Κ.Σ.
« Ο ύπνος των μαθητών.
Όλοι οι μαθηταί, αν και δεν ήσαν εις θέσιν να εισέλθουν εις το βαθύ μυστήριον που εκάλυπτε την νύκτα εκείνην το πρόσωπον τού Ιησού, εν τούτοις εξ όσων ήκουσαν από τον Ιησούν κατά τον Μυστικόν Δείπνον δεν ήτο δυνατόν παρά να εσχημάτισαν την πεποίθησιν, ότι κάτι το εξόχως δραματικόν θα συνέβαινε κατά την νύκτα εκείνην, ότι η ζωή του θείου Διδασκάλου έβαινε προς οδυνηρόν τέρμα. Τί έπρεπε λοιπόν να κάμουν;
Ό,τι κάμνει το παιδί όταν βλέπη τον πατέρα να διατελή υπό το κράτος θλίψεως μεγάλης, όταν τον βλέπη να πάσχη και να οδυνάται από ασθένειαν φοβεράν, όταν τον βλέπη να πλησιάζη προς το τέρμα της ζωής του. Κοιμάται τότε ο φιλόστοργος υιός; Όχι. Μένει πλησίον του θλιβομένου πατρός του άγρυπνος. Προσπαθεί ν’ ανακουφίση τον πόνον του, να γλυκάνη διά της παρουσίας και των λόγων του την πικρίαν της ζωής. Αλλά και ο Ιησούς Χριστός δεν ήτο διά τους μαθητάς του το προσφιλέστερον πρόσωπον; Και χάριν αυτού δεν εγκατέλειψαν και φίλους και συγγενείς και γονείς ακόμη; Δεν ήτο ο Χριστός υπέρ πατέρα και μητέρα; Και όμως την φοβεράν ώραν της θλίψεως του Κυρίου φαίνονται αδιάφοροι. Δεν αγρυπνούν. Δεν συμμετέχουν εις την αγωνίαν του Ιησού.
Παραδίδονται εις ύπνον. Ο Ιησούς εγείρεται εκ της προσευχής, έρχεται προς τους μαθητάς του και τους ευρίσκει κοιμωμένους. Απευθύνεται τότε προς τον Πέτρον ο οποίος προ ολίγου εξεδήλωνε τα ζωηρότερα αισθήματα αγάπης και αφοσιώσεως προς τον Διδάσκαλον, και τω λέγει «Σίμων, καθεύδεις; Ουκ ισχύσατε μίαν ώραν γρηγορήσαι;» (Μάρκ. 14, 37). Το νόημα° Σίμων! Καλά οι άλλοι αλλά συ, ο τόσον θερμός, ο οποίος έλεγες, ότι και την ζωήν σου θα εθυσίαζες δι’ εμέ, τώρα που παρέστη ανάγκη, όχι την ζωήν σου δεν εθυσίασες, αλλ’ ούτε μίαν ώραν ύπνου; Πού είνε η αυταπάρνησίς σου; Αυτός, ο οποίος δεν είνε πρόθυμος να θυσιάση το μικρόν, πώς θα θυσιάση το μεγαλύτερον; Εκ των μικρών προς τας μεγαλυτέρας θυσίας βαίνει η αρετή της αυταπαρνήσεως.
Κοιμάται ο Πέτρος. Κοιμώνται και οι λοιποί. Εις μάτην τούς προτρέπει ο Κύριος° «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μή εισέλθητε εις πειρασμόν° το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής» (Μαρκ. 14, 38). Είνε αληθές, ότι οι μαθηταί εκ της συγκινήσεως των τελευταίων ημερών είχον κουρασθή σωματικώς. Αλλά τί με τούτο; Το πνεύμα γνωρίζει να επιβάλλεται επί της σαρκός. θα έπρεπε να πιέσουν, να βιάσουν τον εαυτόν των την νύκτα εκείνην. Ο γράφων, υπηρετήσας ως στρατιωτικός ιερεύς, ενθυμείται μετά συγκινήσεως, ότι κατά τας ημέρας του πολέμου στρατιώται, ταχθέντες εν καιρώ νυκτός φρουροί, διά να μη τους καταλάβη ο ύπνος, εκέντων το σαρκίον των με βελόνας και καρφίτσας. Διετέλουν άγρυπνοι. Ήσαν έτοιμοι επί τη εμφανίσει του εχθρού να φωνάξουν «Εις τα όπλα!». Και εδώ οι μαθηταί - στρατιώται του Ιησού Χριστού δέν θα έπρεπε να διατελούν άγρυπνοι και να είνε έτοιμοι διά παν ενδεχόμενον;
Ο Κύριος έρχεται διά δευτέραν φοράν προς τους μαθητάς και τους ευρίσκει πάλιν κοιμωμένους. Οι εχθροί του επλησίαζον προς την Γεθσημανή. Τότε έρχεται διά τρίτην φοράν προς αυτούς και πάλιν τούς ευρίσκει κοιμωμένους και λέγει° «Καθεύδετε το λοιπόν και αναπαύεσθε! Ιδού ήγγικεν η ώρα και ο υιός του ανθρώπου παραδίδοται εις χείρας αμαρτωλών. Εγείρεσθε άγωμεν ιδού ήγγικεν ο παραδιδούς με» (Ματθ. 26, 45-46).
Ούτως εις την αγωνίαν του εν τη Γεθσημανή εστερήθη ο Ιησούς της εξ ανθρώπων παρηγοριάς. Οι μαθηταί του τόν αφήκαν μόνον να παλαίη προς την θλίψιν. Ουδεμία εξ αυτών παρηγορία και ενίσχυσις. Και όπως Εκείνος έμεινε μόνος εν τω κήπω της Γεθσημανή, ούτω και πας όστις εις τον κόσμον τούτον εργάζεται διά να προσφέρη φως και αλήθειαν, έρχεται ώρα, κατά την οποίαν μένει και αυτός μόνος, και καλείται να διέλθη στιγμάς αγωνίας. Αλλ’ ω τίμιε του Ευαγγελίου εργάτα, που σκορπίζεις φώς εις τους εσκοτισμένους και προσφέρεις την μεγαλυτέραν ευεργεσίαν! Και όταν φαίνεσαι μόνος, δεν είσαι μόνος. Είνε μαζί σου ο Θεός. Κράζε λοιπόν προς αυτόν° «Αββά ο πατήρ», και η παρηγορία δεν θα βραδύνη να έλθη. Παρηγορία, την οποίαν δεν δύνανται να προσφέρουν μυριάδες ανθρώπων. Παρηγορία ουράνιος.
Τί θλιβερόν φαινόμενον οι μαθηταί να κοιμώνται εν όψει σταυρού! Αλλ’ ενώ οι μαθηταί κοιμώνται, άλλοι δεν κοιμώνται. Δεν κοιμώνται οι εχθροί του Χριστού. Δεν κοιμάται ο προδότης. Δεν κοιμώνται οι γραμματείς και οι φαρισαίοι. Δεν κοιμώνται ο Άννας και ο Καϊάφας, οι οποίοι περιμένουν εις τα μέγαρά των ν’ ακούσουν την ευχάριστον δι’ αυτούς είδησιν, ότι συνελήφθη ο κακοποιός ο διεγείρων τους όχλους! Δεν κοιμώνται οι υπηρέται των αρχιερέων και οι στρατιώται της ρωμαϊκής φρουράς. Αλλ’ ετοιμάζουν τα όπλα των, ανάπτουν τους φανούς των, προμηθεύονται σχοινιά και ρόπαλα. Ως κυνηγοί θα εξέλθουν διά να συλλάβουν το θήραμά των.
Ο ύπνος της συγχρόνου Εκκλησίας.
Αλλ’ ό,τι συνέβη τότε με τους ένδεκα μαθητάς εις τον κήπον της Γεθσημανή επαναλαμβάνεται εις την ιστορίαν της Εκκλησίας, η οποία, κατά την χαρακτηριστικήν έκφρασιν του ιερού Αυγουστίνου, είνε ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Έρχονται ημέραι, κατά τας οποίας η Εκκλησία εισέρχεται εις την Γεθσημανή της. Ο ευσεβής λαός δοκιμάζεται. Προδοσία συντελείται. Ιούδαι πολλοί πωλούν την πίστιν αντί τριάκοντα αργυρίων. Νεώτεροι γραμματείς διαστρεβλώνουν το γνήσιον του Ευαγγελίου πνεύμα. Ο Ιησούς βλασφημείται με την χυδαιοτέραν γλώσσαν. Περιοδικά και βιβλία χύνουν το δηλητήριόν των κατά της θρησκείας. Δήμιοι τροχίζουν τας μαχαίρας των διά να σφάξουν τους πιστούς, θηρία άγρια έχουν εξέλθει εκ του δρυμού διά να κατασπαράξουν τα πρόβατα του Ιησού. Ιδού ακούονται αι απαίσιαι κραυγαί των. Ο Χριστός διά μίαν ακόμη φοράν προδίδεται και σταυρώνεται. Και εκείνοι, οι οποίοι καυχώνται ότι συνεχίζουν το έργον των Αποστόλων εν τη γενεά των, τί κάμνουν; Αγρυπνούν; Συμμετέχουν εις την αγωνίαν του Χριστού; Πίπτουν εις τα γόνατα διά να προσευχηθούν; Είνε έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν μετά παρρησίας και θάρρους τους εχθρούς του Χριστού; Αλλοίμονον! Ο Κύριος, ο οποίος είνε πάντοτε αοράτως παρών εν τη Εκκλησία του, επιθεωρεί τους ποιμένας και ευρίσκει αυτούς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, καθεύδοντας. Τούς ειδοποιεί άπαξ, δίς, τρίς, διά να εξυπνήσουν και να εργασθούν. Τούς ειδοποιεί διά σημείων, διά θαυμάτων, διά προφητικών φωνών, αι οποίαι δεν παύουν να ακούωνται εν τη Εκκλησία, αλλ’ αυτοί ούτε τα σημεία των καιρών προσέχουν, ούτε τα θαύματα παραδέχονται, ούτε τας προφητικάς φωνάς ακούουν. Αγωνίαν αυτοί δεν έχουν. Ανησυχίας αυτοί δεν αισθάνονται. Κοιμώνται μακαρίως. Ω της συμφοράς!
Τίς θα τούς εξυπνήση; θα έλθη η θύελλα, θα έλθη η οργή του θεού επί τους κακούς ποιμένας, θα συμβούν θλιβερά γεγονότα, ως εκείνα τα οποία συνέβησαν εις επαναστατικάς εποχάς, εις περιόδους ανατροπής και αναρχίας. Τότε οι θρόνοι θα σεισθούν, και από αστραπάς καί βροντάς απαισίων γεγονότων θα εξυπνήσουν άλλαι φωναί. Με την διαφοράν, ότι η φωνή του Χριστού τούς εκάλει εις ζωήν, ενώ αι άλλαι φωναί θα τούς καλούν εις θάνατον, θάνατον σωματικόν. Είθε δε μόνον σωματικόν. Ο σωματικός θάνατος θα είνε η μικροτέρα ποινή διά την εγκληματικήν αδράνειαν, την οποίαν επέδειξαν.
Εν μέσω της βαθείας νυκτός του παρόντος κόσμου η φωνή του Ιησού δεν θα παύση να ακούεται ελεγκτική" «Τί καθεύδετε;» (Λουκ. 22, 46)».
( Κείμενο και εικόνα από το βιβλίο «Ακολούθει Μοι», επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Φλωρίνης, εκδ. Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός», γ’ εκδ.1989).
Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου