Σκέψεις με αφορμή το βιβλίο του μακαριστού Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλινίκου Καρούσου «Η οικογένεια στο στόχαστρο» 1987
Το κείμενο που ακολουθεί αφιερώνεται στην μνήμη του Δασκάλου μου Κώστα Μπέη, καθηγητή Πολιτικής Δικονομίας στην Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος εγκατέλειψε τον απαίσιο τούτον κόσμο μία ημέρα προτού πληροφορηθεί τα θλιβερά μαντάτα της επονείδιστης, παρά φύσιν νομοθέτησης του ελληνικού κΥνοβουλίου.
Δεν απαιτείται ιδιαίτερος κόπος για να αντιληφθεί ο μέσος Έλληνας πολίτης ότι ο γάμος των ομοφυλόφιλων δεν θα μπορούσε να γίνει ανεκτός χωρίς σοβαρούς κραδασμούς από την κοινωνία, αν όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν είχε καλλιεργηθεί το έδαφος για να υλοποιηθεί ο νεοεποχίτικος θερισμός του υβριδικού (και, ταυτοχρόνως, υβριστικού για τον Δημιουργό) παρά φύσιν γάμου.
Η πρώτη σπορά με την οποία άρχισε να γονιμοποιείται το έδαφος για την μετάβαση στον (δήθεν) προοδευτικό γάμο των ομοφυλόφιλων, χρονολογείται στο έτος 1982, δηλαδή όταν εισήχθη στην Ελλάδα ο πολιτικός γάμος, αν και οι ιδέες για την θέσπισή του έχουν πολύ βαθύτερες ιστορικές ρίζες. Μία εξ αυτών απλώνεται μέχρι το 1926, όταν ο Ιωσήφ Κούνδουρος, υπουργός Δικαιοσύνης επί πρωθυπουργίας Παγκάλου, διετύπωσε μη ευδοκιμήσασα πρόταση για την εισαγωγή του πολιτικού γάμου.
Αφού, λοιπόν, ο θρησκευτικός τύπος για την τέλεση γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων είναι (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) πανθομολογουμένως αδιανόητος, η θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου ήταν μοιραία ο αναγκαίος όρος για την υποδοχή του νομικού τερατουργήματος 42 χρόνια αργότερα.
Σημειωτέον ότι, σύμφωνα με μια μελέτη που είχε εκπονηθεί από δύο Άγγλους, μέλη της (κάθε άλλο παρά αθώας) Φαβιανής Εταιρείας, την Μπέατρις και τον Σίντνεϊ Γουέμπ:
«το μέσο διάστημα που απαιτείται, ώστε μια ιδέα, που όταν διατυπώθηκε για πρώτη φορά φάνηκε επαναστατική και αποκρουστική, να εκλαμβάνεται ως δεδομένη και να υιοθετείται από ολόκληρο τον πληθυσμό, είναι 28 χρόνια», δηλαδή περίπου όσο μία γενεά1.
Άρα, οι ιθύνοντες νόες του πολιτικού γάμου των ομοφυλόφιλων υπερακόντισαν κατά 14 χρόνια το ελάχιστο χρονικό όριο που απαιτείται για την αποτελεσματική κυοφορία αυτής της «επαναστατικής και αποκρουστικής» ιδέας.
Βεβαίως, ο πολιτικός γάμος, ο οποίος, μάλιστα αρχικώς είχε προταθεί να εισαχθεί ως υποχρεωτικός για όλους τους πολίτες, αλλά τελικώς προβλέφθηκε ως διαζευκτικά ισόκυρος με τον θρησκευτικό, ήταν μεν αναγκαίος, πλην όμως όχι και επαρκής όρος για την κατάστρωση του νομοσχεδίου με αντικείμενο «την ισότητα στον πολιτικό γάμο».
Δεύτερος αναγκαίος όρος για την εξοικείωση της κοινής γνώμης με το «πολιτικό στεφάνωμα» των ομοφυλόφιλων ήταν το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης που αρχικώς προβλέφθηκε για τους ετεροφυλόφιλους με τον Ν. 3179/2008 και επτά χρόνια αργότερα επεκτάθηκε στους ομοφυλόφιλους με τον Ν. 4356/2015.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι, σε διάστημα λίγο μικρότερο του μισού αιώνα, οι «εωσφορικοί καλλιεργητές» του πολιτικού γάμου των ομοφυλόφιλων εφήρμοσαν με περισσή ευλάβεια την μέθοδο που τους έχει διδάξει ο άρχοντας του σκότους και τα τσιράκια του: ολίγον κατ’ ολίγον!
Παραλλήλως, βεβαίως, το νεοεποχίτικο καθεστώς έπρεπε να επιστρατεύσει όλους εκείνους τους μηχανισμούς προπαγανδιστικής κατήχησης που θα καθιστούσαν ακόμη πιο πρόσφορο το έδαφος για να υποδεχθεί η κοινωνία, όσο πιο βελούδινα γινόταν, την «επαναστατική και αποκρουστική ιδέα» του γάμου των ομοφυλόφιλων.
Γι’ αυτόν τον λόγο, πέρα από τις καθημερινές τηλεοπτικές συζητήσεις και αναλύσεις περί του γάμου των ομοφυλόφιλων, προβάλλονται συνεντεύξεις ομοφυλόφιλων ζευγαριών ή παιδιών τους που καταθέτουν τις θετικές εμπειρίες τους, ενώ γίνεται επίκληση αριθμητικών δεδομένων, με σκοπό την νομική εδραίωση του υβριδικού-παρά φύσιν γαμήλιου μορφώματος. Σε αυτό το πλαίσιο μας εμβολίασαν και με το εξής στατιστικό στοιχείο:
«Σήμερα 36 χώρες σε όλο τον κόσμο έχουν θεσμοθετήσει την ισότητα στον γάμο. Από αυτές, οι 20 βρίσκονται στην Ευρώπη, ενώ οι 15 είναι μέλη της Ε.Ε. Στο συγκεκριμένο ζήτημα η Ελλάδα ακολουθεί μάλλον τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, στις οποίες παρατηρείται σημαντική θεσμική υστέρηση έναντι των παλαιών μελών της Ε.Ε.»2.
Φυσικά, ο όρος «ισότητα στον γάμο» αντί του όρου «γάμος ομοφυλόφιλων», που είναι γραμμένος και στον τίτλο του κατάπτυστου νομοσχεδίου, δεν επελέγη τυχαία.
Όπως έχει καταδείξει με απόλυτη σαφήνεια ο Όργουελ, η αλλαγή του λεξιλογίου οδηγεί σε αλλαγή του τρόπου σκέψης των ανθρώπων. Παρόμοιες προπαγανδιστικές γλωσσικές επιλογές έγιναν και από την γαλλική κυβέρνηση το 2013 ενόψει της ψήφισης του αντίστοιχου νομοσχεδίου με την χρήση του όρου «γάμος για όλους» αντί του όρου «γάμος ομοφυλόφιλων»3.
Το παραπλανητικό σλόγκαν «γάμος για όλους» υιοθετήθηκε και σε άλλες χώρες, όπως στην Τσεχία και την Ιαπωνία!
Με την ίδια λογική επαναλαμβάνεται στερεότυπα από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και τους νομικούς που έχουν προσχωρήσει στην παγκόσμια σέκτα της Νέας Τάξης Πραγμάτων ο όρος «ομόφυλα ζευγάρια», αντί του μέχρι πρότινος παγιωμένου όρου «ομοφυλόφιλα ζευγάρια». Η αλλαγή αυτή αποσκοπεί προφανώς στον σεξουαλικό αποχρωματισμό του επίμαχου όρου, ώστε να αποτρέπονται κοινωνικά ανεπιθύμητοι συνειρμοί.
Αξίζει, λοιπόν, τώρα να αναχθούμε στην εποχή της υβριδικής-υβριστικής σποράς του πολιτικού γάμου και να πληροφορηθούμε σχετικά με τι έγραφε ο μακαριστός Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος Καρούσος σε ένα άρθρο του με τίτλο «Πολιτικός Γάμος»4.
Η εισαγωγή του σημαντικού αυτού κειμένου του στηριζόταν, πάντως, σε ένα δεδομένο εκείνη της εποχής που σήμερα φαίνεται πως έχει ανατραπεί, δηλαδή ότι «η παρουσία αθέων δεδηλωμένων είναι ελαχίστη, έστω και αν κάνουν μεγάλο θόρυβο».
Εν συνεχεία, ο μακαριστός Καλλίνικος επισημαίνει ότι:
«Ο γάμος δεν είναι απλώς μια πράξη ιδιωτική, που αποβλέπει στη σαρκική μόνο συνάφεια ανδρός και γυναικός. Είναι κατά τον ορισμό του Μοδεστίνου “συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία”. Κατά δε την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι “μυστήριο θεοσύστατο”. Ο ίδιος ο Θεός ευλόγησε το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, τον Αδάμ και την Εύα και τους έδωσε την ευχή: “αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν”. Ο Θεός είναι ο νυμφαγωγός: “παρά Κυρίου αρμόζεται γυνί ανδρί”. Ο γάμος κατά τον Παύλο είναι μυστήριον μέγα εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν».
Ο ίδιος συμπληρώνει:
Ο γάμος «είναι πράξη κατ’ εξοχήν πνευματική γιατί ανταποκρίνεται στο θέλημα του Θεού, που καλεί τους ανθρώπους στο μέγα έργο της δημιουργίας. Γι’ αυτό και από αυτά ακόμα τα Αποστολικά χρόνια, με την ευλογία της Εκκλησίας γίνονταν οι γάμοι των χριστιανών και με την άδεια του επισκόπου, όπως μαρτυρεί και ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας. “μετά γνώμης τοῦ ἐπισκόπου τήν ἕνωσιν ποιεῖσθαι, ἵνα ὁ γάμος ᾖ κατά Κύριον καί μή κατ’ ἐπιθυμίαν”. Και ο Μ. Βασίλειος μάς λέγει ότι η ένωσις ανδρός και γυναικός “αγιάζεται διά της ευλογίας”. Ο ιερός Χρυσόστομος μαρτυρεί ότι κατά τον γάμον παρευρίσκονται ιερείς, “δι’ ευχών και ευλογιών” καταστέφοντες το συνοικέσιο. Γι’ αυτό και ένωση ανδρός και γυναικός χωρίς την ευλογία της Εκκλησίας είναι αμάρτημα θανάσιμο, είναι πορνεία και παράνομη συμβίωση».
Για τους παραπάνω λόγους:
«η Εκκλησία δεν δύναται να αναγνωρίσει τον πολιτικό γάμο. Για την Εκκλησία θα είναι ανύπαρκτος και ανυπόστατος, όπως ορίζει ο σημερινός αστικός κώδικας. Ο πολιτικός γάμος, άμα θεσπιστεί, για μεν την Πολιτεία θα είναι νόμιμος, για την Εκκλησία όμως παράνομος, ως αντίθετος προς τον νόμο του Θεού, που είναι απείρως ανώτερος από τους ανθρώπινους νόμους. Για τους αθέους και απίστους η Εκκλησία θα τον ανέχεται, για τους πιστούς της όμως όχι. Όποιος ορθόδοξος πιστός δεν κάνει θρησκευτικό γάμο, θα δείχνει έτσι πλήρη περιφρόνηση προς σαφή διδασκαλία της Εκκλησίας, θα διακηρύσσει έμπρακτα ότι δεν πιστεύει και δεν υπακούει στην Εκκλησία».
Το παραπάνω άρθρο ολοκληρώνεται με τα λόγια που είχε πει ο Ελευθέριος Βενιζέλος στην Αναθεωρητική Επιτροπή του Αστικού Κώδικα το 1930:
«Ο αγαπητός και πάντοτε φίλος μου κύριος αρχηγός της Δημοκρατικής Ενώσεως επικαλείται την ελευθερίαν της συνειδήσεως και λέγει ότι ημπορεί να είναι κανείς Χριστιανός και να μη εννοή την ιεροτελεστίαν του γάμου. Θα μου επιτρέψη να είπω ότι ημπορεί να είναι κανείς Χριστιανός και να μη θέλη να κάμη ιεροτελεστίαν, αλλά δεν ημπορεί να είναι ορθόδοξος, διότι η Ορθόδοξος Εκκλησία θεωρεί τον γάμον μυστήριον. Δεν ημπορείς, κύριε, να μου λέγης ότι είσαι χριστιανός ορθόδοξος εφ’ όσον δεν δέχεσαι τα δόγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
… Αφ’ ης στιγμής ομολογείς σεαυτόν Ορθόδοξον Χριστιανόν, οφείλεις να τελέσης και το μυστήριον του γάμου, διότι άλλως δεν ανήκεις πραγματικώς εις το ποίμνιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας. […] Αλλά να μη μου λέγη κανείς ότι θέλει και Ορθόδοξος Χριστιανός να είναι και να μη κάνη τον γάμον με ιεροτελεστίαν. […]».
«Δεν με πείθετε ότι έχετε δίκαιον, διότι, ενώ είμαι πλήρως σύμφωνος υπέρ της ελευθερίας της συνειδήσεως, λέγω μόνον εις τον πολίτην να είναι και αυτός ειλικρινής. Του λέγω: Θέλεις την ελευθερίαν της συνειδήσεώς σου; Την έχεις. Αλλά μη μου λέγεις ότι είσαι Χριστιανός Ορθόδοξος, εφ’ όσον δεν αναγνωρίζεις και τα δόγματα και τα μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας»5.
Ο μακαριστός Καλλίνικος καταλήγει:
«Ο πολιτικός γάμος θα είναι χωρίς ηθικά και πνευματικά θεμέλια, ως στερούμενος της ευλογίας του Θεού. Θα είναι χωρίς σταθερότητα και βάσεις υγιείς, θα διαλύεται εύκολα και θα γίνει πρόξενος μυρίων κοινωνικών προβλημάτων».
Ο πρώτος πολιτικός γάμος τελέσθηκε στις 18 Ιουλίου 1982, αλλά τα επόμενα χρόνια υπέστη συντριπτική ήττα από τον θρησκευτικό γάμο. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν στις αρχές του θλιβερότερου αιώνα της ιστορίας της ανθρωπότητας, δηλ. του 21ου πρώτου αιώνα. Έτσι, το 2012 οι πολιτικοί γάμοι ξεπέρασαν τους θρησκευτικούς, ανερχόμενοι σε ποσοστό περίπου 52%6.
Αν ο πολιτικός γάμος στερείται ηθικών και πνευματικών θεμελίων, τότε περιττεύει η επιστράτευση της φαντασίας μας για να συνειδητοποιήσουμε το αυτονόητο για την σημερινή εποχή μας:
Ότι ο πολιτικός γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων αποτελεί έναν δυσθεώρητο παραλογισμό εκ μέρους του κοινού-επίγειου νομοθέτη και μια πρωτοφανή ύβρη εναντίον του πάνσοφου-αόρατου νομοθέτη του σύμπαντος κόσμου.
Τα σημάδια δείχνουν ότι η ατζέντα του δεύτερου προπατορικού αμαρτήματος έχει αρχίσει να υλοποιείται. Αναμένουμε την στιγμή της νέμεσης, προτού ζήσουμε την δυστοπία της τεχνητής μήτρας, όπως την είχε προαναγγείλει ο Άλντους Χάξλεϋ στο κομβικής σημασίας για την σημερινή εποχή μυθιστόρημά του «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος», την επανέφερε δε στο προσκήνιο ο βουλευτής της Πλεύσης Ελευθερίας Σπύρος Μπίμπιλας7.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Τα παραπάνω λόγια του Ελευθερίου Βενιζέλου, που παραθέτει ο μακαριστός Μητροπολίτης Καλλίνικος ειπώθηκαν πράγματι από τον τότε πρωθυπουργό στην συνεδρίαση της 20ής Δεκεμβρίου 1930 περί του τρόπου τελέσεως του γάμου (προεδρεύοντος του Κωνσταντίνου Δεμερτζή).
Ωστόσο, θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι σε εκείνη την συνεδρίαση, αντικείμενο της οποίας ήταν το αν, κατά την πλειοψηφία, θα πρέπει να διατηρηθεί ο θρησκευτικός γάμος ή αν, κατά την μειοψηφία, θα πρέπει να εισαχθεί ο πολιτικός γάμος, ο Βενιζέλος είχε διατυπώσει την ακόλουθη θέση:
«Μία θεμελιώδης αρχή της Ελληνικής Πολιτείας είνε η ισότης όλων των πολιτών. Αι θρησκευτικαί πεποιθήσεις δεν έχουν να παίξουν κανένα ρόλον διά να καταστήσουν διαφοράν τινα μεταξύ των πολιτών. Ο γάμος, βεβαίως, είνε πολιτικόν συνάλλαγμα και δι’ εμέ δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι πρέπει του λοιπού ο πολιτικός γάμος να είνε συστατικόν στοιχείον του κύρους του γάμου δι’ όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνας πολίτας. Αλλά δεν υπάρχει, δι’ εμέ επίσης, καμμία αμφιβολία ότι οφείλομεν να θεωρήσωμεν και τον θρησκευτικόν γάμον ως αναγκαίον στοιχείον του κύρους του γάμου δι’ εκείνους οι οποίοι, ερχόμενοι εις γάμου κοινωνίαν, ομολογούν ότι ανήκουν εις θρήσκευμα κατά το οποίον ο γάμος είναι μυστήριον».
Πάντως, μετά από ερώτημα του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου αν αναγνωρίζει «τον γάμον ως μυστήριον», ο Βενιζέλος έκλεισε την τοποθέτησή του με τα εξής λόγια:
«Εγώ πρέπει να δηλώσω ότι δεν ημπορώ να δεχθώ, εκτός εάν διά της συνεχίσεως της συζητήσεως μεταπεισθώ, δεν ημπορώ ως υπεύθυνος κυβερνήτης να εισαγάγω εις την βουλήν νομοσχέδιον προς κύρωσιν του Αστικού Κώδικος, αν το νομοσχέδιον αυτόν δεν διατηρή ως αρχήν τον θρησκευτικόν γάμον, οσάκις αμφότεροι οι εις γάμου κοινωνίαν ερχόμενοι ανήκουν εις θρήσκευμα το οποίον τον γάμον τον θεωρεί ως μυστήριον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου