Θέλω να ζήσω

Θέλω να ζήσω είναι τα λόγια κάθε ανθρώπου, που βρίσκεται μπρος στον θάνατο. 
Θέλω να ζήσω εκλιπαρούν και τα εκατομμύρια έμβρυα, που είναι άνθρωποι με ψυχή από την στιγμή της συλλήψεως, σε όσους συνεργούν στην δολοφονία τους. 
Όλοι όσοι συνεργούν στην έκτρωση δηλαδή ιατρικώς στην άμβλωση (από το ρήμα αμβλώ = αφαιρώ τη ζωή του εμβρύου) θεωρούνται φονείς. Κάποιοι επιστήμονες διατείνονται ότι το έμβρυο δεν έχει ψυχή «εξ άκρας συλλήψεως». Όμως τι λέγει η αλάνθαστη φωνή της Εκκλησίας μας;

Σύμφωνα με τη Χριστολογική δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας (Γ  καί ΣΤ 
Οἰκουμενικές Σύνοδοι) το έμβρυο εμψυχούται και συνιστά αυτοτελή ψυχοσωματική οντότητα «άμα τη συλλήψει» και «εξ άκρας συλλήψεως»1. Δεν νοείται δηλ., έστω κι απειροελάχιστο χρονικό διάστημα, σώμα άνευ ψυχής, ούτε ψυχή άνευ σώματος. Λέγει χαρακτηριστικά ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Άμα δε το σώμα και η ψυχή πέπλασται• ου το μεν πρώτον, το δε ύστερον». («Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πιστεως», εκδ. Πουρναρά, Θεσ/νίκη 1976, σ. 150). Και συμπληρώνει ο άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης: «Ούτε γαρ σώμα προ της ψυχής υφίστατο (= υπήρχε), ούτε ψυχή προ του σώματος» (PG 89, 724). Γι’ αυτό και ο θάνατος επέρχεται μόνο, όταν η ψυχή αποχωρισθή από το σώμα. Αλλά και η σύγχρονη γενετική και εμβρυολογική επιστήμη επιβεβαιώνει ότι το έμβρυο έχει όλες τις γενετικές πληροφορίες (DNA), ως αυτόνομος άνθρωπος, από τη σύλληψή του και όχι από κάποια εβδομάδα της κυήσεώς του η από τη γέννησή του, «…δεν είναι μία εν δυνάμει ζωή, αλλά ζωή με δυνατότητα να εξελιχθή σε ενήλικα».

• Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε σε κάποιο παιδίατρο.
«Να λες στις μητέρες να το νιώθουν πόσο πολύ τις τίμησε ο Θεός, που τις αξίωσε να γίνουν μητέρες. Από τη στιγμή που φέρουν μέσα τους το συλληφθέν έμβρυο, έχουν μια δεύτερη ζωή.
Να μιλούν στο παιδί τους, να το χαϊδεύουν επάνω από την κοιλιά τους. Το έμβρυο τα αισθάνεται μυστικά αυτά.
Να προσεύχονται με πολλή αγάπη γι’ αυτό. Όπως αισθάνεται το γεννημένο παιδί τους, έτσι και το έμβρυο αισθάνεται την έλλειψη της αγάπης της μάνας του, τα νεύρα της, τον θυμό της, την απέχθειά της, και δημιουργούνται τραύματα στην ψυχούλα, που το συνοδεύουν σε όλη του τη ζωή.
Τα άγια συναισθήματα της μάνας και η αγία ζωή της, αγιάζουν το παιδί της από την ώρα της συλλήψεώς του ακόμη.
Τα ίδια ισχύουν και για τον πατέρα» [Α  109, Ανθολόγιο].

• Επίσης ο Άγιος Πορφύριος συμβούλευε τους γονείς:
«Το σημείο εκκίνησης διαπαιδαγώγησης συμπίπτει απολύτως με το σημείο σύλληψης του παιδιού. Συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της κύησης και αυξάνεται συνεχώς, από την ημέρα του τοκετού μέχρι της πλήρους ενηλικιώσεως του παιδιού.
Αυτό που σας λέω, είναι πολύ βασικό. Γι’ αυτό θέλω πολύ να το προσέξετε. Η φροντίδα των γονέων για το παιδί, αρχίζει από τότε που αυτό βρίσκεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Ναι! Από τότε!

Θα μου πείτε: Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για το έμβρυο και γενικά για ένα παιδί, που βρίσκεται ακόμη μέσα στην κοιλιά της μάνας του;

Σας απαντώ: Εμείς μόνοι μας τίποτε! Εκείνος όμως, που επέτρεψε την σύλληψή του, ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Αλήθεια, υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από το θαύμα της συλλήψεως; Ασφαλώς όχι. Γι’ αυτό εμείς σε Εκείνον θα απευθυνθούμε και από Εκεί­νον θα ζητήσουμε στις θερμές προσευχές μας, να μεριμνήση για την τελειότητα του σώματος και της ψυχής του συλληφθέντος παιδιού, όταν ακόμη αυτό βρίσκεται στο στάδιο της κυήσεως. Και Εκείνος, με τη θεία χάρη του Αγίου Πνεύματος, θα φροντίση και για τα δύο. Οι προσευχές μας, όμως, δεν σταματάνε εδώ. Αντιθέτως μάλιστα! Μετά τον τοκετό του νεογνού, όσο θα αυξάνη αυτό, θα αυξάνουν και οι προσευχές μας.
Έτσι με τον τρόπο αυτό δείχνουμε ότι πράγματι εμπιστευόμαστε τη σωστή διαπαιδαγώγηση του παιδιού μας στον ίδιο το Θεό. Και όταν το παιδί μας ευρίσκεται υπό την άμεση και συνεχή εποπτεία, παρακολούθηση και προστασία του Θεού, ε, τότε να είμαστε βέβαιοι πως ποτέ δεν θα παραστρατήση».

• Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης ανέφερε:
«Πριν από χρόνια ένας λαϊκός ήρθε εδώ και μου είπε: «Ξέρεις είμαι από οικογένεια που εκκλησιάζεται τακτικά, αλλ’ ένας παπάς δεν μ’ αφήνει να κοινωνήσω, γιατί δεν κάνω, λέει, παιδιά. Ακούς εκεί;» Ήταν παντρεμένος και του είχε χαρίσει ο Θεός ένα παιδάκι. Τον ερωτώ:

«Γιατί δεν κάνεις άλλα παιδιά; Άρρωστος είσαι;» «Γιατί να κάνω κι άλλα παιδιά;» ξαναρωτά εκείνος. «Γιατί έτσι λέει ο Θεός, παιδί μου», του απαντώ. Και τότε ξεσπά η θύελλα: 

«Σοβαρολογείς, παπά; Να κάνω χίλια παιδιά; Και η δουλειά μου; Τι θα γίνη η δουλειά μου; Ποιός θα με βοηθάη;» Και εγώ με σοβαρότητα, αλλά και κατανόηση του απαντώ: «Κοίτα, παιδί μου, κανένας δεν έκανε ποτέ χίλια παιδιά, που λες. Έπειτα είναι εντολή του Θεού το “αυξάνεσθε και πληθύνεσθε». Σκέψου επίσης και τη σύζυγό σου. Δες πως έχουν καταντήσει οι πιο πολλές γυναίκες σήμερα. Σχεδόν αποστεωμένες και σκελετωμένες, αλλά ταυτόχρονα και νευρικές σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ξέρεις, παιδί μου, που οφείλεται αυτό; Η φοβούνται μήπως, παρ’ όλα τα μέσα που χρησιμοποιούν, πιάσουν παιδί, που δεν το θέλουν και τότε τι θα κάνουν, η, επειδή έχουν κιόλας σκοτώσει έμβρυο η και έμβρυα, η συνείδηση τις ελέγχει. Κι όσο για τη δουλειά σου, που μου λες, από ο,τι γνωρίζω δεν έχεις οικονομικό πρόβλημα, αλλά έχεις και βοήθεια». Ο λαϊκός όμως ανένδοτος. Και έφυγε με φωνές και ύβρεις από το Μοναστήρι. Και ξέρετε ποιά ήταν η συνέχεια; Δεν πέρασε πολύς καιρός και ξαναέρχεται ο λαϊκός αυτός μετανοημένος, όπως ο ίδιος έλεγε εξομολογούμενος το πάθημά του. Γιατί έπαθε ανίατη ασθένεια, μάλιστα στα απόκρυφά του μέλη, επειδή, όπως έλεγε ο ίδιος, είχε μιλήσει όπως σας περιέγραψα πριν. Και έφυγε από τον κόσμο με την αρρώστια αυτή…»!».

• Από τότε που ψηφίστηκε ο νόμος νομιμοποιήσεως των εκτρώσεων 1609/1986 η Ελλάδα μας θρηνεί πάνω από 15 εκατομμύρια εκτρώσεις. Όλοι πρέπει να βοηθήσουμε να απαλλαγή η Πατρίδα μας από αυτήν την μάστιγα, διότι διαφορετικά ο Θεός να μας ελεήση.
Σημείωσις:
1. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ομιλώντας για την πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως από τον Θεάνθρωπο Χριστό, αναφέρει: «…εξ άκρας συλλήψεως ενώσας εαυτώ καθ’ υπόστασιν» (Ε.Π.Ε., τομ. 15Α, σελ. 202).

πηγη: http://orthodoxostypos.gr