Δεν θα εκλείψουν οι άγιοι – μέρος 1ο

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου

«Είπεν ο Κύριος», βροντοφώνησε ο Χριστός μας και συνεχώς βροντοφωνεί από το Ιερόν Του Ευαγγέλιον «Όποιος δούλος μου, που βαπτίσθηκε στο Όνομα μου κι έμεινε πιστός, με ομολογήσει ενώπιον των ανθρώπων, όποιος γενναίος αθλητής του Ονόματός μου με κηρύξει Θεόν αληθινόν εν σαρκί εληλυθότα, σταυρωθέντα και αναστάντα διά την αγάπην του ανθρώπου, ομολογήσω καγώ αυτόν ενώπιον των αγγέλων του Πατρός μου, ενώπιον των εν ουρανοίς αγγέλων» (Λουκ. 12, 8). Μακάριος και ευτυχής ο άνθρωπος, ο Χριστιανός ο Όρθόδοξος, που θα ομολογήση ενώπιον τυράννων, ενώπιον άθεων, ενώπιον υλιστών και ορθολογιστών την Θεότητα του Χριστού μας.

Η Εκκλησία μας πιστεύει και ομολογεί ότι μέχρι των έσχατων χρόνων, μέχρι της συντέλειας του αιώνος δεν θα εκλείψουν οι Άγιοι της και ότι θα αναδεικνύη παιδιά άγια και άξια στεφάνων.

Όπως βλέπουμε, σήμερα… δεν έχουμε ασκητάς με άσκησι στην έρημο, δεν έχουμε ανθρώπους που να ασκούνται όπως οι παλαιοί ασκητές, οι αναρίθμητοι θαυματουργοί άγιοι και πνευματοφόροι που η έρημος ανέδειξε. Έφ’ όσον όμως δεν έχουμε τοιούτους ασκητάς και αγωνιστάς, πως να πιστέψουμε οτι μέχρι της συντέλειας του αιώνος δεν θα υστέρησει η Εκκλησία από άγιους;

Ποιοι θα είναι οι άγιοι των εσχάτων χρόνων, την στιγμή που κι εμείς οι μοναχοί δεν παρουσιάζουμε την άσκησι και την αρετή των παλαιών ασκητών και μοναχών; Κι όμως πρέπει να πιστεύουμε ακραδάντως ότι εις τους έσχατους χρόνους, που ήδη εισερχόμεθα και προχωρούμε, οι άγιοι άνθρωποι θα είναι αυτοί που θα δώσουν την μαρτυρία του Ιησού μας και θα κηρύξουν και θα βροντοφωνήσουν ότι ο Χριστός μας εστίν ο αληθής Θεός, ο ένανθρωπήσας διά τον άνθρωπον. Με την ομολογία αυτή θα στεφανωθούν και θα αγιάσουν.

Οι μάρτυρες έδωσαν την καλήν ομολογίαν στους πρώτους χρόνους του Χριστιανισμού. Τα θαύματα ήταν πάρα πολλά. Θαυματουργούσαν με μεγάλη ευκολία. Υπήρχε πάρα πολλή αγιότης. Οι πιστοί ήταν κατάμεστοι από το Αγιον Πνεύμα. Η αρετή καλλιεργείτο πλούσια. Τώρα όμως εμείς δεν έχουμε αρετές, τώρα εμείς κάνουμε ελάχιστη προσπάθεια, και το έπίτευγμα της αρετής μας είναι μηδαμινό. Παντού σκοτάδι, παντού πλάνη, παντού απώλεια. Σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας των ανθρώπων υπάρχει παντού αμαρτία και σκοτάδι. Το σκοτάδι αυτό τόσο της απιστίας όσο και της ηθικής θα προχωρή, θα προχωρή και όσο θα βαίνουμε προς το τέρμα, προς τη συντέλεια, θα αυξάνη. Γι’ αυτό και η ελάχιστη αρετή, ο ελάχιστος πνευματικός αγώνας θα έχη τεράστια αξία ενώπιον του Θεού.

Πρώτα ο ένας χριστιανός βοηθούσε τον άλλον προς πνευματικό καταρτισμό τώρα ο ένας σπρώχνει τον άλλον προς το κακό, προς την αποσύνθεσι την πνευματική. Τίποτε άλλο δεν ακούς να συζητούν μεταξύ τους οι άνθρωποι, παρά μόνον για την α’, για την β’, για την γ’ αμαρτία. Το θέμα βέβαια της αμαρτίας γύρω από την σάρκα επικρατεί και βασιλεύει σε όλους τους τομείς. Ο διάβολος κατώρθωσε με την κακία του, με την πονηρία του, με την πίεσι, με την τέχνη του να επικράτηση στην σκέψι και στην επιθυμία των ανθρώπων.

«Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού ουκ έστι Θεός» (Λουκά 12, 20). Ποιος είπε ότι «ουκ έστι Θεός;» Τό ειπεν ό «άφρων». Άφρων είναι εκείνος που δεν λειτουργούν οι φρένες του σωστά, δεν κυβερνάει την σκέψι του σωστά, δεν εχει κυβέρνησι υγιή· γι’ αυτό κάνει και το λάθος να εκφράζεται και να λέη ότι δεν υπάρχει Θεός. Η πιό μεγάλη βλακεία που μπορεί να πη ο άνθρωπος, είναι να πή ότι δεν υπάρχει Θεός. Ο Θεός είναι μέσα του, είναι μέσα στην ψυχή του, αλλά αυτός είναι ξένος προς τον Θεό. Δεν έχει ουδεμία σχέσι και επαφή με τον Θεό. Ο διάβολος και η αμαρτία έστησαν τείχος και ξεχώρισαν τα πράγματα και τα έκαμαν «διεστώτα».

Σήμερα ο υπ’ αριθμόν «ένα» πόλεμος -ας τον πούμε έτσι, πόλεμο, κι ας μην τον ονομάσουμε ήττα-είναι το σαρκικόν φρόνημα. Προσπαθεί να μας λερώση την σκέψι και τις πέντε αισθήσεις, τόσο τις σωματικές, όσο και τις ψυχικές και έτσι να μας καταστήση βρώμικους, ώστε να μη βρη θέσι το Άγιον Πνεύμα να κατοίκηση μέσα μας, ούτε να εμφορηθούμε από την ευλογία του Θεού, ούτε να δεχθούμε το πυρ της αγάπης του Θεού που θα μπόρεση να μας αναγέννησει, να μας ζωογόνησει και να μας καταστήσει δυνατούς, για να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά, τα όποια μέλλουν να μας υποδεχθούν στην ζωή μας.

Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αγνίσουμε τον εαυτό μας, να τον καθαρίσουμε μέσα και έξω και ιδιαίτερα τον λογισμό, διότι από τον λογισμό ξεκινούν όλα τα κακά τόσο στην καρδιά, όσο και στο σώμα. Το κακό εξωτερικεύεται διά των μελών του σώματος, αφού προηγουμένως η διάνοια και ο νους γίνουν υποχείρια της αμαρτίας. Όπως βλέπουμε, οι μέλισσες δεν πάνε στα άνθη που δεν έχουν χυμό μέλιτος, αλλά πηγαίνουν εκεί που υπάρχει χυμός, τον όποιον παίρνουν και κατασκευάζουν μ’ αυτόν το ωραίο μέλι. Έτσι και το Άγιον Πνεύμα περιπολεί και όπου βρη διάνοια και νουν καθαρόν, ήσυχον, επισκιάζει και καρποφορεί. Λοιπόν, για να δεχθούμε το Άγιον Πνεύμα, το οποίον θα μας κάνη δυνατούς και θα μας αξιώση να ομολογήσουμε την Θεότητα του Χριστού μας, θα πρέπει να αγωνισθούμε, και να καθαρισθούμε ψυχικά καί σωματικά για να στεφανωθούμε.

Συνεχίζεται…