Την ώρα που ξαπλώνεις για να κοιμηθείς, θυμήσου να σε παίρνει ο ύπνος μ’ αισθήματα ευγνωμοσύνης.
Αν κοιμηθείς σκεπτόμενος δυσάρεστα και λυπηρά αν σε μιζέρια και σε σκέψεις γκρίνιας έρθει ο ύπνος να σε πάρει, γέμισες δηλητήρια το κορμί σου όλη νύχτα .
Ενώ αν πεις «σ’ ευχαριστώ Θεέ μου» που αναπνέω, που ήρθαν δυο φίλοι σπίτι να με δουν, που έφαγα αυτό το νόστιμο σουβλάκι κι αυτό το τέλειο παγωτό, που είδα τα μάτια του καλού παιδιού μου κι άκουσα το τραγούδι π’ αγαπώ, που φίλησα τα χείλη της καλής μου, και έδωσα ένα κέρμα στο φτωχό…
Μα όχι μόνο να τα πεις, μα να τα νιώσεις κι όλας τούτα δω τα λόγια.
Να αισθανθείς να βγαίνει από τα σπλάχνα σου κάτι γλυκό.
Κάτι σαν παιδικό σιρόπι, που ρίχνει ευθύς τον πυρετό.
Τότε να δεις τι ομορφιά η καρδιά θα νιώσει και πόσο θα γλυκάνει το μυαλό, και πώς ο ύπνος γρήγορα θα έρθει να σου χαρίσει χορτασμό.
Θα κοιμηθείς ίσως τρεις ώρες, μα θα ‘ναι ο ύπνος σου βαθύς ντυμένος την ευγνωμοσύνη σαν να εκοιμήθης δεκατρείς.
Τέτοιοι ανθρώποι – εγώ νομίζω – θα ζήσουνε χρόνια πολλά, γιατί η γκρίνια μάς γερνάει κι ασπρίζει όλων τα μαλλιά.
Γι’ αυτό, κι εσύ όταν ξαπλώνεις προσπάθησε να θυμηθείς τα τόσα δώρα που βιώνεις και πάψε να μεμψιμοιρείς…
Για προσκεφάλι σου να έχεις τη λέξη αυτή: ευχαριστώ!
Κι αν η ζωή σου σε πληγώνει εσύ, ξανά ευχαριστώ!
Μοιάζει τρελό, κουφό, παράλογο, να λέω για όλα ευχαριστώ.
Μα όσες φορές το δοκιμάζω πιάνει! Και, να! είμαι εδώ, κι ακόμα ζω…
π.Ανδρέας Κονάνος
πηγη: https://lllazaros.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου