«Στηρίζει ἡ πολιτεία τὴν χριστιανικὴ πίστη, ὡς τρόπο ζωῆς;»

Γράφει ὁ κ. Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητὴς ΑΠΘ, Πρόεδρος τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων

  Σὲ μία παραδοσιακὴ χώρα, ὅπως ἡ Ἑλλάδα, ὅπου, ἐνῷ οἱ πολίτες της, στὴ συντριπτική τους πλειονοψηφία θεωροῦν τὴν πίστη στὸν Χριστὸ  βασικὸ στοιχεῖο τῆς πολιτισμικῆς τους κληρονομιᾶς,  ἐμφανίζονται τὰ τελευταῖα χρόνια κάποιοι πολιτικοὶ καὶ ἄλλοι παράγοντες, πού, μὲ σημαία τους τὸν ἐκσυγχρονισμὸ καὶ τὸν προοδευτισμό, σχεδιάζουν νὰ ἀναδομήσουν τὸ θρησκευτικὸ καὶ πολιτισμικό τους πιστεύω.

Οἱ παράγοντες αὐτοὶ ἀκολουθοῦν, κατὰ γράμμα, τὸν ὑλιστικὸ καὶ ἄθεο Διαφωτισμό, ποὺ Χριστομάχος καθὼς ἦταν καὶ εἶναι, ἀντικατέστησε τὴν πίστη στὸν θεάνθρωπο Χριστὸ μὲ τὴ φιλοσοφία, τὴ θρησκεία, τὸ ἀνθρωπιστικὸ ἰδεῶδες καὶ τὴ ἠθική, γεμίζοντας τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ μὲ ὑλικὴ πρόοδο καὶ εὐμάρεια, στεγνώνοντάς την, ὅμως, ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Θεάνθρωπο, στὴν αἰωνιότητα καὶ στὴν ἀθανασία ποὺ χάρισε καὶ χαρίζει ὁ νικήσας τὸν θάνατον καὶ ὅλους τοὺς θανάτους Ἰησοῦς Χριστός.

  Ὁ Διαφωτισμὸς  ἀκύρωσε τὴν ψυχοσωματικὴ ἰσορροπία τοῦ ἀνθρώπου, πολεμώντας καὶ ἐκδιώκοντας κάθε τι θεϊκὸ ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Ἔστρεψε τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ ἀνθρώπου, μονομερῶς, στὴν ὕλη καὶ τὸν ὁδήγησε στὴ λατρεία ὑλιστικῶν εἰδώλων, ἐνῷ, ταυτόχρονα, δίωξε μανιωδῶς τὴν ἀθανασία, πολεμώντας Αὐτόν, ποὺ μὲ τὴν νίκη Του κατὰ τοῦ θανάτου, εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ χαρίσει τὴν ἀθανασία στὸν ἄνθρωπο. Ὁ Διαφωτισμὸς βρῆκε ἀπὸ παλαιότερα ἀλλὰ καὶ τὰ τελευταῖα χρόνια θαυμαστὲς στὴν Ἑλλάδα. Οἱ πνευματικὲς ἀλλοιώσεις ποὺ ἐπιχειροῦνται, μέσῳ τῆς παιδείας, στὴν ἐσωτερικὴ δομή, τὴν ὑπόσταση καὶ ταυτότητα τῶν νέων μας, στὰ πρότυπα, τὶς ἀρετές, τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες, στὸν τρόπο νοηματοδότησης τῆς ζωῆς καὶ τοῦ κόσμου- εἶναι πληγὲς ποὺ σημαδεύουν τὴν ὑπαρξιακὴ δομὴ τοῦ ἀνθρώπου.

  Δυστυχῶς, γιὰ τὴν Ἑλλάδα, μία μικρὴ μερίδα διεθνιστῶν μαρξιστῶν ἢ ἄθεων καπιταλιστῶν, μὲ τὴν στήριξη ἢ τὴ συν­εργασία κάποιων ἐπίσης διεθνιστικῶν καὶ καπιταλιστικῶν κέντρων, ἐλέγχουν τὸν σχεδιασμὸ τῆς μόρφωσης τῶν ἑλληνοπαίδων, μετατρέποντας τὴν παιδεία ἀπὸ ἐθνικὴ σὲ ἰδεολογικὴ ὑπόθεση. Ἔτσι, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πολιτισμικὴ ἐξαθλίωση, ὁδηγεῖ­ται ἡ χώρα, σὲ μία πνευματικὴ ἐξαθλίωση. Ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια χαρακτηριστικά, ποὺ υἱοθέτησε ἡ Παγκοσμιοποίηση ἀπὸ τὴ ὀρθολογικὴ φιλοσοφία τοῦ  Διαφωτισμοῦ ἦταν μία διεθνιστικὴ κοσμικὴ θρησκευτικότητα, ποὺ ἐξελίσσεται, σταδιακά, μὲ ἕνα συνονθύλευμα ὅλων τῶν θρησκειῶν καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ μαζί, μὲ στόχο μία καὶ μοναδικὴ παγκόσμια θρησκεία, κοσμικοῦ χαρακτήρα, τὴν πανθρησκεία. Ὁ Διαφωτισμὸς –πατέρας καὶ τοῦ Μαρξισμοῦ καὶ τοῦ Καπιταλισμοῦ- δὲν πολέμησε μετωπικά, ἀλλὰ πλαγιομετωπικὰ τὴν ἀποκαλυπτικὴ πίστη τοῦ Χριστιανισμοῦ, βάζοντας στὴ θέση της, ὡς ὑποκατάστατο, μία ἀνθρωποκεντρικὴ καὶ ὀρθολογικὴ θρησκεία, ποὺ ἀποτελεῖ δημιουργία τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλες οἱ πίστεις, οἱ θρησκεῖες καὶ οἱ κοσμοθεωρίες χωροῦν σὲ αὐτὸ τὸ ἀνθρωπιστικὸ κατασκεύασμα, ἀρκεῖ νὰ δέχονται τὴ θρησκεία, ὡς ἀνθρώπινο καὶ ὄχι ὡς θεῖο δημιούργημα, δηλαδή, χωρὶς τὴν πίστη στὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀθανασία.

Οἱ κρυφοὶ ἢ φανεροὶ ἡγέτες τῆς Παγκοσμιοποίησης βρῆκαν σὲ μία μερίδα φανατικῶν Ἑλλήνων ἀθέων νεομαρξιστῶν καὶ καπιταλιστῶν τὰ ὄργανα ἐκεῖνα, πού, μέσῳ αὐτῶν, πασχίζουν γιὰ τὸν χωρισμὸ τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν Πολιτεία, γεγονὸς ποὺ θὰ ἀποξενώσει τοὺς Ἕλληνες ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ καὶ ἀποκαλυπτικὴ πίστη τοῦ Θεανθρώπου. Ὁ σχεδιασμὸς τῆς ἐπιλογῆς τῆς ψεύτικης καὶ κίβδηλης θρησκευτικότητας, ἔναντι τῆς ἀληθινῆς, θεωρήθηκε ὡς ἡ πλέον  ἐπιτυχὴς μέθοδος πνευματικῆς ἀποσύνθεσης, καθὼς ἔχει ἀποδειχθεῖ ἱστορικὰ ὅτι ἡ πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεό, καλλιεργεῖ ἀνθρώπους ποὺ γρηγοροῦν καὶ ἀντιστέκονται στὸ κακό. Γι’ αὐτὸ ἡ κάμψη τέτοιων ἀντιστάσεων, σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, ἀποτελεῖ προϋπόθεση γιὰ μία ἐπιτυχῆ ἐξέλιξη καὶ ὁλοκλήρωση τῆς σχεδιαζόμενης ὑποταγῆς τῆς ἀνθρωπότητας στὰ κρυφὰ ἢ φανερὰ κέντρα ἐξουσίας. Γι’ αὐτὸ βλέπουμε, σταδιακά, νὰ παίρνονται πολιτικὲς ἀποφάσεις, κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες, ποὺ στοχεύουν νὰ ἀποσυνδέσουν, βῆμα – βῆμα, τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν παιδεία, τὴν οἰκογένεια, τὴν κοινωνία καὶ τὸν πολιτισμό. Ὅμως, εἶναι δεδομένο ὅτι ὁλόκληρη σχεδὸν ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, ζυμωμένη καθὼς εἶναι μὲ τὰ ὀρθόδοξα χριστιανικὰ πρότυπα ζωῆς, εἶναι ἀντίθετη μὲ τὸν διεθνιστικὸ ἀθεϊσμό, μηδενισμὸ ἢ πολυθεϊσμό, ποὺ ἐπιχειρεῖται μὲ τὴ νέα τάξη καὶ τὴν παγκοσμιοποίηση, εἴτε μέσῳ τοῦ μαρξισμοῦ εἴτε μέσῳ τοῦ καπιταλισμοῦ.

Τὰ ὀρθόδοξα πρότυπα ἔχουν πνευματικὸ περιεχόμενο καὶ ἀποτελοῦν, γιὰ τὴ μεγάλη πλειονότητα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, σημαντικὸ κομμάτι τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς ταυτότητάς τους, σημεῖο πνευματικῆς ἀναφορᾶς καὶ νοηματοδότησης τῆς ζωῆς τους. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ξεριζωθοῦν καὶ -ἀκόμη περισσότερο- νὰ ὑποκατασταθοῦν ὅλα αὐτὰ «τὰ Μεγάλα», κατὰ τὸν Διονύσιο Σολωμό, ἀπὸ ὁποιουσδήποτε ὑλιστικούς, ἀθεϊστικοὺς μαρξιστικοὺς ἢ καπιταλιστικοὺς τρόπους ὑλιστικῆς εὐζωίας, διότι ἱκανοποιοῦν βαθύτερες ὑπαρξιακὲς ἀνάγκες τῶν Ἑλλήνων. Γι’ αὐτὸ παρατηρεῖται, ἐπισήμως πλέον, νὰ ψηφίζονται νομοσχέδια καὶ νὰ παίρνονται ἀποφάσεις, τὰ τελευταῖα 30 χρόνια, ὄχι γιὰ τὴν κατάργηση, ἀλλὰ γιὰ τὴν μετάλλαξη  τῶν θεανθρωποκεντρικῶν προτύπων σὲ ἀνθρωπιστικὰ ἢ ἀνθρωποκεντρικὰ πρότυπα. Αὐτὸ συμβαίνει κυρίως στὸ σχολεῖο, καθὼς οἱ ἰθύνοντες τοῦ κόσμου εὐελπιστοῦν νὰ ἐπηρεαστοῦν τὰ παιδιά, ἀπὸ πολὺ μικρὴ ἡλικία, ἔτσι ὥστε νὰ ἀναπτύσσονται συνειδησιακά, ἔχοντας ὅσο τὸ δυνατὸν μικρότερη σχέση μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸ περιεχόμενό της καὶ μεγαλύτερη μὲ μία μορφὴ κοσμικῆς θρησκευτικότητας. Μειώνοντας τὴν Ὀρθοδοξία, θεωροῦν ὅτι μειώνεται ἡ δίψα γιὰ ἀθανασία καὶ ὁ ἄνθρωπος γίνεται  σταδιακὰ πιὸ σαρκικός, πιὸ ὑλιστικός, πιὸ εὐάλωτος καὶ πιὸ εὔκολος.

Ὡς ὑποκατάστατο τῆς ὀρθόδοξης θεανθρωπινότητας,  ὅπως ἔλεγε ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, προβάλλουν τὸν ἀνθρωπισμό. Ὅμως μὲ τὸν ἄθεο ἀνθρωπισμό, ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐρημώνει ἀπὸ τὴν ἀθανασία. Διότι ὁ ἀνθρωπισμὸς ὅσες προόδους, γνώσεις καὶ ἀνέσεις κι’ ἂν προσφέρει, πόση ἀξία ἔχει γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὅταν παραμονεύει ὁ θάνατος, γιὰ νὰ τὸν ἀφανίσει ὀντολογικά; Ἡ ἀθανασία προσφέρεται μόνον μέσῳ τῆς θείας Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου.

Ὁ μαρξιστικὸς καὶ καπιταλιστικὸς διαφωτισμὸς καὶ ἀνθρωπισμός, ποὺ δὲν δέχεται τὴν ἐκ τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου πνευματοφόρο ὀντολογική του σύσταση, προβάλλει, ὡς ἀπελευθέρωση, τὴν ἀποδοχὴ τῆς ὑλιστικῆς δομῆς τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ τὸν ἄνθρωπο, χωρὶς Θεὸ καὶ χωρὶς πνεῦμα. Ἡ προσπάθεια αὐτὴ ἀποξένωσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεὸ σμικρύνει τὸν ἄνθρωπο, διότι τὸν ἀποσυνδέει ἀπὸ τὸν τέλειο ἄνθρωπο ποὺ ἐνυπάρχει ἀχωρίστως μὲ τὸν τέλειο Θεὸ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί, τελικά, τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὴν ἀθανασία ποὺ ἔφερε καὶ φέρνει ὁ Χριστὸς στὸν ἄνθρωπο διὰ τῆς Ἀναστάσεώς Του. Χωρὶς τὴν ἀναστάσιμη καὶ ἀτελεύτητη πίστη στὴν ἀθανασία, ἡ ζωὴ τοῦ οὑμανιστῆ ἀνθρώπου συμπίπτει μὲ τὴ ζωὴ τῶν ζῴων, ἀφοῦ μένει χωρὶς Ἀνάσταση, χωρὶς αἰωνιότητα, χωρὶς νόημα, χωρὶς ἐλπίδα, μέσα σὲ μία ζοφερὴ καὶ θανατερὴ πορεία.

orthodoxostypos.gr