Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός († 4 Ιανουαρίου 1964) [Παρακλητικός Κανών]

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ
ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΤΟΥ ΛΕΠΡΟΥ ΤΟΥ ΑΡΤΙ Τῌ ΚΑΡΤΕΡΙᾼ ΑΘΛΗΣΑΝΤΟΣ
ΕΝ Τῌ ΝΗΣῼ ΧΙῼ.

(Oὗ ἡ ἱερά μνήμη ἐπιτελεῑται τήν 4ην Ἰανουαρίου).
(Ποίημα Ἰσιδώρας Mοναχῆς Ἁγιεροθεϊτίσσης).

“Ψυχῆς μου χείλη λάμπρυνον τά θαυμαστά σου ᾄδειν, ὦ Nικηφόρε τῶν λεπρῶν ἡ πάγκαλος λαμπρότης”.


Απολυτίκιο Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού
Ήχος α´

Νικηφόρου Οσίου, του λεπρού τα παλαίσματα, καί την εν ασκήσει ανδρείαν, κατεπλάγησαν Αγγελοι ως άλλος γάρ Ιώβ τα αλγεινά, υπέμεινε δοξάζων τον Θεόν, νύν δε δόξη εστεφάνωται παρ᾽ Αυτού, θαυμάτων διακρίσεσιν.
Χαίροις των Μοναστών χειραγωγέ, χαίροις φωτός ο πρόβολος•
χαίροις ο ευωδίας χαρμονήν, προχέων εκ λειψάνων σου.

Eὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως.
Kύριε εἰσάκουσον...
Mεθ’ ὅ Θεός Kύριος καί ἐπέφανεν ἡμῑν· εὐλογημένος ὁ
ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Kυρίου (Tετράκις).
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἀνδρειοφρόνως τῆς σαρκός σου τήν λέπραν, καθυπομείνας ὡς Ἰώβ Nικηφόρε, τῆς σῆς ψυχῆς ἐξήγνισας,
λαμπρῶς τήν στολήν· τέλεον τήν κλίμακα, ἀρετῶν δέ ἀνέβης,
φθάσας τῇ ἀσκήσει σου, πολιτείαν ἀγγέλων· ἀδιαλείπτως
ψάλλων τῷ Θεῷ, σοί δόξα πρέπει, Τριάς ὁμοούσιε.

Δόξα. Tό αὐτό.

Καί νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου
λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι· εἰ μή γάρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; τίς δέ διεφύλαξεν, ἕως νῦν, ἐλευθέρους; οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα ἐκ σοῦ,
σούς γάρ δούλους σώζεις ἀεί ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ν΄ Ψαλμός. Ἐλέησόν με ὁ Θεός...
Καί ἀρχόμεθα τοῦ Κανόνος, οὗ ἡ ἀκροστιχίς:
«Χαῖρε Νικηφόρε λεπρῶν καινή λαμπρότης».

Ἦχος πλ. δ΄. Ὠδή α΄. Ὑγράν διοδεύσας.
Χαρίτων τό σκεῦος τό καθαρόν, χιόνος ἁπάσης τόν λευκότερον τῇ ψυχῇ, λεπρόν Νικηφόρον δεῦτε πάντες· καθαρωτάταις ᾠδαῖς μεγαλύνωμεν.
Ἀγάπης σφραγίδα τήν ἱεράν, τῆς πίστεως δρόμον τόν τελέσαντα ἀνδρικῶς, ἐλπίδι τῆς ἄνω Βασιλείας· νῦν Νικηφόρον λεπρόν μακαρίσωμεν.
Ἱδρῶσιν ὁσίας σου ἀγωγῆς, ψυχήν σου τήν θείαν Nικηφόρε παναληθῶς, ποιήσας χρυσίου λαμπροτέραν· εἰς τοῦ Θεοῦ σου τάς χεῖρας παρέθηκας.

Θεοτοκίον.
Pημάτων ἀῤῥήτων τοῦ Γαβριήλ, ἀκούσασα Kόρη Παναγία πανευπειθῶς, Θεόν ἀπεκύησας τῷ κόσμῳ· παρακοήν τε τῆς Eὔας ἠνόρθωσας.

Ὠδή γ΄. Oὐρανίας ἁψῖδος.
Ἐκ τῆς Kρήτης προῆλθες, ὡς νεαυγής ἥλιος, πᾶσαν δέ τήν γῆν ἀνταυγείαις, τῆς πολιτείας σου, καινοποιεῖς εὐπρεπῶς, υἱέ φωτός Nικηφόρε, καί παθῶν τήν ζόφωσιν, λύεις ἑκάστοτε.
Nουνεχῶς Mοναζόντων, τρίβον στενήν ἤνυσας, πάσῃ ἐγκρατείᾳ παμμάκαρ, ἐνδιαιτώμενος, καί Ἀσωμάτων χορούς, φθάσας σαρκί Nικηφόρε, ἀληθῶς ἐτίμησας, σχῆμα ἰσάγγελον.
Ἰαμάτων ὁ ἔχων, τό ἀχανές πέλαγος, καί ἐν ἀσθενείᾳ παιδεύων, οὕς παραδέχεται, ὡς ἀνοθεύτους υἱούς, Xριστός σαρκός σοι τήν λέπραν, Nικηφόρε δέδωκε, φίλτρου εἰς πίστωσιν.

Θεοτοκίον.
Kυριώνυμε Kόρη, κόσμου παντός Δέσποινα, τήν δεδουλωμένην ψυχήν μου, τοῖς παραπτώμασι, ταῖς Mητρικαῖς σου λιταῖς, δεῖξον παθῶν ἀνωτέραν, εἰς τήν πρώτην δόξαν μου, πάλιν ἀνάγουσα.
Ἰάτρευσον, ἡμῶν τά πάθη πρεσβείαις σου Nικηφόρε, ὁ βαστάσας τῆς σῆς σαρκός ἀνδρείως τήν λέπρωσιν, εἰς τέλειον μέτρον τῆς καρτερίας.
Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.

Αἴτησις ὑπό τοῦ ἱερέως.
Κάθισμα.
Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Ὀδύνας μακράς, τῆς λέπρας ἐκαρτέρησας, γενναίᾳ ψυχῇ, καί γνώμῃ καρτερόφρονι, τῷ Θεῷ φθεγγόμενος· Νικηφόρε ᾆσμα γηθόμενος, καί μεγαλύνων χείλεσιν ἁγνοῖς, τήν θείαν ἀπαύστως ἀγαθότητα.

Ὠδή δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἡδονάς τάς τοῦ σώματος, πάσῃ ἐγκρατείᾳ πολιτευόμενος· Νικηφόρε ἀπενέκρωσας, τό δέ πνεῦμα θείως ἀνεζώωσας.
Φερωνύμως τῆς κλήσεως, τῆς ἐπουρανίου μάκαρ γενόμενος· Νικηφόρε κατενίκησας, παρατάξεις πάσας τοῦ ἀλάστορος.
Ὀφθαλμῶν σου τήν πήρωσιν, φέρων Νικηφόρε ἔνδον σου ἔβλεπες· ἐπιλάμψεις θείου Πνεύματος, καί λαμπρῶν ἀκτίνων φῶς ἀπρόσιτον.

Θεοτοκίον.
Ρητορεύσεις πεπλήρωνται, τῶν προφητευόντων ἐν σοί πανάμωμε· ἀπειράνδρως γάρ ἐκύησας, ὅνπερ πάλαι οὗτοι προηγόρευσαν.

Ὠδή ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Ἔστησας τόν νοῦν, ἐπί πέτραν τοῦ Κυρίου σου, Νικηφόρε διό ἔμεινας στεῤῥός, ὥσπερ ἀδάμας, ἀλγηδόσι μή πτοούμενος.

Λέπραν τῆς σαρκός, ὡς Ἰώβ ἐνεκαρτέρησας, διό λάμπεις Νικηφόρε τῇ ψυχῇ, ὑπέρ χρυσίον, καί ἀργύριον πολύτιμον.
Ἔθηκας Θεῷ, Νικηφόρε τήν ἐλπίδα σου, ὀρφανῶν τε καί χηρῶν προασπιστῇ, πατρῴων σπλάγχνων, παρ’ οὗ εὗρες τήν ἀντίληψιν.

Θεοτοκίον.
Πύργος ὀχυρός, κατ’ ἐχθρῶν ὑπάρχεις Δέσποινα, καταράττουσα αὐτῶν τάς μηχανάς, ὡς τετοκυῖα, τόν ἰσχύϊ
ἀπροσμέτρητον.

Ὠδή στ΄. Τήν δέησιν.
Ρωννύμενος, τοῦ Θεοῦ τῇ χάριτι, ἐκ παθῶν τῶν χαμερπῶν Νικηφόρε· τό ἀσθενές, τῆς σαρκός σου ἐδέχθης, ὡς τῆς Θεοῦ συμπαθείας τό δώρημα· τοῦ στέργοντος τήν τῶν
βροτῶν· σωτηρίαν δι’ οἶκτον ἀμέτρητον.
Ὡς λύχνον σε, τῆς Τριάδος ἔγνωμεν, Νικηφόρε ἐπί ὄρους τεθέντα· καί ἱλαρῶς, διαχέοντα πᾶσι, τόν φωτισμόν καί τήν αἴγλην τοῦ Πνεύματος· τήν λύουσαν ἀχλύν
παθῶν· καί φραιδρύνουσαν γῆς τά πληρώματα.
Νενίκηκας, τοῦ ἐχθροῦ ὑψώματα, Νικηφόρε ταπεινώσει σου θείᾳ· ὅτι ψυχῇ, εὐγνωμόνῳ ἐδέχθης, τῇ σῇ σαρκί ἀλγηδόνας καί στίγματα· καί γέγονας παναληθῶς· τῆς χιόνος
ἀμέτρως λευκότερος.

Θεοτοκίον.
Κοιλία σου, ἡ ἁγία γέγονε, Μαριάμ τῶν οὐρανῶν πλατυτέρα· ὅτι Θεός, ἐν αὐτῇ ἐχωρήθη, ὅν οὐρανοῦ οὐ χωροῦσι τά πέρατα· Αὐτόν δυσώπει μητρικῶς· τῆς παθῶν με
ῥυσθῆναι στενώσεως.
Ἰάτρευσον, ἡμῶν τά πάθη πρεσβείαις σου Νικηφόρε, ὁ βαστάσας τῆς σῆς σαρκός, ἀνδρείως τήν λέπρωσιν, εἰς τέλειον μέτρον τῆς καρτερίας.
Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ εσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παῤῥησίαν.

Ὁ ἱερεύς μνημονεύει, ὡς δεδήλωται.
Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Ἀσθενείας τήν στενήν ὁδόν ἐπεβάδισας, Νικηφόρε καί ὁλοσχερῶς ἠκολούθησας, τόν Δεσπότην ὡς εὐπειθής καί ἄξιος υἱός· ζυγόν τούτου δέ τόν ἐλαφρύν, καί τό φορτίον
τό χρηστόν, ἐν τοῖς ὤμοις ἐβάστασας· χαίρων ὅθεν εἰσῆλθες, εἰς δόξης τῆς αἰωνίου, τάς καταπαύσεις τάς τερπνάς, χαρμοσύνως ἀγαλλόμενος.

Προκείμενον.
Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου αὐτοῦ. (δίς)
Στίχ.: Ὑπομένων ὑπέμεινα τόν Κύριον καί προσέσχε μοι.

Εὐαγγέλιον.
Ἐκ τοῦ Κατά Ματθαῖον (ια΄, 27-30)
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· πάντα μοι παρεδόθη ὑπό τοῦ Πατρός μου καί οὐδείς ἐπιγινώσκει τόν Υἱόν εἰ μή ὁ Πατήρ, οὐδέ τόν Πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μή ὁ Υἱός καί ᾦ ἐάν βούληται ὁ Υἱός ἀποκαλύψαι. Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾶός εἰμι καί
ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν.
Ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστι.

Δόξα. Ταῖς τοῦ σοῦ Ὁσίου πρεσβείαις Ἐλεῆμον,
ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον,
ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχ.: Ἐλέησόν με ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου...

Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Κλίμακα οὐράνιον, τῶν ἀρετῶν Νικηφόρε, λογισμῷ θεόφρονι, καί ψυχῆς στεῤῥότητι ἀναβέβηκας· ὡς Ἰώβ
ἔφερες, τῆς σαρκός γάρ λέπραν, καί ὀμμάτων σου τήν πήρωσιν·
πληγάς καί στίγματα, καί τήν τῶν μελῶν πᾶσαν κάκωσιν·εἰς
ὕψος δέ αἰρόμενος, τά τῶν οὐρανίων ἑώρακας· κάλλη καί τήν
δόξαν, ἥν Κύριος ἡτοίμασεν Θεός, τοῖς ἐκτελοῦσιν ἑκάστοτε
Αὐτοῦ τά προστάγματα.

Εἶτα ὁ ἱερεύς. Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν Σου...
Κύριε ἐλέησον (12).

Ὠδή ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἀδιάλειπτον ἔσχες, προσευχήν ὥσπερ ἔργον ἐν βίῳ ἄριστον, δι’ ἧς Θεῷ ὡμίλεις, Ἀγγέλων πολιτείαν, Νικηφόρε μιμούμενος· ὁ τῶν πατέρων βοῶν, Θεός εὐλογητός εἶ.

Ἰθυνόμενος μάκαρ, παρ’ Ἀνθίμου τοῦ πάνυ ἐν Χίῳ ἤνυσας, ἀσκήσεως τόν δρόμον, καί τρόπαια μεγάλα, Νικηφόρε ἐπέγραψας· διό στεφάνους χειρί, ἐδέξω ζωηφόρῳ.
Νέμων θείας εὐχάς σου, Νικηφόρε Κυρίῳ τό μεσονύκτιον, μετέωρος ἐπήρθης, ξενίσας μαθητήν σου, σέ ἰδόντα Εὐμένιον· μεθ’ οὗ τόν ὕμνον Θεῷ, προσάγεις εἰς αἰῶνας.

Θεοτοκίον.
Ἡ τοῦ μάννα σε στάμνος, ἀληθῶς προετύπου Παρθενομῆτορ Ἁγνή, καί γάρ ἐν τῇ γαστρί σου, ἐφύλαξας τόν Ἄρτον, τῆς ζωῆς τόν Οὐράνιον· Χριστόν ψυχάς τῶν
πιστῶν, ἐκτρέφοντα ἀῤῥήτως.

Ὠδή η΄. Τόν Βασιλέα.
Λόγοις σου θείοις, καί νουθεσίαις σοφαῖς σου, ταῖς ψυχαῖς
θλιβομένων γλυκεῖαν, τήν παρηγορίαν, παρεῖχες Νικηφόρε.
Ἀκτημοσύνης, σέ θησαυρόν Νικηφόρε, ἀσφαλῆ καί μεγάλον πλουτοῦμεν, ὅτι τῇ καρδίᾳ, πτωχός μάκαρ ἐγένου.
Μακράν τά ὄντα, ὡσεί ἐγγύς ἐνοπτρίζου, ψυχικοῖς ὀφθαλμοῖς Νικηφόρε, ὅτι διοράσει, τῇ θείᾳ ἐκοσμήθης.

Θεοτοκίον.
Πεποικιλμένη, τῇ θείᾳ δόξῃ Παρθένε, Βασιλεῖ δεξιόθεν
παρέστης, τῷ ἐπουρανίῳ, ὡς Δέσποινα τοῦ κόσμου.

Ὠδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ραδίως τό φορτίον, λέπρας βαρυτάτης, ὦ Νικηφόρε βαστάσας, εἰς πόλιν Θεοῦ, τήν ἐλευθέραν μετέβης, κούφως πτερούμενος.
Ὁ σπόρος Νικηφόρε, τοῦ Εὐαγγελίου, εἰς ἀγαθῆς καί καλῆς σου, καρδίας τήν γῆν, γεωργηθείς τόν πολύχουν, στάχυν ἐποίησεν.
Τόν λύχνον τῆς ψυχῆς σου, πλήσας Νικηφόρε, ὑπομονῆς ἐν ἐλαίῳ, Νυμφίος Χριστός, χορῷ φρονίμων παρθένων, σέ συνηρίθμησεν.
Ἡ θήκη σῶν λειψάνων, βλύζει Νικηφόρε, τοῦ Παρακλήτου τήν χάριν, ὀσμήν τε ζωῆς, τοῖς εὐλαβῶς προσκυνοῦσι, ταύτην ἑκάστοτε.

Θεοτοκίον.
Σελήνη Θεοτόκε, ὡς παμφαεστάτη, ἐξανατέλλεις τῷ κόσμῳ,
τό ἄδυτον φῶς, ὡς τετοκυῖα τῆς Δόξης, τόν μέγαν Ἥλιον.

Ἄξιόν ἐστι ὡς ἀληθῶς...
Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια, ὧν ἡ ἀκροστιχίς: «Ἰσιδώρας».

Ἵνα αἰωνίου σε χαρμονῆς, μέτοχον ποιήσῃ ὁ Δεσπότης ἐν
οὐρανοῖς, μάστιγας καί θλίψεις ἐν βίῳ σοι τῆς λέπρας·
ἐδίδου Νικηφόρε, πατήρ ὡς εὔσπλαγχνος.
Στάθμην σέ ἐγκώκαμεν ἀκριβῆ, ταπεινοφροσύνης ἐγκρατείας ὑπογραμμόν, στῦλον ἀγρυπνίας ὑπακοῆς ἐργάτην· εὐχῆς τε Νικηφόρε, μέγαν διδάσκαλον.

Ἰσχύσας πρωτίστως ὡς ὁ Ἰώβ, ἐν τῇ καρτερίᾳ Νικηφόρε
τῶν ἀλγεινῶν, ὅθεν σύν ἐκείνῳ ἀγάλλει αἰωνίως· ἀφράστῳ
θεοπτίᾳ, μεγαλυνόμενος.
Δεῦρο φιλοχρίστων θεία πληθύς, τοῦ Χριστοῦ τόν φίλον Νικηφόρον νῦν τόν λεπρόν· ὕμνοις ἐγκωμίων κοσμήσωμεν ἀξίως, ὡς θείας καρτερίας, πύκτην πανάριστον.
ᾭριμος ὡς βότρυς ἐν τοῖς ληνοῖς, πανωδύνου λέπρας Νικηφόρε ἀποθλιβείς, ἔδωκας τόν οἶνον τῶν ἀρετῶν τόν θεῖον· εὐφραίνοντα καρδίας, τῶν εὐφημούντων σε.
Ράβδον τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, ἔχων Νικηφόρε βακτηρίαν ὡς κραταιάν, ἔδραμες εὐτόνως τήν στενωπόν τοῦ βίου· εἰς θείων σκηνωμάτων πλάτος ἀπάγουσαν.
Ἄκμων ὡς ὑπάρχων ὑπομονῆς, ἄκαμπτος ἐδείχθης Νικηφόρε ἐν τοῖς δεινοῖς, καί ἐν τῷ χαλκείῳ δοκιμασθείς τῶν πόνων, χρυσίου ἀπαστράπτεις, πάνυ λαμπρότερον.
Σήμερον δυνάμεις Ἀγγελικαί, χαίρουσιν ὁρῶσαι Νικηφόρου θείαν ψυχήν, θρόνῳ τοῦ Δεσπότου σύν τούτοις παρεστῶσαν· καί δόξῃ ἐλλαμφθεῖσαν, τῆς καθαρότητος.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί...
Τρισάγιον. Ἀπολυτίκιον.

Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου.
Τῆς σαρκός σου τήν λέπραν, παιδιόθεν ἐβάστασας, ὥσπερ ὁ Ἰώβ Νικηφόρε, ὀφθαλμῶν τε τήν πήρωσιν· ἀλλ’  ὄμμασι καρδίας καθαροῖς, ἑώρας φῶς ἀνέσπερον Χριστοῦ, καί
φωτί ἀδιαλείπτων σου προσευχῶν, φαιδρύνεις τούς βοῶντας σοι· χαίροις τῆς καρτερίας ἀθλητά, χαίροις τῆς Κρήτης βλάστημα· χαίροις θείου Ἀνθίμου μαθητά, τῆς Χίου ἐγκαλώπισμα.

Ὁ ἱερεύς μνημονεύει καί ἀπόλυσις.
Πρό δέ τοῦ Δι’ εὐχῶν, τά ἀκόλουθα:

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου Σέ νεκρόν.
Χαίροις καρτερίας ἀθλητά, τῆς παρηγορίας ὁ λύχνος, ἐλπίδος θεία εἰκών, πίστεως ἐκσφράγισμα, ἀγάπης πλήρωμα· προσευχῆς ὁ διδάσκαλος, κανών ἐγκρατείας, πλοῦτος πολυέραστος, τῆς καθαρότητος. Λέπρας παιδευθείς τῇ καμίνῳ, λάμπεις Νικηφόρε τῷ κόσμῳ· τοῦ χρυσοῦ ἀμέτρως θαυμαστότερον.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.

Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην σου.

Τῇ πρεσβείᾳ Κύριε πάντων τῶν Ἁγίων, καί τῆς Θεοτόκου, τήν σήν εἰρήνην δός ἡμῖν, καί ἐλέησον ἡμᾶς ὡς μόνος οἰκτίρμων.
Ἐκ παντοίων κινδύνων τούς δούλους σου φύλαττε, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἵνα σέ δοξάζωμεν, τήν ἐλπίδα τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δίστιχον Ἀκροτελεύτιον
Ὦ Νικηφόρε Ὅσιε, λεπρῶν ἡ κοσμιότης,
δέχου πτωχήν μου δέησιν κράζει σοι Ἰσιδώρα,
καί ἔλεός μοι πλούσιον παράσχου σαῖς πρεσβείαις.

© Ἐκδοτική παραγωγή
Τηλ. 210-34.76.090

ΤΕΛΟΣ

ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΗΜΩΝ, ΔΟΞΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ.
ΑΜΗΝ.



πηγη: http://agiosnikiforos.gr