Προγνωστικός προγραμματισμός ή προφητεία του Πάνου Φιλιππακόπουλου από το έτος 2002;
Παρουσιάζει και σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το 2002 κυκλοφόρησε στην Ελλάδα ένα δυστοπικό μυθιστόρημα που έγραψε ο μηχανολόγος μηχανικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας Πάνος Φιλιππακόπουλος.
Πρόκειται για το βιβλίο «Αλυσίδες από πυρίτιο» (εκδ. Μεταίχμιο), το οποίο καθίσταται επίκαιρο όσο ποτέ άλλο, δεδομένου ότι:
Πρώτον, σε βάρος των Ελλήνων πολιτών μεθοδεύεται η ψηφιακή τους σκλαβιά όχι μόνο μέσω της υποχρεωτικής λήψης του «προσωπικού αριθμού» που θα λειτουργεί σε συνδυασμό με την έκδοση ηλεκτρονικών ταυτοτήτων νέας τεχνολογίας, αλλά και ενόψει της εγκατάστασης του υπερυπολογιστή «Δαίδαλος» στο Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Κυριακάτικη Δημοκρατία» (6-7/1/2024, σελ. 62):
«Πιο κοντά στη γραμμή εκκίνησης βρίσκεται το έργο για την ανάπτυξη του υπερυπολογιστή “Δαίδαλος”, το οποίο χρηματοδοτείται από το ταμείο ανάκαμψης και έχει συνολικό προϋπολογισμό 41.500.000 €. Το υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης έθεσε σε δημόσια διαβούλευση μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου το τεύχος διακήρυξης του ανοιχτού διαγωνισμού του έργου. Ο υπερυπολογιστής θα είναι ο μεγαλύτερος στη χώρα και από τους ισχυρότερους στην Ευρώπη, ενώ θα είναι 120 φορές ισχυρότερος σε σχέση με τον υφιστάμενο υπερυπολογιστή ARIS. Ωστόσο, τι θα τον κάνουμε, δεν ξέρω…».
Δεύτερον, από καιρού εις καιρόν εμφανίζονται στα ΜΜΕ κάποιοι πολιτικοί οι οποίοι προπαγανδίζουν ανερυθρίαστα την συγκρότηση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, που υποτίθεται ότι θα σώσει την ανθρωπότητα από τις αλλεπάλληλες κρίσεις και, ιδίως, από «μεγαπειλές» (megathreats) οφειλόμενες π.χ. στην «μανία της φύσης» ή σε «εξωγήινες δυνάμεις».
Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η κ. Μαρία Δαμανάκη, η οποία φαίνεται ότι, μετά την θητεία της στο μικρόφωνο του Πολυτεχνείου, ανταμείφθηκε με την νεοταξίτικη αναβάθμιση και αξιοποίησή της.
Η πάλαι ποτέ διαπρύσια κομμουνίστρια, πρώην επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και Σύμβουλος για το Κλίμα και την Θαλάσσια Πολιτική, σε συνέντευξή που παραχώρησε στις 27/12/2023 στην εκπομπή «Συνδέσεις» της ΕΡΤ (όπως μας διεφώτισε η ίδια, μετά τις Βρυξέλλες πήγε στις ΗΠΑ, όπου διηύθυνε τον μεγαλύτερο περιβαλλοντικό οργανισμό του κόσμου και, ακολούθως, πήγε στην Αγγλία, όπου δούλεψε με διάφορους διεθνείς οργανισμούς ως σύμβουλος για την κλιματική αλλαγή και την προστασία των ωκεανών), μίλησε την γλώσσα του ανάποδου κόσμου, κάνοντας τους μαχητικούς κομμουνιστές να ακούγονται σαν σκληροί καπιταλιστές:
Ειδικότερα, παραπονέθηκε ότι «δεν υπάρχει ένα παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης ικανό να αντιμετωπίσει μια παγκόσμια απειλή», εξέφρασε δε την ελπίδα «η κυβέρνηση Μπάιντεν να μακροημερεύσει μαζί με τον Μπιλ Γκέιτς και άλλους μεγάλους πλούσιους ανθρώπους που έχουν ένα όραμα»!
Μάλιστα, στην ίδια συνέντευξη, η φανατική Νεοταξίτισσα και, κατά συνέπεια, πιστή προπαγανδίστρια της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής κ. Δαμανάκη είπε ότι:
«στην Ελλάδα θα πρέπει να σταματήσουμε να καλλιεργούμε αυταπάτες ότι υπάρχει πετρέλαιο στο Αιγαίο ή στο Ιόνιο που θα μας κάνει όλους πλούσιους, καμία επιστημονική μελέτη δεν το τεκμηριώνει αυτό προς το παρόν»!
Σημειωτέον ότι ήδη από το 2000, στο βιβλίο της «Η επιστροφή της πολιτικής» (εκδ. Ελληνικά Γράμματα), η οπαδός της παγκοσμιοποίησης1 κ. Δαμανάκη, ταυτιζόμενη με πολιτικούς άλλων κομμάτων που ευαγγελίζονται την (δήθεν δημοκρατική) παγκόσμια διακυβέρνηση, έγραφε:
«Η παγκόσμια οικονομία απαιτεί παγκόσμια διακυβέρνηση. Στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας η πολιτική οφείλει να αντιπαραθέσει την παγκοσμιοποίηση των ευκαιριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»2.
Τρίτον, είναι κοινή η πεποίθηση σε πολλούς αφυπνισμένους πολίτες ότι, από την έλευση του κορωνοϊού και μετά, βιώνουμε ένα ιδιότυπο καθεστώς έξυπνης-υβριδικής παγκόσμιας δικτατορίας, που αλλάζει συνεχώς μορφή, αλλά κατ’ ουσίαν παραμένει αμετάβλητη, αφού κουμάντο κάνουν πάντοτε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, τα οποία στοχοποιούν όποιον τολμά να απορρίπτει την ατζέντα τους.
Εισβολή εξωγήινων, υπερυπολογιστής, παγκόσμια κυβέρνηση, παγκόσμια δικτατορία είναι, λοιπόν, τέσσερεις κεντρικής σημασίας έννοιες που διαδραματίζουν καίριο ρόλο στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα.
Η πλοκή του είναι η εξής:
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ ΤΡΙΠΛΗ ΕΔΡΑ
Μετά από μια εισβολή εξωγήινων που κατέστη δυνατή χάρη στην παγκόσμια συνεργασία, αποφασίσθηκε η δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. Έδρα της διοίκησης ήταν το Παρίσι, έδρα της αστυνομίας η Ουάσιγκτον και έδρα των ενόπλων δυνάμεων η Ρωσία.
Παράλληλα, είχε συσταθεί ένα Επιστημονικό Συμβούλιο, το οποίο «αποτελούσε έναν σημαντικό πόλο εξουσίας, κρατώντας σημαντικές ισορροπίες κι εμποδίζοντας τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία να επικρατούν της κοινής λογικής και της επιστημονικής αλήθειας» (σελ. 39). Το σύνταγμα της Παγκόσμιας Πολιτείας προέβλεπε ότι η κατάθεση κάθε νομοσχεδίου προϋπέθετε την σύμφωνη γνώμη αυτού του Συμβουλίου, στο οποίο συμμετείχαν κορυφαίοι επιστήμονες του πλανήτη.
Ο κεντρικός ήρωας του δυστοπικού μυθιστορήματος ονομάζεται Μαρσέλ Λογκά και είναι ένας από τους καλύτερους μηχανικούς υπολογιστών που εργάζεται στο αρχηγείο της αστυνομίας. Μετά την ολοκλήρωση των εργασιών για την εγκατάσταση του νέου κεντρικού ηλεκτρονικού υπερυπολογιστή της αστυνομίας, που υποτίθεται ότι στόχευε στην βελτίωση της ασφάλειας δισεκατομμυρίων ανθρώπων, καταφέρνει να λάβει άδεια τεσσάρων εβδομάδων, ώστε να ξεκουραστεί από την κοπιώδη προσπάθεια που κατέβαλε.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΜΕ ΟΠΛΟ ΕΝΑΝ ΥΠΕΡΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ
Παράλληλα, ενόψει της διαφαινόμενης κατάργησης του Επιστημονικού Συμβουλίου πραγματοποιείται μυστική συνεδρίαση του Επιστημονικού Συμβουλίου, κατά την διάρκεια της οποίας ο πρόεδρός του Χάουαρντ Σμιθ ενημερώνει τα μέλη του ότι «η κυβέρνηση προτίθεται να αναστείλει την εφαρμογή των άρθρων του συντάγματος που αφορούν το Επιστημονικό Συμβούλιο και, πιθανότατα, μετά τις αντιδράσεις που σίγουρα θα προκληθούν ύστερα απ’ αυτή την ενέργεια», θα αποφασισθεί η επέκταση της αναστολής.
Το «πραξικόπημα» αυτό θα δικαιολογηθεί με επίκληση μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που θα οφείλεται σε κάποιο θεαματικό τρομοκρατικό κτύπημα, το οποίο υποτίθεται ότι θα είχε αποφευχθεί, αν το Συμβούλιο δεν είχε αντιταχθεί στην ψήφιση του νομοσχεδίου για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» (σελ. 46).
Στο περιθώριο αυτής της συνεδρίασης, ο Σμιθ εκμυστηρεύεται στον μαχητικό Χουάν Έμελσον, ο οποίος θα ήταν πιθανότατα ο επόμενος πρόεδρος του Συμβουλίου, ότι ο υπερυπολογιστής που μόλις εγκαταστάθηκε θα είναι ο ισχυρότερος που υπήρξε ποτέ στον κόσμο, χάρη στην λειτουργία του οποίου θα ελέγχεται και η τελευταία πτυχή της ζωής του πλανήτη:
«Όλες οι βάσεις δεδομένων, όπου κι αν βρίσκονται θα είναι προσβάσιμες από αυτόν, και οτιδήποτε ελέγχεται από υπολογιστή θα ελέγχεται τελικά απ’ αυτό το συγκεκριμένο μηχάνημα. Ουσιαστικά θα μπορούν από την αστυνομία να ξέρουν ανά πάσα στιγμή ποιος κάνει τι σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αλλά και να ελέγξουν οποιοδήποτε μηχάνημα, συσκευή, λειτουργία που ελέγχεται από κάποιον υπολογιστή» (σελ. 57).
Ο Σμιθ ζητά από τον Έμελσον να κάνει ό,τι μπορεί για να ανατρέψει το κυβερνητικό σχέδιο για την επιβολή παγκόσμιας δικτατορίας και να σταματήσει την λειτουργία του υπερυπολογιστή που θα βάλει στους πολίτες όλης της γης «αλυσίδες από πυρίτιο».
Εν τω μεταξύ, ο παγκόσμιος πρωθυπουργός Γκενάντι Στήβενσον συγκαλεί σύσκεψη με επιτελικά μέλη της παγκόσμιας κυβέρνησης, στο πλαίσιο της οποίας επιβεβαιώνεται η λειτουργία του υπερυπολογιστή και συζητούνται οι λεπτομέρειες σχετικά με την επιβολή των έκτακτων μέτρων και την κατάργηση του Επιστημονικού Συμβουλίου.
Αποφασίζεται να οργανωθεί άμεσα μια «φοβερή τρομοκρατική πράξη», που «θα δημιουργήσει κύμα αγανάκτησης στην κοινή γνώμη», «προετοιμάζοντας το έδαφος για κάθε αυτόκλητο “σωτήρα”» (σελ. 107).
Σε εκείνη την χρονική συγκυρία τελειώνει η άδεια του ανίδεου για τα σχέδια επιβολής παγκόσμιας δικτατορίας Μαρσέλ Λογκά, ο οποίος επιστρέφει στην Ουάσιγκτον μαζί με την κοπέλα του, την Τζόαν. Αμφότεροι τίθενται υπό συνεχή τηλεφωνική παρακολούθηση, αφού το καθεστώς φοβάται την αντίδρασή του Μαρσέλ, μόλις αυτός αντιληφθεί τι έχει συμβεί.
Όταν ο Μαρσέλ επιστρέφει στον χώρο της εργασίας του, μιλά με τον υπαρχηγό της αστυνομίας, ο οποίος του αποκαλύπτει ότι, χάρη στον υπερυπολογιστή, γνώριζε κάθε του κίνηση κατά την διάρκεια των διακοπών του. Εν συνεχεία, διαπιστώνει ότι πλέον δεν έχει πρόσβαση στον υπερυπολογιστή. Έτσι, του έρχονται στο μυαλό τα λόγια που του είχε πει η Τζόαν μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής:
«Η απόσταση μεταξύ της προστασίας της ασφάλειας των πολιτών και του περιορισμού των ατομικών τους ελευθεριών είναι ελάχιστη. […] Κανείς δεν μπορεί να βάλει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ των πληροφοριών που είναι απαραίτητες για την ασφάλεια της κοινωνίας μας κι αυτών που δεν είναι απαραίτητες παρά για τον έλεγχο της ιδιωτικής μας ζωής» (σελ. 78/79).
ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ
Ο Μαρσέλ, συνειδητοποιώντας την «σατανική παγίδα που είχε στηθεί ενάντια σε δισεκατομμύρια ανθρώπους με τη δική του συμμετοχή» (σελ. 93), δίνει δίκιο στην Τζόαν, λέγοντάς της ότι:
«Η συγκέντρωση τόσης εκουσίας στα χέρια λίγων ανθρώπων είναι πολύ εύκολο τελικά να τους διαφθείρει. Υποτίθεται πως ένα παγκόσμιο αστυνομικό σώμα θα ήταν πιο αποτελεσματικό στον αγώνα κατά του εγκλήματος, αλλά τελικά αυτοί έχουν δημιουργήσει δικό τους κράτος μέσα στο κράτος. Και με τη δικαιολογία της “κρατικής ασφάλειας” παραβιάζουν τους νόμους τους οποίους υποτίθεται ότι είναι δουλειά τους να προστατεύουν. Αν έτσι ανεξέλεγκτα κρίνουν τι είναι καλό και τι κακό και αποφασίζουν μόνοι τους ποιους νόμους θα τηρούν και ποιους όχι, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα αποφασίσουν μια μέρα να υποκαταστήσουν οι ίδιοι τον νόμο;» (σελ. 92).
Ο Μαρσέλ αποφασίζει ότι πρέπει να δράσει, για να αποτρέψει τον διαφαινόμενο εφιάλτη της ανθρωπότητας, η οποία είναι «δεμένη χειροπόδαρα με τα μικροκυκλώματα του υπολογιστή» (σελ. 100). Για τον σκοπό αυτόν θα αναζητήσει βοήθεια από τον θείο του, βουλευτή Ζεράρ Ετιέν, κι ενώ η ηγεσία της αστυνομίας τον εξαναγκάζει σε παραίτηση.
Ακολούθως εκρήγνυνται τρεις βόμβες τεράστιας ισχύος στο Τόκιο, σε συνέδριο της αστυνομίας, με αποτέλεσμα, εκτός από πέντε αστυνομικούς, να σκοτωθούν και δέκα μικροί μαθητές εκπαιδευτικής εκδρομής που έμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο (τραυματίσθηκαν, επιπλέον, είκοσι αστυνομικοί και δέκα μαθητές).
ΟΡΓΟΥΕΛΙΑΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Έτσι, ο Στήβενσον δράττεται της ευκαιρίας να ανακοινώσει κάτι πολύ γνώριμο στους πολίτες της σύγχρονης εποχής, δηλ. ότι «οι υπάρχοντες θεσμοί είναι ανεπαρκείς για τη διατήρηση της τάξης και της ασφάλειας που αρμόζουν σε μια ευνομούμενη πολιτεία» και ότι η κυβέρνηση αποφάσισε τη διακοπή των εργασιών του κοινοβουλίου και την αναστολή σωρείας άρθρων του συντάγματος. Το ανακοινωθέν έκλεισε με την γνώριμη σε όλους μας λαϊκιστική καραμέλα:
«η τρομοκρατία δεν θα περάσει» (σελ. 110).
Επί δέκα μήνες ουδείς προέβαλε κάποια αντίσταση στην «οργουελιανή κοινωνία που είχε δημιουργήσει οι δικτάτορες» (σελ. 111).
«Οι πολίτες είχαν φτάσει στο σημείο να φοβούνται και τη σκιά τους, αφού το καθεστώς ήλεγχε τα πάντα. Και οι δικτάτορες, γνωρίζοντας ότι το κλειδί για την καταπολέμησή τους βασιζόταν στο ίδιο ακατανίκητο μέσον που είχαν χρησιμοποιήσει για την επικράτησή τους, στην πληροφορία, είχαν φροντίσει να ελέγξουν ασφυκτικά τη χρησιμοποίησή της από το κοινό. Μπήκαν όρια στη μνήμη των προσωπικών υπολογιστών, πάνω από τα οποία ο κάτοχός τους έπρεπε να τους δηλώνει στην αστυνομία και όρια στη χωρητικότητα των περιφερειακών μονάδων αποθήκευσης στοιχείων, πάνω από τα οποία οι κάτοχοι των υπολογιστών ήταν υποχρεωμένοι να τους έχουν μόνιμα συνδεδεμένους με τον υπολογιστή της τοπικής αστυνομίας μέσω του δικτύου τηλεπικοινωνιών. […] Η πληροφορία ήταν πανίσχυρη και γι’ αυτό η πληροφορία έπρεπε να ελέγχεται» (σελ. 113/114).
Εν τέλει, ο Μαρσέλ αποφασίζει να επισκεφθεί τον θείο του Ζεράρ στην Γαλλία, ο οποίος τον πληροφορεί ότι έχει συγκροτήσει μια οργάνωση ενάντια στη παγκόσμια δικτατορία. Επειδή όλα τα μέλη της παρακολουθούνται στενά από το καθεστώς, η επικοινωνία ανάμεσά τους γίνεται μέσω γραπτών σημειωμάτων που περνούν χέρι με χέρι στους σημαντικούς ανθρώπους (σελ. 121).
ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΟ «ΔΙΑΒΟΛΟΜΗΧΑΝΗΜΑ»
Το πρώτο πράγμα που λέει ο Ζεράρ στον Μαρσέλ είναι ότι η δύναμη της παγκόσμιας δικτατορίας ευσταθεί και πίπτει από το «διαβολομηχάνημα» (σελ. 254), δηλ. τον υπερυπολογιστή της αστυνομίας. Αυτός είναι ο στόχος της αντιδικτατορικής οργάνωσης, ο οποίος μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν προσφέρει την καθοριστική του βοήθεια ο Μαρσέλ, αλλά εκείνος αντιδρά, λέγοντας ότι η αχρήστευση του υπερυπολογιστή μοιάζει ακατόρθωτη. Η πειστική απάντηση του θείου του είναι η εξής:
«Πολλές φορές στην ιστορία έχουν επιτευχθεί σχεδόν ακατόρθωτα πράγματα χάρη στη θέληση και την επινοητικότητα μερικών ανθρώπων» (σελ. 129).
Μία από τις συναντήσεις των μελών της οργάνωσης που πραγματοποιήθηκαν προτού τεθεί σε εφαρμογή το λυτρωτικό σχέδιο κατά του ηλεκτρονικού δυνάστη της ανθρωπότητας ήταν εκείνη ανάμεσα στον Έμελμαν και τον Αλέξανδρο Φιλιππίδη, τον υπέργηρο Θεσσαλονικέα που είχε κατατροπώσει τους εξωγήινους εισβολείς πριν από μισό αιώνα και, ακολούθως, είχε πρωτοστατήσει στην δημιουργία της παγκόσμιας κυβέρνησης.
Μέσα από τα λόγια του Φιλιππίδη ο συγγραφέας καταγράφει κάποιες μεγάλες αλήθειες:
«Βρισκόμαστε μπροστά σε μια προσπάθεια υποδούλωσης του ανθρώπου με τη βοήθεια της πιο προηγμένης τεχνολογίας. Σίγουρα βέβαια η δικτατορία θα μπορούσε να σωριαστεί μέσα σε λίγες ώρες, αν όλος ο λαός αποφάσιζε να βγει στους δρόμους, αλλά αυτό είναι κάτι τελείως θεωρητικό. Γιατί στην πραγματικότητα κάθε τυραννικό καθεστώς στην ιστορία του ανθρώπου μπορούσε να ανατραπεί με αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι όταν στηριζόταν στη δύναμη των όπλων, αλλά σπανιότατα έγινε κάτι τέτοιο. Για τον απλούστατο λόγο ότι πάντα είναι ευκολότερο για τους λίγους να είναι οργανωμένοι και να χρησιμοποιούν τη δύναμη της πληροφορίας για να καταπιέζουν τους πολλούς, τρομοκρατώντας τον καθένα ατομικά. Πάντα τα καταπιεστικά καθεστώτα στηρίζονταν στην πληροφορία. Απλώς η επεξεργασία της είναι σήμερα ευκολότερη με τη βοήθεια των υπολογιστών. Κι όταν όμως δεν υπήρχαν οι υπολογιστές, υπήρχαν οι μυστικές υπηρεσίες και οι γραπτές αναφορές. Αρκούσε να έχεις λεπτομερείς φακέλους για μερικές χιλιάδες ανθρώπους, για να καταπιέζεις εκατομμύρια» (σελ. 146).
«Ο λαός μπορεί να μην ξεσηκώνεται εύκολα –θυμηθείτε κι από τη Φυσική ότι η μεγάλη μάζα έχει μεγαλύτερη αδράνεια από τη μικρή–, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει κρίση. Οι αντιστασιακές ενέργειες ήταν τις περισσότερες φορές απελπισμένες ενέργειες, χωρίς την πιθανότητα να ρίξουν ή, έστω, να κλυδωνίσουν μια δικτατορία, παρ’ όλα αυτά όμως η εκτίμηση του λαού για τους εμπνευστές τους ήταν μεγάλη» (σελ. 147).
«Είναι τεράστιο λάθος να αποκαλούν μερικοί “τεχνητή νοημοσύνη” τις δυνατότητες των σημερινών υπολογιστών. Αφού δεν ξέρουμε ακόμη πώς λειτουργεί η δική μας νοημοσύνη, πώς είναι δυνατόν να φτιάξουμε τεχνητή απομίμησή της; Υπερεκτιμούμε τις δυνατότητες των υπολογιστών, υποτιμώντας τελικά τον ίδιο τον εαυτό μας» (σελ. 150).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑΣ 2020-2024
Άραγε ο Μαρσέλ και τα υπόλοιπα μέλη της οργάνωσης θα καταφέρουν να εξολοθρεύσουν τον ηλεκτρονικό εχθρό και έτσι να ανατρέψουν την παγκόσμια δικτατορία;
Την απάντηση θα βρει ο αναγνώστης στις τελευταίες σελίδες του παραπάνω βιβλίου, το οποίο δεν αποκλείεται να αποτελεί μία ακόμη περίπτωση προγνωστικού προγραμματισμού των Ελλήνων πολιτών, υλοποιούμενου μέσα από το πεδίο της λογοτεχνίας.
Αν δεν πρόκειται για προγνωστικό προγραμματισμό, τότε ο συγγραφέας του ενδέχεται να είναι εφοδιασμένος με ένα αξιοθαύμαστο προορατικό χάρισμα, αφού κατόρθωσε να μαντέψει τι θα συμβεί είκοσι περίπου χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου του. Αναμφισβήτητα, όμως, έχει ακτινογραφήσει με θαυμαστή ευκρίνεια τα τεχνάσματα που ακολουθεί η παγκόσμια δικτατορία για να αποχαυνώνει τους πολίτες και να περιορίζει τα θεμελιώδη δικαιώματά τους με πρόσχημα την επίτευξη ασφάλειας.
Προτού το αντιδικτατορικό σχέδιο εξολόθρευσης του υπολογιστή εισέλθει στην τελική φάση του, ο Μαρσέλ, ο οποίος δεν έχει προλάβει να ακούσει ειδήσεις, πληροφορείται από τον Έμελμαν ότι (σελ. 194):
«Οι ηγέτες μας αποφάσισαν ότι τα μέλη του “πρώην“ Επιστημονικού Συμβουλίου απαγορεύεται στο εξής να παρευρίσκονται σε συγκεντρώσεις περισσότερων των πέντε ατόμων, διότι “κατά πληροφορίες“ των αρχών ασφαλείας, προσπαθούν να δημιουργήσουν αναταραχή μεταξύ των πολιτών με “συκοφαντίες“ κατά της κυβέρνησης».
Ακολούθως, ο Πάνος Φιλιππακόπουλος διά στόματος Έμελμαν κάνει το εξής, άκρως επίκαιρο σχόλιο (σελ. 195):
«Όλα τα καταπιεστικά καθεστώτα γινόντουσαν πάντα όλο και πιο αυταρχικά, όσο προχωρούσε η κατάρρευση της κοινωνικής και οικονομικής ισορροπίας κάτω από την ανεξέλεγκτη και διεφθαρμένη διαχείρισή τους. Ήταν φυσιολογικό να καταλήξουν εκεί και οι δικοί μας. Ξεκίνησαν σαν σωτήρες του λαού από την τρομοκρατία κι όσο επιδεινώνεται η ζωή των ανθρώπων σ’ όλους τους τομείς, τόσο ξεσκεπάζουν το πραγματικό τους πρόσωπο».
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους μισάνθρωπους λακέδες της τρέχουσας παγκόσμιας δικτατορίας, οι οποίοι κατατυραννούν την ανθρωπότητα στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα: Με την έλευση του κορωνοϊού οι μάσκες φορέθηκαν κυριολεκτικώς αλλά κατέπεσαν μεταφορικώς, και οι μασκοφόροι τύραννοι δεν διστάζουν να μας δείχνουν ολοένα και συχνότερα τους αιμοβόρους κυνόδοντές τους.
https://kvathiotis.substack.com/p/280
Για την εξίσωση παγκοσμιοποίηση = παγκόσμια δικτατορία βλ. π.χ. το ακόλουθο άρθρο του Γεωργίου Εμ. Δημητράκη, δημοσιευθέν το 2018: https://www.tvthrakiotis.gr/2018/10/blog-post_87.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου