Ἀνέστη Χριστὸς καὶ δαίμονες φρίττουσιν...

Ὁ κ. Ἀ­πό­στο­λος κά­ποι­α χρο­νιά γι­όρ­τα­σε μό­νος του τό Πά­σχα,
Mα­κρυ­ά ἀ­πό τήν οἰ­κο­γέ­νειά του.
Γι᾿ αὐ­τό ἦ­ταν στε­νο­χω­ρη­μέ­νος.

Ἐ­πέ­στρε­φε στό σπί­τι του καί σέ μιά ἐ­ρη­μιά
βρῆ­κε στόν δρό­μο του ἕ­να προ­σκυ­νη­τά­ρι.

Σκέ­φθη­κε ν᾿ ἀνά­ψει τό κα­ντή­λι ἀλλά πλη­σι­ά­ζο­ντας
δίσταζε νά τό ἀ­νά­ψει.

Τε­λι­κά τό ἄ­να­ψε, ἔ­κα­νε τόν Σταυ­ρό του .
Βλέ­ποντας τήν εἰ­κό­να τῶν Ἀρ­χαγ­γέ­λων εἶ­πε:

«Χρι­στός Ἀ­νέ­στη, ἅ­γιοι Ἀρ­χάγ­γε­λοι».

Τό­τε ἄ­κου­σε μί­α δυ­να­τή καί πα­ρά­ξε­νη φω­νή
ἀ­πό τό δά­σος νά ἀκούγεται δυ­να­τά:

«Σκάσεεε ρέεε…».

Υ.Γ...Ἀνέστη Χριστὸς καὶ δαίμονες φρίττουσιν...