Καθώς την ημέρα διαδέχεται η νύκτα και το καλοκαίρι διαδέχεται ο χειμών, τον χειμώνα η άνοιξις κ.ο.κ., ούτω πως η μία ψυχική κατάστασις διαδέχεται την άλλην. Σήμερα είμαι π.χ. εις καλήν κατάστασιν από απόψεως καθαρότητος λογισμών και η ψυχή μου γλίχεται ωσάν το δελφίνι εις την ήσυχον θάλασσαν. Τα πάντα ειρηνεύουν και νομίζει κανείς, ότι έτσι θα διαιωνίζεται τούτο. Αλλά ο δρόμος τον οποίον εχάραξεν η σοφία του Θεού δεν αλλάσει την πορείαν του. Και ιδού εις το άκρον του ουρανού μικρά νέφη, απλαί νοσηραί έννοιαι, ανεβαίνουν εις τον ορίζοντα και καταλαμβάνουν χώρον εις τον ουρανόν, τον νουν, αρχίζει μετ’ ολίγον ο αήρ, ακολουθούν βρονταί, η θάλασσα φουρτουνιάζει και εις ολίγον δημιουργείται θύελλα λογισμών.
Ούτω την καθαρότητα την διαδέχεται κατάστασις λογισμών πικρίας κ.λ.π. και την γαλήνην ακολουθούν αι ποικίλαι ταραχαί. Εάν την γαλήνην της θαλάσσης δεν την διεδέχοντο διάφοραι φουρτούναι, θα είχε γίνει μία πηγή διαφόρων ασθενειών ένεκεν των διαφόρων ακαθαρσιών, που συνεχώς δέχεται. Εις τας φουρτούνας οφείλει όλην την λαμπρότητα και υγείαν της. Εάν έλειπαν από τους φοβουμένους τον Θεόν αι διάφοροι δοκιμασίαι με όλην την ποικιλίαν των, θα είχαμεν φθάσει άλλος εις την εωσφορικήν υπερηφάνειαν, άλλος πλέον των Σοδόμων εις την ακολασίαν, άλλος εις το σκότος της απιστίας και ασεβείας κ.ο.κ. Άρα, λοιπόν, εις τας θλίψεις οφείλομεν αυτήν την μικράν θεοσέβειαν, ως και την ελπίδα της σωτηρίας μας.
Καθώς ο ασθενής εις το σώμα απεχθάνεται τα πικρά φάρμακα και τας εμπόνους εγχειρήσεις, αλλά γνωρίζοντας ότι ο ιατρός δια τούτων κατεργάζεται την υγείαν του, υπομένει και όταν γίνη καλά, αποδίδει μεγάλας ευχαριστίας εις τον ιατρόν δια το καλόν που του έκανε και δεν μνημονεύει πλέον τους πόνους, διότι παρήλθον, τοιουτοτρόπως και πνευματικώς ας εννοήσωμεν. Όλαι αι ποικιλίαι των θλιβερών προξενούν απέχθειαν εις τον θλιβόμενον, αλλά κατόπιν ακολουθεί η υγεία των πνευματικών μελών της ψυχής. Και εάν υπό του μεγάλου Ιατρού, του Θεού, δεν εστέλλοντο εκείναι αι θλίψεις, το νοσηρόν εκείνο μέλος της ψυχής ολοέν και θα εχειροτέρευε, κατόπιν δηλητηρίασις και μετά ο ψυχικός θάνατος, ο οποίος είναι ο χωρισμός από τον Θεόν. Άρα οφείλομεν να ευχαριστώμεν τον Θεόν εν πάσι, ίνα μη εκπέσωμεν της ευσεβείας. Περί της υποθέσεως αυτής ωραία μας διδάσκει ο Απόστολος Ιάκωβος:
«Αδελφοί μου, πάσαν χαράν ηγήσασθε, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις γινώσκοντες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν» (Ιακ. 1,3 ). Οι πειρασμοί είναι ο μάρτυς της εσωτερικής καταστάσεως εκάστου. Τότε φαίνεται του καπετάνιου η πείρα η ναυτική, όταν παρουσιασθούν πολλών μορφών τρικυμίαι. Τον δε χριστιανόν φανερώνουν ποίος είναι, τα κατά Θεόν θλιβερά. «Αφαίρεσε τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος». Όχι όμως εκουσίως να εμβάλωμεν τον εαυτόν μας εις πειρασμόν. Αλλά αγωνιζόμενοι κατά Θεόν και προσέχοντας εαυτούς, θα συναντήσωμεν πειρασμούς της Πατρικής θωπείας και της δαιμονικής ενεργείας εκ φθόνου και εξ απροσεξίας και εξ απειρίας και πονηρίας εξ ανθρώπων κ.λ.π. Αλλά εις ο σκοπός, υπομονή και επιμονή εις τον αγώνα, αναλογιζόμενοι, ότι χωρίς το θέλημα του Θεού, δεν γίνεται τίποτε. Άρα χρέος υπομονής και ευχαριστίας.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ΄
Περί Πειρασμών.
πηγη: https://www.agiooros.net/forum
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου