Ο πειρασμός που σου βάζουν γίνεται για σένα ώθηση για πρόοδο. Αυτό που ο άλλος νομίζει ότι θα σε καταστρέψει εσένα σε δυναμώνει, σε κάνει πιο ισχυρό, πιο ώριμο, πιο δυνατό και πιο ανθεκτικό στη συνέχεια.
Και έμπειρο, μετά, στη ζωή. Και αποκτάς τη μεγάλη κατανόηση της ζωής. Και γίνεσαι ένας βράχος. Και σπάνε πάνω σου τα κύματα. Κι ενώ παλιά βούλιαζες και πνιγόσουν, τώρα θα μάθεις να παίζεις με τα κύματα. Δεν απογοητεύεσαι ούτε απελπίζεσαι πλέον.
Ολα αυτά θα είναι αποτελέσματα του νέου νου μας. Του «φιλόσοφου νου», όπως τον ονομάζουν ο Αγιος Χρυσόστομος και πολλοί άλλοι Πατέρες. Ολοι οι Αγιοι Πατέρες αυτό μας συμβουλεύουν. «Το μυαλό σου να μάθει να φιλοσοφεί τη ζωή». Οχι να γίνεις φιλόσοφος με την έννοια την κοσμική, αλλά να βλέπεις τα πράγματα εις βάθος.
Κι όχι επιφανειακά. Και φιλοσοφία την ώρα του πειρασμού θα πει να σκεφτείς: «Αν ο Θεός δεν το ήθελε, θα 'χε γίνει αυτό; Δεν θα είχε βρει τρόπο ο Θεός να το αποτρέψει;» Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι ο Θεός οπωσδήποτε συμφωνεί με ό,τι γίνεται, μέσα απ' την καρδιά Του. Για παράδειγμα, γίνεται ένας φόνος. Εδώ δεν θα πούμε ότι ο Θεός το ήθελε.
Δεν πιστεύουμε ότι ο Θεός το προκάλεσε. Μα το επέτρεψε. Δηλαδή, παρόλο που δεν αρέσει στον Θεό της αγάπης ο φόνος, εντούτοις επέτρεψε να γίνει. Αφού το επέτρεψε, θα κοιτάξουμε από δω και πέρα πώς θα το αντιμετωπίσουμε. Είναι αποτρόπαιο αυτό που έγινε, είναι δυσάρεστο, πολύ κακό κι αρνητικό. Μας προκαλεί πόνο κι οδύνη. Ναι. Αλλά, αφού ο Θεός το ανέχεται και το επιτρέπει, θα κοιτάξω και εγώ πώς μέσα απ' αυτό τον μεγάλο πόνο θα πάρω μια διδασκαλία κι ένα μάθημα ωριμότητας και γνώσης.
Τι ήθελε ο Θεός; «Γιατί, Κύριε, μου το έδωσες;» Οχι το «γιατί» της απαίτησης ή του τσακωμού. Οχι έτσι. Μα της ταπεινής αναζήτησης. Ωστε να εξιχνιάσω όσο γίνεται το μυστήριο.
«Θέλω, Κύριε, να με βοηθήσεις να καταλάβω. Τι θέλεις να καταλάβω, Κύριε, μέσα απ' αυτή την περιπέτεια; Δίδαξέ με. Κι εγώ θα καταλάβω. Πες μου και θα μάθω. Εχω καλή προαίρεση. Θέλω να μάθω τα μυστικά Σου. Τι μπορώ να μάθω μέσα απ' τα δυσάρεστα της ζωής, Κύριε;»
Μήπως να καταλάβω ότι στη ζωή συμβαίνουν απρόοπτα; Να συνειδητοποιήσω, μήπως, το αβέβαιο του μέλλοντος; Να παραδίνομαι σ' εσένα; Να ζω κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μου, ώστε να τα κάνω όλα όσο πιο καλά μπορώ και να χαίρομαι τον καθέναν σαν να 'ναι η τελευταία φορά που τον βλέπω, άρα να τον δω με όλη μου την καρδιά, με όλη μου την αγάπη, με όλη μου τη φροντίδα;
Τι θέλεις να μάθω μέσα απ' αυτό το δυσάρεστο που έγινε στη ζωή μου; Δεν ξέρω τι ισχύει για κάθε φορά που περνάς δύσκολα. Πάντως, ένα είναι βέβαιο: ο Θεός θέλει κάτι να μάθεις. Κάπου να σε βοηθήσει. Κάτι να διδαχθείς.
Από το βιβλίο του π. Ανδρ. Κονάνου «Στο βάθος κήπος»
πηγη: "Ορθόδοξη Αλήθεια" OrthodoxiAlitheia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου