Εί­ναι άπει­ρα και άγνω­στα τα κρί­μα­τα του Θεού...

Στις πα­λαιό­τε­ρες επο­χές, υπήρ­χαν άν­θρω­ποι αγια­σμέ­νοι, που αγιο­γρα­φού­σαν ει­κό­νες με πολ­λή νη­στεία και προ­σευ­χή. 

Τι το θαυ­μα­στό, αν ο Θεός βρα­βεύ­ον­τας την αγιό­τη­τα αυ­τών των αν­θρώ­πων, έδω­σε θαυ­μα­τουρ­γι­κό χά­ρι­σμα στα έργα των χει­ρών τους δηλ. στις ει­κό­νες που αγιο­γρά­φη­σαν; 

Θα μπο­ρού­σε επί­σης η ει­κό­να που εί­ναι θαυ­μα­τουρ­γι­κή, να την έχει αγιο­γρα­φή­σει ο πρώ­τος τυ­χών, ωστό­σο αυτή στη συ­νέ­χεια να έπε­σε σε κά­ποιον Άγιο άν­θρω­πο, που με τα δά­κρυά του, τις χι­λιά­δες γο­νυ­κλι­σί­ες και τις προ­σευ­χές του και έτσι αυτή η ει­κό­να μετά από γε­νε­ές, να κά­νει θαύ­μα­τα. 

Εί­ναι άπει­ρα και άγνω­στα τα κρί­μα­τα του Θεού...

Π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος