Κ.Σ.
Πόσους δεν γνωρίσαμε, που αγάπησαν τούτη τη ζωή κι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την απολαύσουν, ελπίζοντας ότι θα ζούσαν πάρα πολλά χρόνια, αλλά ξαφνικά, πριν καν γεράσουν, καταβροχθίστηκαν από τον θάνατο! Όταν αυτός ήρθε, κανένας τους δεν μπόρεσε να του πει: « Φύγε! Δεν θέλω να πεθάνω ακόμα!».
Μερικοί μάλιστα, δεν πρόλαβαν να κάνουν τίποτα, καμιά προετοιμασία ή τακτοποίηση εκκρεμοτήτων, πριν πεθάνουν. Άλλοι αρπάχθηκαν μεσ’ από ένα χαρούμενο γλέντι. Άλλοι έπεσαν νεκροί, ενώ βάδιζαν στον δρόμο. Άλλοι σκοτώθηκαν είτε από δική τους απροσεξία είτε από κάποιο φονικό χέρι. Και άλλοι, ενώ έπεσαν στο κρεβάτι για να ξεκουράσουν το σώμα τους με σύντομο ύπνο, αποκοιμήθηκαν τον αιώνιο ύπνο.Ας κοιτάξουμε γύρω μας: Τι πλήθος συγγενών, φίλων και γνωστών έχουν φύγει για πάντα από ανάμεσά μας! Οι ένδοξοι άφησαν τη δόξα, οι εξουσιαστές άφησαν την εξουσία και οι πλούσιοι άφησαν τον πλούτο που με πολύ μόχθο είχαν αποκτήσει και με μεγάλη επιμέλεια είχαν διαφυλάξει. Ο θάνατος χώρισε γονείς από τα παιδιά τους, άνδρες από τις γυναίκες τους, φίλους από τους φίλους τους. Ο θάνατος πήρε μεγαλοφυΐες την ώρα που καταγίνονταν στα μεγάλα έργα τους. Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να σταματήσει και να νικήσει τον θάνατο. Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να του ζητήσει απολογία για όσα ασυμβίβαστα με την ανθρώπινη σκέψη κάνει.
Τί υπάρχει πάνω στη γη που να μην είναι μάταιο; Τί υπάρχει που να είναι σταθερό και μόνιμο; Πραγματικά, μόνο η ζωή με τον Χριστό, που συνεχίζεται πέρα από τον τάφο και αποκαλύπτεται μ’ όλη της την ομορφιά και την λαμπρότητα μετά τον θάνατο του σώματος. Όλα τ’ άλλα είναι πιο αδύναμα από σκιές και πιο απατηλά από όνειρα. Τους πολύχρονους κόπους του ανθρώπου για τα φθαρτά τούς καταστρέφει ο θάνατος σε μιαν ώρα, σε μια στιγμή.
Ας κατανοήσουμε πόσο σύντομη είναι η επίγεια ζωή μας και πόσο μάταια όλα τα γήινα αποκτήματα και προσόντα. Ας κατανοήσουμε τι φρικτό μέλλον περιμένει όσους περιφρονούν τον Λυτρωτή και τη λύτρωση, όσους προσφέρουν τον εαυτό τους ολοκαύτωμα στην αμαρτία. Ας πάρουμε τα μάτια της ψυχής μας μακριά από την απατηλή ομορφιά του κόσμου, που εύκολα παρασύρει την αδύναμη ανθρώπινη καρδιά στη φιλαυτία και την ιδιοτέλεια, και ας τα στρέψουμε προς το φρικτό αλλά σωτήριο θέαμα του θανάτου. Ας θρηνήσουμε έγκαιρα. Ας καθαριστούμε με τα δάκρυα της μετάνοιας και με την Εξομολόγηση από τις αμαρτίες μας, που είναι γραμμένες στα βιβλία του κοσμοκράτορα. Ας αποκτήσουμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, τη σφραγίδα των εκλεκτών και το σημάδι της σωτηρίας. Η απόκτησή της είναι προϋπόθεση απαραίτητη για την ελεύθερη ανάβασή μας στον αέρα και την είσοδό μας μεσ’ από τις επουράνιες πύλες στην αιώνια βασιλεία του Θεού. «Μαμωνάς της αδικίας» ονομάζεται στο Ευαγγέλιο κάθε επίγεια περιουσία ως επακόλουθο της πτώσεώς μας. Ας τη χρησιμοποιήσουμε, όπως μας συμβουλεύει ο Κύριος, για την απόκτηση των ουράνιων θησαυρών, μοιράζοντάς την γενναιόδωρα σε ελεημοσύνες. Ας χρησιμοποιήσουμε την επίγεια ζωή μας, αυτό το ανεκτίμητο θείο δώρο, για την εκπλήρωση του προορισμού μας-τη γνώση του Θεού, τη γνώση του ίδιου του εαυτού μας, την εξασφάλιση της αιωνιότητας. Ας μη χάνουμε ούτε ώρα. Ας αξιοποιήσουμε τον χρόνο που φεύγει και δεν επιστρέφει.
Εξόριστοι του παραδείσου! Βρισκόμαστε στη γη όχι για να διασκεδάζουμε και να παίζουμε, αλλά για να θανατώσουμε-με την πίστη, τη μετάνοια και τον Σταυρό του Χριστού-τον θάνατο, που μας θανατώνει, και ν’ αποκτήσουμε πάλι τον χαμένο παράδεισο.
Ο πανάγαθος Κύριος ας μας χαρίσει μνήμη θανάτου σ’ όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωής μας. Νεκρώνοντας μέσα μας μ’ αυτή τη μνήμη καθετί το μάταιο, ας αποδιώχνουμε τον φόβο του θανάτου. Και όταν αυτός έρθει, ας γίνει η γέφυρα για το πέρασμά μας στη μακάρια, αιώνια και αληθινή ζωή. Αμήν.
( Από το βιβλίο « Λόγος για τα πνεύματα-Λόγος για τον θάνατο» αγ. Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής, 2014).
« Η επίγεια ζωή δεν είναι στην ουσία ζωή αλλά μια διαρκής πάλη της ζωής με τον θάνατο, που μας διεκδικούν, καθώς βρισκόμαστε ανάμεσά τους, και μας τραβούν με εναλλαγή προς το μέρος τους».
Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου