Κ.Σ.
Ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα στα βάθη της ψυχής του στοιχεία από τη «ζωή του δάσους». Έτσι ονόμαζε ο Άγιος Πορφύριος την περίοδο εκείνη που ο άνθρωπος ζούσε σε ζωώδη κατάσταση και βρισκόταν «υπό τη ροπή των ενστίκτων».
«Να μην πολεμάτε τα πάθη, αλλά να τα μεταμορφώνετε», έλεγε. Γιατί, αν σκεφτόμαστε κάποιο πάθος, κάτι γίνεται στην ψυχή μας και μπλεκόμαστε περισσότερο. Το πάθος θα σε αγκαλιάσει και θα σε σφίξει. Η διάθεση για απαλλαγή θα υπάρχει, αλλά θα είναι πάρα πολύ «μυστική και λεπτή».
Οι «ψυχές οι πεπονημένες», οι ταλαιπωρημένες από τα πάθη τους κερδίζουν πολύ την αγάπη και τη χάρη του Θεού. Κάτι τέτοιοι γίνονται άγιοι και εμείς πολλές φορές τους κατηγορούμε. Αυτό που έγραφε ο Απόστολος Παύλος: « Ού δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. 5,20). Όταν το θυμόμαστε αυτό, θα αισθανόμαστε πως οι άνθρωποι των παθών είναι πιο άξιοι!
1.Περί παθών:
Ο εγωισμός. Ο εγωισμός σκοτίζει τον νου του ανθρώπου και τον μπερδεύει. Αποτελεί την αιτία της ψυχικής ακαταστασίας. Οι ψυχίατροι, αν το μελετήσουν, θα το καταλάβουν. Ο εγωιστής είναι άρρωστος.
Οι εγωιστές θέλουν διαρκώς όλοι να τους επαινούν, όλοι να τους αγαπάνε, όλοι να λένε καλά γι αυτούς. Αυτό όμως ο Θεός μας δεν το θέλει. « Οι εγωιστές δεν μπορούν να είναι ποτέ χριστιανοί»!
Η κενοδοξία μας κάνει ένα «κούφιο πράγμα». Αν κάνουμε κάτι για να επιδειχθούμε στους άλλους γινόμαστε «κούφιοι». Ό,τι κάνουμε, να το κάνουμε «για να ευχαριστήσουμε και να αισθανθούμε τον Θεό».
Η νωθρότητα. Η νωθρότητα είναι αρρώστια, είναι αμαρτία. Όπου βλέπετε νωθρότητα ο άνθρωπος δεν είναι καλά στην ψυχή! Εμείς μόλις δούμε έναν άνθρωπο ήσυχο, εχέμυθο, κάπως διακριτικό, τον θεωρούμε πολύ καλό, άγιο άνθρωπο. Και όμως μπορεί να είναι νωθρός. Οι νωθροί, οι οκνηροί και οι τεμπέληδες δεν είναι εντάξει απέναντι στον Θεό. Ο χριστιανός δε δικαιολογείται να είναι νωθρός. Όπου και αν πάει, πρέπει να πετάει: με την προσευχή, με τη φαντασία του.
Η στενοχώρια. Η στενοχώρια δείχνει πως δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Χριστό. « Εν παντί θλιοβόμενοι αλλ’ ού στενοχωρούμενοι « ( Β’ Κορ. 4,8). Όλα να τα αντιμετωπίζετε με αγάπη, καλοσύνη, πραότητα, υπομονή, ταπείνωση. «Να είστε βράχοι»! Όλα να ξεσπάνε πάνω σας όπως τα κύματα και να γυρίζουν πίσω. Να είστε ατάραχοι. Τόνιζε ακόμα: «Η στενοχώρια δημιουργεί καρκίνο. Μη στενοχωριέσαι!»
Η απελπισία. Η απελπισία είναι το «χειρότερο πράγμα»! Ένας πειρασμός για να χάσει ο άνθρωπος την προθυμία του για την πνευματική ζωή. Του δημιουργείται αίσθημα κατωτερότητας, ένας «άκαρπος αυτοεξευτελισμός». Η απελπισία, η θλίψη, η νωθρότητα, η τεμπελιά είναι «πειρασμικά πράγματα».
Η κατάθλιψη. Το μεγάλο μυστικό για να απαλλαγεί κάποιος από την κατάθλιψη και τα άλλα αρνητικά είναι να δοθεί στην αγάπη του Χριστού.
Τον καταθλιπτικό μπορεί να τον βοηθήσει η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή, ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο. Αυτά βγάζουν τον άνθρωπο από την «αδράνεια» και επιδρούν σαν φάρμακα. Επίσης, θα τον βοηθήσει η ενασχόληση με την τέχνη, τη μουσική.
Μεγαλύτερη όμως σημασία έχει το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, η μελέτη της Αγίας Γραφής, οι Ακολουθίες. Μελετώντας τον λόγο του Θεού, ο άνθρωπος που πάσχει από κατάθλιψη θεραπεύεται, χωρίς να το καταλάβει.
Η βλασφημία. Να μην πεις ποτέ για τον άλλο: « Να τον τιμωρήσει ο Θεός γι’ αυτό που κάνει». Είναι «παραβίαση της αγάπης»! Να μην καταριέστε. Όποιος ζητά από τον Θεό την τιμωρία του άλλου μολύνει την ψυχή του και εμποδίζει τον αγιασμό της. Δεν έχει καλή ψυχή. Αν τον εξετάσεις, θα τον βρεις αγχώδη, νευρικό, στενόχωρο. Είναι κάτι «μυστικό» πώς ενεργεί ο Διάβολος σε νευρωσικούς ανθρώπους, με πολύ μεγάλη αρνητική δύναμη!
Η μοναξιά και το άγχος. Η απομάκρυνση από τον Θεό, είτε το πιστεύει κάποιος είτε όχι, ταλαιπωρεί τον άνθρωπο και φέρνει μοναξιά και άγχος. Το παν είναι η ένωση με τον Θεό, με την «πηγή της χαράς, την πηγή της ζωής».
Για τις άλλες θρησκείες. Οι άλλες θρησκείες είναι ανθρώπινες, άδειες. Δεν γνωρίζουν το μεγαλείο του Τριαδικού Θεού. Ο φανατισμός όμως δεν έχει σχέση με τον Χριστό. Τον άλλο οφείλεις να τον τιμάς με ευγενικό τρόπο, ασχέτως με την θρησκεία του. Να υπάρχει σεβασμός στην ελευθερία του άλλου.
2. Το κακό: Η προέλευση και η «δύναμή» του
Το κακό υπάρχει και προέρχεται από τον Διάβολο. Μέσα μας γίνεται μια πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Σε αυτή την πάλη ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει. Άρα δεν είναι ο Θεός που προορίζει και αποφασίζει, αλλά η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.
Για τους άλλους να μη σκεφτόμαστε κάτι κακό. Ενώ αν εύχεται κάποιος για τον πλησίον, μια «καλή δύναμη» βγαίνει από αυτόν και στέλνει μυστικά και απαλά στους άλλους αυτή τη δύναμη, αυτό το φως. Ένας κύκλος προστασίας δημιουργείται γύρω του και τον προφυλάσσει από το κακό. Υπάρχει λοιπόν μια ζωή αόρατη, η «ζωή της ψυχής», η οποία είναι πολύ ισχυρή και μπορεί να επιδράσει στον άλλο, έστω και αν τον χωρίζουν χιλιόμετρα. Επομένως, «το καλό και το κακό δεν τα επηρεάζουν οι αποστάσεις».
(Από το βιβλίο: «Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης», η ζωή και το έργο του, Γεωργίου Φουκαδάκη, εκδ. Ψυχογιός, 2020).
« Εν απλότητι όλην την ζωήν σου διήλθες και υπηρέτησας Θεώ τε και ανθρώποις, νυκτός τε και ημέρας προσευχόμενος, όσιε, και φέρων πόνους ημών Πορφύριε, παμμάκαρ. Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών».
Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου