Δευτέρα 23 Απριλίου 2018

Να μας αρκεί ότι μας βλέπει ο Θεός...


Ο πανάγαθος και παντοδύναμος Θεός, που δημιούργησε με άπειρη αγάπη τον κόσμο, δεν τον άφησε κατόπιν να πορεύεται μόνος του. Είναι βασικό δόγμα της πίστεώς μας ότι εξακολουθεί να φροντίζει τον κόσμο, να τον συντηρεί στην ύπαρξη και να τον κυβερνά, να προνοεί για όλα τα δημιουργήματά Του, για τον άνθρωπο, που είναι το τελειότερο δημιούργημα στην ορατή κτίση, αλλά και για τα πιό μικρά και ατελή, για τα πετεινά του ουρανού και για τον «χόρτον του αγρού».

Αλλά ο Θεός στη φροντίδα του για τον κόσμο και τους ανθρώπους επιστρατεύει και άλλα όντα. Χρησιμοποιεί τους αγίους αγγέλους, οι οποίοι είναι «λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα διά τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν» (Εβρ. α΄ 14). Είναι δηλαδή πνεύματα υπηρετικά, που αποστέλλονται από τον Θεό για να υπηρετούν εκείνους που μέλλουν να κληρονομούν την αιώνια ζωή.

Όντα πνευματικά, άυλα, φωτεινά οι άγιοι άγγελοι στέκονται δίπλα μας πιστοί οδηγοί, φύλακες των ψυχών και των σωμάτων μας. Μας βοηθούν στις δοκιμασίες. Μας στηρίζουν στις ασθένειες. Μας σώζουν από διάφορους κιν­δύνους. Παρακολουθούν τον αγώνα μας. Μας υπερασπίζονται από τους δαίμονες. Δημιουργούν ακαθαίρετο τεί­χος ασφαλείας που μας σώζει από τις επιθέσεις των προαιωνίων εχθρών μας. Συλλυπούνται στις πτώσεις μας, συγχαίρουν στη μετάνοια και στη νίκη μας. Μας συνοδεύουν όταν αναχωρούμε α­­πό τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο για τον αιώνιο κόσμο του ουρανού.

Αλλά το μεγάλο αυτό έργο της φροντίδας των ανθρώπων δεν το εργάζεται ο Θεός μόνο διά των αγγέλων Του. Καλεί και τους ανθρώπους. Ζητεί κι εμείς να φροντίζουμε τους συνανθρώπους μας. Το βασικότατο κήρυγμά Του, το κήρυ­γμα της αγάπης, τι άλλο είναι παρά μιά έντονη προτροπή να συμπαριστάμεθα στους αδελφούς μας, να σηκώνουμε τα βάρη τους, να τους βοηθούμε στις δυσ­κολίες τους, να τους παρηγορούμε στις θλίψεις τους, να τους προσφέρουμε από τα αγαθά μας και να τους ανακουφίζουμε στη φτώχεια τους; Αυτή είναι η εντολή Του: Να αγαπάμε τον πλησίον όπως τον εαυτό μας, να «αγαπώμεν αλλήλους», καθώς Εκείνος μας αγάπησε. Στο Ευαγγέλιο της Κυριακής της Κρίσεως μας το είπε καθαρά: Θα κριθούμε βάσει του νόμου της αγάπης· αν δηλαδή δώσαμε ψωμί στον πεινασμένο, νερό στο διψασμένο, ρούχα σ’ αυτόν που δεν είχε, αν φιλοξενήσαμε τον ξένο, επισκεφθήκαμε τον ασθενή και τον φυλακισμένο (βλ. Ματθ. κε΄ [25] 31-46).

Οπωσδήποτε όλα μπορεί ο Θεός μόνος Του να τα φροντίσει και πολύ καλύτερα μάλιστα. Χρησιμοποιεί όμως τους αγγέλους Του, διότι έτσι και αυτοί συμμετέχουν στη φροντίδα των ανθρώπων και στην υπόθεση της σωτηρίας τους και χαίρονται και δοξάζονται γι’ αυτό. Καλεί και τους ανθρώπους να φρον­τίζουν ο ένας τον άλλον, διότι με τον τρόπο αυτό μιμούνται την αγάπη Του, ειρηνεύουν μεταξύ τους και συνδέονται περισσότερο, χαίρονται την κοινωνία τους, εξαγιάζονται και κερδίζουν την αι­ώνια σωτηρία τους.

Μπορούμε να μελετήσουμε πως οι άγγελοι, που είναι τελειότερα όντα από μάς, εργάζονται το έργο της διακονίας των ανθρώπων, ώστε κι εμείς να εργαζόμαστε με τον δικό τους τρόπο τα έργα της αγάπης πρός τον πλησίον.

Οι άγγελοι είναι «λειτουργικά», δηλαδή υπηρετικά των βουλών του Θεού πνεύματα, «αποστελλόμενα», που δεν ενεργούν από δική τους πρωτοβουλία. Είναι στην υπακοή του Θεού. Ό,τι κάνουν το κάνουν, διότι αυτό είναι η εντολή και το θέλημα του Κυρίου.

Αυτό σημαίνει ότι και μείς τα έργα της αγάπης δεν πρέπει να τα εργαζόμαστε με το δικό μας θέλημα, ανεξάρτητα από το θέλημα του Θεού. Τότε τα έργα μας θα είναι ανθρώπινα, που μπορεί να τα τρέφει ένας ρηχός ενθουσιασμός, ένας επιπόλαιος συναισθηματισμός και ίσως ένας ολέθριος εγωισμός. Πρέπει να καλλιεργούμε τη συνείδηση του απεσταλμένου του Θεού, που για Εκείνον εργάζεται και σ’ Εκείνον οδηγεί, και με τις απλές καθημερινές πράξεις της αγάπης Εκείνον υπηρετεί.

Επίσης οι άγγελοι αποστέλλονται «εις διακονίαν». Δεν είναι απλοί αγγελιαφόροι, που μεταφέρουν τα μηνύματα του Θεού στους ανθρώπους. Είναι κάτι πο­λύ περισσότερο· είναι διάκονοι.

Διάκονοι κι εμείς. Το έργο της διακονίας όμως έχει κόπο, θέλει χρόνο. Να καθίσουμε κοντά στον πονεμένο, να βο­­ηθήσουμε ουσιαστικά τον ανήμπορο και άρρωστο αδελφό. Πρέπει να συμ­πονούμε, να συμπάσχουμε, να συμμετέχουμε στη θλίψη και στη χαρά του άλλου, να χαίρουμε «μετά χαιρόντων» και να κλαίμε «μετά κλαιόντων» (βλ. Ρωμ. ιβ΄ [12] 15). Να βοηθούμε και να κοπιάζουμε, να διακονούμε με θυσιαστική προσφορά.

Καί κάτι ακόμη· οι άγιοι άγγελοι ελάχιστες φορές έχουν παρουσιασθεί σε αγίους ανθρώπους και για ειδικούς λόγους. Πάντα σχεδόν μένουν αόρατοι και αφανείς. Το έργο τους είναι σπουδαίο και η προσφορά τους συνεχής. Δεν τους βλέπουμε όμως. Τους βλέπει ο Θεός.

Τό έργο μας πρέπει να είναι διακονία ταπεινή. Να μην το φανερώνουμε, να μην το διαφημίζουμε, να μην το συζητούμε εγωιστικά. Να το κάνουμε αθόρυβα και να μένουμε αφανείς και «αόρατοι», όσο είναι δυνατόν. Να μας αρκεί ότι μας βλέπει ο Θεός.

Νά εργαζόμαστε λοιπόν τα έργα της αγάπης ως απεσταλμένοι του Θεού, με πνεύμα διακονίας, με ταπείνωση και α­­φάνεια, όπως οι άγιοι άγγελοι. Για να βοηθούμε ουσιαστικά τους συνανθρώπους μας και να σώζουμε συγχρόνως την αθάνατη ψυχή μας.

Πηγή: osotir.org

Πηγή: http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου