Οι τελευταίοι καιροί.Τι να κάνω;

Παραβολή

Μια γυναίκα ήρθε στον γέροντα. Ο γέρος - γκριζομάλλης, αδύναμος, κάθεται και σιωπά όλο και περισσότερο. Τον ρωτάει:

 

- Πατέρα, εδώ, όλοι λένε: σύντομα θα έρθουν οι τελευταίοι καιροί. Θα υπάρχει πείνα. Και σκέφτηκα: μήπως πρέπει να προμηθευτώ τρόφιμα; Έχω ένα μεγάλο κελάρι, θα έβαζα τα πάντα εκεί, και πέρασα μια δύσκολη στιγμή. Τι λες? Τι να ετοιμάσω;

 

- Λάδι, - απάντησε μετά βίας ο γέρος.

 

- Λάδι? - ξαφνιάστηκε η γυναίκα.

 

- Λάδι ...

 

Πάει σπίτι, σκέφτεται: το λάδι είναι λάδι. Άρα πρέπει να γεμίσει ένα κελάρι γεμάτο λάδι; Μα γιατί τόσο λάδι μόνο ; Δεν μπορεί να καταλάβει, απλώς εκπλήσσεται. Και στο σπίτι, ηρέμησε ανέλαβα το νοικοκυριό, και κάπως τα ξέχασα όλα.

Πέρασαν τρία χρόνια. Η γυναίκα ανησυχεί ξανά: 

 

τι κι αν έχουν έρθει πραγματικά οι τελευταίες στιγμές; Τρέξε στον γέροντα!

 

- Πατέρα, πες μου τι να κάνω, τι να αποθηκεύσω;

 

- Λάδι, - απαντά ήσυχα ο γέρος.

 

«Πάλι λάδι! Πόσο από αυτό το λάδι χρειάζεστε;" Και ξαφνικά - η καρδιά της γυναίκας άνοιξε, και κατάλαβε για ποιο λάδι μιλούσε ο γέρος. Πηγαίνει στο σπίτι και σκέφτεται τώρα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο: 

 

«Αγιε Σεραφείμ του Σάρωφ, τι μας είπε να κάνουμε; Συλλέξτε πνευματικό λάδι για να μην αδειάζετε, όπως εκείνες οι ανόητες παρθένες των οποίων οι λάμπες έσβησαν. Και το πνευματικό λάδι είναι η προσευχή, η συμπόνια, η συγχώρεση και η αγάπη. Αυτό μου είπε ο γέροντας, αλλά δεν κατάλαβα… »

 

Επέστρεψα στο σπίτι και από τότε, ως καλός Χριστιανός, άρχισα να προσεύχομαι θερμά, να μετανοώ και να συγχωρώ, συλλέγοντας πολύτιμες σταγόνες πνευματικού λαδιού στο δικό μου κουμπαρά ...

Elena Cherkashina

πηγη