( "La Scapigliata", Leonardo Da Vinci, 1506)
Κ.Σ.
Δώστε μου πολιτισμό, που να αυξάνει την ντροπή κάποιου ανθρώπου και εγώ θα ψηφίσω υπέρ αυτού. Προτιμώ τη ντροπαλή ερημιά από τον πολιτισμό, ο οποίος καταστρέφει τη ντροπή στον άνθρωπο. Όταν κάποιος μιλά για τον «ψευδή πολιτισμό», στην πραγματικότητα τα μόνα πράγματα που μπορεί να σκέπτεται είναι δύο: ή την υποκριτική ντροπή ή την αδιάντροπη αυθάδεια.
Με τη ντροπή λόγω της σωματικής ατέλειας ο άνθρωπος ενδόμυχα αναγνωρίζει, ότι αυτό το σώμα δεν είναι σώμα, που να του ταιριάζει. Με τη ντροπή γενικά ο άνθρωπος αναγνωρίζει την πτώση του από το βασιλικό σκήπτρο στη ράβδο του ζητιάνου.
Όταν ο ζητιάνος ντύνεται με κουρελιασμένα ρούχα, δεν ντρέπεται ούτε το ρούχο του επαίτη ούτε τη ζητιανιά. Όμως, όταν ο γιος του βασιλιά είναι αναγκασμένος να ντύνεται με τα ρούχα του επαίτη και να ζητιανεύει, ντρέπεται και τα δύο.
Η ντροπή γεννά ταπεινοφροσύνη και πραότητα και μακροθυμία και φιλανθρωπία.
Το να χάσεις τη ντροπή σημαίνει, τελικά να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως τέλειο. Όμως για τίποτα οι μυστικές δυνάμεις δεν εκδικούνται τόσο φοβερά όπως γι’ αυτό. Κοίτα, η απώλεια της σωματικής ντροπής οδηγεί στην ασωτία μέχρι αηδίας, ενώ η απώλεια της πνευματικής ντροπής οδηγεί στην υπερηφάνεια μέχρι τρέλας.
Η ασωτία και η υπερηφάνεια είναι δίδυμα, από τους οποίους καμιά φορά η πρώτη προηγείται από τη δεύτερη, και καμιά φορά η δεύτερη προηγείται από την πρώτη.
( Από το βιβλίο «Στοχασμοί περί καλού και κακού», Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδ.Εν πλω, 2022).
Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου