Όσο δεν σβήνει το κερί…

 

Όσο δεν σβήνει το κερί…

Η επιχείρηση της μετατροπής του ελληνικού έθνους σε κάτι άλλο από αυτό που είναι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Από τον Μανώλη Κοττάκη

Με πολύ υπόγειο τρόπο. Χωρίς ιδεολογικές μάχες εκ του συστάδην και άλλα συναφή. Παρακολουθούσα προχθές το βράδυ σε τηλεοπτικό σίριαλ μεγάλης θεαματικότητας τον νέο τρόπο αποχαιρετισμού των νεκρών μας. Πέντε συγγενείς, βουβοί, στην άκρη του γκρεμού ενός πελάγους να σκορπούν την τέφρα του οικείου τους στη θάλασσα. Αυτός είναι ο νέος αποχαιρετισμός. Κάπου στο πουθενά. Χωρίς προσευχή. Χωρίς μια λέξη για «αντίο». Χωρίς προορισμό. Χωρίς «σημείο συνάντησης». Αυτή είναι η τελευταία κατοικία. Τα κύματα.

Στο όνομα της ατομικής ελευθερίας καθενός και του καταπώς θέλει να διατίθεται το σώμα του καταργούμε παραδόσεις και έθιμα που μας έρχονται κατευθείαν από την αρχαιότητα και συνεχίστηκαν με άλλο τελετουργικό από την Ορθοδοξία.

Η «μεγάλη κοινωνία» υποχωρεί στην ατομική ελευθερία. Δεν ζούμε μεταξύ άλλων. Αποφασίζουμε να φύγουμε σαν να ζήσαμε όλη μας τη ζωή μόνοι. Αυτή είναι η νέα μόδα. Εάν κοιτάξουμε την Ιστορία μας και τη συγκρίνουμε με αυτό που ζούμε τώρα, θα διαπιστώσουμε ότι αντέξαμε, δεν αλλοιωθήκαμε και δεν μεταλλαχθήκαμε επί υποτέλειας, Κατοχής και Τουρκοκρατίας επειδή ήμασταν -χάρη στην πίστη μας και τη γλώσσα μας- ένα γένος ομοιογενές. Και πότε διαλυόμαστε; Τώρα! Αυτό που καταφέραμε με «συγκολλητική ουσία» τη γλώσσα, τη θρησκεία και την κοινή καταγωγή επί δουλοπαροικίας το χάνουμε σήμερα επί… ελευθερίας. Δεν είναι φοβερό; Να σώζεις την ταυτότητά σου ως δούλος και να τη χάνεις ως ελεύθερος; Κι όμως, ισχύει.

Το τέλος των θρησκευτικών γάμων και η αντικατάστασή τους από κάτι νομικά παλιόχαρτα που έχουν ελάχιστη πνευματικότητα, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, το τέλος των βαπτίσεων, το «λάδι» των οποίων αντικαταστάθηκε από την άνοστη «ονοματοδοσία» και την εγγραφή στα ληξιαρχεία, η κατάργηση της ορθόδοξης κηδείας με το τελετουργικό της και η αντικατάστασή της από την υψικάμινο, η κατάργηση της επιλογής να αναγράφεται το θρήσκευμα στην ταυτότητα, η αντικατάσταση του θρησκευτικού από τον πολιτικό όρκο, που απαλείφει κάθε αναφορά στην Αγία Τριάδα, η προώθηση της ουδετεροθρησκείας μέσα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια με την εκδίωξη καθετί χριστιανικού, η νέα μόδα να μη δίνεται φύλο στους γονείς για να μη θίγονται οι ομοφυλόφιλοι (γονέας Α και γονέας Β), η αλλοίωση παραδοσιακών εννοιών (το «καλάθι του νοικοκυριού»), ο «μοντέρνος» νόμος για τη συνεπιμέλεια που αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία της μητρός στην ανατροφή του τέκνου, όλα αυτά τα ωραία συντείνουν στο εξής: Στο να μετατραπούμε σε ένα άχρωμο έθνος. Εθνος που δεν υπήρξε ποτέ στην Ιστορία με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Εθνος που δεν μπορείς να το ξεχωρίσεις από τα γειτονικά του. Δυστυχώς, δύο είναι τα «έθνη» της νέας εποχής: Εθνος είναι το άτομο και οι επιθυμίες του χωρίς την παραμικρή έγνοια για τη συλλογική μοίρα. Εθνος είναι η ομάδα.

Αν ανήκεις στην ομάδα των αποτεφρωτών, των δικαιωματιστών, των ανθρώπων που διακηρύσσουν ως ταυτότητά τους τον διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό τους, τότε νομίζεις ότι ανήκεις σε ένα έθνος με «συνιστώσες» μέσα σε κάθε κράτος. Οριζόντιο «πολυ-έθνος».

Προχθές ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, στην πρώτη οργανωμένη απόπειρα επικοινωνίας του με το κοινό, με τηλεοπτικές και έντυπες συνεντεύξεις, θεώρησε πρωτότυπο να μας μιλήσει ανοικτά για τη διαφορετική σεξουαλική ταυτότητά του και όχι για τον θεσμό που εκπροσωπεί, τις «αυλαίες» του και το ειδικό βάρος του στον πολιτισμό μας.

Η ανάγκη του να διακηρύξει urbi et orbi με ποιον περνά τα βράδια του υπερίσχυσε των προτεραιοτήτων ενός τόσο σημαντικού θεσμού του πολιτισμού μας. Θέλω να το ξεκαθαρίσω: Δεν έχω πρόβλημα με τις διαφορετικές ταυτότητες. Ζω μαζί τους. Πλούτος είναι. Με τους μοναχικούς δρόμους μέσα στις οργανωμένες κοινωνίες έχω πρόβλημα. Με το να μην κοιτάμε όλοι μαζί προς μία κοινώς αποδεκτή κατεύθυνση, παρά τις διαφορές μας.

Αν οι διαφορετικές ταυτότητες εντάσσονται αρμονικά μέσα στη «μεγάλη κοινωνία» και δεν θέλουν να την καταργήσουν, ζήτω. Αλλά εμείς εδώ τείνουμε να γίνουμε έθνος χωρίς σπονδυλική στήλη. Αμφίθυμον. Ξέπνοον. Χωρίς διάθεση να υπερασπιστούμε την επικράτεια. Ειρωνευόμαστε τον Πούτιν επειδή απέτυχε στην επιστράτευσή του, αλλά δεν σκεφτόμαστε τι ανταπόκριση θα υπάρξει στην Ευρώπη γενικότερα και στην Ελλάδα ειδικότερα, αν, ο μη γένοιτο, χρειαστεί να γίνει επιστράτευση και εδώ. Για να υπερασπιστούμε το έδαφος που πατάμε και τον αέρα που αναπνέουμε.

Βεβαίως, δεν φθάσαμε έως εδώ έτσι ξαφνικά. Αμα η Εκκλησία μας έχει τον νου της στα κοσμικά και τα αγαθά υλικά, στο Σχιστό και στα «φιλέτα» της Βουλιαγμένης, πού να της μείνει χρόνος για πνευματικότητα και για άμυνα απέναντι στους παγκοσμιοποιητές; Αμα η Πρόεδρος της Δημοκρατίας βρίσκεται -όπως χθες- μέσα στην Εκκλησία του στρατηλάτη προστάτη της Θεσσαλονίκης αγίου Δημητρίου και χασκογελά ειρωνικώς στη θέα του ασθενούς Ανθίμου, απαξιεί να κάνει τον σταυρό της και να φέρει στα χείλη της μαζί με το πλήρωμα της Εκκλησίας τους στίχους του εθνικού ύμνου, και αυτός ο άνθρωπος είναι ο αρχηγός τού κατά πλειοψηφία ορθόδοξου γένους, τι να περιμένει κανείς; Δεν χρειάζεται να την παρακολουθήσεις με κοριό, κυρία εισαγγελεύ Βλάχου, για να μάθεις το ξεπούλημα της ταυτότητάς μας. Το ζεις και σε ζωντανή μετάδοση, «live».

Παρά ταύτα, πάντως, έχω μία μικρή ελπίδα. Όσο καίει η φλόγα στο κερί η ελπίδα να ξαναφουντώσει δεν χάνεται. Το στοίχημά μας είναι να μη σβήσει διά παντός το κερί. Ευτυχώς, υπάρχει στην πατρίδα μας ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που θυμάται από πού έρχεται, ποιος είναι και πού θέλει να πάει. Όσο υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, και ας τρεμοπαίζει το κερί, και ας πασχίζουν να το σβήσουν οι κοσμοπολίτες, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα θεριέψει σαν το φως της Ανάστασης. Ας μη χάνουμε την ελπίδα μας και την πίστη μας.

newsbreak,27-10-2022

πηγη: aktines.blogspot.com/