Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Πιάνω την ψηφιακή μου φωτογραφική μηχανή και πατάω το κουμπί, ακούω το κλικ του κλείστρου και βλέπω μπροστά μου αμέσως την αποτύπωση τούτης της στιγμής, χωρίς να χρειαστεί να πρέπει να πάω σε φωτογραφείο να μου εμφανίσουν το φιλμ. Χωρίς να πρέπει να περιμένω μία εβδομάδα για να δω τι φωτογραφία τράβηξα, την έχω εδώ μπροστά μου με ένα κλικ. Και όμως, κοιτάω τις κιτρινισμένες φωτογραφίες μέσα σε ένα κουτί της γιαγιάς μου και τις αγγίζω με πραγματική ευλάβεια, σχεδόν με αγάπη.
Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να μπω μέσα σε εκείνες τις φωτογραφίες, να με ρουφήξουν μέσα τους καθώς τις κοιτάω. Να χαθώ σε αλλοτινές εποχές, σε εκείνες τις εποχές που όλα ήταν πιο απλά, όλα ήταν πιο αθώα. Δεν χρειαζόταν να “μαγέψεις” κανέναν με την φωτογραφία σου γιατί πολύ απλά δεν ενδιέφερε κανέναν μία φωτογραφία. Δεν χρειαζόταν να “πουλήσεις” έναν συγκεκριμένο τύπο ζωής γιατί κανείς τότε δεν ασχολιόταν με το αν θα πας διακοπές κάπου εξωτικά, άσε που κανείς δεν είχε και τέτοιες δυνατότητες. Όλοι μαζί σε μία παραλία κάπου κοντά στην Αθήνα, με ένα καρπούζι μερικά ουζάκια και οι διακοπές τους γίνονταν αμέσως καλύτερες.
Πόσο θα ήθελα να με ρουφήξει τούτη η εποχή, το φλερτ τότε ήταν τόσο απλό, τόσο ευγενικό, σχεδόν ιπποτικό. Η πιο ακραία εκδήλωση αρεσκείας ήταν ένα δειλό άγγιγμα του χεριού. Τα λόγια έκαναν όλη τη δουλειά, τα λόγια και τα μάτια. Ο θαυμασμός που μπορούσαν και έκρυβαν δυο μάτια κοιτώντας τον άλλο άνθρωπο. Τώρα έχει χαθεί αυτό τόσο άδοξα, έχουμε γίνει τόσο κυνικοί.
Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το σεξ και την ευκολία. Κανείς δεν κάνει τον κόπο πια να εντυπωσιάσει κάποιον. Και δεν μιλάω για υλικά, μιλάω για μια κίνηση ευγένειας που μπορεί να σε εντυπωσιάσει, να σε μαγνητίσει, να σε μαγέψει. Μιλάω για μια απλή χειρονομία, από ένα τρυφερό γράμμα, ένα μπουκέτο λουλούδια μέχρι μια ρομαντική βόλτα στην πλέον κατάμεστη Αθήνα. Τότε ήταν όλα πιο όμορφα, είχαν εκείνον τον ιπποτισμό που λατρεύω, είχαν μία ντροπή γλυκιά.
Δεν ξέρω, ίσως να με θεωρήσετε παλιομοδίτισα και οπισθοδρομική. Εγώ πάλι θεωρώ τον εαυτό μου αθεράπευτα ρομαντικό. Μ’ άρεσε κείνη η εποχή, η απλοϊκή. Γιατί μέσα στην φτώχεια των καιρών, άνθισαν καρδιές, γεννήθηκαν συναισθήματα. Κόντρα στην φτώχεια των καιρών ο κόσμος ήξερε να δίνει, να δίνει αγάπη, φροντίδα, να δίνει νοιάξιμο και έναν ώμο συμπαράστασης. Και σήμερα, στην εποχή των άπλετων ευκαιριών, των εύκολων και γρήγορων πραγμάτων, αφήσαμε πίσω μας εκείνες τις αξίες. Αφήσαμε πίσω τα ιδανικά τούτης της εποχής, μας συνεπήρε ένα ρεύμα πολύ ορμητικό και κατά την γνώμη μου πολύ επικίνδυνο.
Ίσως καμιά φορά, κόντρα στους καιρούς και στις μόδες να πρέπει να κρατάμε γερά εκείνα που δεν θέλουμε να αφήσουμε πίσω.
Ίσως, αν μπορούσαμε να επιστρέψουμε εκείνα τα αγνά και καθαρά συναισθήματα στην τωρινή εποχή να έφτιαχναν λίγο οι σχέσεις μεταξύ μας, να μπορούσαμε να μοιράσουμε περισσότερη αγάπη και να σπείρουμε λιγότερο μίσος.
Ίσως αν κρατούσαμε τα ιδανικά των παππούδων και των γιαγιάδων μας να μην “πετούσαμε” ότι χαλάει, αλλά να προσπαθούσαμε να το φτιάξουμε.
Ίσως. Ίσως και να πρέπει να ξυπνήσω από το όνειρο θερινής νυκτός μου και να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Ίσως πάλι και όχι.
πηγη , http://thesecretrealtruth.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου