«Αυτό το κράτος δεν μεταρρυθμίζεται, δεν γίνεται ανθρώπινο, δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ “κοινωνικό”. Μόνο ανατρέπεται και τσακίζεται»

Πολλοί θάνατοι νέων ανθρώπων μαζεύτηκαν που οι αιτίες τους βρίσκονται στο «φιλικό στις επενδύσεις» αστικό κράτος

Δημήτρης Βρύσαλης

Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε «μάρτυρες» περιστατικών ανείπωτης θλίψης από τραγικούς θανάτους νέων παιδιών και ανθρώπων σε διάφορα δυστυχήματα. Τροχαία ατυχήματα στην Κρήτη και στην Πελοπόννησο, το λούνα παρκ του τρόμου στη Χαλκιδική, γυναίκες που κάηκαν στην τελευταία πυρκαγιά που έφτασε μέχρι το Χαλάνδρι, εργατικά δυστυχήματα κ.λπ.

Οι φρικιαστικές λεπτομέρειες για τις συνθήκες που οδήγησαν στην απώλεια της ζωής τους, τα όσα δημοσιεύονται για τα όνειρα και τη ζωή που είχαν μπροστά τους αυτοί οι άνθρωποι είναι «γροθιά στο στομάχι» και σε κάθε περίπτωση η οδύνη που κουβαλάνε οι δικοί τους άνθρωποι ούτε «εξομοιώνεται» ούτε «παραλληλίζεται».

Όμως, είναι απαραίτητο να εξετάσει κανείς ότι σε μια σειρά από αυτά τα τραγικά περιστατικά με κάποιο τρόπο πάντα «φανερώνεται» το αποκρουστικό πρόσωπο ενός κράτους «φιλικού στις επενδύσεις», ενός κράτους που «καταπολεμά τη γραφειοκρατία και εκσυγχρονίζεται για να βρεθεί κοντά στον πολίτη», ενός κράτους που «ξεπερνά αγκυλώσεις για να υλοποιηθούν μεγάλες επενδύσεις» κ.λπ. Του επιλεκτικά ανίκανου αστικού κράτους, δηλαδή, που είναι εξαιρετικά ικανό να βοηθά την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, όμως είναι παντελώς ανίκανο να προστατέψει την Υγεία, το περιβάλλον και την ίδια την ανθρώπινη ζωή.

Ο θάνατος ενός 19χρονου που εκσφενδονίστηκε από κάθισμα λούνα παρκ στη Χαλκιδική μπροστά στα μάτια της μητέρας και του αδερφού του, για παράδειγμα έφερε στην επιφάνεια, όπως δήλωσε ο Πρόεδρος των Πάρκων Αναψυχής ότι «εγώ σαν επιχειρηματίας έχω έναν πλήρη φάκελο, τον καταθέτω σε 10 μέρες. Δεν μου έχει δώσει την άδεια ο δήμος, τότε εγώ ζητάω μία βεβαίωση και ξεκινάω τη λειτουργία μου». Δηλαδή γίνεται καθαρό ότι το ίδιο το κράτος ανέχεται ακόμη και τη λειτουργία εγκαταστάσεων που μπορεί να είναι και επικίνδυνες.

Ταυτόχρονα, μια σειρά από τροχαία δυστυχήματα του τελευταίου διαστήματος έφεραν στην επιφάνεια ότι κρίσιμες υποδομές καθυστερούν να υλοποιηθούν για μια σειρά από παράγοντες που σχετίζονται από το ότι για παράδειγμα για την ΕΕ δεν είναι επιλέξιμα έργα οδικοί άξονες που έχουν χαμηλό κυκλοφοριακό φόρτο μέχρι ότι δεν βρίσκεται η κατάλληλη «φόρμουλα» που θα ικανοποιεί τα κατασκευαστικά μεγαθήρια που αναλαμβάνουν την κατασκευή και διαχείριση τους (σταθμοί διοδίων, πρόσβαση σε χρηματοδότηση κ.λπ).

Επίσης, για παράδειγμα στο περιστατικό με τον «χαμό» νέων παιδιών στην Κρήτη που επέστρεφαν από την εργασία τους σε κέντρο δεξιώσεων, ακόμα διερευνώνται οι συνθήκες εργασίας τους (ωράριο, με τι καθεστώς δούλευε ο 15χρονος(!) που έχασε τη ζωή του κ.λπ).

Τα παραπάνω δεν είναι «μεμονωμένα περιστατικά». Αρκεί κανείς να αναλογιστεί ζητήματα όπως:

Πριν δύο μέρες ξέσπασε φωτιά σε εργοστάσιο λιπασμάτων μέσα στον αστικό ιστό, που έκαψε δεξαμενή νιτρικού οξέος!

Από τύχη δεν θρηνήσαμε θύματα στο περιστατικό με τον απόπλου του πλοίου στην Άνδρο και στην έκρηξη που έγινε σε Νεωρίου της Σύρου.

Και προφανώς την «επιδημία» των εργοδοτικών εγκλημάτων που έχουν μετατρέψει τους χώρους δουλειάς σε αρένες θανάτου.

Αυτά λοιπόν είναι τα αποτελέσματα ενός κράτους που διαχρονικά αποψιλώνει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και γιατί αποτελούν «δημοσιονομικό κόστος» και για να κάνει τη «ζωή εύκολη στους επιχειρηματίες». Και αυτά μάλιστα στο όνομα ότι «εκσυγχρονίζεται και ψηφιοποιείται».

Εφοπλιστές «αυτοελέγχονται» για την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα, επιχειρηματίες δηλώνουν σε ψηφιακές πλατφόρμες ότι οι εγκαταστάσεις τους είναι ασφαλείς, το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας αδυνατεί να ελέγξει τις επιχειρήσεις, οι ιδιώτες επιλέγουν μόνοι τους από ένα ψηφιακό μητρώο ποιος θα έρθει να τους ελέγξει και τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος.

Αυτό είναι το αστικό κράτος, σάπιο και επικίνδυνο. Το ίδιο επικίνδυνοι και όσοι επανειλημμένα και διαχρονικά, μετά από τόσες μακάβριες λίστες θανάτου ανάγουν τις αιτίες αποκλειστικά σε «ανθρώπινα λάθη και ανευθυνότητα» – που προφανώς και αυτά υπάρχουν – σε «δυσλειτουργίες των κρατικών μηχανισμών», σε υπαρκτά φαινόμενα διαφθοράς και ρεμούλας που όμως δεν «ανθίζουν» στο κενό κ.λπ.

Αυτό το κράτος δεν μεταρρυθμίζεται, δεν γίνεται ανθρώπινο, δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ «κοινωνικό». Μόνο ανατρέπεται και τσακίζεται.

Πηγή: neakriti.gr , choratouaxoritou.gr