Δυσκολίαι ἐπικοινωνίας

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἡ συνάντηση καὶ ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς συνανθρώπους μας εἶναι ἀναπόφευκτη. Δὲν μποροῦ­με νὰ τοὺς ἀποφύγουμε. Εἶναι γείτονες, εἶναι συνάδελφοι, εἶναι συγγενεῖς, εἶναι γνωστοί, εἶναι ἐχθροὶ καὶ φίλοι κλπ. καὶ πρέπει νὰ ἔχουμε μία σχέση μαζί τους. Συνήθως τυπική, γιατί ἂν ξανοιχτοῦμε πολύ, ἐνδεχομένως νὰ ξεθαρρέψουν καὶ νὰ ἐξωτερικεύσουν τὸν σκοτεινὸ καὶ ἁμαρτωλὸ τους κόσμο ποὺ κρύβουν μέσα τους μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς προκαλέσουν ταραχὴ καὶ νὰ χάσουμε τὴν ψυχική μας ἠρεμία, χωρὶς νὰ φταῖμε σὲ τίποτα. Γινόμαστε κοινωνοὶ τῆς κοσμικῆς τους νοοτροπίας, ποὺ τοὺς καταδυναστεύει. 

Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δημιουργεῖται μέσα μας μία ἀνησυχία καὶ ταραχὴ γιὰ ξένες ὑποθέσεις. Κι ἐνῷ εἴχαμε ἐσωτερικὴ γαλήνη, μετὰ ἀπὸ μελέτη καὶ προσευχή, βρισκόμαστε σὲ μία κατάσταση δυσ­άρεστη καὶ μετανοοῦμε, γιατί ἐπικοινωνήσαμε μὲ ἀνθρώπους ἐντελῶς διαφορετικοὺς ἀπό μᾶς.

Τὸ ἴδιο μπορεῖ νὰ συμβεῖ καὶ τηλεφωνικῶς. Σὲ παίρνει κάποιος τηλέφωνο καὶ ἀρχίζει μία ἀκατάσχετη φλυαρία, ἀναφερόμενος σὲ ὑποθέσεις ποὺ δὲν σὲ ἐνδιαφέρουν, σχολιάζει τοὺς πάντες, κατακρίνει, συκοφαντεῖ καὶ συγχρόνως προσπαθεῖ νὰ ἐμφανισθεῖ ἀνώτερος ἄνθρωπος ποὺ ἀγωνίζεται γιὰ τὴ βελτίωση τῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἄλλων. Ὅμως ὁ δυστυχὴς δὲν ρίχνει μία ματιὰ στὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ ταπεινωθεῖ λίγο καὶ νὰ συναισθανθεῖ ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνει μὲ τὴν «ἐνημέρωση» εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο, γιατί διαταράσσει τὶς διαπροσωπικὲς σχέσεις, ὁδηγεῖ σέ λαθεμένα συμπεράσματα καὶ ἀρχίζουν οἱ ψυχρότητες, οἱ ἐκνευρισμοὶ καὶ οἱ πράξεις ἀντεκδίκησης.

Ὑπάρχουν ἐπίσης καὶ οἱ περιπτώσεις, ὅπου ἄνθρωποι ποὺ δὲν μᾶς συμπαθοῦν, γιατί ἔχουμε διαφορετικὲς ἀπόψεις γιὰ διάφορα πνευματικὰ θέματα, νὰ θέλουν νὰ μᾶς «κατηχήσουν» μεταφέροντας λόγους καὶ πράξεις «ἐναρέτων» κληρικῶν καὶ μοναχῶν, στοὺς ὁποίους ἔχουν ἐμπιστοσύνη καὶ οἱ πληροφορίες τους εἶναι ἱερὲς ἀποκαλύψεις καὶ ὅλοι πρέπει νὰ τὶς ἀποδεχθοῦν, γιατί διαφορετικὰ θὰ ἔχουν κακὸ τέλος. Πρόκειται προφανῶς γιὰ ἀδελφοὺς ποὺ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ διακρίνουν τὸ ὀρθὸ ἀπὸ τὴν πλάνη. Οἱ «ἐνάρετοι» ποὺ τοὺς ἐνημερώνουν κάνουν μεγάλο λάθος καὶ ἡ εὐθύνη τους δὲν ἐξαλείφεται μὲ λίγα δάκρυα. 

Πολλὲς φορὲς μιλοῦν μὲ τρόπο ποὺ ἐνοχλεῖ καὶ σκέφτεσαι ὅτι εἶναι παράλογοι καὶ ἀποφαίνονται ὡς ἀλάθητοι, ἀφοῦ «ἐπικοινωνοῦν» μὲ τὸν οὐράνιο Πατέρα καὶ παίρνουν ἀπὸ ἐκεῖ τὰ σωτήρια μηνύματα. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ διασύρουν τὴν Ἐκκλησία καὶ τροφοδοτοῦν τὸ πάθος τῶν ἀθέων, ποὺ θεωροῦν ὅτι ἐκεῖ βρίσκουν καταφύγιο προβληματικοὶ ἄν­θρωποι. Αὐτὸ βέβαια δὲν συμβαίνει. Ἁπλὰ ὑπάρχουν καὶ αὐτοί, ἐλάχιστοι στὸν ἀριθμό, ποὺ διαταράσσουν τὴν ἐσωτερικὴ γαλήνη τῶν ἐκκλησιαζομένων καὶ τῶν πιστῶν γενικότερα.

Τὸ θλιβερὸ γεγονὸς ποὺ περιεγράψαμε ἐμφανίζεται συνήθως σὲ περιόδους ποὺ ὁ κόσμος ἀντιμετωπίζει δυσάρεστες καταστάσεις ποὺ τὸν ὑπερβαίνουν, ὅπως εἶναι «ἡ ὀργή, ὁ λοιμός, ὁ λιμός, ὁ σεισμός, ὁ καταποντισμός, τὸ πῦρ, ἡ μάχαρια, ἡ ἐπιδρομὴ ἀλλοφύλων, ὁ ἐμφύλιος πόλεμος, ὁ αἰφνίδιος θάνατος κλπ.» καὶ οἱ συγκεκριμένοι ἄνθρωποι ἔχουν ἕτοιμες τὶς ἐξηγήσεις καὶ τὰ συμπεράσματα κι ἂς εἶναι οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτοὺς ἀμαθεῖς καὶ ἀδιάβαστοι. Χρειάζεται λοιπὸν ἐγρήγορση καὶ προσοχὴ στὴν ἐπικοινωνία μὲ ἀνθρώπους διαφορετικῆς νοοτροπίας.

πηγη: orthodoxostypos.gr