Καθώς διαβάζεις το βιβλίο του Χριστόφορου Μηλιώρη: «Βασίλειος Μηλιώρης- βίος και πολιτεία ενός πατριώτη», αφιερωμένο στον αδικοχαμένο πατέρα του, τον πατριώτη δημογέροντα του Βρυωνιού, Βασίλη Μηλιώρη, μέσα σου συσσωρεύονται κι άλλες σπαρακτικές και φρικιαστικές εικόνες από τα φρικτά εγκλήματα του δικτατορικού καθεστώτος στην Αλβανία και τις μεθοδευμένες δολοπλοκίες της μυστικής υπηρεσίας, της λεγόμενης «Σιγκουρίμη».
Δεν μπορείς να μείνεις ανέκφραστος όταν μπροστά σου παρελαύνει η εικόνα ενός νέου, 27 ετών, κατακρεουργημένος και σακατεμένος από τα βασανιστήρια, μ’ ένα πρόσωπο που μόνον με ανθρώπινο δεν έμοιαζε, με σακατεμένα δόντια, ψημένα χείλη και γλώσσα από την κόκκινη μεταλλική ράβδο, που του έχωσαν στο στόμα με διαταγή του αιμοβόρου εισαγγελέα Γ. Κώτσια, κατά τις ανακρίσεις, για να παραδεχτεί τα απαράδεκτα. Όταν διάλεξαν για την εκτέλεσή του το ίδιο του το χωριό, το Βρυώνι, για να τρομοκρατήσουν όλο το Βούρκο και όλη την Εθνική Ελληνική Μειονότητα. Όταν διάλεξαν την εκκλησία και τον στήνουν στην ρίζα της γκορτσιάς, μπροστά στα μάτια των συγχωριανών του κι άλλων χωρικών που τους συγκέντρωσαν από τα γύρω χωριά, μα (εδώ είναι που δεν μπορείς να μείνεις ανέκφραστος) μπροστά στα αθώα ματάκια των παιδιών του, 6 και 4 χρονών, που παρακολουθούσαν με το αγγελικό τους πρόσωπο την εκτέλεση του αγαπημένου τους πατέρα. Όταν, ως τελευταία επιθυμία, που δίνουν στον μελλοθάνατο, ζήτησε ν’ αγκαλιάσει τα παιδιά του, και η απάντηση ήταν η χαριστική βολή στην κεφαλή, για να γεμίσει η γκορτσιά με το αίμα και τα μυαλά του «προδότη του λαού». Όταν οι παρευρισκόμενοι θρηνούσαν σιωπηρά, οι δήμιοι σε κάποιο σπίτι στο χωριό έτρωγαν, έπιναν και γλεντούσαν με το γραμμόφωνο να εκπέμπει μεγαλοφώνως τα κομμουνιστικά ιδεώδη και οι δήμιοι να εκφωνούν:
«Ακούστε εσείς μειονοτικοί. Εμείς εκτελούμε ακόμα και την ίδια την πίστη σας, την ελληνορθόδοξη, μπροστά στην εκκλησία που προσκυνάτε». Τι ειρωνεία. Όταν, ακόμα, οι δολοφόνοι σβάρνισαν από τα πόδια τη σύζυγο του θανούντος, λεχώνα μερικών ημερών, για να την ανακρίνουν στο ανάκτορο των μυστικών υπηρεσιών στους Αγίους Σαράντα, για να βρει, όταν επέστρεψε, το γιο της νεκρωμένο από το τσουχτερό κρύο, προτού σαραντίσει ο άντρας της.
Μου θύμισαν, οι αναμνήσεις αυτές, και την περίπτωση του δικού μου πατέρα. Των δεκάδων εκατοντάδων που υπέστησαν του Χριστού τα βασανιστήρια, για τις ιδέες τους, για την αγάπη για το Έθνος τους και τα δικά τους σύμβολα. Η ίδια ιστορία, το ίδιο σκηνικό, το ίδιο τέλος για τους «εχθρούς του λαού».
«Πέρασαν δεκάδες χρόνια, μα ποτέ δεν πήραν τον κόπο να ζητήσουν μια τυπική συγνώμη από την δόλια μάνα μας, από την οικογένειά μας, αυτοί οι δήμιοι που σήμερα συμπεριφέρονται ως σωτήρες του έθνους», γράφει ο Χριστόφορος και με το δίκιο του.
Βαγγέλης Παπαχρήστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου