(photo by Κ.Σ., σε εκκλησία στις Σπέτσες, 5-8-2020)
Κ.Σ.
Όλο και πιο δημοφιλές γίνεται στις μέρες μας το «μότο»: « Όλα πολύ!». Είναι φυσικό. Σε μια εποχή που αγνοεί το ουσιώδες και του επιτρέπει να συμβαίνει όλο και λιγότερο συχνά, έχει την ανάγκη κανείς να πιαστεί από τη σανίδα σωτηρίας τής απέναντι θέσης, της υπερβολής που δίνει την εντύπωση, μες την ακινησία της προαίρεσης, πως κάτι συμβαίνει. Έχει ανάγκη να πιαστεί από την ελπίδα πως με τον θόρυβο της έντασης κάτι θα αλλάξει.
Είναι εντυπωσιακό πόσο ελκύεται το ευρύ κοινό, όλο και περισσότερο, από θυμωμένους ομιλητές, παρουσιαστές, συγγραφείς, πολιτικούς αρχηγούς κλπ. Σε μια κοινωνία που ο καθένας βολεύεται στην ασαφή ασφάλεια της θέσης του θεατή, του καταναλωτή εικόνων και σχέσεων, τείνει να γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής εκείνος που αναλαμβάνει να εκφέρει τον τρόπο και τον λόγο που θα επιθυμούσα να εκφράσω εγώ, αν η ατονία και η χλιαρότητά μου δεν μου απαγόρευε να αναλάβω την ευθύνη της εκφοράς του.
Οι άνθρωποι με άκοπη προθυμία και βολική αμεριμνησία χειροκροτούν αυτόν που αρθρώνει ανατρεπτικές θέσεις. Ηρωοποιούν το alter ego τους στο πρόσωπο κάποιου άλλου που παραδίδεται λιγότερο επιφυλακτικά στον ρόλο του «ήρωα», ενώ οι ίδιοι συνεχίζουν με πνευματική μαλθακότητα, ραθυμία κι άνευρη επιθυμία να υπηρετούν τις βλέψεις του συνήθους τους εαυτού, αφού η λανθάνουσα «επαναστατικότητά» τους εκτονώθηκε περιστασιακά δι’ αντιπροσώπου. …
Αυτός όμως που ανεπίγνωστα φορτώνει σε ηρωικούς άλλους το βαθιά επιθυμητό αλλά φοβικό ασυνείδητο υλικό του, καταδικάζει τον εαυτό του να συνεχίσει να παραμένει αποσυνδεδεμένος μαζί του. Ασύνδετος με την εκρηκτική κι αναζωογονητική ενέργεια της οργής του, με τα ανατρεπτικά και υγιή του συναισθήματα και «λάθη» που ζητάνε να τον μετακινήσουν και να τον λυτρώσουν υπαρξιακά. Αρνείται να κάνει σχέση με τον βαθύτερο πυρήνα της ύπαρξής του αξιοποιώντας τον αυτογνωστικά. Κι αν αυτή η άρνηση σχέσης δεν ανατραπεί, συν Θεώ, με κάποιο ατύχημα ή με κάποια απρόσμενη κρίση, ο ανεκμετάλλευτος πλούτος θα συνεχίσει να στοιχειώνει την ψυχή του φοβισμένου και εγκλωβισμένου αναζητητή. Θα αχρηστεύει τα εν δυνάμει χαρίσματα που ψάχνουν να βγουν στο φως, απενεργοποιώντας στην ψυχή την ελπίδα για ένα πιο ακριβό νόημα ζωής…
Γρηγόρης Βασιλειάδης ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής ( από το βιβλίο του ίδιου «Πόσο αντέχεις την αλήθεια;» εκδ. Εν πλω, γ’ εκδ.2021).
Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου