«Ἡ αἵρεση τῆς δράσης»

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Οἱ περισσότεροι κοσμικοὶ ἄνθρωποι ἀναγνωρίζουν στὴν Ἐκκλησία μόνο τὸ κοινωνικό της ἔργο, δηλαδὴ τὴν προσφορὰ στοὺς πτωχούς, στοὺς ἀνήμπορους καὶ στοὺς ἀσθενεῖς. Θέλουν τοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς μοναχοὺς νὰ εἶναι κοινωνικοὶ λειτουργοί. Δὲν γνωρίζουν, δυστυχῶς, ὅτι τὸ κύριο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πνευματικό, ἐνῶ ἡ κοινωνικὴ προσφορὰ εἶναι μόνο μία πτυχὴ τοῦ ποιμαντικοῦ της ἔργου.

Μερικῶς ἔχουν δίκιο, γιατί αὐτὸ προβάλλεται πρὸς τὰ ἔξω, τόσο ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία, ὅσο καὶ ἀπὸ τὶς κάμερες τῆς κοσμικῆς εἰδησεογραφίας. Ὅμως ὑπάρχει ὁ μεγάλος κίνδυνος νὰ χάσουν οἱ κληρικοὶ τὸν προσανατολισμό τους καὶ ἀντὶ νὰ ἐργάζονται γιὰ «τὴν βρῶσιν τὴν μένουσαν εἰς ζωὴν αἰώνιον», νὰ κοπιάζουν γιὰ «τὴν βρῶσιν τὴν ἀπολλυμένην». Ἤδη ἔχουμε πολλὲς τέτοιες περιπτώσεις ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ Χριστοῦ ὅτι οἱ ἄνθρωποι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, πρέπει νὰ ἐπιζητοῦν τὴν πρώτη. Ὁ Π.Ν. Τρεμπέλας σχολιάζει σχετικά: 

« Ὁ Χριστὸς λέει ὅτι δὲν πρέπει τὸ ἐνδιαφέρον σας ὁλόκληρο νὰ στρέφεται στὰ ὑλικὰ ψωμιά. Νὰ κοπιάζετε μὲ ζῆλο νὰ ἀποκτήσετε ὄχι τὴν ὑλικὴ τροφή, ποὺ εἶναι προσωρινὴ καὶ φθείρεται, ἀλλὰ τὴν πνευματικὴ τροφή, ποὺ μένει ἄφθαρτη καὶ μεταγγίζει τὴν αἰώνια ζωή. Τὴν τροφὴ αὐτὴ θὰ σᾶς τὴ δώσει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καὶ μόνον αὐτός. Διότι αὐτὸν ὁ Πατήρ, δηλαδὴ ὁ ἴδιος ὁ Θεός, τὸν ἀπέδειξε καὶ τὸν φανέρωσε ὡς τὸν μόνο χορηγό τῆς τροφῆς καὶ τῆς ζωῆς αὐτῆς μὲ τὴ σφραγίδα καὶ τὴ μαρτυρία τῶν θαυμάτων του».

  Ἕνας πολύπειρος Ἐπίσκοπος, ἀναφερόμενος στοὺς κοινωνικοὺς λειτουργοὺς ποὺ συχνὰ βλέπουμε καὶ στὴν Ἐκκλησία, διευκρινίζει σχετικά: «Σήμερα πολὺ περισσότερο ἔχει νὰ ὠφελήσει τὸν κόσμο μία ὁμάδα ἀνθρώπων, ποὺ ἀκοίμητα προσ­εύχονται, παρὰ ἕνα τάγμα κοινωνικῶν λειτουργῶν, ἂν καὶ κάλλιστα οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι μποροῦν νὰ προσεύχονται καὶ νὰ διακονοῦν τὶς βιοτικὲς καὶ κοινωνικὲς ἀνάγκες. Τὸ δυστύχημα εἶναι ὅτι οἱ κοινωνικοὶ λειτουργοὶ δὲν αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη τῆς προσευχῆς, οἱ δὲ ἀκοίμητα προσευχόμενοι δὲν ὑπάρχουν, γιατί ἡ αἵρεση τῆς δράσης θέλει νὰ διαλύσει μοναστήρια καὶ νὰ βγάλει τοὺς ἱερεῖς ἀπὸ τὸ ἱερὸ βῆμα τοῦ ναοῦ στὸ δρόμο καὶ νὰ τοὺς βάλει νὰ ἀσχολοῦνται μὲ ἐράνους καὶ διανομές».

  Οἱ κληρικοὶ πρέπει πρῶτα νὰ ἔχουν προσωπικὸ πνευματικὸ ἀγώνα καὶ ἀνησυχία γιὰ τὸ ποίμνιό τους, τὸ ὁποῖο συνήθως μένει ἀδιάφορο στὰ ὅσα διδάσκει ἡ Ἐκκλησία, καὶ μετὰ νὰ ἐπιδίδονται καὶ στὸ κοινωνικὸ ἔργο, δηλαδὴ στὴν κάλυψη τῶν ἀναγκαίων ὑλικῶν ἀγαθῶν στοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναγκεμένους. Διαφορετικά, χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιοῦν, γίνονται ὑπάλληλοι κάποιου φιλανθρωπικοῦ ὀργανισμοῦ, ποὺ δὲν ἔχουν κανένα ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν πνευματικὴ οἰκοδομὴ τῶν ἀνθρώπων ποὺ φιλοξενοῦνται.

  Ἡ Ἐκκλησία προφανῶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀντικαταστήσει τὴν πολιτεία, ποὺ καλεῖται νὰ προστατέψει τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναξιοπαθοῦντες. Ἁπλῶς, ὅταν ἔχει κάποια δυνατότητα, ἀναπτύσσει φιλανθρωπικὸ ἔργο, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ ὁδηγήσει τοὺς δυστυχεῖς αὐτοὺς ἀνθρώπους στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ.

orthodoxostypos.gr