Άνθρωποι…

Έχουν περάσει άνθρωποι… 

Έχουν περάσει άνθρωποι από τη ζωή σου, που σε πλήγωσαν. 
Που αλύπητα σε πάτησαν, σε χτύπησαν. Άνθρωποι που στιγμή για το τι εσύ ένιωθες, δεν νοιάστηκαν. Έχουν περάσει άνθρωποι, άνθρωποι που τις χαρές, μαζί σου δεν μοιράστηκαν, αλλά και στις λύπες και τα δύσκολα, φάνηκαν μικροί.

Υπάρχουν άνθρωποι… Υπάρχουν άνθρωποι, που στη ζωή σου, τη συμφορά σου χαίρονται και την παρουσία σου δεν την αντέχουν. Άνθρωποι, που προσωπείο με χαμόγελο φορούν. Άνθρωποι που λύκοι στέκονται κάτω από προβιές.

Και θα υπάρξουν άνθρωποι… Θα υπάρξουν άνθρωποι, άνθρωποι που εμπόδια θα σου βάλουν. Και άνθρωποι που θα αποστρέψουνε το βλέμμα τους όταν “διψώ” θα ψιθυρίσεις…

Αν όμως το θέλεις, έχε αυτά, στο νου σου Άνθρωπε…

Για λόγο κανένα, κάτω μην το βάλεις. Σφίγγε τα δόντια και με θάρρος συνέχισε να προχωράς…

Και τον ιδρώτα του προσώπου σου και της μέσης σου τον πόνο μην φοβάσαι. Το κάθε τι με αυτά τα δύο κατακτιέται…

Και τέλος, τους ανθρώπους αυτούς, μην τους θυμώνεις Άνθρωπε.

Γιατί έτσι ζωντανούς, θα τους κρατάς μες την ζωή σου…

Τους ανθρώπους αυτούς συγχώρεσέ τους Άνθρωπε. Και θα το δεις…

Ελεύθερος θα γίνεις…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος


πηγη: https://e-psyxologos.gr