Νικόλαος Μήτταρης
Σε πρόσφατο οδοιπορικό σε αρκετές περιφέρειες της χώρας σε όλη την Ελλάδα αφουγκραστήκαμε την απόλυτη μελαγχολική σιωπή και την ερημική ανησυχία μικρών χωριών, άλλοτε κεφαλοχώρια και με εμπορική ζωή.
Οι λιγοστοί ηλικιωμένοι κάτοικοι, φύλακες αρκετών χωριών μάταια περιμένουν να ακουστούν παιδικές φωνές, ν’ ανοίξουν πάλι τα κλειστά σπίτια των γειτόνων τους, να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα για τον τόπο τους και ρομαντικά ως το τέλος θα τους συντροφεύουν οι αναμνήσεις από το γλυκό παρελθόν τους.
Χωριά με κάποτε εκατοντάδες κατοίκους σήμερα είναι σχεδόν έρημα και οι λιγοστοί ηλικιωμένοι ή υπέργηροι κάτοικοι γίνονται σκοποί ακρίτες με προδιαγεγραμμένο μέλλον. Σε λίγα χρόνια θα σβήσουν κι αυτοί από τον χάρτη και για τα προβλήματα των χωριών αυτών δεν σχεδιάζεται ούτε στα χαρτιά κάτι ελπιδοφόρο.
Πενήντα πέντε χωριά της Ηπείρου έχουν λιγότερους από 30 κατοίκους ενώ τρία (Αγία Παρασκευή, Σπάθοι και Ανάβρυτα) δεν έχουν κανέναν πια μόνιμο κάτοικο. Δυστυχώς τα χωριά με λιγότερους από 30 κατοίκους είναι πολύ περισσότερα. Οι καμπάνες για την ερήμωση της υπαίθρου έχουν χτυπήσει εδώ και καιρό.
Μόνο δύο από τις δεκατρείς περιφέρειες της χώρας μας, οι πλέον τουριστικές, σημείωσαν οριακή (Κρήτη) ή μεγαλύτερη (Νότιο Αιγαίο) αύξηση πληθυσμού, ενώ οι υπόλοιπες σημείωσαν μείωση από 1,6% (Ιόνια Νησιά) και 2,2% (Βόρειο Αιγαίο), έως 7,6% (Ανατολική Μακεδονία – Θράκη) και 10,6% (Δυτική Μακεδονία).
Στην Ελλάδα των δεκαετιών του 1950 και 1960 οι μετεμφυλιακές καταστάσεις και η ανέχεια της υπαίθρου έκαναν μετανάστες πολλούς αγρότες και εργάτες γης. Η αγροτοκεντρική κοινωνία επηρέαζε τις συνειδήσεις της υπαίθρου, ενώ το αναγνωστικό του Δημοτικού Σχολείου έδινε στα παιδιά ως πρώτη πνευματική τροφή κάποιες αναφορές στη γεωργία ή άλλοι να μιλούν για την ευλογία της μετανάστευσης με τα μεταναστευτικά εμβάσματα.
Τα χρόνια πέρασαν, ο αγροτικός πληθυσμός έγινε πολύ μειοψηφικός διότι η ανοδική ποιότητα ζωής στις πόλεις έφερε παλιούς γεωργούς μέχρι τα υγρά και ανθυγιεινά ημιυπόγεια αστικών πολυκατοικιών. Άνθρωποι της υπαίθρου με λίγα γράμματα προτιμούσαν το θυρωρείο της πολυκατοικίας από την καλλιέργεια. Η αστυφιλία άρχισε να γίνεται εντονότερη μετά το 1950 με εμφανή την ιδιορρυθμία ασύμμετρης μετακίνησης του πληθυσμού.
Στις μέρες μας η συζήτηση για την πληθυσμιακή συρρίκνωση των αγροτικών περιοχών συνδυάζεται με αναφορές στην μείωση του αριθμού των γεννήσεων και το δημογραφικό πρόβλημα. Στις αγροτικές περιοχές μειώνεται σταθερά το ποσοστό παιδιών, νέων και ανθρώπων παραγωγικής ηλικίας (20 – 64 ετών), ενώ αυξάνεται με ταχύτερο ρυθμό από ότι στις πόλεις το ποσοστό του πληθυσμού άνω των 65 ετών.
Όραμα, μέτρα και προγράμματα για ανάταση της γεωργοκτηνοτροφικής και αγροτουριστικής υπαίθρου απαιτείται να είναι πρώτιστο μέλημα μεταρρυθμιστικών πολιτικών επιλογών για την συγκράτηση του πληθυσμού στα χωριά.
Μια βάση για ποιότητα ζωής, Πολιτεία, περιφερειακή και τοπική Αυτοδιοίκηση έχουν την ευθύνη εκπόνησης ρεαλιστικών μελετών με γενναιόδωρα κίνητρα για την αποφυγή άλλης συρρίκνωσης της Ελληνικής υπαίθρου, ώστε να μην υπάρξουν και άλλα χωριά δίχως αύριο.
Κυκλοφορούν πληροφορίες ότι σχεδιάζεται σε πόλεις και χωριά με πληθυσμό κάτω των 2.000 κατοίκων να τοποθετούνται για μόνιμη κατοίκηση 100 μετανάστες από διάφορες χώρες. Το θεωρώ έγκλημα για την Ελλάδα και θέλω να πιστεύω ότι οι Έλληνες βουλευτές δεν θα το εγκρίνουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου