Ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο. Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον. Τὸν ἠθέλαμε νὰ εἶναι κοντά μας ἀκόμη, δίπλα μας, στὸ πλευρόν μας. Τὸν εἴχομεν ἀνάγκην εἰς τὰς δυσκόλους στιγμὰς ποὺ περνοῦμε. Ἦτον πολύτιμος ἀδελφός, ἀκατάβλητος συναγωνιστὴς ὁ Φώτης Κόντογλου, ἀλλ’ ὁ Κύριος τὸν ἥρπασεν ἐκ μέσου ἡμῶν καὶ τὸν μετέθεσεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῶν πρωτοτόκων. Ἀληθῶς! Ποῖος δύναται νὰ ἐξιχνίαση τὸν Νοῦν τοῦ Κυρίου ἢ νὰ ἀντισταθῆ εἰς τὸ θέλημα Αὐτοῦ; Ἂς ἔχη δόξαν τὸ Πανάγιον ὄνομά Του.
Ὁ Φώτης ἦτον δι’ ἐμέ, τὸν πνευματικόν του πατέρα, μία πνευματικὴ βακτηρία εἰς τὸν ἀγῶνα κατὰ τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καὶ τῶν πατρικῶν παραδόσεων. Διὰ τοῦτο καὶ μοῦ ἐστοίχισεν ἰδιαιτέρως ὁ θάνατός του.
Ἀπωλέσαμεν ἕν πνευματικὸν κεφάλαιον. Ἐστερήθημεν ἑνὸς στρατιώτου τοῦ Χριστοῦ μὲ ζῆλον Ἠλιού. Ἦτο πύρινος εἰς τὴν καρδίαν, φλογερὸς εἰς τὴν πένναν, ἀπαράμιλλος εἰς τὸν χρωστῆρα… Ἠγάπα καὶ ἠγωνίσθη ἕως θανάτου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος. Προσετέθη καὶ ἐνεγράφη ὡς πολίτης τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἀλλ’ ἡ ἐπίγειος Πατρίς του, ἡ πονεμένη καὶ μαρτυρικὴ Ἑλλάς, ἐστερήθη ἑνὸς τέκνου της, ἑνὸς πολίτου, ὁ ὁποῖος ἐπεθύμει καὶ ἐδίψα νὰ ἴδη τὴν Πατρίδα του μεγάλην καὶ ἔνδοξον, ὅπως τὴν ἀνέδειξαν καὶ μᾶς τὴν παρέδωκαν οἱ ἔνδοξοι ἥρωες τοῦ 1821· τὴν Ἑλληνικὴν Πατρίδα, τὴν ὁποίαν πολλοὶ ἐκ τῶν σημερινῶν μισελλήνων ζητοῦν νὰ τὴν παραδώσουν εἰς ἀθέους βαρβάρους ἐχθρούς.
Ὁ Φώτης Κόντογλου ἦτο ἀκαταπόνητος, ἀκαταμάχητος, ἀκατάβλητος, ἀνδρεῖος, γενναῖος ἀθλητής, ἀγωνιστής, ὁμολογητὴς τῆς ἀληθείας, τῆς Ὀρθόδοξου ἡμῶν Πίστεως. Δὲν ἐπτοεῖτο οὔτε βασιλεῖς, οὔτε πατριάρχας, οὔτε συνόδους, οὔτε πρωθυπουργοὺς καὶ ὑπουργούς…
Εἶχε ἐξίσου δύο μεγάλα χαρίσματα, ἦτο πιστὸς Ὀρθόδοξος χριστιανός, ἀλλὰ καὶ γνήσιος Ἕλλην, ἠγάπα καὶ ἠγωνίσθη μέχρι θανάτου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος. Προσετέθη μὲ τοὺς καλοὺς στρατιώτας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν θριαμβεύουσαν ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησίαν. Ἡ ἐπὶ γῆς στρατευομένη Ἐκκλησία ἐστερήθη ἑνὸς γενναίου ἀξιωματικοῦ, ὁ ὁποῖος ἐγνώριζε πῶς νὰ πολεμῆ καὶ νὰ συντρίβη τὰς ἐπιθέσεις καὶ μηχανουργίας τῶν ἐπερχομένων κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ λυσσώντων ἐχθρῶν…
Ὁ μακαριστὸς Φώτης ἐκόπιασεν, ἵδρωσεν, ἠγρύπνησεν, ἠργάσθη ἀκαταπονήτως καὶ σθεναρῶς εἰς τὸν μυστικὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου καὶ ἐπολλαπλασίασε τὸ δοθὲν αὐτῷ τάλαντον ἤ μᾶλλον τὰ δοθέντα τάλαντα· ὡς ἐκ τούτου δίκαιον ἦτο ν’ ἀναπαυθῇ ἐκ τῶν κόπων του. Προφανῶς θὰ ἤκουσε καὶ θὰ ἀκούσῃ κατὰ τὴν τελικὴν κρίσιν τὴν γλυκυτάτην προσφώνησιν καὶ πρόσκλησιν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ· «εὖ δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ, ἐπὶ ὀλίγων ἐφάνης πιστός, ἐπὶ πολλῶν σὲ καταστήσω. Εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου». Ἀσφαλῶς, ἐπειδὴ τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγωνίσθη, τὸν δρόμον τετέλεκε καὶ τὴν πίστιν τετήρηκε, θὰ λάβη τὸν τῆς δικαιοσύνης στέφανον παρὰ τοῦ βλέποντος τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας καὶ νέμοντος στέφος ἄφθαρτον. Ἔσπειρεν ἐν δάκρυσιν ἐπὶ τῆς γῆς, θερίζει ἤδη ἐν ἀγαλλιάσει στάχυας ἀειζωοτροφίας ἐν οὐρανοῖς. Εἴθε καὶ ἡμᾶς νὰ εὕρῃ μιμητάς του εἰς τὸν ζῆλον του καὶ τὴν καλὴν ὁμολογίαν. Ἡ μνήνη του ἄς εἶναι αἰωνία.
Δικαίως πρέπει καὶ ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Πατρὶς νὰ θρηνοῦν, διότι ἄλλος Φώτιος Κόντογλου δὲν ὑπάρχει νὰ ἀναπληρώση τὸν μεταστάντα…
Ἀρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος, 20-7-1965
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου