του π. Ανδρέα Κονάνου
Να διαβάζεις τους ψαλμούς του Δαβίδ. Εκεί θα δεις τον Δαβίδ που μιλάει στον Θεό με μια τέτοια πίστη, εντυπωσιακή! Απευθύνεται στον Θεό και του λέει: «Κύριε, είσαι ο βράχος μου, το στήριγμά μου, το καταφύγιό μου!
Είσαι η πέτρα μου! Είσαι η υπομονή μου, είσαι η δύναμή μου. Κύριε, τα νερά σου με ξεδιψούν. Κύριε, η σκέψη σου μ’ ανακουφίζει. Μόνο που σε σκέφτομαι, ανασταίνομαι. Κύριε, τα φτερά της προστασίας Σου με καλύπτουν και δροσίζομαι κάτω απ’ τον ίσκιο της αγάπης Σου. Οπου κι αν πάω, Κύριε, δεν φοβάμαι τίποτα. Και στον θάνατο να πάω, εγώ έχω Εσένα κοντά μου κι ανοίγεις δρόμους και μου δίνεις φως».
Ε, αυτά τα λόγια κάνουν και τον νου να σκέφτεται αλλιώς. Αυτά τα λόγια, αυτή η πίστη, διαμορφώνουν μια τέτοια σκέψη και στάση ζωής που μπορεί να βλέπεις τα ίδια πράγματα που βλέπουν όλοι με συγκεκριμένο τρόπο (ανεργία, ταλαιπωρία, αρρώστιες), αλλά εσύ λες: «Οχι. Οχι, δεν θα το δω έτσι. Δεν θα τρελαθώ. Δεν θα απελπιστώ. Θα ελπίζω στο Χριστό.
Σ’ Αυτόν θα κρεμαστώ. Απ’ Αυτόν θα ελπίζω να ‘ρθει η λύση. Και θα βάλω στη ζωή μου φως. Περισσότερο φως. Θ’ ανάβω φως μέσα μου». Τα κεράκια που ανάβουμε στην Εκκλησία αυτό δηλώνουν.
Το ξέρεις αυτό, Βασίλη; Ο Βασίλης Χατζηνικολάου είναι πάλι μαζί μας και τον ευχαριστώ πάρα πολύ που και σήμερα μας δίνει την ξεκούραστη και φωτεινή μουσική του. Ευχαριστώ πάρα πολύ, Βασίλη, γι’ αυτό το μουσικό διάλειμμα.
Είδες πώς παίζει ο νους μας; Τρέχει από εδώ, τρέχει από εκεί. Μπορεί να σου μπει κάτι στο μυαλό και να νομίζεις ότι έτσι είναι τα πράγματα, ενώ δεν είναι έτσι. Κι αρρωσταίνεις απ’ τη στενοχώρια σου άδικα. Γιατί έτσι νομίζεις. Ετσι πιστεύει το μυαλό σου. Και πολλοί το λένε «Το μυαλό σου το άρρωστο τα φταίει όλα. Το μυαλό σου, που σκέφτεται, που φαντάζεται, που μπερδεύεται, που ζαλίζεται».
Ελεγα για το κεράκι που ανάβουμε στην Εκκλησία… Με το κεράκι αυτό, εκτός των άλλων, παρακαλάμε τον Θεό να ‘χουμε φωτεινούς λογισμούς. Οπως είναι αυτή η φλογίτσα στο κερί, έτσι να ‘ναι και μέσα στο μυαλό μας μια φλόγα. Να μπει ένα φως και να φωτίσει τα πράγματα. Να μην είμαι άνθρωπος που μεταδίδω σκοτάδι. Ούτε με τα λόγια ούτε με τις σκέψεις ή την ψυχική μου κατάσταση. Ούτε να δημιουργώ γύρω μου μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας και αποθάρρυνσης, μα να ακτινοβολώ.
Οπου βρεθώ κι όπου σταθώ να μη σκοτεινιάζει ο τόπος. Οταν πας κάπου να δίνεις φως. Να μιλάς και να χαίρεται ο άλλος, να βλέπει αισιόδοξα τα πράγματα κοντά σου. Να σε ρωτά: «Θα τα καταφέρουμε; Τι λες εσύ;». Και ν’ απαντάς εσύ: «Βεβαίως, θα τα καταφέρουμε». Μέσα σ’ αυτό το φως λιώνουν τα πάντα. Οσοι Αγιοι είδαν τον Χριστό στην προσευχή τους, είχαν αυτή την αίσθηση του φωτός. Είδαν τον Κύριο μέσα σε λάμψη, μέσα σε υπερκόσμια ατμόσφαιρα, κι αντίκρισαν ένα φως που δεν περιγράφεται με λόγια αυτού του κόσμου. Αυτό το φως, αν μπει και τώρα στον νου σου και σε φωτίσει, θα αλλάξουν όλα.
«Χριστέ, το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον».
Αυτό το φως θα σε κάνει να δεις αλλιώς τη ζωή και τα προβλήματά της. Αυτό να ζητάμε απ’ τον Χριστό: Να μας αλλάξει, να μας ανακαινίσει. Το πώς θα γίνει, τον τρόπο, τον είπα. Ετσι: ζητώντας το. Επαναλαμβάνοντας λόγια προσευχής πάλι και πάλι.
http://theomitoros.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου