Σε ποιόν αρέσουμε;

( έργο Χρήστου Μποκόρου « Κεριά» Λάδι και πανιά σε ξύλο, 2011)

Κ.Σ

Αλήθεια, σε ποιόν οι  Ορθόδοξοι Χριστιανοί αρέσουμε;

Ποιες κατηγορίες μας εκτοξεύουν οι… άλλοι ντε, «οι δημοκράτες», οι «ανοιχτόμυαλοι», οι «προοδευτικοί», οι  «political correct», οι σοβαροφανείς δημοσιοπλάνοι  «βεβαίως- βεβαίως αλλά πόσα ευρώπουλα μου δίνεις αφεντικό», οι influencers πρωϊνατζούδες, με τα βουρτσάκια στα μάτια αντί για βλεφαρίδες, τα κάθετα φρύδια σαν οξείες, τα μάγουλα τα πλαστικά, και άλλα τινα φουσκωμένα πλαστικά, τα δόντια πορσελάνη και χείλη ροφού; 

Ιδού, ένας ενδεικτικός κατάλογος των εκτοξευόμενων από τους παραπάνω συνανθρώπους μας χαρακτηρισμών: «ψεκ» ( χαϊδευτικό του ψεκασμένοι), θρησκόληπτοι, σκοταδιστές, συντηρητικοί, γραφικοί, φονταμενταλιστές, ακραία στοιχεία, τραμπούκοι, χριστιανοταλιμπάν, ακροδεξιοί- ναζί. 

Τα δύο τελευταία αξίζουν έναν ειδικότερο σχολιασμό:1. Χριστιανοταλιμπάν; Θα ήθελα οι παραπάνω ανωτάτου πνευματικού επιπέδου, καλλιέργειας και μορφώσεως «εισαγγελείς» να μας πουν  ένα παράδειγμα ορθοδόξων-το τονίζω-ορθοδόξων ανά την υφήλιο που να έχουν διαπράξει τα εγκλήματα κατά των ανθρώπων (ανδρών και γυναικών) που έχουν διαπράξει οι γνωστοί και καταξιωμένοι ως ταλιμπάν εξ ανατολών, που μαζικά με τις ευλογίες της γηραιάς και θνήσκουσας Ευρώπης εισρέουν και στη Χώρα μας. Αλλά τι ψάχνω κι εγώ; Ρητορικό είναι το ερώτημα° δεν υπάρχει ανά την υφήλιο τέτοιο είδος, άλλοι έχουν και το χαίρονται  το «χάρισμα» του ταλιμπάν και, τελευταίως, παρουσιάστηκε νέο είδος° «τζιχαντιστής δημοκράτης» και με άφατη χαρά, όλοι αυτοί, και με συγκίνηση μας παραπληροφόρησαν για το είδος αυτό,  χαρά και συγκίνηση, που, όμως,  γρήγορα ματαιώθηκε από τις σφαγές αθώων χριστιανών στη πολύπαθη Συρία. 

2. Ακροδεξιοί ναζί; Αυτό κι αν είναι ανιστόρητο. Αν είχατε διαβάσει λίγο ιστορία θα ξέρατε ότι η Ορθοδοξία είναι εχθρός του ναζισμού και ο ναζισμός εχθρός της Ορθοδοξίας. Γιατί; Γιατί ο Χίτλερ, ο νεοεποχίτης και αποκρυφιστής με τους μάγους και τους αστρολόγους,  εδίωξε του Ορθοδόξους, τούς έστειλε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και αυτούς, κληρικούς ορθοδόξους που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν για την ορθόδοξη πίστη τους. Αντί όλοι εσείς να λέτε ό,τι σας κατέβει στο κεφάλι, διαβάστε ιστορία, σας προκαλώ. Διαβάστε τί ήταν οι Ουστάσι, που σκότωσαν χιλιάδες σέρβους ορθοδόξους γιατί δεν άλλαζαν την πίστη τους, για τον Επίσκοπο Σερβίας Γαβριήλ, τον άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς ( Επίσκοπο Αχρίδος), τον Αρχιμ. Διονύσιο, μετέπειτα Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών, τον π. Δαμασκηνό Χατζόπουλο, και πολλούς άλλους Χριστιανούς Ορθοδόξους Έλληνες, Σέρβους, Ρώσους, που φυλακίστηκαν και υπέστησαν φριχτά βασανιστήρια° είναι μακρύς ο κατάλογος.  Διαβάστε γα τη μοναδική ορθόδοξη πασχάλια λειτουργία που τελέστηκε το 1945 στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου.  Λίγες μέρες μετά την απελευθέρωσή τους από τον στρατό των ΗΠΑ στις 29 Απριλίου 1945, εκατοντάδες, επιζήσαντες βεβαίως, Ορθόδοξοι Χριστιανοί κρατούμενοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου συγκεντρώθηκαν για να γιορτάσουν μιαν αλλιώτικη Ανάσταση.         

Ψάξτε να βρείτε ποιός είναι ο αιμοσταγής ( ναι είναι ο Ante Pavelic, ο ναζί και υποκινούμενος από τους Παπικούς αρχηγός των Ουστάσι, ο σφαγέας των σέρβων ορθοδόξων) που χαιρετάει δουλικά τον άλλον αιμοσταγή Αδόλφο Χίτλερ. Εάν και εφ’ όσον διαβάστε λίγη ιστορία και  επαναλάβετε για τους Ορθοδόξους  το « ακροδεξιοί ναζί»,  θα είσαστε ή άνοες ή ένοχοι.  Εσείς επιλέγετε. 

Λοιπόν, σε ποιούς αρέσουμε οι Ορθόδοξοι χριστιανοί;

Το ζήτημα απασχόλησε και τον Απόστολο Παύλο. Άκουγε κρίσεις για το έργο του, τις πεποιθήσεις, το κήρυγμά του, τη συμπεριφορά του. Άλλοι τον επαινούσαν, αλλά και πολλοί τον κατηγορούσαν, τον συκοφαντούσαν και τον εδίωκαν. Τον ήθελαν δικό τους. Να προσαρμόζει τη πίστη του, τη διδασκαλία του, σύμφωνα με τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τον τρόπο ζωής τους. Τότε θα ήταν αρεστός σε αυτούς και θα έπαυαν οι κατηγορίες, οι συκοφαντίες και ο διωγμός. Γι’ αυτό και έγραψε « Ουχ ως ανθρώποις αρέσκοντες, αλλά τω Θεώ» ( Α’ Θεσ.β’ 4). Μιλά βεβαίως ο Απόστολος για ανθρώπους, που « δεν φρονούν τα του Θεού» (Ματθ. ιστ’23). Αυτούς τους ανθρώπους που έχουν διαφορετικές προς το θέλημα του Θεού ιδέες και ζουν ζωή αντίθετη προς το νόμο Του. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να κατέχουν αξιώματα και θέσεις ισχύος.  Εάν, λοιπόν, ο πιστός επιδιώκει χωρίς διάκριση να αρέσει σε αυτούς τους ανθρώπους, θα πρέπει να προσαρμοστεί στον τρόπο ζωής τους, δηλαδή να «συσχηματισθή» (Ρω.ιβ’2) με αυτούς. Αυτός ο πιστός πολλές φορές, χωρίς να το πολυσκεφτεί,  από φόβο και δειλία, για να μην τον θεωρήσουν καθυστερημένο και να μην τον ειρωνευθούν αρχίζει τις «αβαρίες».

Αρχίζει αυτός ο πιστός τις υποχωρήσεις, στην αρχή μηδαμινές, επιφανειακές και εξωτερικές. Κλείνει το στόμα του, δεν  διαμαρτύρεται στην αδικία, στην εκμετάλλευση, στην βλασφημία της πίστης και δεν ομολογεί την αλήθεια, ακόμη και όταν αυτή διαστρέφεται και, μάλιστα, τότε περισσότερο σιωπά. Οι μηδαμινές και επιφανειακές και εξωτερικές υποχωρήσεις και προσαρμογές σιγά-σιγά θα γίνουν μεγαλύτερες και ουσιαστικές. 

Με την συμβολή της πνευματικής μας αδυναμίας, ο κίνδυνος γι’ αυτές τις υποχωρήσεις είναι υπαρκτός για όλους μας, μοιάζει πιο εύκολο το ανθρωπάρεσκο από το θεάρεστο. Η κοινωνία μας έχει φτάσει σε τέτοια παρακμή, διαστροφή και αποστασία από τον Θεό, που με όλες τις εκδηλώσεις της απειλεί να μας παρασύρει όλους.

Μην νομίζουμε ότι ο Απόστολος Παύλος δεν φοβόταν αυτή την κατρακύλα και για τους άλλους πιστούς αλλά και για τον εαυτό του. Γι’ αυτό σε άλλη επιστολή του έγραφε° « ει ανθρώποις ήρεσκον, Χριστού δούλος ουκ αν ήμην» (Γαλατ. Α’ 10).  Δηλαδή, εάν επεδίωκα να αρέσω στους ανθρώπους, δεν θα μπορούσα να είμαι και να ονομάζομαι δούλος και οπαδός και Απόστολος Χριστού. 

Μετά από όλα τα παραπάνω, μας συμφέρει να αρέσουμε στους ανθρώπους του «κόσμου»; Ο καθένας από εμάς είναι ελεύθερος να επιλέξει ναι ή όχι.

Εάν ήθελε ο Θεός, χωρίς τη συνεργία μας, να παράγει στη χαοτική ψυχή των σημερινών ανθρώπων μια ισχυρή επανάσταση εναντίον του εσώτερου κακού, όλοι οι άνθρωποι σ’ ένα μήνα θα καθίσταντο ικανοί για μια ιδανική κοινωνική επανάσταση° το χάος θα εξαφανιζόταν και τα αστέρια θα έλαμπαν και στην ψυχή μας και στην ιστορία μας° όλα μας τα ιδανικά θα είχαν πραγματοποιηθεί. 

Όμως ο Θεός δεν το θέλει. Τούτη την θεϊκή προσπάθεια ο Θεός την προσμένει από μας τους ίδιους. ( Αργά βαδίζει ο Χριστός, αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, α’ εκδ. Εν πλω).

                                                                                                             Κ.Σ.