Kαι Σε μεσίτριαν έχω…

Και Σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξη τας πράξεις, ενώπιον των Αγγέλων, παρακαλώ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει…

Κύματα θαλάσσης,

τον κρύψαντα πάλαι διώκτην τύραννον, υπό γην έκρυψαν των σεσωσμένων οι παίδες.

Αλλά ημείς ως οι νεανίδες τω Κύριω άσωμεν, ενδόξως γαρ δεδόξαται.

Δέσποινα προσδέχου, εκ ρυπαράς καρδίας,

θρήνον, Πανάμωμε, και ρύπου πλύνον με, παθώ της δυσωδίας. Και τω Υιώ Σου

πρέσβευσον, ίνα ρύσηται, του αφεγγούς, ω Θεόνυμφε.

Δούλος Σου υίε μου, βοά εκ καρδίας και ικετεύει μοι, ρυσθήναι κολάσεως και τυχείν Σης Βασιλείας. Δέξαι ημετέραν δέησιν, και αξίωσον αυτόν της ουρανίου Βασιλείας Σου.

Εύ, Μήτερ γιγνώσκεις, πηγήν ελέους, και τους

καθ΄ ώραν μοι, πταίοντας ελεώ. Άλλα ούτος με παραπικραίνει, καθ΄εκάστην ημέραν

εν πολλοίς και αισχροίς πάθεσιν.

Μυρίαις ατοπίας δουλεύων κακίας και αισχροίς

πάθεσιν εις αγανάκτησιν κεκίνηκας τον Υιό μου. Και οργισμένος κατά σου έστιν, ο

Πολυέλεος, και μόνος Πολυεύσπλαγχνος.

Όλον εν τη κακία, ηνάλωσα τον καιρόν της ζωής

μου, και δια τούτο Σοί κράζω : Παναγία, Δέσποινα, τον Υιόν Σου δυσώπησον, ίνα

σώση με τον άσωτον ως εύσπλαγχνος.

Ιλάθι, Παντάναξ, ο εκ μήτρας μου τεχθήναι

ευδοκήσας, ως τον άσωτον πάλαι, τον Σόν δούλον κατοικτίρησον, και εν ημέρα

κρίσεως, μερίδος δεξιάς, παραστάτην δείξον, Κύριε.

Πάλιν εγώ, ω Μήτερ, επακούσαι μου νουνεχώς εκβοώ σοι. Ο ασώτως βιώσας, εν μετανοία ελθών έκραε, εκ βάθους ψυχής το ήμαρτον. Αλλ΄ ούτος καν Σοι βοά εν υστέροις ψεύδεται.

Άμοι έφης, είπον του Υιού μου, ίνα σε αξιώση

της Αυτού Βασιλείας, αλλ΄ Αυτός μου αντεφή : Θερμή πίστει ού προσήλθε μοι, και

δια τούτο εμπέμπω αυτόν του προσώπου μου.

Λύσαι με, Παρθένε, τον άθλιον, ει και

μετάνοιαν όλως θερμήν ουκ έχω. Αλλά δίδου μοι διόρθωσιν, ταις Σαις ικεσίας προς

τον Υιόν Σου Πανάμωμε.

Θεέ μου, εκτενώς επάκουσον, βοώσης Σου

Μητρός. Και λύτρωσαι Σον δούλον εί δε και πίστιν ού κέκτηται τελείαν, ταύτην ως

Θεός αυτώ δώρησαι.

Εγώ καιρόν αυτώ δέδωκαι σωθήναι, αλλ΄ ούκ εά αυτός, τας αμαρτίας, και εισήλθεν εν

θανάτω έως και είς πύρ απελεύσεται το αιώνιον.

Νυν επιγινώσκω την σεαυτού, ως φησίν ο θείος

Υιός μου και Δεσπότης. Σύ γαρ κατάκεισαι τη αμαρτία, τις γαρ εξαναστήσει σε

ούτω κείμενον.

Επί τας τρίβους αγαπώ πάντοτε διατριβείν τας

φέρουσας με προς ουράνιον και βασιλείαν ατελεύτητον. Αλλά αυθίς τα των δεινών

διαμόνων συστήματα καθέλκουσι με κρημνίσαι τελείως σου εις κρημνόν και βαθύ

βόρβορον.

Δέξαι δέησιν εμήν, Σε δυσώπω, Πανάγαθε Υιέ

μου, και εκ δαιμόνων σώσον τον δούλον Σου, και παθών αυτόν ελευθέρωσον. Αυτοί

γαρ ούκ εώσιν ουδένα πώποτε, ίνα μετανοήση και κλαύση τα πλήθη των πταισμάτων

αυτού.

Άκουσον Μήτερ Σοι βοώ, τα παμπόνηρα πλήθη των

δαιμόμων, εν προσευχή και νηστεία εξέρχονται. Αλλ΄ ούτος μή καθάρας το σώμα εν

εγκρατεία, δεήσει και αγνεία, φεύ, γέγονε των δαιμόνων σπήλαιον και παθών

κατοικητήριον.

Καλώς ενωτίζου των πρίν ρημάτων του Υιού μου

και γνώθι, ηνίκα γαρ οι τούτου Μαθηταί, το πνεύμα διώξαι ουκ ίσχυσαν, εβόα

τούτο λέγων. Έν προσευχή και νηστεία, εξέρχεται το γένος των δαιμόνων, ποίησον

και σύ ούτως, ίνα ρυσθής, της αιωνίου κολάσεως.

Ρημάτων και έργων απορώ ου γαρ στέργω

εκτελείν Θεόνυμφε προσευχήν και νηστείαν και δια τούτο προς Σε καταφεύγω.

Υιέ μου εκδυσωπούσης της Μητρός, πρόσχες. Ο

προστρέχων εις εμέ, απορεί αρετών και δια τούτο κράζει, ουκ έχω, πλην Σου,

Δέσποινα Αγνή.

Ακουσόν μου, Μήτερ, και λιτανεύουσα παύσον

του παρακαλείν με θερμώς. Και γαρ ούτος αφορών, ότι εύσπλαγχνός ειμί, μολύνεται

και καθ΄ εκάστην με παροργίζει.

Μη παύσαν τον

υιόν μου έως νύν, ικετεύων του τυχείν σε, ιλασμού, αλλ΄ ούτος πάλιν του

παύσασθαι μοί λέγει και μη πρεσβεύειν διά την σήν σωτηρίαν.

Εγώ Σοι κραυγάζω, πάσαν την ελπίδα μου

Δέσποινα, ανατίθημι εν Σοί, και μη εις βυθόν απώσης με τον δείλαιον αλλά

επίστρεψον με τω Υιώ βοώσα, μη απολέσης το πλάσμα των χειρών Σου.

Της ευσπλαγχνίας ως έχω αμέτρητον πέλαγος,

Δέσποτα δέξαι μου δέησιν, και των Σών χειρών το πλάσμα οικτίρησον, ο οικτιρίσας

ποτέ την Χαναναίαν, Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Ακουσόν μου Μήτερ, σώζω και ιλάσκομαι τον

προσερχόμενον θερμώς, ού γαρ θέλω το εμόν πλάσμα απολέσαι πώποτε, είς το σώσαι

γαρ εκ Σού ετέχθην, αλλά ούτος πόρρω των έργων μου υπάρχει.

Νυν ο Υιός είπεν αυθίς, ότι γέγονε άνθρωπος,

ίνα σώση τους το θείον Αυτού φυλάσσοντας Βάπτισμα καθαρώτατον, αλλά συ τούτων

μιμητής, ουκ εγένου και ουδέν χρηστόν έπραξας έργον.

Όλη μου θαρρήσας εν Σοί, την ελπίδα, Παρθένε,

προσήλθον θεωρών, τον Υιόν Σου πάλαι σώσαντα, τον ληστήν και την πόρνην. Αυτοί

γαρ ουδέν έργον νομίμως έπραξαν εν τω βίω, αλλά έτυχον συγνώμης και ηξιώθησαν

της θείας Βασιλείας.

Ιλάσθητι Υιέ ου δυσωπώ, και εισάκουσον

δεομένης Σου Μητρός και ρύσαι τούτον Σου τον δούλον πυρός του αιωνίου, ως

ερρύσω ληστήν και πόρνην, και αξίωσον ταύτον, ως εύσπλαγχνος της αιωνίου

Βασιλείας.

Αμαρτωλός ήν ο ληστής, αλλ΄ όμως έκραζε το

μνήσθητι καμού, ή πόρνη δε έβλυζε πηγάς δακρύων. Αλλ΄ ούτος αυτοίς ούχ ομοιώθη,

αλλά πάντοτε κείται, εν πάθεσι πτώμα, και των δαιμόνων αει παίγνιον υπάρχει.

Έσωκε την πόρνην ο Χριστός, κλαίουσαν και

δακρύων βλύζουσαν πηγάς, και ληστήν κράζοντα, μνήσθητι καμού. Ει ούν θέλεις

τυχείν ευσπλαγχνίας, πρόσπεσον τω Κύριω, συν δάκρυσι και πίστει, και ιλεώς σοι

έσται των πολλών αμαρτιών σου.

Αμαρτωλότερος ώφθην παρά πάντας ανθρώποιυς,

και δια τούτο αιδούμαι προσέλθειν τω Σω Υιώ. Αλλά δυσώπησον Αυτόν και ίλεων εν

θερμή με τη πίστει, και εν πόθω ποίησων με δέξασθαι, τον ταλαίπωρον.

Ει γαρ και ήμαρτε, Σώτερ, ο πρσπίπτων Σοι

δούλος, μη μνησθής Σε δυσωπώ ανομοιών αυτού. Επ΄ εμέ γαρ προσπέφευγε και

δέομαι, δέξαι τούτον δι΄ εμέ, Υιέ μου γλυκύτατε, και δώρησαι αυτώ την Βασιλείαν

Σου.

Ιδού ο προσφύγων Σοι, ουκ έστιν άξιος, Μήτηρ,

τυχείν ελέους, και γαρ ανθρώπων με ουδείς, παροργίζει καθ΄ εκάστην ως ούτος.

Αλλά πρεσβεία Σου σεπταίς, του πυρός ποιήσω αμέτοχον, ει καρπούς μετανείας

προσάξει.

Πρόσχης, μη ταις προτέροις κακίας εμπέσης,

ικεσίας μου γαρ προς Υιόν μου τον Εύσπλαγχνον, εν τω Ά, δη υπάρχων, ανελύληθας

προς ύψος. Αλλ΄ άπελθε εις μετανοίας οδούς, ίνα ρυσθής, της αιωνίου κολάσεως.

Και Σε μεσίτριαν έχω, προς τον Φιλάνθρωπο

Θεόν μη μου ελέγξη τας πράξεις, ενώπιον των αγγέλων, παρακαλώ Σε Παρθένε, βοήθησον μοι εν τάχει.

Από το βιβλίο Ασματική Ακολουθία του Αββά Γερασίμου του εν τω Ιορδάνη