Ὁ π. Λαυρέντιος διακόνησε τό μοναστήρι τῆς Παναγίας Προυσιωτίσσης ἀπό τό 1983 ἕως τό 2019 ὡς ἐξομολόγος τῆς Μονῆς. Ἀπό τό 1983-2006 πήγαινε στήν Μονή τούς θερινούς μῆνες, γιατί ἐξυπηρετοῦσε τόν χειμῶνα τρεῖς ἐνορίες στήν Κύμη τῆς Εὐβοίας. Ἀπό τό 2006 ἕως τό 2019 ἦταν ὁ μόνιμος ἐξομολόγος τῆς Μονῆς, ὅπου χιλιάδες ψυχές ἀναπαύονταν στό πετραχήλι του.
Ὁ π. Λαυρέντιος δέν ἐφείδετο οὔτε κούραση οὔτε ὥρα. Ὁποιαδήποτε ψυχή τόν ἀναζητοῦσε, ἤξερε ὅτι θά τόν εὕρισκε στό κελλάκι του.
Ἀπό τήν ἄνοιξη ὥς τό φθινόπωρο πολλά λεωφορεῖα ἀπό ὅλα τά μέρη τῆς Ἑλλάδας ἐπισκέπτονταν τήν Ἱερά Μονή ἀπό εὐλάβεια πρός τήν Παναγία. Στήν συνέχεια οἱ εὐλαβεῖς ἐπισκέπτες συνήθιζαν νά περνοῦν ἀπό τό κελλί του γιά νά ἐξομολογηθοῦν, νά συζητήσουν προσωπικά τους προβλήματα καί νά ἐνδυναμώσουν ψυχικά καί πνευματικά. Μέ ὑπομονή ἄκουγε κάθε ψυχή. Ποτέ δέν βιαζόταν, δέν τούς πίεζε νά συντομεύσουν ἀλλά τούς καθοδηγοῦσε μέ συμβουλευτικό χαρακτῆρα καί πατερικές εὐχές.
Στά τριάντα ἕξι χρόνια συνεχοῦς προσφορᾶς χιλιάδες ἄνθρωποι ἀνακουφίστηκαν καί ζοῦσαν ἔντονα τίς μοναδικές αὐτές στιγμές. Μάλιστα ἑκατοντάδες πνευματικοπαίδια του εἶχαν συνεχῆ ἐπικοινωνία μαζί του μέσῳ τηλεφώνου.
Τά τελευταῖα ἑπτά χρόνια ἔμενε στό κελλί του χωρίς νά φεύγει οὔτε λεπτό. Μία ἐγχείρηση ἀνοικτῆς καρδιᾶς τόν καθήλωσε καί δυσκολευόταν νά κινηθεῖ. Τόν Σταυρό πού τοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος τόν δέχτηκε μέ πολλή ἀγάπη καί ἀγόγγυστα. Ἐκεῖ στό κελλάκι του πλέον χωρίς νά τό ἐγκαταλείπει καθόλου ἐξομολογοῦσε ἀκούραστα, μέ πολλή χαρά καί εὐλάβεια καί εὐωδίαζε ὁ χῶρος. Ὑπῆρχαν στιγμές πού ἔφτανε καί δώδεκα ὧρες τήν ἡμέρα χωρίς φαΐ καί νερό. Ἄλλωστε ἔπαιρνε τίς ἁμαρτίες ὅλων μέ μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο τρόπο. Δέν ἤθελε ποτέ νά φύγει ψυχή ἀνεξομολόγητη. Θυσίαζε τήν προσωπική του κούραση μπροστά στήν σωτηρία τῶν ψυχῶν πού ἀκουμποῦσαν πάνω του .
Ὅταν δέν ἐξομολογοῦσε, καθόταν στήν καρέκλα καί τό βλέμμα του ἀνέβαινε πρός τά πάνω. Ὕψωνε τά χέρια του πρός τόν οὐρανό καί τότε συνειδητοποιοῦσες ὅτι συνομιλοῦσε μέ τά «ἄνω» καί τά «ἄνω» ἄνοιγαν ἁπλόχερα τήν καρδιά τους νά δεχθοῦν τίς προσευχές του. Αὐτή ἡ καρδιακή προσευχή ἐπαναλαμβανόταν πολλές φορές τήν ἡμέρα.
Αὐτή ἡ μορφή πού ἔλαχε νά σφραγίσει τό μοναστήρι ἀνεξίτηλα, ἀρρώστησε μετά τό πανηγύρι τῆς Παναγίας καί νοσηλεύτηκε γιά μία ἑβδομάδα στό νοσοκομεῖο τοῦ Καρπενησίου. Στήν συνέχεια νοσηλεύτηκε γιά δεκαπέντε ἡμέρες στό Ναυτικό νοσοκομεῖο καί ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στίς 12 Σεπτεμβρίου 2019 καί ὥρα ἐννέα τό βράδυ. Ἀκόμη καί τίς τελευταῖες ἡμέρες πού ἐπιδεινώθηκε ἡ ὑγεία του ἐξομολογοῦσε ἀδιαλείπτως.
Τήν τελευταία ἡμέρα τό ἀπόγευμα μᾶς εὐλόγησε ὅλους, ψάλαμε μέ τόν π. Ἰουστίνο, ἱερέα τοῦ Νοσοκομείου, καί σέ λίγο ἀναχώρησε γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, πού τόσο διακαῶς ἐπιθυμοῦσε. Ἔβλεπες στά λόγια του, στό πρόσωπό του, μία λαχτάρα νά βρεθεῖ μέ τούς Ἁγίους πού τόσο πολύ τούς ἐπικαλοῦνταν, μά περισσότερο μέ τόν Ζωοδότη Χριστό πού, ὡς ἱερεύς στό Ἅγιο Θυσιαστήριο, τελοῦσε τήν ἀναίμακτη ἱερουργία καί προσέφερε τά ἄχραντα μυστήρια στούς πιστούς μέσῳ τοῦ Ποτηρίου τῆς Ζωῆς.
Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή του.
Ὁ ταπεινός δοῦλος Κυρίου, Θεόδωρος.
πηγη: https://enromiosini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου