Καὶ πάλιν ὁ λόγος περὶ τῆς φρικτῆς ἁμαρτίας ποὺ λέγεται βλασφημία. Θεωροῦμεν τὸ κακὸν τῆς βλασφημίας μέγιστον. Στίγμα τοῦ πολιτισμοῦ μας, κοινωνικὴν πληγήν, γάγγραιναν ποὺ τείνει νὰ ἐξαπλωθῇ παντοῦ. Μίαν τῶν κυριωτέρων αἰτιῶν, ἕνεκα τῶν ὁποίων ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐκσπᾷ ἐπὶ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ἀχαρίστους, οἱ ὁποῖοι, ἐνῷ βλέπουν τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ ἀπολαύουν ἀπείρων εὐεργεσιῶν, φανερῶν καὶ ἀφανῶν, ἐνῷ ἔχουν εἰς τὸ στόμα των τὸν ἄρτον, αὐτοί, ὡς κύνες λυσσῶντες ἀφρίζουν, βλασφημοῦν, δαγκώνουν τὀν εὐεργέτην Θεόν.
Ἐγράψαμεν κατὰ τῆς βλασφημίας πολλάκις, γράφομεν τώρα, καὶ δὲν θὰ παύσωμεν νὰ γράφωμεν ἕως ὅτου ἡ βλασφημία ἐξαφανισθῇ ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸν χῶρον. Ἀσθένειαι, αἱ ὁποῖαι ἄλλοτε ἀπεδεκάτιζον τὸν πληθυσμὸν τῆς Ἑλλάδος, ἤδη ἔχουν ἐξαφανισθῇ, καὶ οὐδὲ τὸ ὄνομά των ἀκούεται σήμερον. Ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη ἐκινήθῃ δραστηρίως διὰ τὴν καταπολέμησίν των. Διατί καὶ ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴν θεραπείαν τῶν νοσημάτων τῆς ψυχῆς, ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς, διδάσκαλοι καὶ καθηγηταί, διατί καὶ αὐτοὶ νὰ μὴ ἐπιδιώκουν μὲ ἴσην τοὐλάχιστον δραστηριότητα τὴν θεραπείαν τοῦ θανασίμου νοσήματος τῆς γλώσσης, τῆς ἀπαισίας βλασφημίας; Δὲν ὑπάρχει τρόπος θεραπείας; Δὲν ὑπάρχουν φάρμακα; Δὲν |ὑπάρχει ἐλπὶς νὰ ἔλθουν οἱ βλάσφημοι εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἁμαρτίας των καὶ νὰ διορθωθοῦν; Ἐφθάσαμεν εἰς πώρωσιν, διὰ τὴν ὁποίαν οὐδὲν πλέον φάρμακον ἰσχύει; Ἀλλὰ διὰ νὰ εἴπουν τὸ τελευταῖον τοῦτο οἱ ποιμένες καὶ οἱ πνευματικοὶ ἐν γένει ἄνθρωποι, πρέπει προηγουμένως νὰ ἐξαντλήσουν ὅλα τὰ μέσα τῆς διαφωτίσεως καὶ τῆς πειθοῦς.
Ἀλλὰ ποῦ ἡ διαφώτισις, ἡ συστηματικὴ καὶ ἐπίμονος διαφώτισις; Ποῦ τὰ φλογερὰ κηρύγματα κατὰ τῆς βλασφημίας; Ποῦ ἡ διέγερσις αἰσθημάτων ἱερᾶς ἀγανακτήσεως παρὰ τῷ λαῷ; Ποῦ καὶ ὀλίγοι ἔστω ἀφορισμοὶ πρὸς παραδειγματισμόν;
Ἀδιαφορία καὶ σιωπή, ὡς ἐὰν ἐπρόκειτο περὶ παρωνυχίδος, περὶ πράγματος ἀναξίου προσοχῆς. Θέλετε παραδείγματα; Ἰδοὺ δύο ἐκ πολλῶν˙
Εἰσπράκτωρ, ὑπηρετῶν εἰς Κ.Τ.Ε.Λ. ἐπαρχιακῆς πόλεως, μᾶς ἔλεγε μὲ πόνον ψυχῆς, ὅτι δὲν ὑπάρχει διαδρομή, κατὰ τὴν ὁποίαν νὰ μὴ ἀκουσθῇ ἐντὸς τοῦ λεοφωρείου βλασφημία. Καὶ ἐπειδὴ ἡ διαδρομὴ τοῦ αὐτοκινήτου εἶνε μακρά, περὶ τὰ πεντακόσια χιλιόμετρα, αἱ βλασφημίαι ποὺ ἀκούγονται δὲν εἶνε μία καὶ δύο, ἀλλὰ πολλαί. Οἱ ἐπιβάται βλασφημοῦν ὄχι μόνον ὅταν διαπληκτίζωνται διὰ τὰ μικρὰ καὶ ἐλάχιστα, ἀλλὰ καὶ χάριν ἀστεϊσμοῦ καὶ... ποικιλίας τοῦ λόγου. Μίαν μόνον φορὰν ἐσταμάτησαν αἱ βλασφημίαι, ὅταν τὸ λεοφωρεῖον εἰς ἐπικίνδυνον στροφὴν παρεξέκλινε τῆς γραμμῆς καὶ παρʼ ὀλίγον θὰ κατέπιπτεν εἰς τὸ χάος. Τότε ἔντρομοι οἱ επιβάται ἐφώναζον «Παναγία μου!». Ποῖοι;
Αὐτοὶ ποὺ προηγουμένως ὕβριζον χυδαίως τὴν Παναγίαν. Τώρα εἶχον τὴν ἀξίωσιν νὰ τοὺς σώσῃ... Ἀλλʼ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον κάμνει ἰδιαιτέραν ἐντύπωσιν εἰς τὸν εἰσπράκτορα, εἶνε ἡ ἀδιαφορία τῶν ἄλλων ἐπιβατῶν ἀπέναντι τῶν βλασφήμων. Ἀκούουν τὸν διπλανόν των νὰ βλασφημῇ, καὶ αὐτοὶ οὐδόλως συγκινοῦνται. Ἀλλʼ ἄν ὁ συνεπιβάτης των εἴπῃ μίαν λέξιν κάπως προσβλητικὴν διὰ τὸ ἄτομόν των, τότε ἡ ἀπάθεια ἐξαφανίζεται, ἡ ὑπνηλία τοὺς ἐγκαταλείπει, τὸ αἷμα ἀνέρχεται εἰς τὸ κεφάλι, τὰ βλέμματα γίνονται πυρφόρα, τὸ στόμα ἀφρίζει, ἡ γλῶσσα ρητορεύει σφοδρῶς, ἐνίοτε δὲ καὶ αἱ χεῖρες κινοῦνται διὰ νὰ κτυπήσουν τὸν ὑβριστήν! Προσεβλήθη, βλέπετε, ἡ αὐτοῦ μεγαλειότης, ὁ ἐγωϊσμός των!
Ἄλλη σκηνή, πάλιν ἐντὸς λεοφωρείου. Εὐσεβὴς ἱερεὺς ταξιδεύων ἤκουσε τὸν εἰσπράκτορα νὰ βλασφημῇ τὰ Θεῖα. Ἐντὸς τοῦ λεοφωρείου εὑρίσκετο καὶ ἀστυνομικὸν ὄργανον. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀστυνομικός, ὅπως καὶ οἱ λοιποὶ ἐπιβάται οὐδόλως ἐταράχθη ἐκ τῆς βλασφημίας. Ὁ ἱερεὺς διεμαρτυρήθη καὶ ἠπείλησε μήνυσιν. Ἀλλʼ οἱ ἐπιβάται ἀνέλαβον τότε τὴν ὑπεράσπισιν τοῦ βλασφήμου καὶ ποικιλοτρόπως προσεπάθουν νὰ τὸν δικαιολογήσουν. Τοῦ ἔδιδον οἱ κύριοι αὐτοὶ ἀμνηστίαν. Ἄνθρωποι, ποὺ διὰ μίαν προσβλητικὴν λέξιν ἐναντίον τοῦ προσώπου των γίνονται θηρία καὶ κρατοῦν τὸ πάθος των ὅπως ἡ καμήλα...
Καὶ μόνον ἐντὸς λεοφωρείου ἀκούονται βλασφημίαι; Καὶ εἰς τὰ ἄλλα αὐτοκίνητα, τὰ ταξί, τὰ ἰδιωτικῆς χρήσεως καὶ τὰ φορτηγὰ ἀκούονται βλασφημίαι. Ἐὰν δὲ τυχὸν συγκρουσθοῦν, τότε οἱ ὁδηγοὶ κατέρχονται καὶ ὁ κόσμος ποὺ συρρέει ἀπολαμβάνει τὸ ὡραῖον (!) θέαμα τῆς συμπλοκῆς τῶν ὁδηγῶν. Τὸ δὲ δαιμόνιον τῆς βλασφημίας εὑρίσκεται τότε εἰς τὴν μεγαλυτέραν του δραστηριότητα. Ὕβρεις καὶ βλασφημίαι ἀνταλλάσσονται εἰς τὴν διαπασῶν. Ὁ δὲ κόσμος, ἀντὶ νὰ κλαίῃ, ψυχαγωγείται!
Ἀδιαφορία καὶ σιωπὴ νεκροταφείου διὰ τὰς ὕβρεις καὶ τὰς βλασφημίας. Καὶ διʼ ὅλα τὰ ἄλλα φωναὶ καὶ διαμαρτυρίαι.
Δὲν εἶνε πολὺς καιρὸς ἀφʼ ὅτου εἰς ἐφημερίδα τῆς Θεσσαλονίκης ἐδημοσιεύθη ἐπιστολὴ πατριώτου, εἰς τὴν ὁποίαν οὗτος ἐκφράζει ὅλην τὴν ἀγανάκτησιν τῆς ψυχῆς του διὰ τὰς ὕβρεις, τὰς ὁποίας ὡρισμένα πρόσωπα τοῦ ἐξωτερικοῦ ἐκτοξεύουν ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος. «Πονεῖ ἡ ψυχή μου – γράφει – ὅταν βλέπω χαιρέκακα ἄτομα, μὴ φέροντα τὴν τρισχιλιετῆ ἐθνικήν μας ζωὴν καὶ περιλαμπῆ ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἱστορίαν μας καὶ διὰ τῆς ἐλευθερίας διάδοσιν τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας καὶ καλλιτεχνίας ἀνὰ τὴν ὑφήλιον, νὰ πειρῶνται τὴν διαγραφήν μας ἐκ τοῦ χάρτου τῶν ἐθνῶν, ὡς συνέβη μὲ τοὺς Ἀσσυρίους, τοὺς Βαβυλωνίους καὶ τοὺς Φοίνικας». Καὶ συνεχίζει ὁ πατριώτης μὲ πόνον ψυχῆς˙ «Ἔχων ὑπʼ ὄψιν τὴν προγονικὴν ρήτραν, Αἰσχρὸν σιωπᾶν Ἑλλάδος ὑβριζομένης, προσπαθῶ ὅση δύναμις νὰ στιγματίζω ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι συκοφαντοῦν τὴν γλυκύτατην μητέρα Ἑλλάδα».
Καὶ ἡ ἐφημερίς, ἡ ὁποία δημοσιεύει τὴν ἐπιστολὴν τοῦ πατριώτου, σημειώνει˙ «Κάθε Ἕλλην ἔχει χρέος νὰ ἐξεγείρεται ἐναντίον τῶν ὑβριστῶν τῆς Πατρίδος του».
Σύμφωνοι! Ἀλλὰ δὲν εἶνε μόνον ἡ Ἑλλάς, ἡ ὁποῖα ὑβρίζεται. Περισσότερον τῆς Ἑλλάδος ὑβρίζεται Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐδημιούργησε τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν κόσμον ὁλόκληρον, καὶ ἐκ τοῦ ὁποίου πᾶσα πατριὰ ἐπὶ γῆς καὶ ἐν οὐρανῷ ὀνομάζεται. Ὑβρίζεται ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖον οἱ ἥρωες τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 ἀνεκήρυξαν Σωτῆρα καὶ Ἐλευθερωτὴν τῆς Πατρίδος, ἔταξαν δὲ νὰ κτίσουν ἐπʼ ὀνόματί του μεγαλοπρεπῆ ναὸν εἰς τὴν Πρωτεύουσαν τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος, τάμα τὸ ὁποῖον ἡ παροῦσα Κυβέρνησις ἀπεφάσισε νὰ ἐκπληρώσῃ. Πῶς λοιπὸν ἡμεῖς ἐξεγειρόμεθα μὲν ὅταν ὑβρίζεται ἡ Ἑλλάς, μένομεν δὲ ἀπαθεῖς ὅταν ὑβρίζεται ὁ Θεός, τὸ ὕψιστον καὶ τὸ ἀπόλυτον ἀγαθόν; Δὲν ἀποτελεῖ τοῦτο μίαν κραυγαλέαν ἀντινομίαν εἰς τὸν τόπον μας; Ὁ ὑβρίζων τὴν ὑπηρέτριαν ἐλέγχεται σφοδρῶς, ὁ δὲ ὑβρίζων τὸν κύριον αὐτῆς μένει ἄνευ οὐδεμίας παρατηρήσεως! Ἀνωτέρα, λοιπόν, ἡ ὑπηρέτρια ἀπὸ τὸν κύριον; Ἀνωτέρα ἡ Ἑλλὰς ἀπὸ τὸν Θεόν;
Ἡ Ἑλλάς, ὡς ἐτόνισεν ὁ Πρωθυπουργὸς τῆς Χώρας μας, ἔχει ἀξίαν ἐφʼ ὅσον ὑπηρετεῖ τὰ χριστιανικὰ ἰδεώδη. Διάκονος χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ ὑπῆρξεν ἡ Ἑλλάς, καὶ τὸν Χριστόν, τὸν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, ὑμνεῖ καὶ λατρεύει ἡ προσφιλής μας Πατρίς. Πῶς λοιπὸν θʼ ἀφήσωμεν τὸ ὄνομά του, τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, νὰ ὑβρίζεται καὶ νʼ ἀτιμάζεται;
Ὦ Ἕλλην, σὺ ποὺ ἀκούεις τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου σου νὰ βλασφημῆται χυδαίως εἰς δημοσίους χώρους, διατί σιωπᾷς; Ἄν κάμῃς μίαν ἔρευναν τοῦ ἐσωτερικοῦ σου κόσμου, ἡ συνείδησίς σου θʼ ἀπαντήσῃ˙ «Σιωπᾷς, διότι εἶσαι κενόδοξος καὶ δὲν θέλεις νὰ σὲ χαρακτηρίσουν εὶς τὸν αἰῶνα τοῦτον τῆς άπιστίας καὶ διαφθορᾶς ὡς θρησκόληπτον καὶ καθυστερημένον. Σιωπᾷς διότι φοβεῖσαι τὴν ἀντίδρασιν τῶν ἰσχυροτέρων σου κοινωνικῶς καὶ οἰκονομικῶς. Σιωπᾶς, διότι δὲν ἀγαπᾶς. Ἐὰν εἶχες πίστιν καὶ ἀγάπην φλογερὰν εἰς τὸν Χριστόν, δὲν θὰ ἔμενες ἀπαθῆς καὶ ἀδιάφορος ἀπέναντι τῶν ὑβριστῶν σου. Ὀλίγον ἀκόμη ἐὰν συνεχισθῇ ἡ ἀδιαφορία καὶ ἀπάθειά σου, θὰ ἑνωθῇς καὶ σὺ μὲ τοὺς ὑβριστὰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐχλεύαζον τὸν Χριστὸν κάτω ἀπὸ τὸν σταυρὸν καὶ ἐνέπτυον εἰς τὸν Ἐσταυρωμένον».
Ἕλληνες Χριστιανοί, τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας! Παραλλάσσοντες τὴν προγονικὴν ρήτραν ἄς εἴπωμεν καὶ ἡμεῖς˙ Αἰσχρὸν σιωπᾶν Χριστοῦ ὑβριζομένου. Ἄς γίνῃ αὐτὸς ὁ λόγος σύνθημά μας. Κάθε Ἕλλην ἔχει χρέος νὰ ἐξεγείρεται ἐναντίον τῶν ὑβριστῶν τοῦ Χριστοῦ.
«Ἀρθήτω πᾶσα βλασφημία»
«“Καὶ βλασφημία”, φησίν “ἀρθήτω ἀφʼ ὑμῶν”. Ὅρα πῶς πρόεισι τὸ κακόν. Ἡ πικρία τὸν θυμὸν ἔτεκεν, ὁ θυμὸς τὴν ὀργήν, ἡ ὀργὴ τὴν κραυγήν, ἡ κραυγὴ τὴν βλασφημίαν, τουτέστι τὰς λοιδορίας˙ ἡ βλασφημία λοιπὸν πληγάς, αἱ πληγαὶ τραύματα, τὰ τραύματα θάνατον. Ἀλλʼ οὐδὲν τούτων ἠθέλησα φθέγξασθαι Παῦλος, ἀλλʼ ἤ τοῦτο μόνον, “Ἀρθήτω σὺν πάσῃ κακία”».
(Ἐκ τῆς ΙΕ' ὁμιλίας τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου εἰς τὴν πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολὴν τοῦ ἀπ. Παῦλου: Ε.Π. Migne 62, 110-111).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου