«Ο χριστιανός είναι ο παράνομος αυτού του κόσμου»° Αντώνης Σαμαράκης

Κ.Σ.

Ο χριστιανισμός. Ζώντας χριστιανικά, γράφω ακριβώς μια μελέτη ζωής με τη χριστιανική πράξη, μια μελέτη όπου η μοναδική βιβλιογραφία σ’ αυτή τη μελέτη ζωής είναι η Ζωή, ο Κύριός μας. Ναι, φίλε, ίσως ίσως ο χαμένος μας παράδεισος που τον αναζητάμε εδώ χάμω ίσως να μην είναι τίποτε άλλο παρά η χαμένη μας παιδικότητα, το παιδικό μάτι για να βλέπουμε τη ζωή.

Το παιδί τη βλέπει τη ζωή σαν θαύμα. Έτσι τη βλέπει κι ο χριστιανός.

Και να γιατί και για το παιδί και για τον χριστιανό, αυτή εδώ η καθ’ όλα θαυμάσια ζωή γίνεται στ’ αλήθεια ένα θαύμα. Γιατί το πρώτο πρώτο, φίλε, για να κάνεις τη ζωή θαύμα είναι να τη δεις αυτή τη ζωή σαν θαύμα, ακόμη κι όταν αυτή δεν είναι καθόλου θαύμα. Να τη δεις a priori ως θαύμα… Δεν ξέρω αν αυτό που μου συμβαίνει εμένα έτυχε να συμβεί και σε άλλους, μα ο Χριστός μου είναι σφιχτά δεμένος, αξεδιάλυτα δεμένος με το παιδί εμένα… Ακόμη κι εκείνη τη νύχτα του γυρισμού, ο Κύριος μ’ επισκέφθηκε με το πρόσωπο ενός αγαπημένου παιδικού μου φίλου, που τώρα έχει πεθάνει για μένα. Όμως δεν πεθαίνει κανείς με να τον διαγράψουν απ’ τα βιβλία του ληξιαρχείου.

Εκείνη τη νύχτα του γυρισμού, άρχισα άξαφνα  να γράφω λίγους στίχους για τον χαμένο αυτόν φίλο της παιδικής μου ιστορίας, όταν άξαφνα είδα να προβάλλει πέρα απ’ τη μορφή του η μορφή του χαμένου μου Χριστού…

Το πόσο σε αγαπούσα, εσύ το ξέρεις, 

Φιλέρημε, γλυκέ μου φίλε° κι όμως

Προτού το καλοκαίρι να μου φέρεις

Πώς να το ειπώ; Μας χώρισεν ο δρόμος.

Ο χριστιανός ζει μέσα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, αγωνίζεται για να σώσει αυτόν εδώ τον κόσμο. Σταυρώνεται ο χριστιανός σε σταυρό φτιαγμένο από ξύλο αυτού εδώ του κόσμου, σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο ο χριστιανός κερδίζει ή χάνει την αιωνιότητα, μα ο χριστιανός δεν είναι του κόσμου τούτου. Ο χριστιανός είναι ο παράνομος αυτού του κόσμου. Ζει ο χριστιανός στην παρανομία της εσωτερικής ζωής.

Ξέρει πολύ καλά ο χριστιανός ότι, μπαίνοντας στον χριστιανισμό, δεν έχει να κάνει με το παίξε-γέλασε. Ξέρει ο χριστιανός ότι η χριστιανική ζωή δεν είναι κάτι ανάμεσα σε αχλάδι και τυρί. Ξέρει ο χριστιανός ότι τον καινούργιο δρόμο που πήρε δεν έχει καθόλου να κάνει με ελαφρά μουσική ζωής. Η διάσπαση του εγώ μου. Ο διπλός άνθρωπος… Ναι… η πρώτη πρώτη περίπτωση διπλής προσωπικότητας ήταν η περίπτωση του πρώτου πρώτου ανθρώπου.

Γιατί αυτός ο πρώτος συνάδελφός μας, αρνήθηκε να υποτάξει τη θέλησή του στη θέληση του Δημιουργού του. Κι έτσι δεν αρνήθηκε να ‘ναι ελεύθερος, αρνήθηκε όμως την ελευθερία. Αυτό, στο βάθος βάθος, μου φαίνεται να ‘ναι η διάσπαση του εγώ, ο διπλός άνθρωπος: Άρνηση ελευθερίας. Μ’ άλλα λόγια, αυτό είναι η πνευματική δουλεία.

Είμαι χριστιανός δηλαδή, γυρνώντας στον Χριστό, είπα ναι στη ζωή. Κι είπα όχι, πρόβαλα το βέτο μου στον θάνατο.

Στον νου μου γυρνούν κάτι εξισώσεις:

Καθετί αληθινό είναι χριστιανικό.

Καθετί χριστιανικό είναι αληθινό.

Καθετί όχι αληθινό δεν μπορεί να ‘ναι χριστιανικό.

Χρειάζεται τάχα να τις επαληθεύσουμε αυτές τις εξισώσεις ακόμη μια φορά;

( Από το βιβλίο «Γιατί είμαι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ» δοκίμιο, Αντώνη Σαμαράκη, εκδόσεις «Ψυχογιός», α’ εκδ.).

                                                                                                                    Κ.Σ.