιοπούλου (†)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου