Στὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ γίνεται λόγος γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας στὴ Ναΐν. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος εὐσπλαγχνίσθῃ ἐπʼ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ˙ μὴ κλαῖε.
Αὐτὸ εἶναι τὸ θέμα. Ὁ Κύριος θέλει πάρα πολὺ νὰ μᾶς σπλαχνισθεῖ κατὰ ἰδιαίτερο τρόπο καὶ νὰ μᾶς πεῖ:
«Μὴν κλαῖς, ἐγὼ θὰ σὲ σώσω».
Ὅλα ὅσα κάνει ὁ Κύριος – ὅσα ἔκανε καὶ παλιὰ καὶ στὶς μέρες μας -ὅλα εἶναι γιὰ νὰ βεβαιωθοῦμε ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς εἶναι ποὺ ἐξουσιάζει τὰ πάντα.
Αὐτὸς εἶναι Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, αὐτὸς εἶναι ποὺ μᾶς ἀγαπάει, ποὺ θέλει νὰ μᾶς σώσει.
Αὐτὸς εἶναι ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς σπλαχνισθεῖ καὶ νὰ μᾶς σπογγίσει τὰ δάκρυα, νὰ μᾶς στηρίξει τὴν ὥρα τὴ δύσκολη, ἀλλὰ τελικὰ ὅμως γιὰ νὰ ἀφεθοῦμε στὰ χέρια του, καὶ νὰ κάνει τὸ ὅποιο θαῦμα θέλει ἐκεῖνος στὸν καθένα μας.
Καὶ κυρίως νὰ ἀναστήσει – ποὺ ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν μπορεῖ νὰ τὸ κάνει –
τὴ νεκρὴ ψυχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου