Ἡ αὐτοκτονία τῶν ἀπελπισμένων ὡς ἔργον τῶν σατανάδων

 

Γράφει ὁ κ. Κωνσταντῖνος Βαθιώτης, τέως Ἀναπλ. Καθηγητὴς Νομικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.

   Σέ συνέντευξη πού παραχώρησε στίς 4 Ὀκτωβρίου 2022 ὁ καθηγητής Ἰατρικῆς Θ. Βασιλακόπουλος στόν δημοσιογράφο τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ Focus Στέφανο Δαμιανίδη ἐξέφρασε τήν ἀπορία «πῶς ἀντέχουν 13 μῆνες οἱ ἀνεμβολίαστοι ὑγειονομικοί».

   Ἐκκωφαντική ἀπάντηση στήν ἐπονείδιστη αὐτή ἀπορία τοῦ καθηγητῆ Ἰατρικῆς, γνωστοῦ καί μή ἐξαιρετέου, ἰδίως γιά τό bullying πού ὑλοποιεῖ συστηματικά κατά τῶν ἀνεμβολίαστων πολιτῶν, καί δή τῶν ὑγειονομικῶν, ἔδωσε ἡ ὀδοντίατρος Χρυσάνθη:

   Ὑπάρχουν κάποιοι, ὅπως ἐκείνη, οἱ ὁποῖοι πράγματι δέν ἀντέχουν ἄλλο τήν τεράστια ψυχική πίεση, πού ὑφίστανται ἀπό τό ἐκβιαστικό-τιμωρητικό φραγγέλιο τῆς κυβέρνησης, ὅπως αὐτό χρησιμοποιεῖται προπάντων ἀπό τόν ἀνάλγητο Ὑπουργό Ὑγείας καί τούς σοφολογιότατους «εἰδικούς». Στίς 6 Ὀκτωβρίου 2022 ἔγινε γνωστό ὅτι ἡ Χρυσάνθη αὐτοκτόνησε, ἀδυνατῶντας νά διαχειρισθεῖ τήν δεινή θέση, στήν ὁποία εἶχε περιέλθει, στιγματισμένη κοινωνικά καί ἀποκλεισμένη οἰκονομικά.

   Τόσο ὁ κ. Βασιλακόπουλος ὅσο καί ὁ κ. Πλεύρης, ἐξ αἰτίας τῶν σκληρῶν καί ἀπρεπῶν δηλώσεων, πού ἔχουν κάνει κατά καιρούς ἐναντίον τῶν πολιτῶν ἐκείνων, πού ἐπέλεξαν νά ὑπερασπισθοῦν τήν ἀξία τους ὡς ἀνθρώπων, ἀρνούμενοι νά μετατραποῦν σέ πειραματόζωα, θά ἔπρεπε ἤδη νά εἶχαν παραιτηθεῖ ἀπό τήν θέση τους. Ἀλλά ἡ παραίτηση εἶναι ἔννοια ἄγνωστη σέ πρόσωπα πού ἀποτελοῦν ἀναπόσπαστο τμῆμα μιᾶς «ἔξυπνης δικτατορίας».

   Στίς 18 Σεπτεμβρίου 2020 εἴχαμε πληροφορηθεῖ τήν τέλεση μιᾶς αὐτοκτονίας πού εἶχε συγκλονίσει τό πανελλήνιο: Ἕνας 64χρονος κάτοικος Βόλου εἶχε βρεθεῖ ἀπαγχονισμένος μέσα στήν καφετέριά του. Στήν τελευταία ἀνάρτησή του στό facebook εἶχε γράψει τά ἀκόλουθα λόγια, δηλωτικά τῆς ἀπόγνωσής του:

   «Τελικά δέν ξέρω πόσοι θά ἐπιβιώσουν μετά ἀπό τά τραγικά καί ἐλλιπῆ μέτρα πού παίρνουν μέ δικτατορικό τρόπο οἱ κυβερνῶντες, πού αὐτοί δέν ἔχουν νά χάσουν τίποτα… ἀπό τόν μισθό τους, πόσες ἐπιχειρήσεις θά ἀφανιστοῦν. Ἐκεῖνο πού εἶναι ἐπικίνδυνο θά τό πῶ μέ τά λόγια τοῦ Ἀϊνστάϊν: Ὁ κόσμος θά ὑποφέρει, ὄχι ἀπό ἐκείνους πού κάνουν τό κακό, ἀλλά ἀπό ἐκείνους πού τούς βλέπουν καί δέν μιλᾶνε!!! Καληνύχτα»! Φυσικά, οὔτε αὐτή ἡ αὐτοκτονία εἶχε συγκινήσει κάποιον ἀπό τούς πολιτικούς ἤ τούς «εἰδικούς».

   Ἐν τούτοις, οἱ αὐτοκτονίες τῶν ἀπελπισμένων πολιτῶν φαίνεται νά μήν ἀπασχολοῦν κανένα διαχειριστή τῆς ἑκάστοτε κρίσης. Στό μυαλό τους εἶναι μᾶλλον καταγεγραμμένες ὡς ἀμελητέες «παράπλευρες ἀπώλειες» ἤ, ἀκόμη χειρότερα, ὡς «παράπλευρα ὀφέλη»: Ὅποιος πολίτης τερματίζει τήν ζωή του, ὁμολογεῖ ἐμπράκτως τήν ἀδυναμία του νά φανεῖ ἀνθεκτικός στίς κακουχίες καί, εἰδικότερα, νά ἀξιολογήσει μέ ὀρθολογισμό καί ὄχι μέ ὑπερευαισθησία τίς κοινωνικο-οἰκονομικές παραμέτρους. Ἄν δέν καταφέρει νά ἀνταποκριθεῖ στίς ὑψηλές ἀπαιτήσεις τῆς σύγχρονης πραγματικότητας καί νά φορέσει τήν στολή τοῦ σοῦπερ-ἥρωα, τότε ἡ αὐτοκτονία του ἀξιολογεῖται ὡς μία ἀναμενόμενη αὐτοπαραίτηση, ἡ ὁποία τελικῶς ὠφελεῖ τήν κοινωνία, ἀφοῦ τήν ἀπαλλάσσει ἀπό τό βάρος ἑνός εὐάλωτου πολίτη πού δέν διέθετε τό ἀπαιτούμενο γιά τίς δεδομένες περιστάσεις γερό σκαρί! Μιά τέτοια μισάνθρωπη ἀνάγνωση πιστοποιεῖ ὅτι ἡ παγκόσμια ὀλιγάριθμη ἐλίτ πού διαχειρίζεται τίς τύχες τοῦ πλανήτη, ἀντιμετωπίζει τόν πολίτη ὄχι ὡς ψυχική ὀντότητα, ἀλλά ὡς γυμνή ἀριθμητική μονάδα πού ὑπόκειται σέ ποσοτικές προσθαφαιρέσεις καί ποιοτικές διαβαθμίσεις. Ὑπό αὐτό τό πρῖσμα, στά μάτια τῶν ὑλοποιητῶν τῆς ἔξυπνης παγκόσμιας δικτατορίας, κάθε ἄνθρωπος πού αὐτοκτονεῖ δέν εἶναι παρά ἕνα «ἄχθος ἀρούρης» λιγότερο!

   Ἑπομένως, οἱ διοικητές τῆς Ἑλληνικῆς καί παγκόσμιας ἀνθρωποφάρμας θά μποροῦσε νά γίνει δεκτό ὅτι ἀσπάζονται τίς θέσεις τοῦ David Hume (βλ. τήν πραγματεία του “On suicide”, 1783, σελ. 18), ὁ ὁποῖος πρέσβευε ὅτι «ἕνας ἄνθρωπος πού ἀποσύρεται ἀπό τή ζωή δέν προκαλεῖ βλάβη στήν κοινωνία: παύει ἁπλῶς νά τήν ὠφελεῖ» (“A man who retires from life does no harm to society: He only ceases to do good”). Ἡ αὐτοκτονία, κατέληγε ὁ Hume, εἶναι «ὁ μόνος τρόπος μέ τόν ὁποῖο μποροῦμε νά εἴμαστε χρήσιμοι στήν κοινωνία, δίνοντας ἕνα παράδειγμα πού, ἄν τό μιμηθοῦν καί ἄλλοι, θά διατηροῦσε γιά τόν καθένα τή δυνατότητα εὐτυχίας στή ζωή του καί θά τόν ἀπάλλασσε ἀποτελεσματικά ἀπό κάθε κίνδυνο δυστυχίας» (ἐπ’ αὐτῶν βλ. Simon Critchley, Σημειώσεις περί αὐτοκτονίας, μτφ.: Μυρσίνη Γκανᾶ, ἐκδ. Ποταμός, Ἀθήνα 2018, σελ. 32-33).

   Δέν πρέπει, λοιπόν, νά ξαφνιαστοῦμε ἄν, σέ αὐτήν τήν ἀνάποδη ἐποχή πού ζοῦμε, ἡ προκλητική ἀναλγησία τῶν πολιτικῶν καί τῶν «εἰδικῶν» γιά τίς πληθαίνουσες αὐτοκτονίες διολισθήσει κάποια στιγμή σέ προτροπή γιά τήν τέλεσή τους! Αὐτό ἀκριβῶς συμβαίνει στό μυθιστόρημα ἐπιστημονικῆς φαντασίας τῆς Π. Ντ. Τζέημς “Τά παιδιά τῶν ἀνθρώπων” (“Children of men”· μτφ.: Σώτη Τριανταφύλλου, ἐκδ. Πατάκη, Ἀθήνα 2006), γραμμένο τό 1992, ἀλλά πραγματευόμενο μιά δυστοπία πού τοποθετεῖται χρονικά στό ἔτος 2021 (ἡ κινηματογραφική ἐκδοχή της ἐκτυλίσσεται τό 2027):

   Ὁ πλανήτης μαστίζεται ἀπό στειρότητα καί ἔτσι τό ἀνθρώπινο εἶδος ἀπειλεῖται μέ ἐξαφάνιση. Ὅλος ὁ κόσμος κυβερνᾶται ἀπό αὐταρχικά καθεστῶτα πού ἔχουν ψύχωση μέ τήν ἐσωτερική ἀσφάλεια, ἀπειλούμενη ἀπό ἀνεξέλεγκτες ροές παράνομων μεταναστῶν. Σέ αὐτό, λοιπόν, τό δυστοπικό φόντο, οἱ ὑπέργηροι πολίτες ἐνθαρρύνονται νά αὐτοκτονήσουν γιά τό εὐρύτερο καλό, κάνοντας χρήση ἑνός ναρκωτικοῦ πού ὀνομάζεται “Γαλήνη” (βλ. καί Critchley, ὅ.π., σελ. 51-52).

   Παρόμοιο φαινόμενο καταγράφεται καί στήν πραγματεία τοῦ Sir Thomas More μέ τίτλο “Οὐτοπία”, ἡ ὁποία κυκλοφόρησε γιά πρώτη φορά τό 1516 στά λατινικά μέ τόν τίτλο “Γιά τήν ἄριστη κατάσταση τῆς πολιτείας καί γιά τό καινούργιο νησί Οὐτοπία” [“De optimo statu reipublicae deque nova insula Utopia”]. Tό κρίσιμο χωρίο πού ἀφορᾶ στήν αὐτοκτονία, εἶναι τό ἀκόλουθο:

  «Ἐάν, ἐκτός πού εἶναι ἀθεράπευτη, ἡ ἀσθένεια προκαλεῖ καί ἀσταμάτητο βασανιστικό πόνο, μερικοί ἱερεῖς καί κυβερνητικοί ἀξιωματοῦχοι ἐπισκέπτονται τό πρόσωπο πού ἀνέφερα καί τοῦ λένε τά ἑξῆς περίπου: Ἄς δοῦμε τά πράγματα ὅπως εἶναι. Ποτέ δέν θά μπορέσεις νά ζήσεις φυσιολογικά. Φέρνεις μονάχα ἐνόχληση στούς ἄλλους καί βάρος στόν ἑαυτό σου – στήν πρα-γματικότητα ζεῖς μιά μεταθανάτια ζωή. Γι’ αὐτό, γιατί νά συνεχίσεις νά τρέφεις τά μικρόβια; Ἐφ’ ὅσον ἡ ζωή σου εἶναι βάρος, γιατί διστάζεις νά πεθάνεις; Εἶσαι φυλακισμένος σέ μιά αἴθουσα βασανιστηρίων – γιατί δέν δραπετεύεις νά γλυτώσεις σ’ ἕνα καλύτερο κόσμο;» (More, Ἡ Οὐτοπία, μτφ.: Γ. Καραγιάννης, ἐκδ. Κάλβος, Ἀθήνα 1984, σελ. 105· πρβλ. τήν ἀναφορά τοῦ John Donne, Biathanatos, Περί αὐτοκτονίας, μτφ.: Μαρία Γιούνη, ἐκδ. Βάνιας, 1994, σελ. 27: «στήν Κέα οἱ ἀσύμφοροι γέροντες ἔπαιρναν μόνοι τους δηλητήριο, καί αὐτό τό ἔκαναν στεφανωμένοι μέ γιρλάντες, σάν θριαμβευτές ἐπί τῆς ἀνθρώπινης ἀθλιότητας»).

   Κάθε ἄλλο παρά τυχαῖο εἶναι ὅτι αὐτοκτονίες ὡς “παράπλευρες ἀπώλειες” δέν προκάλεσε μόνο ὁ “ἀόρατος ἐχθρός” τῆς 11ης Μαρτίου 2020 (ἡμέρα κήρυξης τῆς πανδημίας ἀπό τόν Π.Ο.Υ.) ἀλλά καί ὁ συνονόματος “ἀόρατος ἐχθρός” τῆς 11ης Σεπτεμβρίου 2001 (ἡμέρα τρομοκρατικῆς ἐπίθεσης στούς Δίδυμους Πύργους ἀπό τήν Ἀλ Κάϊντα);

   Τό 2001 ἀναγκάζονταν νά πηδήξουν στό κενό οἱ ἐγκλωβισμένοι στά φλεγόμενα κτήρια ἀθῶοι πολίτες, μήν ἀντέχοντας ἄλλο νά εἰσπνέουν τούς καπνούς. Ἀξίζει νά θυμηθοῦμε τήν φωτογραφία πού εἶχε τραβήξει τήν ἡμέρα ἐκείνη ὁ φωτογράφος Richard Drew τήν στιγμή τῆς κάθετης-ἀνάποδης πτώσης ἑνός ἐργαζομένου στόν ἕνα ἀπό τούς δύο Πύργους τοῦ Παγκόσμιου Κέντρου Ἐμπορίου καί ἡ ὁποία εἶναι γνωστή μέχρι σήμερα μέ τόν τίτλο “The Falling Man”. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἦταν ἕνας ἀπό τούς 200 παγιδευμένους στούς πάνω ὀρόφους τῶν οὐρανοξυστῶν, οἱ ὁποῖοι, ὄντας σέ ἀπόγνωση λόγῳ τῆς ἀποπνικτικῆς ἀτμόσφαιρας, ἀναγκάστηκαν νά βουτήξουν στό κενό. Αὐτές ἦταν οἱ “παράπλευρες ἀπώλειες” τῆς 11ης Σεπτεμβρίου.

   Τό 2020 ἀναγκάσθηκαν νά πηδήξουν στό κενό ἤ νά τερματίσουν μέ ἄλλο τρόπο τήν ζωή τους ὅσοι πολίτες δέν ἄντεξαν ἄλλο νά ἔρχονται ἀντιμέτωποι μέ τόν διαφαινόμενο ἐφιάλτη τῆς οἰκονομικῆς τους καταστροφῆς ἐξ αἰτίας τῆς ἐφαρμογῆς τῶν δρακόντειων ὑγειονομικῶν μέτρων. Τό 2022 ὁ κατάλογος τῶν αὐτοκτονιῶν ἐμπλουτίσθηκε ἀπό τό ἀπονενοημένο διάβημα τῆς Χρυσάνθης. Αὐτές ἦταν οἱ “παράπλευρες ἀπώλειες” τῆς 11ης Μαρτίου.

   Αὐτοκτονίες, βεβαίως, εἶχαν σημειωθεῖ καί ἐπί ἐποχῆς μνημονίων, ἀλλά καί πάλι δέν καιγόταν καρφάκι σέ κανένα πολιτικό ἤ “εἰδικό”- οἰκονομολόγο.

   Γιά τήν νομική ἀξιολόγηση τέτοιων αὐτοκτονιῶν εἶναι χρήσιμο νά ἀναπλεύσουμε στό ἔτος 1963: Τότε εἶχε ἐκδοθεῖ ἕνα βούλευμα ἀπό τό Συμβούλιο Πλημμελειοδικῶν Θεσπρωτίας (Ποινικά Χρονικά 1963, σελ. 179) μέ τό ὁποῖο εἶχε γίνει δεκτή ἡ πρόταση τοῦ ἀειμνήστου Μεσολογγίτη Εἰσαγγελέως Σπύρου Κανίνια. Ἀντικείμενο ἐκείνης τῆς δικαστικῆς κρίσης ἦταν ἕνα σπάνιο περιστατικό:

   Ὁ κατηγορούμενος εἶχε παραπεμφθεῖ νά δικασθεῖ γιά συμμετοχή σέ αὐτοκτονία (ἀρ. 301 ΠΚ) τῆς γυναίκας του, ἡ ὁποία στίς 26 Ὀκτωβρίου 1962 μή ἀντέχοντας ἄλλο τά μαρτύρια πού ὑφίστατο ἀπό τόν τυραννικό σύζυγό της (τήν «κατατυραννοῦσε παντοιοτρόπως») ἔπεσε στόν ποταμό Θύαμη, ἀπ’ ὅπου «παρατυχόντες ποιμένες τήν ἀνέσυραν ἡμιθανῆ» (ἐφεξῆς: “ὑπόθεση τοῦ ποταμοῦ Θύαμη”).

   Τό ἐκδοθέν βούλευμα, πού, σύμφωνα μέ τήν ἐπισήμανση τοῦ Ἰακώβου Ζαγκαρόλα (στό σημείωμα πού ἔγραψε παρά τόν πόδα τοῦ βουλεύματος), συν­ιστᾶ τό πρῶτο νομολογιακό δεδομένο γιά τό συγκεκριμένο ἔγκλημα, τροφοδοτεῖ τόν θεωρητικό προβληματισμό κατά πόσον γιά τήν στοιχειοθέτηση τοῦ ἐγκλήματος τῆς συμμετοχῆς σέ αὐτοκτονία ἀρκεῖ τό κλῖμα τρομοκρατίας πού ὁ δράστης καλλιεργεῖ συστηματικῶς μέ τήν συμπεριφορά του σέ βάρος τοῦ θύματος ἤ, ἀντιθέτως, ἄν ἀπαιτεῖται γλωσσική ἐπικοινωνία μέσῳ τῆς ὁποίας ὁ δράστης ἐξαίρει τήν ἰδέα τῆς αὐτοκτονίας. Σημειωτέον ὅτι ἡ αὐτοκτονία (ἤ ἡ ἀπόπειρα αὐτοκτονίας) τῆς κακοποιημένης γυναίκας εἶναι τό ἀνάστροφο φαινόμενο τῆς θανάτωσης τοῦ τυραννικοῦ συζύγου: στήν μέν πρώτη περίπτωση τό μαρτύριο τερματίζεται μέ αὐτοπροσβολή, στήν δέ δεύτερη μέ ἑτεροπροσβολή.

   Βάσει τῶν ὅσων κατέθεσαν οἱ μάρτυρες στήν “ὑπόθεση τοῦ ποταμοῦ Θύαμη”, ὁ κατηγορούμενος ἦταν μοχθηρός καί τήν βασάνιζε, ἦταν «πανοῦργος καί τήν ἔκανε νά θέλη τόν θάνατό της», «τήν ἔριξε σέ μελαγχολία… τήν ἔδερνε» καί τήν ἄφηνε νηστική. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἡ παθοῦσα «ἦταν καλή γυναῖκα, ἀγαποῦσε τόν ἄνδρα της καί τά παιδιά της… δέν ἄνθεξε στά μαρτύρια πού τραβοῦ­σε… συχνά ἔφευγε καί πήγαινε στή μητέρα της…».

   Δεδομένου ὅτι στά ἐγκλήματα πού βασίζονται σέ μιά ἐπικοινωνιακή-διαδραστική σχέση ἀνάμεσα στόν δράστη καί τό θῦμα, ὅπως π.χ. στήν ἀπάτη καί τήν ἐκβίαση, γιά τήν κατάφαση τῆς ποινικῆς εὐθύνης τοῦ δράστη δέν ἀπαιτεῖται ὁπωσδήποτε κάποια ρητή δήλωση πού ἐξωθεῖ τό θῦμα στήν αὐτοπροσβολή, ἀλλά ὡς τρόπος τέλεσης τοῦ ἐγκλήματος γίνεται δεκτή καί ἡ συμπερασματικά συναγόμενη (σιωπηρή) δήλωση, ὅμοιας ἀντιμετώπισης χρήζει καί ἡ ἑρμηνεία τῆς καταπίεσης ὡς τρόπου τελέσεως τῆς συμμετοχῆς σέ αὐτοκτονία· ἄλλωστε, ἡ καταπίεση ὡς μιά διακεκριμένη περίπτωση πρόκλησης ἀποφάσεως (στό πλαίσιο τῆς ἠθικῆς αὐτουργίας) εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἀποτελεῖ μορφή ἐπικοινωνίας μεταξύ πείθοντος καί πειθομένου. Συνεπῶς, ὅταν τό κλῖμα πού ἔχει διαμορφωθεῖ ἀπό τόν δράστη σέ βάρος τοῦ θύματος δέν εἶναι ἁπλῶς δυσάρεστο, ἀλλά ἐγγίζει τά ὅρια μιᾶς σχεδόν καθημερινῆς ἀπάνθρωπης τυραννίας, τότε οὐδεμία ἀμφιβολία ὑπάρχει ὅτι μέσῳ ἀκριβῶς ἑνός τέτοιου κλίματος ὁ δράστης προσ­παθεῖ νά πετύχει ἐμπράκτως ὅ,τι δέν μπορεῖ ἤ δέν θέλει νά πετύχει μέ τά λόγια.

   Κατά τήν ἀποφθεγματική ρήση τοῦ Εἰσαγγελέως Σπ. Κανίνια: «Πειθοῦς δημιουργός καθίσταταί τις οὐ μόνον διά τῶν λόγων, ἀλλά καί διά τῶν ἔργων (οὐ μόνον ὁμιλῶν, ἀλλά καί πράττων)».

  Ταυτοχρόνως, ὅμως, ἡ “ὑπόθεση τοῦ ποταμοῦ Θύαμη” δίδει μιά ἐξαιρετική ἀφορμή νά στρέψουμε τήν προσοχή μας στό ἑξῆς λεπτό σημεῖο: Συμμετοχή σέ αὐτοκτονία μπορεῖ νά ὑφίσταται μόνο, ὅταν ὁ αὐτόχειρας εἶναι σέ θέση νά λάβει καί νά ὑλοποιήσει αὐτόνομα-αὐτοπροαίρετα τήν αὐτοκτονική ἀπόφαση, ἡ ὁποία κατά τοῦτο πρέπει νά εἶναι προϊόν ἐλεύθερης, συνειδητῆς καί ὑπεύθυνης στάθμισης ὅλων τῶν pro et contra παραμέτρων, στήν νεοταξίτικη ὁρολογία, πού κατέστη ἰδιαιτέρως δημοφιλής τήν ἐποχή τοῦ κορωνοϊοῦ: νά εἶναι προϊόν ἀτομικῆς εὐθύνης (γιά τήν εὔλογη ἀπορία πῶς μπορεῖ ἡ αὐτονομία νά εἶναι συνεπής μέ τήν ὁριστική ἀπόφαση τοῦ ἀνθρώπου νά ἐγκαταλείψει τήν αὐτονομία του βλ. τίς ἀναφορές τοῦ Critchley, ὅ.π., σελ. 54, ὁ ὁποῖος ἐξετάζει τήν αὐτοκτονία ὡς “ἀνορθολογικό ἅλμα”).

  Ἄν, ὅμως, ἡ ἀπόφαση τοῦ αὐτόχειρα εἶναι προϊόν ἐλαττωματικῆς βούλησης, π.χ. ἐπειδή στηρίχθηκε σέ πλάνη ὡς πρός τή βλαπτικότητα τῆς πράξης του ἤ σέ ψυχική πίεση λόγῳ ἀπειλῶν ἤ σωματικῆς βίας, τότε συμμετοχή τρίτου σέ αὐτοκτονία δέν εἶναι νοητή (γιά τήν ἀντίθετη ἄποψη πού ἀρνεῖται τό αὐτοπροαίρετο τῆς αὐτοκτονικῆς ἀποφάσεως μόνο, ὅταν ὁ αὐτόχειρας εἶναι ἀνίκανος πρός καταλογισμόν ἤ ἐνεργεῖ ὑπό τήν πίεση μιᾶς καταστάσεως ἀνάγκης πού ἀποκλείει τόν καταλογισμό βλ. τήν ἀναφορά τοῦ γράφοντος στό σχόλιό του ὑπό τήν ὑπ’ ἀριθμ. 1088/2013 ἀρεοπαγιτική ἀπόφαση, Ποινικά Χρονικά 2015, σελ. 134).

  Ἀντιθέτως, στό προσκήνιο ἔρχεται τό ἔγκλημα τῆς ἀνθρωποκτονίας ἐκ προθέσεως, τήν ὁποία διαπράττει ἀφανῶς καί ὕπουλα ὅποιος ἔχει προκαλέσει τήν πλάνη (ὁπότε ἀποκτᾶ γνωστική κυριαρχία ἐπί τοῦ θύματος) ἤ, ἀντιστοίχως, τήν ψυχική πίεση πού ὁδήγησε στήν ὑλοποίηση τῆς αὐτοκτονικῆς ἀπόφασης ἐκ μέρους τοῦ θύματος (ὁπότε ἀποκτᾶ βουλητική κυριαρχία ἐπί τοῦ θύματος). Μέ τήν ἴδια λογική, ὁ καλλιεργητής τοῦ καθημερινοῦ κλίματος κατατρομοκράτησης τοῦ μετέπειτα αὐτόχειρα δέν συμμετέχει ἁπλῶς σέ αὐτοκτονία, ἀλλά πολύ περισσότερο εἶναι ὁ ὑποκρυπτόμενος μαριονεττίστας πού, δι’ αὐτοῦ τοῦ σατανικοῦ τρόπου, στρέφει τό θῦμα ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του, χειραγωγῶντας το σάν μιά ἄβουλη μαριονέττα.

  Γιά τούς ἐξοικειωμένους μέ τήν τεχνική ὁρολογία τοῦ οὐσιαστικοῦ Ποινικοῦ Δικαίου, ἀνακύπτει ἐδῶ ἕνα ποινικό φαινόμενο πού δέν εἶναι πάντοτε εὐχερῶς ἀναγνωρίσιμο οὔτε ἀπό τούς φοιτητές τῆς Νομικῆς οὔτε ἀπό τόν ἑρμηνευτή ἤ ἐφαρμοστή τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου: ὁ λόγος γιά τήν ἔμμεση αὐτουργία.

   Περί αὐτῆς πρόκειται, μεταξύ ἄλλων, ὅταν τό ἐπελθόν ἀποτέλεσμα δέν δύναται νά χρεωθεῖ στό ἴδιο τό αὐτοπροσβαλόμενο θῦμα, ἐπειδή ἡ πράξη του δέν συνιστᾶ “ποινικῶς ἀξιόποινη ἀδικοπραγία” – στό “ποινικό εὐαγγέλιο”, δηλ. στόν Ποινικό Κώδικα, δέν τυποποιεῖται ἔγκλημα αὐτοπροσβολῆς. Ἐν τούτοις, τό ἐπίμαχο ἀποτέλεσμα δύναται καί ἐπιβάλλεται νά χρεωθεῖ στόν ἀφανῆ Σατανᾶ, πού ὡς “ἀόρατος ἐχθρός” τοῦ θύματος τό ἐξωθεῖ στήν αὐτοπροσβολή μέ χρήση ἀπατηλῶν ἤ ἐξαναγκαστικῶν μέσων. Πρόκειται, λοιπόν, γιά ἔμμεσο αὐτουργό, ἀκριβῶς ἐπειδή ἡ δράση του δέν εἶναι ἄμεσα ὁρατή!

   Ὑπό αὐτό τό πρῖσμα, στήν “ὑπόθεση τοῦ ποταμοῦ Θύαμη” θά ἦταν ὀρθότερο νά εἶχε κριθεῖ ὅτι ὁ τυραννικός σύζυγος εὐθυνόταν ὡς δράστης ἀπόπειρας ἀνθρωποκτονίας κατ’ ἔμμεση αὐτουργία καί ὄχι ἁπλῶς ὡς συμμέτοχος σέ αὐτοκτονία. Ἀντίστοιχη ἦταν ἡ ἀξιολόγηση πού εἶχε γίνει πρό 85 ἐτῶν ἀπό τό Μικτό Ὁρκωτό Ἐφετεῖο τῆς Φρανκφούρτης στήν Γερμανική “ὑπόθεση Hildegard Hofeld”, ἡ ὁποία ἐμφανίζει μεγάλη ὁμοιότητα μέ τήν Ἑλληνική “ὑπόθεση τοῦ ποταμοῦ Θύαμη”: Τήν νύχτα τῆς 4ης πρός 5η Δεκεμβρίου 1934, ἡ δεκαπεντάχρονη παθοῦσα, ὑπό τήν ἐπίδραση τῆς ψυχοσωματικῆς βίας πού τῆς ἀσκοῦσαν συστηματικῶς οἱ γονεῖς της, πήδησε ἀπό γέφυρα στόν ποταμό Μάϊν τῆς Φρανκφούρτης, τελικῶς ὅμως γλύτωσε τόν θάνατο. Ὅπως χαρακτηριστικά εἶχε καταθέσει ἡ παθοῦσα στήν δίκη πού διεξήχθη σέ βάρος τῶν γονέων της γιά ἀπόπειρα φόνου κατ’ ἔμμεση αὐτουργία (τούς ἐπεβλήθη ποινή καθείρξεως 15 ἐτῶν), «φοβόταν τόν πατέρα της περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι τό κρύο νερό τοῦ ποταμοῦ, στόν ὁποῖο ἔπεσε» (γιά τήν ὑπόθεση αὐτή βλ. Rosenau, εἰς: StGB, Leipziger Kommentar, 2018, § 211, ἀριθμ. πέρ. 99, ὅπου περαιτέρω παραπομπές).

   Ἄν προσαρμόσουμε τήν φράση αὐτή στήν ἐποχή τοῦ κορωνοϊοῦ, δέν θά ἦταν ἄστοχο νά ἰσχυριστοῦ­με ὅτι κάθε ὑποψήφιος αὐτόχειρας φοβόταν τό διαρκῶς παρατεινόμενο lockdown καί τίς ζοφερές του οἰκονομικές συνέπειες περισσότερο ἀπό τόν ἴδιο τόν θάνατο! Τό ἴδιο φυσικά ἰσχύει καί γιά ἕνα αὐτόχειρα ὑγειονομικό, ὁ ὁποῖος φοβᾶται τήν ἀνέχεια περισσότερο καί ἀπό τόν θάνατο.

  Ὁ παραλληλισμός τοῦ ἔμμεσου αὐτουργοῦ μέ τόν Σατανᾶ ὄχι μόνο δέν εἶναι αὐθαίρετος, ἀλλά μπορεῖ νά συνδυασθεῖ περίφημα καί μέ τόν τρόπο δράσης τοῦ ἴδιου τοῦ Σατανᾶ σέ βάρος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τόν χρόνο παραμονῆς Του στήν ἔρημο, ὅπου ἐνήστευσε ἐπί 40 ἡμέρες. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος (4, 2) «παραλαμβάνει αὐτόν ὁ διάβολος εἰς τήν ἁγίαν πόλιν, καί ἵστησιν αὐτόν ἐπί τό πτερύγιον τοῦ ἱεροῦ καί λέγει αὐτῷ· εἰ υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ, βάλε σεαὐτόν κάτω· γέγραπται γάρ ὅτι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περί σοῦ, καί ἐπί χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσ­κόψῃς πρός λίθον τόν πόδα σου».

  Ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς ἀπέκρουσε τόν πειρασμό τῆς αὐτοκτονίας, στόν ὁποῖο ἐπεχείρησε ὁ διάβολος νά τόν ἐμβάλει, ἀποστομώνοντάς τον μέ τήν ἑξῆς φράση: «πάλιν γέγραπται, οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τόν Θεόν σου» (γιά τόν συσχετισμό αὐτοκτονίας καί σατανικῆς ἐπίδρασης βλ. τήν πράξη τοῦ Ἰούδα, ὁ ὁποῖος «ρίψας τά ἀργύρια ἐν τῷ ναῷ ἀνεχώρησε, καί ἀπελθών ἀπῄγξατο»· στό Κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο [13, 2] διαβάζουμε: «δείπνου γενομένου, τοῦ διαβόλου ἤδη βεβληκότος εἰς τήν καρδίαν Ἰούδα Σίμωνος Ἰσκαριώτου ἵνα αὐτόν παραδῷ […]»). Ὡς ἐκ τούτου, κάθε αὐτοκτονία εἴτε ἐν ἀποπείρᾳ, εἴτε τετελεσμένη, εἶναι ἑρμηνεύσιμη ὡς πειρασμικό ἔργο τοῦ διαβόλου πού δρᾶ –ὅπως πάντοτε– ὕπουλα (καί συνήθως παρασκηνιακά), μέ ποινικούς δηλαδή ὅρους: ὡς ἔμμεσος αὐτουργός!

  Δυστυχῶς, ὅμως, τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχουν τήν δύναμη νά τό ἀκολουθήσουν ἅπαντες. Καί ἔτσι μέλη τῆς εὐρύτερης οἰκογενείας μας, ὅπως ὁ ἰδιοκτήτης τῆς Βολιώτικης καφετέριας, ἀλλά καί, προσφάτως, ἡ ὀδοντίατρος Χρυσάνθη, ἐνδίδουν στόν πειρασμό τῆς αὐτοκτονίας ἀποφασίζοντας νά τερματίσουν τήν ζωή τους ὑπό τήν ἀφανῆ ἐπιρροή τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ὡς ἀόρατος ἐχθρός ἐκδηλώνει σέ βάρος τους μιά αἱμοσταγῆ ἐπίθεση πού γιά τόν ἴδιο εἶναι ἀναίμακτη, ἀφοῦ συμπεριφέρεται κατά τρόπον ἐπαληθεύοντα τό ὄνομά του: διαβάλλει ἐμμέσως τό μυαλό τοῦ θύματος πού αὐτοκτονεῖ, χωρίς ὁ ἴδιος νά χρησιμοποιεῖ ἄμεσα τά χέρια του.

  Ὅπως, λοιπόν, γιά κάθε τέτοια αὐτοκτονία σεναριογράφος καί ἄρα πρωταίτιος-φταίχτης εἶναι ὁ ὑποκρυπτόμενος Σατανᾶς, συνυπεύθυνοι γιά τήν αὐτοβλαπτική πράξη τοῦ θύματος πρέπει νά θεωροῦνται καί ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὑφιστάμενοί του-ὑποτεταγμένοι τυφλά σέ αὐτόν Ἀντίχριστοι, δηλ. οἱ διαχειριστές τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης, πού, σάν τυραννικοί πατέρες, παρέτειναν διαρκῶς ἐπί ἐποχῆς lockdown τόν ἐγκλεισμό τῶν τέκνων τους, δηλ. τῶν ἀθώων πολιτῶν, ἐνῶ ἀπό τόν Ἰούλιο 2021 ἄρχισαν νά κρατοῦν σέ ἐργασιακή ὁμηρεία τούς ἀνεμβολίαστους ὑγειονομικούς, καλλιεργῶντας καθημερινά ἕνα ἀσύλληπτο κλῖμα κατατρομοκράτησής τους· συνεπικουρούμενοι πάντοτε ἀπό ὅλα τά ἐξ ἴσου ἀντίχριστα βδελύγματα πού ὑπηρετοῦν τόν τηλεοπτικό μηχανισμό διάδοσης τοῦ κορωνοϊκοῦ τρόμου (ὁ παραλληλισμός τοῦ κράτους μέ τυραννικό πατέρα ἀποτελεῖ μιά πρώτης τάξεως ἀφορμή νά συζητηθεῖ ὑπό ποινικό πρῖσμα καί ὁ ἀνάστροφος τρόπος ὑποθετικῆς δράσης τοῦ τυραννισμένου τέκνου, δηλ. ἡ θανάτωση τοῦ τυραννικοῦ πατέρα, περίπτωση γνωστή ὡς parricidium).

  Μέ ὅσα ἀναλύθηκαν παραπάνω, γνωρίζουμε πλέον, γιατί θά ἔπρεπε ἐπειγόντως νά κινητοποιηθεῖ κάποιος εἰσαγγελέας καί νά διερευνήσει τίς ποινικές εὐθύνες πού βαραίνουν τούς πάσης φύσεως Ἀντιχρίστους, δηλ. κυρίως τούς πολιτικούς, τούς “εἰδικούς”, τούς καναλάρχες καί τούς τηλεπαρουσιαστές, φυσικά ὄχι μόνο γιά τίς ὑλοποιηθεῖσες αὐτοκτονίες ὑπό συνθῆκες ἀπόγνωσης τοῦ ἑκάστοτε αὐτόχειρα ἐνώπιον τῆς μυθώδους οἰκονομικῆς καταστροφῆς πού διαγράφεται στό ἐγγύς μέλλον, ἀλλά καί γιά κάθε ἄλλη ἀξιόποινη πράξη πού ἔχει τελεσθεῖ ἐκ μέρους ὅλων αὐτῶν τῶν σατανοκίνητων ἐξουσιαστῶν μας κατά τήν διάρκεια τῆς πανδημίας. Δυστυχῶς, ὅμως, ὅπως ἡ Ἐκκλησία, ἔτσι καί ἡ Δικαιοσύνη, μέ ἐλάχιστες φωτεινές ἐξαιρέσεις, παρέμεινε ἐγκλωβισμένη κατά τό μεγαλύτερο μέρος της στόν ἱστό τῆς σατανικῆς ἀράχνης.

  Συμπερασματικῶς, γιά κάθε αὐτοκτονία πού τελεῖ ἕνας ἐπί τόσον καιρό ἔγκλειστος καί καθημερινά τρομοκρατούμενος πολίτης, ὁ ὁποῖος ἀναλογίζεται τόν ἐπί θύραις ἐφιάλτη τῆς οἰκονομικῆς συμφορᾶς του, θέτουν ὑποψηφιότητα, γιά νά κριθοῦν ὑπεύθυνοι ὡς ἔμμεσοι αὐτουργοί ἀνθρωποκτονίας ὅλοι οἱ κυβερνητικοί, ἰατρικοί καί τηλεοπτικοί ὑπηρέτες τοῦ Σατανᾶ πού ἐν εἴδει διαβολικῆς συμμορίας καλλιεργοῦν τό κατάλληλο κλῖμα ἑνός salto mortale.

  Ἐφ’ ὅσον ἡ αὐτοκαταστροφική διαχείριση τοῦ οἰκονομικοῦ ἀδιεξόδου τοῦ πολίτη (προκληθέντος ἀπό τίς κυβερνητικές ἐπιλογές) εἶναι πέρα ὥς πέρα γνωστή στά μέλη τῆς διαβολικῆς συμμορίας ὄχι μόνο λόγῳ τῆς ἔξαρσης τῶν αὐτοκτονιῶν ἀλλά καί λόγῳ τῆς ἀντίστοιχης ἀντίδρασης κάποιων ἀπελπισμένων πολιτῶν ἀπό τήν ἐποχή τῶν μνημονίων, δέν μένει κανένα περιθώριο γιά προβολή ἐνστάσεων πρός ἀμφισβήτηση τοῦ ἀνθρωποκτόνου δόλου καί ἐκτροπῆς τῆς συζήτησης πρός τό πεδίο τῆς ἀμέλειας, μέ δεδομένο ὅτι οἱ προαναφερθέντες “ἀρχιτέκτονες τοῦ τρόμου” τηροῦν στάση παγερά ἀδιάφορη ἀπέναντι στίς πληθαίνουσες αὐτοκτονίες, τείνουσες νά λάβουν διαστάσεις ἐπιδημίας (πρβλ. τό ὁμότιτλο σατιρικό διήγημα τοῦ Μενέλαου Λουντέμη “Οἱ ἀρχιτέκτονες τοῦ τρόμου [Ἄστρα καί Ρόπαλα]”, ἐκδ. Δωρικός, Ἀθήνα 1976, σελ. 68, ὅπου καί ἡ σκωπτική φράση: «οἱ δυνατοί ποτέ δέν εἶναι φονιάδες»).

  Ποιός, ὅμως, θά εἶχε τά κότσια νά τούς διώξει καί νά τούς (κατα)δικάσει, δεδομένου ὅτι τό πρωτοφανές στήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας σύστημα τῆς παγκόσμιας δικτατορίας εἶναι ἄριστα δομημένο, μέ ἀπόλυτο ἔλεγχο ὅλων τῶν κέντρων καί παράκεντρων τῆς ἐξουσίας;

  Ὅποιος θέλει νά ἀναδείξει κάποιες περίεργες, ἄν ὄχι διαβολικές συμπτώσεις, θά πρέπει νά συγκρίνει τήν (λειτουργοῦσα ἀπό τό 2007 σέ 24ωρη βάση) τηλεφωνική γραμμή παρέμβασης γιά τήν αὐτοκτονία μέ τόν ἀριθμό τῶν ἐμβολιαστικῶν κέντρων πού εἶχε ἐξαγγελθεῖ ὅτι θά λειτουργήσουν τό 2021. 1018 ἦταν καί ἡ τηλεφωνική γραμμή αὐτοκτονίας καί ὁ ἀριθμός τῶν ἐμβολιαστικῶν κέντρων!

  Πρόκειται ἁπλῶς γιά μιά διαβολική σύμπτωση ἤ γιά μήνυμα πού στοχεύει στό ὑποσυνείδητο; Μᾶς κυβερνᾶ ὁ διάβολος ἤ κάποιοι ψυχοπαθεῖς πού ἔχουν πουλήσει τήν ψυχή τους στόν διάβολο; Ἀφοῦ ὁ ἐμβολιασμός καί ἡ αὐτοκτονία ἔχουν κοινό παρονομαστή τόν ἀριθμό 1018, τότε μήπως ὁ ἀριθμολάγνος ἐμπνευστής του φοβήθηκε ὅτι κάποιοι μπορεῖ νά ἐπιχειρήσουν νά αὐτοκτονήσουν ἀντί νά ἐμβολιαστοῦν, ὅπως ἡ ὀδοντίατρος Χρυσάνθη;

  Στόν πρόλογο πού ἔγραψε ὁ Φοῖβος Οἰκονομίδης γιά τό βιβλίο του μέ τίτλο “Ποτέ δέν θ’ αὐτοκτονήσω” (ἐκδ. Ὀρφέας, χ.χ.), σημειώνει τά ἀκόλουθα: «Ἕνας ἐκπρόσωπος τῆς ἐξουσίας σᾶς δολοφονεῖ –γιά κάποιο λόγο– καί στή συνέχεια τοποθετεῖ ἕνα περίστροφο ἤ ἕνα μαχαίρι στό χέρι σας, ἰσχυριζόμενος ὅτι σᾶς σκότωσε “εὑρισκόμενος ἐν ἀμύνῃ”. Σᾶς πετοῦν ἀπό ἕνα παράθυρο καί δηλώνουν ὅτι πηδήξατε, ἐσεῖς ὁ ἴδιος, γιά ν’ αὐτοκτονήσετε. Γνωρίζουμε πολύ καλά, ὅτι ἔχουν συμβεῖ παρόμοια περιστατικά. Ὅσο πιό ὁλοκληρωτικά εἶναι τά καθεστῶτα καί ὅσο λιγότερο δημοκρατικά, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες ὑπάρχουν νά παρουσιαστοῦν τέτοια φαινόμενα. Τό ἰδιόγραφο σημείωμα τοῦ Γερμανοῦ δικηγόρου Κλάους Κρουασάν [Σ.Σ.: Klaus Croissant: συνήγορος τῆς Baader-Meinhof] λίγο πρίν ἐκδοθεῖ, ἀπ’ τή Γαλλία, στή Δυτική Γερμανία, ὅπου τόνιζε ὅτι “ποτέ δέν θ’ αὐτοκτονήσει”, ἦταν μιά κραυγή ἀπόγνωσης ἑνός πολίτη, μέ βάση τίς ὑποψίες του ὅτι μπορεῖ νά τοῦ συμβεῖ κάτι κακό. “Ἄν μάθετε ὅτι αὐτοκτόνησα –ἔγραφε ὁ Κρουασάν– μή τό πιστέψετε”».

  Συμπληρώνω: Στήν ἐποχή τῆς παγκόσμιας δικτατορίας πού μᾶς ξημέρωσε ἀπό τόν Μάρτιο 2020, ὅταν θά ἀκοῦτε ὅτι κάποιος αὐτοκτόνησε, μή τόν πιστέψετε· τόν σκότωσαν οἱ δικτάτορες (δηλ. οἱ ἔμμεσοι αὐτουργοί) μέ τά δρακόντεια ὑγειονομικά μέτρα πού ἐπέβαλαν· κορωνίδα αὐτῶν τῶν μέτρων ἡ αἰχμαλωσία τοῦ πολίτη μέσῳ τῶν “lockdown” καί, εἰδικότερα, τῶν ὑγειονομικῶν μέσῳ τῆς ἀναστολῆς τῆς ἐργασίας τους. Ἀλλά καί ὡς πρός αὐτό ὑπάρχει ἡ σχετική πρόρρηση τῆς Ἀποκάλυψης (Κεφ. ΙΓ΄, 10): «εἴ τις εἰς αἰχμαλωσίαν ἀπάγει, εἰς αἰχμαλωσίαν ὑπάγει»!

Πηγή: «Ἐνοριακή εὐλογία», Νοέμβριος 2022

orthodoxostypos.gr