Εἶναι μεγάλο χάρισμα νὰ ὑπομένεις τὶς δοκιμασίες ἀγόγγυστα!

Τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου...
-Ἕνας γνωστός μου, μετὰ ἀπὸ μία δοκιμασία, εὐρισκόμενος σὲ κατάστασι ἐντόνων αἰσθημάτων μειονεξίας καὶ μελαγχολίας, μοῦ ἔλεγε:

«Μὰ ἐγὼ δὲν ἔχω τίποτε, κανένα τάλαντο. Δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτε. Τί εἶμαι;».
Προσπάθησα νὰ τοῦ πῶ μερικὰ πράγματα, ἀλλὰ δὲν καταλάβαινε. Σκέπτομαι ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς θὰ μποροῦσε νὰ πῆ: «Θεέ μου, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτε μόνος μου. Δῶσε μοῦ τὴν χάρι Σου νὰ πετύχω καὶ ἐγὼ κάτι». Τί λέτε;

- Βεβαίως. Κι ἂν ἔκανε ὑπομονὴ στὶς δοκιμασίες πού εἶχε, αὐτὸ δὲν εἶναι τάλαντο; Εἶναι μικρὸ τὸ τάλαντο τῆς ὑπομονῆς; Τὸ νὰ ὑπομείνη κανεὶς τὶς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς χωρὶς γογγυσμό, ἀλλ’ εὐχαριστώντας καὶ δοξολογώντας τὸν Θεό, εἶναι μικρὸ χάρισμα αὐτό; Ἂς ζητοῦσε, λοιπόν, τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ὑπομένη.

Γνωρίζω κάποιον, ποὺ εἶναι τελείως ἀνάπηρος καὶ ἔχει σάκχαρο. Κάνει δύο ἰνσουλίνες τὴν ἡμέρα. Βρίσκεται διαρκῶς στὸ κρεββάτι ἢ στὸ καροτσάκι. Τρίτη λύσις δὲν ὑπάρχει.
Οἱ δικοί του τὸν ἔχουν ἐγκαταλείψει ὅλοι. Χριστιανὲς κυρίες τὸν διακονοῦν. Ὑπάρχουν δὲ καὶ νέοι, οἱ ὁποῖοι τὸν παίρνουν καὶ τὸν πηγαίνουν ἐκδρομὲς μὲ τ’ αὐτοκίνητά τους. Ἀκόμη καὶ στὸ Ἅγιο Ὅρος. Ὅλα οἱ ἄλλοι τοῦ τὰ προσφέρουν. Θὰ τὸν σηκώσουν, θὰ τὸν βάλουν στὸ κρεββάτι, θὰ τὸν κατεβάσουν, θὰ τοῦ φορέσουν τὰ ροῦχα του, ὅλα. Δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτε μόνος. Ἀϊ, λοιπόν, στὴν κατάστασι αὐτὴ ὁ ἀδελφός μας αὐτὸς εἶναι πάντοτε...
χαρούμενος καὶ χαμογελαστός.

Μικρὸ τάλαντο εἶναι αὐτό; Μᾶς διδάσκει ὅλους. Μᾶς ἐμπνέει, ἀλλὰ καὶ μᾶς ἐλέγχει!
Καμμιὰ φορᾶ πέφτουμε λίγες ἡμέρες στὸ κρεββάτι ἀπὸ γρίππη ἢ ἀπὸ κάτι ἄλλο καὶ δυσανασχετοῦμε, γογγύζουμε: «Μείναν οἱ δουλειές… Κουράσθηκα, ταλαιπωρήθηκα τόσες μέρες στὸ κρεββάτι».

Αὐτὸ τὸ παιδί, σ’ αὐτὴ τὴν κατάστασι, δὲν παραπονεῖται ποτέ. Λέγει πάντοτε: «Δόξα τῷ Θεῶ»! «Τί κάνεις;», τὸν ρωτᾶς, καὶ σοὺ ἀπαντᾶ: «Δόξα τῷ Θεῶ, καλά». Εἶναι μικρὸ χάρισμα αὐτό; Μικρὸ τάλαντο αὐτό; Αὐτὸς εἶναι ἱεροκήρυκας. Δὲν χρειάζεται νὰ κάνη κηρύγματα. Μόνο νὰ τὸν βλέπη κανείς, διδάσκεται, ἐλέγχεται, ἐμπνέεται.
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, πού, ἀπὸ πλευρᾶς κοσμικῆς κρινόμενος, εἶναι ἕνας ἐξωφλημένος, εἶναι ἕνα τίποτε, ἀξιοποιεῖ στὸ ἔπακρο τὰ χαρίσματα ποὺ ἔχει.

(Ἀρχιμ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΧΡΙΣΤΩ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΡΑΘΩΜΕΘΑ, ἐκδόσεις Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΡΟΙΖΗΝΟΣ, σέλ. 27-29)

πηγη: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/