Πόσες φορές βρεθήκαμε μπροστά σέ φωτογραφίες πού γέμισαν τό νοΰ μας μέ σκέψεις, νοσταλγίες καί προβληματισμούς! Σκεφτόμαστε όμως άραγε ποτέ, καθώς κοιτάζουμε άσυναίσθητα κάποιο ''άλμπουμ'', πού πάει πρώτα τό βλέμμα μας; Ποιό πρόσωπο άναζητοϋμε νά δούμε πρώτα; Δέν κοιτάμε τόσο τούς άλλους, όσο τό δικό μας πρόσωπο.
Έτσι συνήθως ένεργοϋμε. Κι άν έχει συμβεΐ κάποια φωτογραφία νά μάς βρει σέ κακή στάση, θέλουμε νά τή σβήσουμε. Μπορεί βέβαια κατά τά άλλα ή φωτογραφία αύτή νά είναι ύπέροχη, νά περιέχει κάποιο μαγευτικό τοπίο ή πρόσωπα πολύ άγαπητά. Δέν μάς ένδιαφέρει. Μάς ένδιαφέρει ή δική μας εικόνα. Γί αύτό κρατάμε συνήθως τις φωτογραφίες πού μάς δείχνουν όμορφους, αύθόρμητους, γεμάτους χάρη. Κι όταν πάλι κάποτε καταλάβουμε ότι πάει νά μάς αιχμαλωτίσει ό φωτογραφικός φακός, παίρνουμε έπιτηδευμένο ύφος, στηνόμαστε, διορθώνουμε τις άτέλειές μας, τά ρούχα μας, τά μαλλιά μας. Οί σημερινές μάλιστα ψηφιακές τεχνικές διορθώνουν πολύ εύκολα τά ψεγάδια στις φωτογραφίες, άφαιροϋν τις ρυτίδες, διορθώνουν τά άσπρα μαλλιά ή κάποια σημάδια πού μάς ένοχλοΰν.
Μάς άρέσουν οί όμορφες φωτογραφίες μας. Θέλουμε νά άπαθανατίσουμε κάποιες ώραΐες στιγμές γιά μάς, γιά τά παιδιά, τά έγγόνια, γιά νά μείνουν ώς κειμήλιο στήν ιστορία τής οικογένειαςη να εντιποσιάσουμε στο διαδύκτιο . Όμως, καθώς περνούν τά χρόνια καί τά σημάδια τής γήρανσης μένουν άνεξίτηλα άποτυπωμένα πάνω σέ μάς καί στις φωτογραφίες μας, οί τελευταίες φωτογραφίες μάς φέρνουν άντιμέτωπους μέ τή σκληρή πραγματικότητα. Ώσπου κάποτε όλα θά τελειώσουν. Οί φωτογραφίες μας θά μποϋν στό συρτάρι τής λησμοσύνης ή στό καλάθι τών άχρήστων! Καί ή ομορφιά μας «ώς άνθος θά μαραθεί» καί θά χαθεί μέσα στόν τάφο. Καί τότε;
Τότε θά βρεθούμε άντιμέτωποι μέ άλλη εικόνα. Εικόνα πού τώρα είναι μυστική, άόρατη. Τήν εικόνα τής ψυχής μας. Τότε μάλιστα δέν θά μπορούμε νά κάνουμε κάποια διόρθωση στήν εικόνα μας- άλλά αύτή θά μάς άκολουθεΐ καί θά μάς προσδιορίζει σέ όλη τήν αιωνιότητα.
Σκεπτόμαστε άλήθεια τήν ώρα έκείνη; Τότε πού θά γίνει ή έμφάνιση τής εικόνας μας μπροστά στά έκπληκτα μάτια όλης τής άνθρωπότητος; Τότε πού τό πρόσωπά μας θά χάσουν τή φυσική ομορφιά τους καί θά προσλάβουν τή μορφή τής ψυχής τους, άνάλογα μέ τις άρετές ή τις κακίες τους; Τότε πού «βίβλοι άνοίγονται καί τά κρυπτά δημοσιεύονται»; Τότε ποιά θά είναι ή αιώνια εικόνα μας;
Στή ζωή αύτή δυστυχώς μάς ένδιαφέρουν οί φωτογραφίες μας καί όχι ή εσωτερική μας πραγματική εικόνα. Διότι οί φωτογραφίες μας συχνά μάς κολακεύουν, μάς ώραιοποιοϋν, μάς λένε ψέματα, παρουσιάζουν μιά ωραία στιγμιαία καί φευγαλέα έκφραση. Ή εικόνα τής ψυχής μας όμως φέρει «τά στίγματα των πταισμάτων» μας, έκφράζει μιά κατάσταση παγιωμένη, πού μέ πολύ άγώνα άλλάζει.
Παρ’ όλα αύτά δέν πρέπει νά άπογοητευόμαστε. Όσο ζοΰμε στον κόσμο αύτό, προλαβαίνουμε νά διορθώσουμε τις «ρυτίδες», τις άσχήμιες τής ψυχής μας. Γι αύτό άς άρχίσουμε νά στρέφουμε τό φακό τής προσοχής μας μέσα μας. Νά μάς ένδιαφέρει όχι ή έξωτερική ομορφιά, άλλα ή έσωτερική ώραιότητα. Συμβουλεύει σχετικά ό απόστολος Πέτρος ότι θά πρέπει νά μάς άπασχολεΐ «ούχ ό έξωθεν έμπλοκής τριχών καί περιθέσεως χρυσίων ή ένδύσεως ίματίων κόσμος, άλλ’ ό κρυπτός τής καρδίας άνθρωπος» (Α' Πέτρ. γ’ 3-4). Νά μή μάς ένδιαφέρει δηλαδή ό έξωτερικός στολισμός, πώς θά χτενίσουμε έπιτηδευμένα τά μαλλιά, τί χρυσά κοσμήματα θά βάλουμε καί τί ρούχα πολυτελή θά φορέσουμε, άλλά νά έχουμε ώς κόσμημα τόν κρυπτό καί μυστικό έσωτερικό άνθρωπο τής καρδιάς, πού έχει μεγάλη άξια ένώπιον τού Θεού καί είναι πολύτιμος στολισμός. Καί μέ τό ένδοσκόπιο τής ταπεινώσεως καί τής άλήθειας νά άναζητοϋμε νά έντοπίσουμε έκεΐνες τις κηλίδες πού χαλούν τήν ομορφιά τής ψυχής μας. Έάν μάς ένοχλοΰν πολύ οί φυσικές μας άτέλειες στις φωτογραφίες, πόσο περισσότερο πρέπει νά μάς ένοχλοΰν οί άσχήμιες τής ψυχής μας, οί όποιες ίσως μάς οδηγήσουν στήν αιώνια καταστροφή;
Τί θά πρέπει νά κάνουμε; Νά πονέσουμε πρωτίστως γιά τήν έσωτερική μας κατάσταση, γιά τήν εικόνα μας τήν άσχημη καί σκοτεινή. Καί νά ζητήσουμε μέ ειλικρινή μετάνοια καί έξομολόγηση τή χάρη τού Θεού. Νά κάνουμε νέο ξεκίνημα μέ σταθερό καί έπίπονο άγώνα άλλαγής. Νά άλλάξουμε μέ τή χάρη τού Θεού τήν εικόνα μας. Νά γίνουμε όμορφοι. Χωρίς κηλίδες καί ρυτίδες. Νά «μορφωθή Χριστός έν ήμΐν» (Γαλ. δ' 19), νά άποκτήσουμε τις δικές του άρετές, τήν ταπείνωσή του, τήν άγάπη του, τήν άγιότητά του, γιά νά προσλάβουμε τή δική του ώραιότητα.
Άς άγωνιζόμαστε λοιπόν καθημερινά νά Τού μοιάσουμε. Έτσι θά προγευόμαστε άπ’ αύτή τή ζωή τήν ώραιότητα τού κάλλους τού Θεού καί θά περιμένουμε μέ χαρά νά γίνουμε «σύμμορφοι τής δό-ξης» του στήν αιωνιότητα (πρβλ. Φιλιπ. γ' 21).
πηγη: https://agiameteora-friends.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου