Ιερομονάχου Σεραφείμ Ρόουζ: «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του µέλλοντος»

Εισαγωγή
1. Ο «διάλογος με τις μη χριστιανικές θρησκείες»
Η εποχή μας είναι μια πνευματικά ανισόρροπη εποχή, στην οποία πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί βρίσκονται «κυμαινόμενοι και παρασυρόμενοι από κάθε άνεμο της διδασκαλίας, μέσα στη δολιότητα των ανθρώπων, μέσα στην πανουργία τους προς το σκοπό της μεθοδικής παραπλάνησης» (Εφεσ. 4:14). Φαίνεται πραγματικά να έχει έρθει ο καιρός όπου οι άνθρωποι «δεν θα ανέχονται την υγιή διδασκαλία, αλλά θα συσσωρεύσουν δασκάλους σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες, επειδή θα αισθάνονται γαργαλισμό στ’ αυτιά τους, και από μεν την αλήθεια θα αποστρέψουν την ακοή τους, θα τραπούν δε προς τους μύθους.» (Β’ Τιμοθ. 4:3-4).

Διαβάζει κανείς με κατάπληξη για τις τελευταίες πράξεις και διακηρύξεις του Οικουμενιστικού κινήματος. Στο πιο λεπτό επίπεδο, Ορθόδοξοι θεολόγοι που αντιπροσωπεύουν την αμερικανική διαρκή Συνδιάσκεψη Ορθοδόξων Επισκόπων και άλλα επίσημα Ορθόδοξα Σώματα διεξάγουν «διαλόγους» με Ρωμαιοκαθολικούς και Προτεστάντες κι εκδίδουν «κοινά ανακοινωθέντα» με θέματα όπως η Θεία Ευχαριστία, η πνευματικότητα, και τα παρόμοια – χωρίς καν να πληροφορούν τους ετεροδόξους ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Εκκλησία του Χριστού στην οποία όλοι είναι προσκεκλημένοι, ότι μόνο τα δικά της Μυστήρια είναι χορηγοί χάριτος, ότι η Ορθόδοξη πνευματικότητα μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο από αυτούς που την ξέρουν εμπειρικά μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ότι όλοι αυτοί οι «διάλογοι» είναι μια συμβατική καρικατούρα της γνήσιας χριστιανικής συνομιλίας – μιας συνομιλίας που έχει σκοπό τη σωτηρία ψυχών. Πράγματι, πολλοί από τους Ορθοδόξους που συμμετέχουν σ’ αυτούς τους «διαλόγους» ξέρουν ή υποπτεύονται ότι δεν υπάρχει χώρος για Ορθόδοξη μαρτυρία, ότι η ίδια η ατμόσφαιρα του οικουμενιστικού «φιλελευθερισμού» ακυρώνει οποιαδήποτε αλήθεια μπορεί να ειπωθεί σ’ αυτούς· αλλά σωπαίνουν, γιατί το «πνεύμα των καιρών» σήμερα είναι συχνά δυνατότερο από τη φωνή της Ορθόδοξης συνείδησης. (Βλ. «Diakonia», 1970, Νο 1, π. 72· Θεολογική τριμηνιαία έκδοση του αγίου Βλαδιμήρου, 1969, νο 4, σ. 225, κτλ.).

Σε πιο εκλαϊκευμένο επίπεδο, οργανώνονται οικουμενιστικές «συνδιασκέψεις» και «συζήτηση», συχνά με έναν «Ορθόδοξο ομιλητή» ή ακόμα με την τέλεση μιας «Ορθόδοξης Λειτουργίας». Η προσέγγιση σ’ αυτές τις «συνδιασκέψεις» είναι συχνά τόσο ερασιτεχνική, και η γενική στάση σε αυτά έχει τέτοια έλλειψη σοβαρότητας, που αντί να προάγουν την «ενότητα» που επιθυμούν αυτοί που τις προωθούν, ουσιαστικά χρησιμεύουν στο να αποδεικνύουν την ύπαρξη μιας αδιάβατης αβύσσου μεταξύ της αληθινής Ορθοδοξίας και της οικουμενιστικής νοοτροπίας. (Βλ. Sobornost, Χειμώνας 1978, σελ. 494-8 κ.λπ.)

Στο επίπεδο της δράσης, οι οικουμενιστές ακτιβιστές επωφελούνται από το γεγονός ότι διανοούμενοι και θεολόγοι είναι διστακτικοί και δίχως ρίζες στην Ορθόδοξη θεολογία, και χρησιμοποιούν τα ίδια τους τα λόγια σχετικά με τη «θεμελιώδη συμφωνία» πάνω σε μυστηριακά και δογματικά σημεία ως δικαιολογία για επιδεικτικά οικουμενιστικές πράξεις, μη εξαιρουμένης της μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας σε αιρετικούς. Και αυτή η κατάσταση σύγχυσης δίνει με τη σειρά της μια ευκαιρία για οικουμενιστές ιδεολόγους στο πιο εκλαϊκευμένο πεδίο, να εκφέρουν κενές διακηρύξεις που υποβιβάζουν βασικά θεολογικά θέματα στο επίπεδο φτηνής κωμωδίας, όπως όταν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας επιτρέπει στον εαυτό του να πει: «Σας ρωτά ποτέ η γυναίκα σας πόσο αλάτι πρέπει να βάλει στο φαγητό; Ασφαλώς όχι. Έχει το αλάθητο. Αφήστε τον Πάπα να το έχει επίσης, αν θέλει» (Hellenic Chronicle, 9 Απριλίου 1970).

Ο πληροφορημένος και συνειδητός Ορθόδοξος Χριστιανός μπορεί να ρωτήσει: Που θα τελειώσουν όλα αυτά; Δεν υπάρχει όριο στην προδοσία, τη νόθευση και την αυτοκαταστροφή της Ορθοδοξίας;

Δεν έχει ακόμα παρατηρηθεί πολύ προσεκτικά που οδηγούν όλα αυτά, αλλά λογικά το μονοπάτι είναι ξεκάθαρο. Η ιδεολογία πίσω από τον οικουμενισμό, η οποία έχει εμπνεύσει οικουμενιστικές πράξεις και διακηρύξεις όπως οι παραπάνω, είναι ήδη μια καλά προσδιορισμένη αίρεση: Η Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχει, κανείς δεν κατέχει την αλήθεια, η Εκκλησία οικοδομείται μόλις τώρα. Αλλά δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να δούμε ότι η αυτοκαταστροφή της Ορθοδοξίας, της Εκκλησίας του Χριστού, είναι ταυτόχρονα η αυτοκαταστροφή του ίδιου του Χριστιανισμού· ότι αν καμμιά εκκλησία δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού, τότε ούτε ο συνδυασμός όλων των αιρέσεων θα είναι η Εκκλησία, όχι με την έννοια με την οποία την ίδρυσε ο Χριστός. Και αν όλα τα «χριστιανικά» σώματα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους, τότε όλα μαζί είναι σχετικά με άλλα «θρησκευτικά» σώματα, και ο «χριστιανικός» οικουμενισμός μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα μόνο μια συγκρητιστική παγκόσμια θρησκεία.

Αυτός είναι πραγματικά ο ανυπόκριτος σκοπός της μασονικής ιδεολογίας, η οποία έχει εμπνεύσει το οικουμενιστικό κίνημα, και αυτή η ιδεολογία διακατέχει τώρα τόσο πολύ αυτούς που συμμετέχουν στο οικουμενιστικό κίνημα ώστε ο «διάλογος» και η τελική ένωση με τις μη χριστιανικές θρησκείες έχουν φτάσει να είναι το λογικό επόμενο βήμα για το νοθευμένο Χριστιανισμό του σήμερα. Τα ακόλουθα είναι λίγα από τα πολλά πρόσφατα παραδείγματα που θα μπορούσαν να δοθούν, και δείχνουν το δρόμο για ένα οικουμενιστικό μέλλον έξω από το Χριστιανισμό.

1. Στις 27 Ιουνίου του 1965 έγινε στο San Francisco μια «Συνέλευση θρησκειών για την Παγκόσμια ειρήνη», σε σχέση με την 20ή επέτειο από την ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών σε αυτή την πόλη. Ενώπιον 10.000 θεατών, Ινδουϊστές, Βουδιστές, Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, Προτεστάντες, Καθολικοί και Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι αναφέρθηκαν στον «θρησκευτικό» ίδρυμα για την παγκόσμια ειρήνη, και ύμνοι όλων των πίστεων ερμηνεύθηκαν από μια χορωδία με 2000 μέλη «από κάθε πίστη».

2. Η Ελληνική Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής, σε επίσημη δήλωση της 19ης συνέλευσης Κλήρου και Λαού (Ιούλιος 1968, Αθήνα) δήλωσε: «Πιστεύουμε ότι το Οικουμενικό κίνημα, παρ’ ότι έχει χριστιανική προέλευση, πρέπει να γίνει μια κίνηση όλων των θρησκειών που να πλησιάζουν η μια την άλλη».

3. Το «Temple of Understanding, Inc» («Ναός της Κατανόησης, Inc.»), ένα αμερικανικό ίδρυμα που συστήθηκε το 1960 ως ένα είδος «Συνδέσμου των ενωμένων θρησκειών», με σκοπό να «χτίσει το συμβολικό ναό σε πολλά μέρη του κόσμου» (ακριβώς σύμφωνα με το σκοπό της Μασονίας), έχει συγκαλέσει πολλές «διασκέψεις κορυφής». Στην πρώτη, στην Καλκούτα του 1968, ο Λατίνος Τραππιστής Thomas Merton (ο οποίος κατά τύχην σκοτώθηκε από ηλεκτροπληξία στη Μπανγκόγκ καθώς επέστρεφε από αυτή τη συνδιάσκεψη) δήλωσε: «Είμαστε ήδη μια νέα ενότητα. Αυτό που πρέπει να κερδίσουμε είναι η αρχική μας ενότητα». Στη δεύτερη διάσκεψη κορυφής, στη Γενεύη τον Απρίλιο του 1970, ογδόντα αντιπρόσωποι από δέκα θρησκείες συναντήθηκαν για να συζητήσουν θέματα όπως «Το σχέδιο της δημιουργίας μιας παγκόσμιας κοινότητας θρησκειών». Ο Γενικός Γραμματέας του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ), Δρ Eugene Carson Blake, εκφώνησε λόγο καλώντας τους ηγέτες όλων των θρησκειών σε ενότητα· και στις 2 Απριλίου μια «άνευ προηγουμένου» υπερομολογιακή λειτουργία και προσευχή έλαβε χώρα στον καθεδρικό ναό του αγίου Πέτρου. Ο Προτεστάντης πάστορας Babel την περιγράφει ως «μια πολύ μεγάλη μέρα στην ιστορία των θρησκειών», κατά την οποία «ο καθένας προσευχήθηκε στη δική του γλώσσα και σύμφωνα με το τυπικό της θρησκείας που εκπροσωπούσε», και κατά την οποία «οι πιστοί όλων των θρησκειών κλήθηκαν να συνυπάρξουν στη λατρεία του ίδιου Θεού». Η λειτουργία τελείωσε με το «Πάτερ ημών» (La Suisse, 3 Απριλίου 1970). Διαφημιστικό υλικό που στάλθηκε από το «Ναό της Κατανόησης» αποκαλύπτει ότι στη δεύτερη συνδιάσκεψη, στις Ηνωμένες Πολιτείες το φθινόπωρο του 1971, ήταν παρόντες Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι, και ότι ο μητροπολίτης Αιμιλιανός, του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, είναι μέλος της «Διεθνούς Επιτροπής» του Ναού. Οι «διασκέψεις κορυφής» δίνουν στους Ορθοδόξους αντιπροσώπους την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε συζητήσεις με σκοπό «τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κοινότητας θρησκειών», να «επισπεύσουν την πραγματοποίηση του ονείρου της ανθρωπότητας για ειρήνη και κατανόηση», σύμφωνα με τη φιλοσοφία των «Vivecananda, Ramakrishna, Ghandi, Schweitzer», και των ιδρυτών των διαφόρων θρησκειών· ομοίως οι αντιπρόσωποι συμμετέχουν σε «χωρίς προηγούμενο» υπέρ-ομολογιακές λειτουργίες και προσευχές, όπου «καθένας προσεύχεται σύμφωνα με το τυπικό της θρησκείας που εκπροσωπεί». Είναι να αναρωτιέται κανείς τι βρίσκεται στην ψυχή ενός Ορθοδόξου Χριστιανού που συμμετέχει σε τέτοιες συνδιασκέψεις και προσεύχεται μαζί με Μουσουλμάνους, Εβραίους και ειδωλολάτρες.

4. Στην αρχή του 1970 το ΠΣΕ ήταν χορηγός σε μια συνδιάσκεψη στο Ajaltoun του Λιβάνου, μεταξύ Ινδουϊστών, Βουδιστών, Χριστιανών και Μουσουλμάνων, και μια συνδιάσκεψη που ακολούθησε στη Ζυρίχη με εικοσιτρείς «θεολόγους» του ΠΣΕ διακήρυξε τη ανάγκη για «διάλογο» με τις μη χριστιανικές θρησκείες. Στη συνάντηση της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΣΕ στην Addis Ababa τον Ιανουάριο αυτού του χρόνου, ο μητροπολίτης Βηρυττού George Khodre (Αντιοχειανή Ορθόδοξη Εκκλησία) σοκάρισε ακόμα και πολλούς Προτεστάντες αντιπροσώπους, όταν όχι απλώς κάλεσε για «διάλογο» με αυτές τις θρησκείες, αλλά άφησε πολύ πίσω την Εκκλησία του Χριστού και ποδοπάτησε δεκαεννιά αιώνες χριστιανικής παράδοσης, καλώντας τους Χριστιανούς να «ερευνήσουν την αυθεντική πνευματική ζωή των αβάπτιστων» και να εμπλουτίσουν την εμπειρία τους με «τον πλούτο μιας διεθνούς θρησκευτικής κοινότητας» (Religious News Service), γιατί «είναι μονάχα ο Χριστός, που εκλαμβάνεται ως φως όταν η χάρη επισκέπτεται έναν Βραχμάνο, ένα Βουδιστή, ή ένα Μουσουλμάνο που διαβάζει τις δικές του Γραφές» (Christian Century, 10 Φεβρουαρίου 1971).

5. Η Κεντρική Επιτροπή του ΠΣΕ στη συνάντησή της στην Addis Ababa τον Ιανουάριο του 1971, αποδέχθηκε και ενθάρρυνε την πραγματοποίηση συναντήσεων μεταξύ εκπροσώπων άλλων θρησκειών όσο συχνά γίνεται, καθορίζοντας ότι «στο παρόν στάδιο μπορεί να δοθεί προτεραιότητα στους διμερείς διαλόγους συγκεκριμένης φύσης». Σε συμφωνία με αυτή την κατευθυντήρια γραμμή, ένας σημαντικός «διάλογος» μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων προγραμματίστηκε για το μέσον του 1972, με την ανάμειξη 40 περίπου αντιπροσώπων και από τις δύο πλευρές, όπου περιλαμβάνεται και αριθμός Ορθοδόξων αντιπροσώπων (Al Montada, Ιαν – φεβρ. 1972, σελ. 18).

6. Το Φεβρουάριο του 1972, άλλο ένα οικουμενιστικό γεγονός «χωρίς προηγούμενο» συνέβη στη Νέα Υόρκη όπου, σύμφωνα με τον αρχιεπίσκοπο της Νέας Υόρκης Ιάκωβο, για πρώτη φορά στην ιστορία, η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία (Ελληνική Ορθόδοξος Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής) συγκάλεσε επίσημο θεολογικό «διάλογο» με τους Εβραίους. Σε δυο μέρες συζητήσεων επιτεύχθηκαν συγκεκριμένα αποτελέσματα, τα οποία μπορούν να θεωρηθούν σχετικά με τα συμπτώματα των μελλοντικών «διαλόγων με τις μη χριστιανικές θρησκείες»: οι Έλληνες «θεολόγοι» συμφώνησαν «να επαναθεωρήσουν τα λειτουργικά τους κείμενα, ώστε να βελτιώσουν αναφορές στους Εβραίους και τον Ιουδαϊσμό, όταν αυτές είναι αρνητικές ή επιθετικές» (Religious News Service). Δεν γίνεται ακόμα προφανέστερος ο σκοπός του «διαλόγου»; να «αναμορφωθεί» η Ορθοδοξία, με σκοπό να γίνει προσαρμόσιμη στις θρησκείες αυτού του κόσμου.

Αυτά τα γεγονότα είναι η αρχή του «διαλόγου με τις μη χριστιανικές θρησκείες» στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Στα χρόνια που ακολούθησαν, τέτοια γεγονότα πολλαπλασιάστηκαν, και «χριστιανικές» (ακόμα και «Ορθόδοξες») συζητήσεις και λατρεία με εκπροσώπους μη χριστιανικών θρησκειών έφτασαν να γίνονται δεκτές ως ένα κανονικό μέρος της σύγχρονης ζωής. Ο «διάλογος με τις μη χριστιανικές θρησκείες» έχει γίνει μέρος της διανοουμενίστικης κουλτούρας της εποχής· αντιπροσωπεύει το παρόν στάδιο του οικουμενισμού στην πρόοδό του προς ένα παγκόσμιο θρησκευτικό συγκρητισμό. Ας κοιτάξουμε τώρα στη «θεολογία» και το σκοπό αυτού του επιταχυνόμενου «διαλόγου» και ας δούμε πόσο διαφέρει από τον «χριστιανικό» οικουμενισμό που έχει επικρατήσει μέχρι τώρα.

Β. Ο «Νέος Χριστιανισμός»
Ίσως υπάρχουν αυτοί που θα αμφιβάλλουν ότι η «χαρισματική αναζωπύρωση» είναι μια μορφή μεντιουμισμού· ότι είναι μόνο ένα δευτερεύον θέμα το μέσον ή η τεχνική με την οποία έρχεσαι σε επαφή με το «πνεύμα» της «χαρισματικής αναζωπύρωσης». Αλλά ότι αυτό το «πνεύμα» δεν έχει καμμία σχέση με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό είναι απόλυτα σαφές. Στην πραγματικότητα, αυτό το «πνεύμα» ακολουθεί σχεδόν κατά γράμμα τις «προφητείες» του Νικολάι Μπερντιάγιεφ σχετικά με ένα «νέο Χριστιανισμό». Αφήνει εντελώς πίσω το «μοναστικό ασκητικό πνεύμα της ασκητικής Ορθοδοξίας», το οποίο εκθέτει το ψέμμα του με τον αποτελεσματικότερο τρόπο. Δεν ικανοποιείται με τον «συντηρητικό Χριστιανισμό που κατευθύνει τις πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου μόνο προς τη μετάνοια και τη σωτηρία», αλλά μάλλον πιστεύει, όπως ο Μπερντιάγιεφ, ότι τέτοιος Χριστιανισμός είναι ακόμα «ατελής», προσθέτει ένα νέο επίπεδο «πνευματικών» φαινομένων από τα οποία κανένα δεν είναι ιδιαζόντως χριστιανικό σε χαρακτήρα (παρ’ ότι κάποιος είναι ελεύθερος να τα ερμηνεύσει ως «χριστιανικά»), τα οποία είναι ανοιχτά σε ανθρώπους κάθε ομολογίας με ή χωρίς μετάνοια, και τα οποία είναι εντελώς άσχετα με τη σωτηρία. Μοιάζει με «μια νέα εποχή στο Χριστιανισμό, μια νέα και βαθειά πνευματικότητα, η οποία σημαίνει μια νέα έκχυση του Αγίου Πνεύματος» - σε απόλυτη αντίθεση με την Ορθόδοξη παράδοση και προφητεία.

Αυτός είναι πράγματι ένας «νέος Χριστιανισμός» - αλλά το ιδιαίτερα «νέο» στοιχείο σ’ αυτόν το «Χριστιανισμό» δεν είναι κάτι πρωτότυπο ή «προχωρημένο», αλλά απλώς μια σύγχρονη μορφή της αρχαίας θρησκείας του διαβόλου, του σαμανιστικού παγανισμού. Το Ορθόδοξο «χαρισματικό» περιοδικό «Logos» συνιστά τον Μπερντιάγιεφ ως «προφήτη» ακριβώς επειδή ήταν «ο μεγαλύτερος θεολόγος της πνευματικής δημιουργικότητας» (Logos, Μάρτ. 1972, σελ. 8). Και πράγματι, είναι ακριβώς οι σαμάνοι της κάθε πρωτόγονης φυλής που ξέρουν πώς να έρθουν σε επαφή και να χρησιμοποιήσουν τις αρχέγονες «δημιουργικές» δυνάμεις του σύμπαντος – αυτά τα «πνεύματα της γης και του ουρανού και της θάλασσας» τα οποία η Εκκλησία του Χριστού αναγνωρίζει ως δαίμονες, και που υπηρετώντας τα είναι πραγματικά πιθανό να φτάσεις σε μια «δημιουργική» έκσταση και χαρά (στο «Νιτσεϊκό ενθουσιασμό και την έκσταση» όπου ο Μπερντιάγεφ ένοιωθε τόσο κοντά), τα οποία (πνεύματα) είναι άγνωστα στους βαριεστημένους και χλιαρούς «Χριστιανούς» που πέφτουν στη «χαρισματική» πλάνη. Αλλά δεν υπάρχει Χριστός εδώ. Ο Θεός έχει απαγορεύσει την επαφή με αυτό το «δημιουργικό», απόκρυφο βασίλειο στο οποίο έχουν ολισθήσει «Χριστιανοί» από άγνοια και αυταπάτη. Η «χαρισματική αναζωπύρωση» δεν θα έχει καμμιά ανάγκη να έρθει σε διάλογο με τις «μη χριστιανικές θρησκείες» επειδή, κάτω από το όνομα του «Χριστιανισμού», ήδη αγκαλιάζει τη μη χριστιανική θρησκεία και γίνεται από μόνη της η νέα θρησκεία την οποία περιέγραψε ο Μπερντιάγιεφ, συνδυάζοντας παράξενα το «Χριστιανισμό» με τον παγανισμό.

Το παράξενο «χριστιανικό» πνεύμα της «χαρισματικής αναζωπύρωσης» προσδιορίζεται σαφώς στην Αγία Γραφή και την Ορθόδοξη Πατερική παράδοση. Σύμφωνα με αυτές τις πηγές, η παγκόσμια ιστορία θα καταλήξει σε μια σχεδόν υπερανθρώπινη «χριστιανική» φιγούρα, τον ψευδομεσσία ή αντίχριστο. Θα είναι «Χριστιανός με την έννοια ότι η όλη του αποστολή και η ίδια η ύπαρξή του θα επικεντρώνεται στον Χριστό, Τον οποίο θα μιμηθεί σε κάθε δυνατή σχέση, και δεν θα είναι απλώς ο μεγαλύτερος εχθρός του Χριστού, αλλά με σκοπό να παραπλανήσει τους Χριστιανούς θα παρουσιαστεί σαν να είναι ο Χριστός, που έρχεται στη γη για δεύτερη φορά και κυβερνά από τον αναστηλωμένο ναό στην Ιερουσαλήμ. «Ας μη σας εξαπατήσει κανείς με κανέναν τρόπο, διότι δεν θα έρθει η μέρα εκείνη εάν δεν έρθει πρώτα η αποστασία και φανερωθεί ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο οποίος επαναστατεί και σηκώνει κεφάλι εναντίον κάθε όντος που λέγεται Θεός ή λατρεύεται, ώστε να καθήσει σαν Θεός στο θρόνο του Θεού, με την αξίωση ότι είναι αυτός Θεός... ο ερχομός του ανόμου θα γίνει με την ενέργεια του σατανά, με κάθε δύναμη και με ψευδή σημεία και τέρατα, και κάθε είδος απάτης του κακού μεταξύ των ανθρώπων που χάνονται, διότι δεν δέχθηκαν να αγαπήσουν την αλήθεια ώστε να σωθούν. Γι’ αυτό ο Θεός θα στείλει σ’ αυτούς ενέργεια πλάνης, ώστε να πιστέψουν στο ψέμμα, για να κατακριθούν όλοι όσοι δεν πίστεψαν την αλήθεια, αλλά έδειξαν ευχαρίστηση στο κακό» (Β’ Θεσ. 2:3-4, 9-12).

Η Ορθόδοξη διδασκαλία αναφορικά με τον αντίχριστο είναι ένα μεγάλο θέμα από μόνη της και δεν μπορεί να παρουσιαστεί εδώ. Αλλά αν, όπως πιστεύουν οι οπαδοί της «χαρισματικής αναζωπύρωσης», οι έσχατες ημέρες είναι πράγματι κοντά, είναι κρίσιμης σημασίας για τον Ορθόδοξο Χριστιανό να πληροφορηθεί γι’ αυτή τη διδασκαλία αναφορικά με κάποιον που, όπως ο ίδιος ο Σωτήρας μας είπε, μαζί με τους «ψευδοπροφήτες» εκείνης της εποχής, «θα κάνουν μεγάλα θαύματα και τέρατα, ώστε να πλανήσουν, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς» (Ματθ.24:24). Και οι «εκλεκτοί» σίγουρα δεν είναι αυτές οι μάζες των ανθρώπων που έχουν φτάσει να δέχονται την εξώφθαλμη και πιο αντιγραφική πλάνη, ότι «ο κόσμος είναι στο κατώφλι μιας μεγάλης πνευματικής αφύπνισης», αλλά μάλλον το «μικρό ποίμνιο» στο οποίο μόνο έχει υποσχεθεί ο Σωτήρας μας: «ο Πατέρας σας ευαρεστήθηκε να σας δώσει τη βασιλεία» (Λουκ. 12:32). Ακόμα και οι πραγματικοί «εκλεκτοί» θα έχουν έντονο πειρασμό από τα «μεγάλα θαύματα και τέρατα» του αντιχρίστου· αλλά οι περισσότεροι «Χριστιανοί» θα τον ακολουθήσουν χωρίς καμμιά αμφιβολία, γιατί ο «Νέος Χριστιανός» του είναι ακριβώς αυτό που αναζητούν.

Γ. «Ο Ιησούς έρχεται σύντομα»
Μόλις τα λίγα τελευταία χρόνια, ενδεικτικά, η μορφή του Ιησού έχει προβληθεί ενοχλητικά σε μια παράξενη πρώτη γραμμή επικαιρότητας στην Αμερική. Στο θέατρο και τον κινηματογράφο, απαγορεύσεις της υπόδυσης του προσώπου του Χριστού, που υπήρχαν από παλιά, έχουν καταργηθεί. Εντυπωσιακά εκλαϊκευμένα μιούζικαλ παρουσιάζουν βλάσφημες παρωδίες της ζωής Του. Το «Κίνημα του Ιησού», το οποίο είναι κατά μεγάλο μέρος «χαρισματικού» προσανατολισμού, εξαπλώνεται θεαματικά ανάμεσα σε έφηβους και νέους. Η πιο ωμή μορφή λαϊκής αμερικάνικης μουσικής «εκχριστιανίζεται» σε μαζικά «ροκ φεστιβάλ του Ιησού», και «χριστιανικές» μελωδίες για πρώτη φορά στον αιώνα γίνονται οι πιο δημοφιλείς στη χώρα. Τη βασική εξήγηση της όλης παράξενης συσσώρευσης ιερόσυλης και εντελώς αφώτιστης κοσμικότητας, αποτελεί η διαρκώς επαναλαμβανόμενη έκφραση της φαινομενικής ελπίδας και προσδοκίας όλων: «Ο Ιησούς έρχεται σύντομα».

Στη μέση αυτής της ψυχικής και «θρησκευτικής» ερήμωσης της αμερικανικής γης, ένα σχετικό με τα συμπτώματα «μυστηριώδες» περιστατικό επαναλαμβάνεται στις ζωές Αμερικανών πολύ απομακρυσμένων μεταξύ τους. Ένας εκδότης «χαρισματικού» περιοδικού διηγείται πως πρωτοσυνάντησε αυτό το περιστατικό, όπως το διηγήθηκε κάποιος σε μια συγκέντρωση ομοφρόνων τους: «Ο φίλος μου και η γυναίκα του οδηγούσαν στη Route 3 προς τη Βοστώνη, όταν σταμάτησαν για να πάρουν κάποιον που ταξίδευε με ωτοστόπ. Ήταν νέος και γενειοφόρος, αλλά δεν ήταν ντυμένος σαν χίππι. Κάθησε στο πίσω κάθισμα χωρίς να πει πολλά, και ξεκίνησαν. Μετά από λίγο, είπε ήρεμα, ‘’Ο Κύριος έρχεται σύντομα’’. Ο φίλος μου και η γυναίκα του ξαφνιάστηκαν τόσο πολύ που γύρισαν κι οι δυο να τον κοιτάξουν. Δεν ήταν κανείς εκεί. Κλονισμένοι άσχημα, σταμάτησαν στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαν. Έπρεπε να το πουν σε κάποιον, όποια κι αν ήταν η αντίδραση. Καθώς ο υπάλληλος άκουγε, δεν γελούσε. Αντιθέτως είπε μόνο ‘’είστε το πέμπτο αυτοκίνητο που σταματά εδώ και λέει αυτή την ιστορία’’.

Καθώς άκουγα, παρά το μουντό φως του ήλιου, ένα ρίγος άρχισε να διαπερνά τη ραχοκοκκαλιά μου. Κι όμως αυτή ήταν μόνο η αρχή. Ο ένας μετά τον άλλο, κι άλλοι απ’ την ομήγυρη κατέληξαν να αφηγούνται παρόμοια επεισόδια, μέχρι που αυτά έγιναν έξι, απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, κι όλα είχαν συμβεί μέσα στα δύο τελευταία χρόνια» - στο Los Angeles, στη Philadelphia, στο Duluth, (13 αναφορές στην αστυνομία μέσα σε μια νύχτα), στη Νέα Ορλεάνη· κάποιες φορές αυτός που κάνει ωτοστόπ είναι άντρας, άλλες φορές γυναίκα. Αργότερα ένας Επισκοπιανός ιερέας είπε στον εκδότη για τη δική του πανομοιότυπη εμπειρία στη Νέα Υόρκη. Για τον εκδότη, όλα αυτά αποτελούν ένδειξη ότι πραγματικά «ο Ιησούς έρχεται σύντομα» (David Manuel Jr., Logos Journal, Ιαν.-Φεβ. 1972, σελ.3).

Ο προσεκτικός παρατηρητής της σύγχρονης θρησκευτικής σκηνής – ειδικά στην Αμερική, απ’ όπου προέρχονται τα πιο δημοφιλή θρησκευτικά ρεύματα για παραπάνω από ένα αιώνα – δεν μπορεί να μην αντιληφθεί έναν εντελώς αναμφισβήτητο αέρα χιλιαστικής προσμονής. Κι αυτό δεν είναι αληθινό μόνο για τους «χαρισματικούς» κύκλους, αλλά ακόμα και για τους παραδοσιακούς ή φονταμενταλιστικούς κύκλους που έχουν απορρίψει τη «χαρισματική αναζωπύρωση». Έτσι, πολλοί παραδοσιακοί Ρωμαιοκαθολικοί πιστεύουν στην έλευση ενός χιλιαστικού «αιώνα της Μαρίας» πριν από το τέλος του κόσμου, κι αυτό είναι μόνο μια παραλλαγή του πιο διαδεδομένου Λατινικού σφάλματος της προσπάθειας να «καθαγιαστεί ο κόσμο», ή, όπως είπε ο Αρχιεπίσκοπος Thomas Connolh του Seattle πριν από πενήντα χρόνια, «να μεταμορφωθεί ο σύγχρονος κόσμος στο βασίλειο του Θεού, σε προετοιμασία για την επιστροφή Του». Προτεστάντες ευαγγελιστές όπως ο Billy Graham, στη λανθασμένη ιδιωτική τους ερμηνεία της Αποκάλυψης, περιμένουν τη «χιλιετηρίδα» όπου ο «Χριστός» θα βασιλέψει στη γη. Άλλοι Ευαγγελιστές στο Ισραήλ βρίσκουν ότι η δική τους χιλιαστική ερμηνεία για το «Μεσσία» είναι ό,τι χρειάζεται για να «προετοιμάσουν» τους Εβραίους για τον ερχομό του.* Και ο αρχιφονταμενταλιστής Carl McIntire προετοιμάζεται να χτίσει ένα ακριβές αντίγραφο του ναού της Ιερουσαλήμ, σε φυσικό μέγεθος, στη Florida (δίπλα στην Disneyworld!) πιστεύοντας ότι πλησιάζει ο καιρός όπου οι Εβραίοι θα χτίσουν τον πραγματικό «ναό στον οποίο ο ίδιος ο Κύριος θα επιστρέψει όπως υποσχέθηκε» (Christian Beacon, 11 Νοέμ. 1971, 6 Ιαν. 1972). Έτσι, ακόμα κι οι αντιοικουμενιστές το βρίσκουν πιθανό να προετοιμαστούν να συμπράξουν με τους αμετανόητους Εβραίους στην υποδοχή του ψευτομεσσία τους – σε αντίθεση με το πιστό υπόλοιπο των Εβραίων που θα δεχθούν το Χριστό όπως τον κηρύττει η Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν ο προφήτης Ηλίας επιστρέψει στη γη.

* Gordon Lindsay, Israel’s Destiny and the Coming Deliverer, Christ for the Nations Pub. Co, Dallas, Texas, σελ. 28-30

Γι’ αυτό δεν είναι μεγάλη παρηγοριά για το σοβαρό Ορθόδοξο Χριστιανό που γνωρίζει τις προφητείες της Γραφής για τις έσχατες ημέρες, όταν ένας «χαρισματικός» Προτεστάντης κληρικός του λέει, «είναι καταπληκτικό το τι μπορεί να κάνει ο Ιησούς όταν ανοιγόμαστε σ’ Αυτόν. Δεν είναι ν’ απορεί κανείς που άνθρωποι από κάθε πίστη μπορούν τώρα να προσεύχονται μαζί» (Harold Bredesen, στο Logos Journal, Ιαν.-Φεβ. 1972, σελ. 24)· ούτε όταν ένας Καθολικός Πεντηκοστιανός λέει ότι τα μέλη όλων των ομολογιών τώρα «αρχίζουν να κοιτούν ερευνητικά πάνω από αυτά τα τείχη του διαχωρισμού, μόνο για να αναγνωρίσουν στον άλλον την εικόνα του Ιησού Χριστού» (Kevin Ranaghan στην Logos Journal, Νοέμ.-Δεκ. 1971, σελ. 21).

Για ποιον «Χριστό» γίνεται τώρα αυτό το εσπευσμένο πρόγραμμα ψυχολογικών κι ακόμα και υλικών προετοιμασιών σ’ ολόκληρο τον κόσμο; Είναι αυτός ο αληθινός μας Θεός και Σωτήρας Ιησούς Χριστός, Αυτός που ίδρυσε την Εκκλησία όπου οι άνθρωποι μπορούν να βρουν σωτηρία; Ή είναι ο ψεύτικος Χριστός, που θα έρθει στο δικό του όνομα (Ιω. 5:43), και θα ενώσει όλους όσους απορρίπτουν ή διαστρέφουν τη διδασκαλία της μίας Εκκλησίας του Χριστού, της Ορθόδοξης Εκκλησίας;

Ο ίδιος ο Σωτήρας μας μας έχει προειδοποιήσει: «Τότε, αν σας πει κανείς ‘’Να, εδώ ο Χριστός’’, ή ‘’Εκεί’’, μην τον πιστέψετε. Διότι θα εμφανιστούν ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες και θα κάνουν μεγάλα θαύματα και τέρατα, ώστε να πλανήσουν, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Ιδού, σας τα προείπα. Εάν σας πουν, ‘’Να, είναι στην έρημο’’, μην πηγαίνετε, ‘’Να, είναι στα απόνερα δωμάτια’’, μην πιστέψετε. Διότι όπως η αστραπή βγαίνει από την ανατολή και φαίνεται ως τη δύση, έτσι θα είναι και η έλευση του Υιού του ανθρώπου» (Ματθ. 24:23-27).

Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού δεν θα είναι δυνατόν να παρανοηθεί: θα είναι ξαφνική, από τον ουρανό (Πράξ. 1:11), και θα σηματοδοτήσει το τέλος αυτού του κόσμου. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά «προετοιμασία» γι’ αυτήν – εκτός από την ορθόδοξη χριστιανική προετοιμασία της μετάνοιας της πνευματικής ζωής, και της επαγρύπνησης. Αυτοί που «προετοιμάζονται» γι’ αυτήν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, που λένε ότι Εκείνος είναι οπουδήποτε «εδώ» - ιδιαίτερα «εδώ» στο Ναό της Ιερουσαλήμ – ή που κηρύττουν ότι «ο Ιησούς έρχεται σύντομα» χωρίς προειδοποίηση για τη μεγάλη πλάνη που θα προηγηθεί της έλευσής Του: αυτοί είναι καθαρά οι προφήτες του αντιχρίστου, του ψεύτικου Χριστού που πρέπει να έρθει πρώτα και να παραπλανήσει τον κόσμο, περιλαμβανομένων και όλων των «Χριστιανών» που δεν είναι, ή δεν γίνονται, πραγματικά Ορθόδοξοι. Δεν πρόκειται να υπάρξει καμμιά μελλοντική «χιλιετής βασιλεία» της Αποκάλυψης (Αποκ. 20:6) είναι τώρα: η ζωή της χάρης μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία για όλα τα «χίλια χρόνια» μεταξύ της πρώτης έλευσης του Χριστού και του καιρού του αντιχρίστου.* Το ότι οι Προτεστάντες περιμένουν τη «χιλιετή βασιλεία» στο μέλλον είναι μόνο η ομολογία τους ότι δεν την ζουν στο παρόν – δηλαδή, ότι είναι εκτός της Εκκλησίας του Χριστού και δεν έχουν γευθεί τη Θεία Χάρη.

* Τέτοια είναι η Ορθόδοξη διδασκαλία των Αγίων Βασιλείου και Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου, Ανδρέα Καισαρείας, και πολλών άλλων Πατέρων

Δ. Πρέπει η Ορθοδοξία να συμμετάσχει στην αποστασία;
Σήμερα μερικοί Ορθόδοξοι ιερείς, οδηγούμενοι από τον π. Ευσέβιο Στεφάνου, θα προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η «χαρισματική αναζωπύρωση», ακόμα κι αν άρχισε και ως επί το πλείστον συνεχίζεται εκτός της Ορθόδοξης Εκκλησίας, εντούτοις είναι «Ορθόδοξη», και ακόμα μας προειδοποιούν «Μη μείνετε έξω». Αλλά κανείς που έχει μελετήσει αυτό το κίνημα στις εργασίες των κορυφαίων εκπροσώπων του, πολλές από τις οποίες αναφέρονται εδώ, δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε αμφιβολία ότι αυτή η «αναζωπύρωση», στο βαθμό που είναι «χριστιανική», είναι αποκλειστικά προτεσταντική σε προέλευση, έμπνευση, πρόθεση, πρακτική, θεολογία και σκοπό. Είναι μια μορφή προτεσταντικού «αναζωπυρωτισμού», ο οποίος είναι ένα φαινόμενο που διατηρεί μόνο ένα υπόλειμμα από οτιδήποτε γνήσια χριστιανικό, υποκαθιστώντας το Χριστιανισμό με μια συναισθηματική «θρησκευτική» υστερία της οποίας το θύμα πέφτει στη μοιραία πλάνη ότι είναι «σεσωσμένο». Αν η «χαρισματική αναζωπύρωση» διαφέρει από τον προτεσταντικό αναζωπυρωτισμό, είναι μόνο στο ότι προσθέτει μια νέα διάσταση κρυπτοπνευματιστικών φαινομένων τα οποία είναι πιο θεαματικά και πιο αντικειμενικά από τον απλό υποκειμενικό αναζωπυρωτισμό.

Αυτό το προφανές γεγονός επιβεβαιώνεται θαυμάσια από μια εξέταση του τι ο π. Ευσέβιος Στεφάνου προσπαθεί να περάσει για «Ορθόδοξη αφύπνιση» στο περιοδικό του «Logos».

Αυτός ο Ορθόδοξος ιερέας πληροφορεί τους αναγνώστες του ότι «η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν συμμετέχει στη σύγχρονη χριστιανική αφύπνιση» (Φεβ. 1972, σελ. 19). Αυτός ο ίδιος ταξιδεύει τώρα συγκαλώντας συναντήσεις αναζωπύρωσης προτεσταντικού τύπου, μαζί με το προτεσταντικό «κάλεσμα του θυσιαστηρίου», που συνοδεύεται από τους συνηθισμένους αναζωπυρωτικούς «λυγμούς και δάκρυα» (Απρ. 1972, σελ. 4). Ο ίδιος ο π. Ευσέβιος, με τυπική αναζωπυρωτική έλλειψη σεμνότητας, μας πληροφορεί: «Ευχαριστώ και υμνώ το Θεό που εξέπεμψε λίγο από το φως του Πνεύματός Του μέσα στην ψυχή μου, σε ανταπόκριση των αδιάλειπτων προσευχών που στέλνω μέρα και νύχτα» (Φεβ. 1972, σελ. 19)· κι αργότερα διακηρύσσει ανοιχτά ότι είναι ένας «προφήτης» (Απρ. 1972, σελ. 3). Δεν αναφέρει τίποτα από την Ορθόδοξη ερμηνευτική για τα αποκαλυπτικά γεγονότα, κι ωστόσο επαναλαμβάνει τη φονταμενταλιστική προτεσταντική ερμηνεία του Billy Graham για την «αγαλλίαση» που θα προηγηθεί της «χιλιετούς βασιλείας». «Η ημέρα της Μεγάλης Δοκιμασίας πλησιάζει. Αν παραμείνουμε πιστοί στο Χριστό θα προφτάσουμε σίγουρα να βρεθούμε μαζί Του στον ήχο της χαρούμενης κραυγής αγαλλίασης, και θα γλυτώσουμε από τη φοβερή καταστροφή που πρόκειται να πέσει στον κόσμο»* (Απρ. 1972, σελ. 22). Κι όμως ούτε καν όλοι οι φονταμενταλιστές δεν συμφωνούν σ’ αυτό το σφάλμα,** το οποίο δεν έχει θεμελίωση στην Αγία Γραφή*** και αφαιρεί από όσους το ακολουθούν κάθε αναγκαιότητα για εγρήγορση ενάντια στην πλάνη του αντιχρίστου, από τον οποίο φαντάζονται ότι θα γλυτώσουν.

* Πρβλ. Billy Graham, World Aflame, Doubleday (Pocket Cardinal Ed.), New York 1966 σελ. 178· C.H. Mackintosh, The Lords Coming, Moody Press, Chicago, σελ. 30-31· και πολλούς άλλους φονταμενταλιστές.

** Βλ. Kurt Koch, Day X, Kregel Publications, Grand Rapids, Michigan, σελ. 116-7

*** Η Α’ Θεσ. 4:16 αναφέρεται στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, η οποία σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες έρχεται μετά τη «θλίψη» και τη βασιλεία του αντιχρίστου

Όλα αυτά δεν είναι καν ψευτορθοδοξία· είναι μόνο σκέτος Προτεσταντισμός, και ούτε καν το καλύτερο είδος Προτεσταντισμού. Μάταια ψάχνει κανείς στην «Logos» του π. Ευσεβίου Στεφάνου για μια ένδειξη ότι αυτή η «αφύπνιση» εμπνέεται από τις πηγές της Ορθόδοξης ασκητικής παράδοσης: τους βίους των Αγίων, τους Αγίους Πατέρες, τον εκκλησιαστικό κύκλο ακολουθιών, την Ορθόδοξη ερμηνεία της Αγίας Γραφής. Μερικοί Ορθόδοξοι «χαρισματικοί», είναι αλήθεια, χρησιμοποιούν κάποιες από αυτές τις πηγές – όμως αλλίμονο! τις αναμειγνύουν με «πολλά άλλα βιβλία γραμμένα από ευσεβείς Χριστιανούς αναμεμειγμένους στη χαρισματική κίνηση» (Logos, Μάρτ. 1972), κι έτσι τις διαβάζουν «χαρισματικά»: όπως όλοι οι σχισματικοί, διαβάζουν στα Ορθόδοξα συγγράμματα ό,τι έχουν μάθει από τη νέα διδασκαλία τους, η οποία προέρχεται από έξω από την Εκκλησία.

Είναι στα σίγουρα αρκετά αληθινό ότι μια Ορθόδοξη αφύπνιση θα ήταν πολύ θεαματική στις μέρες μας, όπου πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν χάσει το αλάτι του αληθινού Χριστιανισμού, κι όπου η αληθινή και θερμή χριστιανική ζωή συναντάται πραγματικά σπάνια. Η σύγχρονη ζωή έχει γίνει πολύ άνετη· η κοσμική ζωή έχει γίνει πολύ ελκυστική· για πολλούς η Ορθοδοξία είναι απλώς ένα θέμα ιδιότητας μέλους σε έναν εκκλησιαστικό οργανισμό ή η «σωστή» εκπλήρωση εξωτερικών τελετών και πρακτικών. Εκεί θα υπήρχε αρκετή ανάγκη για μια αληθινή Ορθόδοξη πνευματική αφύπνιση, αλλά δεν είναι αυτό που βλέπουμε στους Ορθόδοξους «χαρισματικούς». Ακριβώς όπως οι «χαρισματικοί» ακτιβιστές ανάμεσα στους Προτεστάντες και τους Ρωμαιοκαθολικούς, είναι σε πλήρη αρμονία με το πνεύμα των καιρών· δεν έχουν ζωντανή επαφή με τις πηγές της Ορθόδοξης πνευματικής παράδοσης, προτιμώντας τις προτεσταντικές τεχνικές αναζωπυρωτισμού, που υπό τις παρούσες συνθήκες είναι της μόδας. Είναι ένα με το κυρίαρχο ρεύμα του αποστάτη «Χριστιανισμού» του σήμερα: της Οικουμενικής κίνησης. Νωρίς το 1978 ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος της Ελληνικής Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής έδωσε τελικά την επίσημη έγκρισή του στις δραστηριότητες του π. Ευσεβίου Στεφάνου, περιλαμβανομένης και άδειας να κηρύττει οπουδήποτε σχετικά με τις «δωρεές του Αγίου Πνεύματος»· έτσι ο εκκλησιαστικός οργανισμός στην πιο μοντερνιστική και οικουμενιστική μορφή του ενώνει τα χέρια με τη «χαρισματική αναζωπύρωση», αντανακλώντας τη βαθειά συγγένεια που τις ενώνει. Αλλά ο αληθινός Χριστιανισμός δεν είναι εκεί.

Έχουν υπάρξει αληθινές Ορθόδοξες «αφυπνίσεις» στο παρελθόν: σκέφτεται κανείς αμέσως τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που πήγαινε από χωριό σε χωριό στην Ελλάδα του 18ου αιώνα και παρακινούσε τους ανθρώπους να επιστρέψουν στον αληθινό Χριστιανισμό των προγόνων τους· ή τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης, στον αιώνα μας, που έφερε το αρχαίο μήνυμα της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής στις αστικές μάζες της Πετρούπολης. Υπάρχουν οι Ορθόδοξοι δάσκαλοι του μοναχισμού που είναι πραγματικά «πλήρεις Πνεύματος» κι αφήνουν τη διδασκαλία τους σε μοναχούς και λαϊκούς των επόμενων εποχών: σκέφτεται κανείς τον Έλληνα άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο του 10ου αιώνα και τον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ στο 19ο αιώνα. Ο άγιος Συμεών συχνά χρησιμοποιείται κακώς από τους Ορθοδόξους «χαρισματικούς» (αυτός μιλούσε για ένα πνεύμα διαφορετικό από το δικό τους!)· και ο άγιος Σεραφείμ αναφέρεται σταθερά εκτός του γενικού πλαισίου, με σκοπό να ελαχιστοποιηθεί η έμφαση που δίνει στην αναγκαιότητα να ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, για να έχει γνήσια πνευματική ζωή. Στη «Συζήτηση» του αγίου Σεραφείμ με το λαϊκό Μοτοβίλωφ σχετικά με την «απόκτηση του Αγίου Πνεύματος», (την οποία οι Ορθόδοξοι «χαρισματικοί» παραθέτουν χωρίς τα αποσπάσματα που είναι τονισμένα εδώ), αυτός ο μεγάλος άγιος μας λέει: «Η χάρη του Αγίου Πνεύματος που έχει δοθεί σε όλους εμάς, τους πιστούς του Χριστού, στο Μυστήριο του Αγίου Βαπτίσματος, σφραγίζεται με το Μυστήριο του Χρίσματος στα κύρια σημεία του σώματος, όπως έχει οριστεί από την Αγία Εκκλησία, τον αιώνιο φύλακα αυτής της χάρης». Και πάλι: «Ο Κύριος εισακούει το ίδιο και τον μοναχό και τον λαϊκό χριστιανό, με την προϋπόθεση ότι είναι και οι δύο Ορθόδοξοι».

Ως εναντιούμενη στην πραγματική Ορθόδοξη πνευματική ζωή, η «χαρισματική αναζωπύρωση» είναι μόνο η εμπειρική πλευρά της κυρίαρχης «οικουμενικής» μόδας – ένας κίβδηλος Χριστιανισμός που προδίδει το Χριστό και την Εκκλησία Του. Κανένας Ορθόδοξος «χαρισματικός» δεν είναι δυνατόν να έχει αντίρρηση στην επερχόμενη «ένωση» με τους ίδιους αυτούς Πεντηκοστιανούς και Ρωμαιοκαθολικούς με τους οποίους, όπως λέει το διομολογιακό «χαρισματικό» τραγούδι, είναι ήδη «ένα εν Πνεύματι, ένα εν Κυρίω», και οι οποίοι τους έχουν οδηγήσει και εμπνεύσει στη «χαρισματική» εμπειρία τους. Το «πνεύμα» που έχει εμπνεύσει τη «χαρισματική αναζωπύρωση» είναι το πνεύμα του αντιχρίστου, ή ακριβέστερα, αυτά τα «πνεύματα δαιμόνων» των εσχάτων καιρών, των οποίων τα «θαύματα» προετοιμάζουν τον κόσμο για τον ψευδομεσσία.

Ε. «Τεκνία, εσχάτη ώρα εστί» (Α’ Ιω. 2:18)
Πράγμα άγνωστο στους εμπύρετους «αναζωπυρωστές», ο Κύριος ο Θεός έχει διατηρήσει στον κόσμο, όπως στους καιρούς του προφήτη Ηλία, επτά χιλιάδες άνδρες που δεν έχουν κλίνει γόνυ στον Βάαλ (Ρωμ. 11:4) – έναν άγνωστο αριθμό πραγματικών Ορθοδόξων Χριστιανών, που δεν είναι ούτε πνευματικά νεκροί, όπως οι Ορθόδοξοι «χαρισματικοί» παραπονιούνται ότι ήταν τα ποίμνιά τους, ούτε «πλήρεις πνεύματος» με πομπώδη τρόπο, όπως έγιναν αυτά τα ίδια ποίμνια κάτω από τη «χαρισματική» υποβολή. Δεν παρασύρονται από το κίνημα της αποστασίας ούτε από καμμιά ψεύτικη «αφύπνιση», αλλά συνεχίζουν ριζωμένοι στην ιερή και σωτήρια πίστη της Αγίας Ορθοδοξίας μέσα στην παράδοση που τους μεταβίβασαν οι Άγιοι Πατέρες, προσέχοντας τα σημεία των καιρών και προχωρώντας στη στενή οδό προς τη σωτηρία. Πολλοί από αυτούς ακολουθούν τους Επισκόπους των λίγων Ορθοδόξων Εκκλησιών που έχουν προβάλλει ισχυρή αντίσταση ενάντια στην αποστασία των καιρών μας. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι που έχουν μείνει και στις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, πικραμένοι για την όλο και πιο φανερή αποστασία των ιεραρχών τους και πασχίζοντας να κρατήσουν τη δική τους Ορθοδοξία ανέπαφη· και υπάρχουν ακόμα κι άλλοι έξω από την Ορθόδοξη Εκκλησία οι οποίοι με τη χάρη του Θεού, ανοίγοντας τις καρδιές τους στο κάλεσμά Του, θα ενωθούν αναμφίβολα με τη γνήσια, Αγία Ορθοδοξία. Αυτοί οι «επτά χιλιάδες» είναι το θεμέλιο της μελλοντικής και μόνης ως Ορθοδοξίας των εσχάτων καιρών.

Και έξω από την αυθεντική Ορθοδοξία υπάρχει μόνο σκοτάδι. Κρίνοντας από τα τελευταία «θρησκευτικά» νέα, η «χαρισματική αναζωπύρωση» μπορεί κάλλιστα να είναι μόνο το αμυδρό ξεκίνημα μιας ολόκληρης «εποχής θαυμάτων». Πολλοί Προτεστάντες που έχουν διακρίνει την απάτη της «χαρισματικής αναζωπύρωσης» δέχονται τώρα ως «πραγματική» τη θεαματική «αναζωπύρωση» στην Ινδονησία, όπου, όπως μας είπαν, πραγματικά συμβαίνουν «πανομοιότυπα πράγματα μ’ αυτά που αναφέρονται στις Πράξεις των Αποστόλων». Σε διάστημα τριών ετών 200.000 παγανιστές μεταστράφηκαν στον Προτεσταντισμό κάτω από σταθερά θαυματουργικές συνθήκες: Κανείς δεν κάνει τίποτα, παρά σε απόλυτη υπακοή στις «φωνές» και τους «αγγέλους» που εμφανίζονται συνεχώς, αναφέροντας συνήθως τη Γραφή κατά αριθμό και εδάφιο· το νερό μετατρέπεται σε κρασί κάθε φορά που γίνεται η προτεσταντική λειτουργία· χέρια εμφανίζονται από το πουθενά, για να μοιράσουν ως εκ θαύματος φαγητό στους πεινασμένους· μια ολόκληρη ομάδα δαιμόνων εμφανίζεται να εγκαταλείπει ένα ειδωλολατρικό χωριό γιατί «κάποιος ισχυρότερος» (ο «Ιησούς») έχει έρθει να τους πάρει τη θέση· οι «Χριστιανοί» έχουν μια «αντίστροφη μέτρηση» για κάποιον αμετανόητο αμαρτωλό, και όταν φτάνουν στο «μηδέν» αυτός πεθαίνει· τα παιδιά διδάσκονται προτεσταντικούς ύμνους από φωνές που έρχονται από το πουθενά (και επαναλαμβάνουν το τραγούδι είκοσι φορές ώστε τα παιδιά να το θυμούνται)· το «μαγνητόφωνο του Θεού» ηχογραφεί το τραγούδι μιας παιδικής χορωδίας και το παίζει στον αέρα για τα έκπληκτα παιδιά· φωτιά έρχεται από τον ουρανό για να κάψει Καθολικές θρησκευτικές εικόνες (ο «Κύριος» στην Ινδονησία είναι πολύ αντικαθολικός)· 30.000 έχουν θεραπευθεί· ο «Χριστός» εμφανίζεται στον ουρανό και πέφτει πάνω σε ανθρώπους με σκοπό να τους γιατρέψει· άνθρωποι μεταφέρονται θαυματουργικά από τόπο σε τόπο και περπατούν στο νερό· φώτα συνοδεύουν τους ευαγγελιστές και τους οδηγούν τη νύχτα, και σύννεφα τους ακολουθούν και τους δίνουν καταφύγιο κατά τη διάρκεια της ημέρας· οι νεκροί ανασταίνονται.*

*Βλ. Kurt Koch, The Revival in Indonesia, Kregel Publications 1970· και Mel Tari, Like a Mighty Wind, Creation House, Carol Stream, Illinois, 1971

Είναι ενδιαφέρον ότι σε κάποια μέρη της ινδονησιακής «αναζωπύρωσης» το στοιχείο της «γλωσσολαλιάς» απουσιάζει σχεδόν τελείως, κι ακόμα απαγορεύεται (παρ’ ότι είναι παρόν σε πολλά μέρη), και το στοιχείο του μεντιουμισμού φαίνεται μερικές φορές να αντικαθίσταται από μια άμεση επέμβαση πεπτωκότων πνευμάτων. Μπορεί θαυμάσια να συμβαίνει ότι αυτή η νέα «αναζωπύρωση», πιο ισχυρή από τον Πεντηκοστιανισμό, είναι ένα πιο ανεπτυγμένο στάδιο του ίδιου «πνευματικού» φαινομένου (όπως ακριβώς ο ίδιος ο Πεντηκοστιανισμός είναι πιο εξελιγμένος από τον πνευματισμό), και κηρύττει το επικείμενο της φρικτής ημέρας όπου, όπως οι «φωνές» και οι «άγγελοι» διακηρύσσουν επίσης στην Ινδονησία, «ο Κύριος» πρόκειται να έρθει – επειδή ξέρουμε ότι ο αντίχριστος θα αποδείξει στον κόσμο ότι είναι ο «Χριστός» ακριβώς με τέτοια «θαύματα».

Σ’ έναν αιώνα σχεδόν καθολικού σκότους και πλάνης, όπου για τους περισσότερους «Χριστιανούς» ο Χριστός έχει γίνει ακριβώς αυτό που η Ορθόδοξη διδασκαλία εννοεί με τον αντίχριστο, μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού κατέχει και μεταδίδει τη χάρη του Θεού. Αυτός είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός, την ίδια την ύπαρξη του οποίου δεν υποπτεύεται ούτε ο «χριστιανικός» κόσμος. Ο «χριστιανικός» κόσμος, πράγματι, δίνει τα χέρια με τις δυνάμεις του σκότους με σκοπό να αποπλανήσει τους πιστούς της Εκκλησίας του Χριστού, εμπιστευόμενος τυφλά ότι το «όνομα του Ιησού» θα τον σώσει ακόμα και στην αποστασία και στη βλασφημία του, μην προσέχοντας τη φοβερή προειδοποίηση του Κυρίου: «Πολλοί θα μου πουν την ημέρα εκείνη ΄’’Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά Σου και στο όνομά Σου δεν βγάλαμε δαιμόνια και στο όνομά Σου δεν κάναμε θαύματα πολλά;’’ Και τότε θα τους ομολογήσω, ‘’Ποτέ δεν σας γνώρισα· φύγετε από μένα εσείς οι εργάτες της ανομίας’’»(Ματθ. 7:22-23).

Ο άγιος Παύλος συνεχίζει την προειδοποίηση για τον ερχομό του αντιχρίστου με αυτή την εντολή: «Ώστε λοιπόν, αδελφοί, σταθείτε σταθεροί, και κρατάτε τις διδασκαλίες που διδαχθήκατε από μας, είτε δια λόγου είτε δι’ επιστολής» (Β’ Θεσ. 2:15). «Υπάρχουν μερικοί που σας ταράζουν και θέλουν να διαστρέψουν το Ευαγγέλιο του Χριστού. Αλλά και αν εμείς οι ίδιοι ή κάποιος άγγελος από τον ουρανό σας κηρύξει διαφορετικό ευαγγέλιο από εκείνο που σας κηρύξαμε, αυτός ας είναι αλήθεια. Όπως είπαμε προηγουμένως, και τώρα πάλι σας λέω, αν κανείς σας κηρύξει διαφορετικό ευαγγέλιο από εκείνο που παραλάβατε, ας είναι ανάθεμα» (Γαλ. 1:8-9).

Η Ορθόδοξη απάντηση σε κάθε νέα «αναζωπύρωση», κι ακόμα στην τελική τρομερή «αναζωπύρωση» του αντιχρίστου, είναι αυτό το Ευαγγέλιο του Χριστού, το οποίο μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει διατηρήσει αναλλοίωτο σε μια αδιάσπαστη γραμμή από το Χριστό και τους Αποστόλους Του, και η χάρη του Αγίου Πνεύματος, την οποία μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία μεταδίδει, και μόνο στα πιστά παιδιά της, που έχουν λάβει το Χρίσμα κι έχουν διατηρήσει, την αληθινή σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

2. Η θρησκεία του μέλλοντος
Είναι βαθιά ενδεικτικό της πνευματικής κατάστασης της σύγχρονης ανθρωπότητας ότι οι «χαρισματικές» και «διαλογιστικές» εμπειρίες ριζώνουν μεταξύ των «Χριστιανών». Μια ανατολική θρησκευτική επιρροή εργάζεται αναμφίβολα μέσα σε τέτοιους «Χριστιανούς», αλλά αυτό γίνεται μόνο ως αποτέλεσμα ενός περισσότερο θεμελιώδους γεγονότος: της απώλειας του αισθήματος και της ουσίας του Χριστιανισμού, εξ αιτίας της οποίας κάτι τόσο ξένο στο Χριστιανισμό όσο ο Ανατολικός «διαλογισμός» μπορεί να αποκτά επιρροή σε «χριστιανικές» ψυχές.

Η ζωή του εγωκεντρισμού και της αυτοϊκανοποίησης που ζουν οι περισσότεροι σημερινοί «Χριστιανοί» εμποτίζει τόσο πολύ τα πάντα, που τους κλείνει ερμητικά απέναντι σε οποιαδήποτε κατανόηση της πνευματικής ζωής· και όταν τέτοιοι άνθρωποι επιχειρούν «πνευματική ζωή», είναι μόνο σαν μια άλλη μορφή αυτοϊκανοποίησης. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στο εντελώς ψεύτικο θρησκευτικό ιδεώδες τόσο του «χαρισματικού» κινήματος όσο και των ποικίλων μορφών του «χριστιανικού διαλογισμού»: όλα αυτά υπόσχονται (και δίνουν πολύ σύντομα) μια εμπειρία «ευδαιμονίας» και «ειρήνης». Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου το χριστιανικό ιδεώδες, το οποίο αν μπορεί κάπως να συνοψιστεί, θα συνοψιστεί σε έντονη μάχη και αγώνα. Η «ευδαιμονία»και «ειρήνη» που περιγράφεται σ’ αυτές τις σύγχρονες πνευματικές κινήσεις, είναι αρκετά φανερά το προϊόν πνευματικής πλάνης, πνευματικής αυτοϊκανοποίησης – που είναι ο απόλυτος θάνατος της πνευματικής ζωής με κατεύθυνση προς το Θεό. Όλες αυτές οι μορφές «χριστιανικού διαλογισμού» λειτουργούν μόνο στο ψυχικό επίπεδο και δεν έχουν τίποτα κοινό με τη χριστιανική πνευματικότητα. Η χριστιανική πνευματικότητα διαμορφώνεται στον επίπονο αγώνα για την απόκτηση της αιώνιας βασιλείας των ουρανών, η οποία αρχίζει πλήρως μόνο με τη διάλυση αυτού του προσωρινού κόσμου, και ο αληθινός Χριστιανός αγωνιστής δεν βρίσκει ποτέ ανάπαυση ούτε και στην πρόγευση της αιώνιας μακαριότητας που μπορεί να του δοθεί σ’ αυτή τη ζωή· αλλά οι ανατολικές θρησκείες, στις οποίες η βασιλεία των Ουρανών δεν έχει αποκαλυφθεί, πασχίζουν μόνο να αποκτήσουν ψυχικές καταστάσεις που αρχίζουν και τελειώνουν σ’ αυτή τη ζωή.

Στην εποχή μας, την εποχή της αποστασίας, που προηγείται της εμφάνισης, του αντιχρίστου, ο διάβολος έχει λυθεί για ένα διάστημα (Αποκ. 20:7) για να απεργαστεί τα ψεύτικα θαύματα τα οποία δεν μπορούσε να κάνει κατά τη διάρκεια των «χιλίων χρόνων» χάριτος στην Εκκλησία του Χριστού (Αποκ. 20:3), και για να συγκεντρώσει στον καταχθόνιο θερισμό τους τις ψυχές αυτών που «δεν δέχθηκαν να αγαπήσουν την αλήθεια» (Β’ Θεσ. 2:10). Μπορούμε να πούμε ότι ο καιρός του αντιχρίστου είναι κοντά από το ίδιο το γεγονός ότι η σατανική συγκομιδή θερίζεται τώρα όχι μόνο ανάμεσα στους ειδωλολατρικούς λαούς, που δεν έχουν ακούσει για το Χριστό, αλλά ακόμα περισσότερο ανάμεσα σε «Χριστιανούς» που έχουν χάσει την ουσία του Χριστιανισμού. Είναι στην πραγματική φύση του αντιχρίστου να παρουσιάζει το βασίλειο του διαβόλου σαν να ήταν του Χριστού. Η σημερινή «χαρισματική» κίνηση και ο «χριστιανικός διαλογισμός», και η «νέα θρησκευτική συνειδητότητα» της οποίας είναι μέρη, είναι πρόδρομοι της θρησκείας του μέλλοντος, της θρησκείας της έσχατης ανθρωπότητας, της θρησκείας του αντιχρίστου, και η κύρια «πνευματική» λειτουργία τους είναι να κάνουν προσιτή στους Χριστιανούς τη δαιμονική μύηση τη μέχρι τώρα περιορισμένη στον ειδωλολατρικό κόσμο. Έστω ότι αυτά τα «θρησκευτικά πειράματα» έχουν συχνά αβέβαιη και διστακτική φύση, ότι υπάρχει σ’ αυτά τόσο ψυχρή αυταπάτη όσο και γνήσια δαιμονική τελετή μύησης· αναμφίβολα, ο καθένας που έχει «διαλογιστεί» με επιτυχία ή νομίζει ότι έχει λάβει το «βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος» δεν έχει πραγματικά μυηθεί στο βασίλειο του σατανά. Αλλά αυτός είναι ο σκοπός αυτών των «πειραμάτων» και αναμφίβολα οι τεχνικές μύησης θα γίνουν ακόμα πιο αποτελεσματικές καθώς η ανθρωπότητα προετοιμάζεται γι’ αυτές με τη στάση της παθητικότητας και του ανοίγματος στις νέες «θρησκευτικές εμπειρίες» που διδάσκεται δια συνεχούς επανάληψης από αυτές τις κινήσεις.

Τι έχει φέρει την ανθρωπότητα – και μάλιστα τη «Χριστιανοσύνη» - σ’ αυτή την απελπιστική κατάσταση; Σίγουρα δεν είναι κάποια απροκάλυπτη λατρεία του διαβόλου, που πάντα είναι περιορισμένη σε λίγους ανθρώπους· μάλλον είναι κάτι πολύ λεπτότερο, και κάτι φοβερό και να το συλλογιστεί ένας Ορθόδοξος Χριστιανός: είναι η απώλεια της χάρης του Θεού, που ακολουθεί την απώλεια της ουσίας του Χριστιανισμού.

Στη Δύση είναι σίγουρο ότι η χάρη του Θεού έχει χαθεί εδώ και πολλούς αιώνες. Οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες δεν έχουν γευθεί πλήρως τη χάρη του Θεού, κι έτσι δεν είναι εκπληκτικό που δεν μπορούν να διακρίνουν τη δαιμονική απομίμησή της. Όμως αλλοίμονο! Η επιτυχία της κίβδηλης πνευματικότητας ακόμα και ανάμεσα σε Ορθοδόξους Χριστιανούς σήμερα, αποκαλύπτει πόσο έχουν χάσει κι αυτού την ουσία του Χριστιανισμού, κι έτσι δεν μπορούν πια να διακρίνουν μεταξύ αληθινού Χριστιανισμού και ψευτοχριστιανισμού. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θεωρούσαν για πολύ καιρό ως δεδομένο τον πολύτιμο θησαυρό της πίστης τους, και παραμέλησαν να θέσουν σε χρήση το ατόφιο χρυσάφι των διδασκαλιών της. Πόσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουν καν την ύπαρξη των βασικών κειμένων της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής, τα οποία διδάσκουν επακριβώς πως να διακρίνουμε μεταξύ γνήσιας και κίβδηλης πνευματικότητας, κειμένων που δίνουν τη ζωή και τη διδασκαλία αγίων ανδρών και γυναικών που έφθασαν σε μεγάλα μέτρα της χάρης του Θεού σ’ αυτή τη ζωή; Πόσοι έχουν κάνει δική τους τη διδασκαλία της «Λαυσαϊκής Ιστορίας», την «Κλίμακα» του αγίου Ιωάννη, τις «Ομιλίες» του αγίου Μακαρίου, τους βίους των θεοφόρων Πατέρων της ερήμου, τον «Άγνωστο Πόλεμο» του αγίου Νικοδήμου, την «Εν Χριστώ ζωή μου» του αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης;

Στο βίο του εξέχοντος Πατέρα της αιγυπτιακής ερήμου, αγίου Παϊσίου του Μεγάλου (19 Ιουνίου), μπορούμε να δούμε ένα συγκλονιστικό παράδειγμα του πόσο εύκολα είναι να χαθεί η χάρη του Θεού. Κάποτε ένας υποτακτικός του πήγαινε σε μια πόλη στην Αίγυπτο για να πουλήσει το εργόχειρό του. Στο δρόμο συνάντησε ένας Εβραίο, ο οποίος, βλέποντας την αφέλειά του, άρχισε να τον εξαπατά, λέγοντας: «Αγαπητέ μου, γιατί πιστεύεις σ’ έναν απλό, σταυρωμένο άνθρωπο, ενώ Αυτός δεν ήταν καθόλου ο αναμενόμενος Μεσσίας; Κάποιος άλλος πρόκειται να έρθει, όχι Αυτός».

Ο υποτακτικός, όντας αδύναμος στο μυαλό και απλοϊκός στην καρδιά, άρχισε ν’ ακούει αυτά κι αφέθηκε να πει: «Ίσως αυτά που λες να είναι σωστά». Όταν επέστρεψε στην έρημο, ο άγιος Παΐσιος έφυγε από κοντά του και δεν του έλεγε κουβέντα. Τελικά, μετά από πολλές παρακλήσεις του υποτακτικού, ο άγιος του είπε: «Ποιος είσαι συ; Δεν σε ξέρω. Ο υποτακτικός μου ήταν Χριστιανός και είχε πάνω του τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, αλλ’ εσύ δεν είσαι έτσι· αν είσαι πραγματικά ο υποτακτικός μου, τότε η χάρη του βαπτίσματος σ’ έχει εγκαταλείψει και η εικόνα του Χριστιανού έχει αφαιρεθεί». Ο υποτακτικός διηγήθηκε με δάκρυα τη συζήτησή του με τον Εβραίο, κι ο άγιος απάντησε: «Δυστυχισμένε! Τι μπορεί να ήταν χειρότερα και πιο ανόητο από τέτοια λόγια, με τα οποία απαρνήθηκες το Χριστό και το θείο Του Βάπτισμα; Τώρα πήγαινε και θρήνησε για τον εαυτό σου όπως θέλεις, γιατί δεν έχεις θέση μαζί μου· το όνομά σου γράφτηκε μ’ εκείνους που έχουν αρνηθεί το Χριστό, και μαζί μ’ αυτούς θα κριθείς και θα βασανιστείς». Ακούγοντας αυτή την αποδοκιμασία ο υποτακτικός ήρθε σε μετάνοια, και με τις ικεσίες του ο άγιος κλείστηκε μέσα και προσευχήθηκε στον Κύριο να συγχωρέσει αυτή την αμαρτία στον υποτακτικό του. Ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή του αγίου και του παραχώρησε να δει ένα σημείο της συγχώρεσής Του προς τον υποτακτικό. Ο άγιος τότε προειδοποίησε τον υποτακτικό: «Παιδί μου, δόξασε κι ευχαρίστησε το Χριστό το Θεό μαζί μου, γιατί το ακάθαρτο, βλάσφημο πνεύμα έφυγε από σένα και στη θέση του κατήλθε πάνω στο το Άγιο Πνεύμα, αποκαθιστώντας σε σένα τη χάρη του Βαπτίσματος. Έτσι, φύλαγε τον εαυτό σου τώρα, μήπως από νωθρότητα κι απροσεξία πέσουν πάλι επάνω σου τα δίχτυα του εχθρού και, έχοντας αμαρτήσει, κληρονομήσεις τη φωτιά της γέεννας».

Είναι ενδεικτικό ότι τα «χαρισματικά» και «διαλογιστικά» κινήματα έχουν ριζώσει ανάμεσα στους «οικουμενιστές Χριστιανούς». Το χαρακτηριστικό πιστεύω της αίρεσης του Οικουμενισμού είναι αυτό: ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού· ότι η χάρη του Θεού είναι παρούσα και σε άλλες «χριστιανικές» ομολογίες επίσης, κι ακόμα και στις μη χριστιανικές θρησκείες· ότι η στενή οδός προς τη σωτηρία σύμφωνα με τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι μόνο «ένας δρόμος ανάμεσα σε πολλούς» προς τη σωτηρία· κι ότι οι λεπτομέρειες της πίστης κάποιου προς το Χριστό έχουν μικρή σημασία, όπως έχει και η ιδιότητα μέλους σε όποια συγκεκριμένη εκκλησία. Αυτό δεν το πιστεύουν απόλυτα όλοι οι Ορθόδοξοι που συμμετέχουν στην Οικουμενική κίνηση (μολονότι οι Προτεστάντες και οι Ρωμαιοκαθολικοί ως επί το πλείστον το πιστεύουν)· αλλά με την ίδια τη συμμετοχή τους σ’ αυτήν την κίνηση, που περιλαμβάνει σταθερά κοινή προσευχή μ’ αυτούς που πιστεύουν λανθασμένα για το Χριστό και την Εκκλησία Του, λένε στους αιρετικούς που τους κοιτούν: «Ίσως αυτά που λέτε να είναι σωστά», όπως έκανε ο δυστυχισμένος μαθητής του αγίου Παϊσίου. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για να χάσει ο Ορθόδοξος Χριστιανός τη χάρη του Θεού· και πόσο κόπο θα του στοιχίσει για να την ξανακερδίσει!

Πόσο πρέπει λοιπόν, να βαδίζουν οι Χριστιανοί με φόβο Θεού, τρέμοντας μήπως χάσουν τη χάρη Του, η οποία με κανένα τρόπο δεν δίνεται στον καθένα, αλλά μόνο σ’ αυτούς που διατηρούν την αληθινή πίστη, ζουν μια ζωή χριστιανικού αγώνα, και θησαυρίζουν τη χάρη του Θεού που τους οδηγεί προς τον ουρανό. Και πόσο προσεκτικότερα πρέπει να βαδίζουν πάνω απ’ όλα σήμερα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όταν είναι περικυκλωμένοι από ένα κίβδηλο Χριστιανισμό που παρέχει τις δικές του εμπειρίες «χάρης» και το «Άγιο Πνεύμα» και μπορεί να παραθέσει με αφθονία τις Γραφές και τους Αγίους Πατέρες για να το «αποδείξει»! Σίγουρα οι έσχατοι καιροί θα είναι κοντά, όταν θα επέλθει πνευματική πλάνη τόσο πειστική, ώστε να «πλανήσει, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς» (Ματθ. 24:24).

Οι ψευδοπροφήτες της σύγχρονης εποχής, περιλαμβανομένων πολλών που επίσημα είναι «Ορθόδοξοι», αναγγέλλουν ακόμα δυνατότερα την επικείμενη έλευση της «νέας εποχής του Αγίου Πνεύματος», τη «νέα Πεντηκοστή», το «σημείο Ωμέγα». Αυτό ακριβώς είναι που στη γνήσια Ορθόδοξη προφητεία καλείται η βασιλεία του αντιχρίστου. Είναι στην εποχή μας, σήμερα, που αυτή η σατανική προφητεία αρχίζει να εκπληρώνεται, με δαιμονική δύναμη. Η όλη σύγχρονη πνευματική ατμόσφαιρα φορτίζεται με τη δύναμη της εμπειρίας δαιμονικής μύησης, καθώς το «μυστήριο της ανομίας» εισέρχεται στο προτελευταίο στάδιο και αρχίζει να καταλαμβάνει τις ψυχές των ανθρώπων – μάλιστα, να καταλαμβάνει και την ίδια την Εκκλησία του Χριστού, αν αυτή ήταν δυνατόν.

Ενάντια σ’ αυτή την ισχυρή «θρησκευτική εμπειρία» οι πραγματικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει τώρα να εξοπλιστούν με σοβαρότητα, αποκτώντας πλήρη συνείδηση του τι είναι η Ορθοδοξία και πως ο σκοπός της είναι διαφορετικός από όλων των άλλων θρησκειών, «χριστιανικών» ή μη χριστιανικών.

Ορθόδοξοι Χριστιανοί! Μείνετε σταθεροί στη χάρη που έχετε· ποτέ μην την αφήνετε να γίνει θέμα συνήθειας· ποτέ μην τη μετράτε μόνο με ανθρώπινα κριτήρια, ποτέ μην προσδοκάτε να είναι αυτή λογική ή κατανοητή σ’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τίποτα υψηλότερο από τα ανθρώπινα, ή που σκέφτονται να αποκτήσουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος με κάποιον άλλο τρόπο από αυτόν που μας έχει παραδώσει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Η αληθινή Ορθοδοξία από την ίδια της τη φύση μοιάζει εντελώς εκτός τόπου σ’ αυτούς τους δαιμονικούς καιρούς, μια ξεπερασμένη μειονότητα των περιφρονημένων και «ανόητων», στη μέση μιας θρησκευτικής «αναζωπύρωσης» εμπνευσμένης από ένα άλλο είδος πνεύματος. Αλλά ας παρηγορηθούμε από τους βέβαιους λόγους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Μη φοβάσαι, μικρό ποίμνιο, γιατί ο Πατέρας σας ευαρεστήθηκε να σας δώσει τη βασιλεία» (Λουκ. 12:32).

Ας ενδυναμωθούν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για τη μάχη που βρίσκεται μπροστά μας, μην ξεχνώντας ποτέ ότι εν Χριστώ η νίκη είναι ήδη δική μας. Εκείνος υποσχέθηκε ότι οι πύλες της κόλασης δεν θα υπερισχύσουν απέναντι στην Εκκλησία Του (Ματθ. 16:18), κι ότι η χάρη των εκλεκτών θα συντομεύσει τις μέρες της τελευταίας μεγάλης θλίψης (Ματθ. 24:22). Και στ’ αλήθεια, αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; (Ρωμ. 8:31). Ακόμα και εν μέσω των σκληρότερων πειρασμών, έχουμε εντολή: «Έχετε θάρρος, εγώ έχω νικήσει τον κόσμο» (Ιω. 16:33). Ας ζούμε όπως έζησαν όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί όλων των εποχών, προσδοκώντας το τέλος όλων των πραγμάτων και την έλευση του αγαπημένου μας Σωτήρα· «Εκείνος που μαρτυρεί αυτά λέγει, ‘’Ναι, έρχομαι γρήγορα’’. Αμήν, ναι, έλα, Κύριε Ιησού» (Αποκ. 22:20).


πηγη: http://users.uoa.gr/~nektar/