1.Οἱ ἄνθρωποι τρέχουν μέ προθυμία στόν δρόμο τῆς καταστροφῆς. Σέ καμιά ἐποχή δέν ὑπῆρξε τόση κακία, ὅση στίς ἡμέρες μας. Ἄς παρακαλοῦμε τόν πανάγαθο Θεό νά δώσῃ μετάνοια καί ἐπιστροφή καί σέ ἐμᾶς καί σ΄ ὅλα τά ἔθνη.
2.Ὁ φοβερός κατακλυσμός τῆς ἁμαρτίας ἀπειλεῖ νά καταποντίση ὅλους, λαϊκούς καί κληρικούς, πλούσιους καί πτωχούς, μεγάλους καί μικρούς, ἄνδρες καί γυναῖκες, γέροντες, νέους καί νήπια, ἐπειδή ὅλοι σχεδόν ἔχουμε ξεκλίνει. Ὅσοι δέ ἔχουν ἐκκλίνει ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου, προσπαθοῦν οἱ ἀσεβεῖς, μέ πολλούς τρόπους, νά ἀποπλανήσουν, γιά νά τούς καταστήσουν συνοδοιπόρους στόν δρόμο τῆς ἀπωλείας.
3.Οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἀνθρώπους ἔχουν μάτια καί δέν βλέπουν, ἔχουν αὐτιά καί δέν ἀκοῦν. Ἔχουμε δύσκολους καιρούς καί πονηρές ἡμέρες. Ὅποιος μπορέση νά σώσῃ τόν ἑαυτό του, θά ὀνομασθῆ μεγάλος· ἐάν σώσῃ καί ἄλλους, θά ὀνομασθῆ μέγιστος…
Ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἔφτασε. Τήν συγκρατοῦν οἱ προσευχές καί μεσιτεῖες τῆς Παναγίας Μητέρας Του, τῶν Ἁγίων στούς Οὐρανούς καί ὀλίγων ἐκλεκτῶν, πού βρίσκονται στήν γῆ. Ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἕτοιμοι καί μετανοημένοι, γιά νά σώσουμε τουλάχιστο τίς ψυχές μας.
4.Φοβοῦμαι ὅτι πολύ σύντομα θά ἀκολουθήση συμφορά στό ἀνθρώπινο γένος, ἐπειδή οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἄρχοντες καί τόν λαό, τούς κληρικούς καί λαϊκούς, βαδίζουν τόν εὐρύχωρο δρόμο, πού ὁδηγεῖ στήν καταστροφή… Ἐμεῖς μέ ὑπομονή ἄς βαδίζουμε τόν στενό δρόμο τῆς ἀρετῆς, προσβλέποντες στόν Ἀρχηγό τῆς πίστεώς μας καί θεωρώντας τά τοῦ κόσμου σκουπίδια, γιά νά κερδίσουμε τόν Χριστό…
5.Πραγματι σέ χάος μεγάλο βρίσκεται ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα. Βαδίζει κατά κρημνῶν. Βαδίζει στό σκοτάδι καί χωρίς πυξίδα. Ποῦ τελικά θά καταντήση; Ἐκεῖ πού κατάντησαν ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί καί παραβάτες τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀνά τούς αἰῶνες… Ἡ γενεά μας εἶναι πονηρή καί πρός τούς πονηρούς ὁ Κύριος ἀποστέλλει ἀνάλογες τιμωρίες γιά μετάνοιά τους.
6.Δύο πράγματα θά ἀναχαιτίσουν τήν ὁρμή τοῦ κόσμου πρός τήν κακία καί τήν ἀπώλεια, ἡ μετάνοια καί ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ μετάνοια ἀληθινή δέν ὑπάρχει, μένει ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ καί τό ἔλεος Του.
7.Ὁ καιρόςτῆς πρόσκαιρης ζωῆς εἶναι βραχύτατος, οἱ ἡμέρες εἶναι πονηρές, ὁ θάνατος εἶναι ἄδηλος (ἀβέβαιος), καί ἡ ζωή μετά τόν θάνατο εἶναι αἰώνια. Ἐπίσης καί ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί ἡ κόλαση εἶναι αἰώνια καί χωρίς τέλος. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παραγγέλει: Μή γίνεσθε ἄσοφοι ἀλλά σοφοί· μή γίνεσθε ἄφρονες ἀλλά συνιέντες τί τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Λοιπόν ἄσοφος καί ἄφρων εἶναι ἐκεῖνος πού δέν τά σκέπτεται αὐτά καί δέν αἰσθάνεται τίς ἰδικές του ἁμαρτίες γιά νά τίς ἐξαλείψη μέ τήν μετάνοια, τήν ἐξομολόγηση καί τά δάκρυα, ἀλλά ἀμελεῖ, ἀναισθητεῖ καί περιεργάζεται τίς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, κρίνοντας, κατακρίνοντας καί καταδικάζοντας τούς ἄλλους, ὡσάν νά εἶναι αὐτός ὁ κριτής καί δικαστής τῶν ὅλων, καί κωφεύει στήν ἐντολή καί ἀπειλή τοῦ Κυρίου· μή κρίνετε, γιά νά μή κριθῆτε μή καταδικάζετε, γιά νά μή καταδικασθῆτε.
Σοφός καί συνετός καί φρόνιμος εἶναι ἐκεῖνος πού βάζει ὅλες τίς ἁμαρτίες του μπροστά του, καί δέν ἀσχολεῖται μέ τίς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, ἀλλά κλαίει στοχαζόμενος πώς ἐλύπησε τόν Θεό μέ τίς πολλές ἁμαρτίες του…
8.Ἀσθένειες τῆς ψυχῆς εἶναι οἱ διάφορες ἁμαρτίες μικρές καί μεγάλες, τίς ὁποῖες δέν εἶναι δυνατόν νά μή ἔχει ἄνθρωπος, ἐπειδή ἀναμάρτητος εἶναι μόνον ὁ Θεός… Οἱ πνευματικοί ἰατροί, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅλες τίς ψυχικές ἀσθένειες τίς θεραπεύουν, ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νά τίς φανερώση στόν πνευματικό ἰατρό μέ τήν ἐξομολόγηση.
πηγη: hristospanagia3.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου