τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας
«Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι… Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν»…
Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας χτές, μία ἡμέρα κατά τήν ὁποία τιμοῦμε καί βιώνουμε τόν θρίαμβο τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπέναντι σέ ὅλες τίς αἱρέσεις ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὄχι μόνο δηλαδή ὅσες ταλαιπώρησαν τήν Ἐκκλησία (καί ἔγιναν ἡ αἰτία γιά νά χαθοῦν τόσες ψυχές) ἕως τόν 9ο αἰώνα καί τό ὁριστικό πέρας τῆς Εἰκονομαχίας, ἀλλά καί ὅλες τις ἐπόμενες μέχρι καί σήμερα. Ἀλλά φυσικά αὐτό ἔχουν ἐπιλέξει νά μήν τό «θυμοῦνται» οἱ σύγχρονοι λυκοποιμένες καί ψευδαπόστολοι τῆς μεταπατερικῆς ἀγαπολογίας, αὐτοί πού βρίσκονται σέ μόνιμο ἐναγκαλισμό μέ τόν Παπισμό καί ὅλες τίς προτεστάντικες ψευδεκκλησίες καί λοιπές αἱρέσεις, παραβιάζοντας ξεδιάντροπα τούς Ἱερούς Κανόνες καί ὅλα τα θεσπισθέντα ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους μας.
Ἄς τό θυμόμαστε ὅμως τουλάχιστον ἐμεῖς αὐτό. Καί ἄς διαφυλάξουμε καί τά συγκλονιστικά λόγια τῆς παραπάνω εὐχῆς μέσα μας, σέ μία ἐποχή ὅπου ὁ πόλεμος κατά τῆς ὀρθῆς πίστης κλιμακώνεται σέ πρωτόγνωρα – γιά τή συνολική ἀνθρώπινη Ἱστορία τῶν τελευταίων 2.000 χρόνων – ἐπίπεδα. Ἕνας σκοτεινός καί λυσσαλέος πόλεμος ὄχι ἀπλώς ἀπό κάποιες μεμονωμένες αἱρέσεις, ἀλλά ἀπό τήν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία συνοψίζει καί περικλείει μέσα της κάθε αἱρετική καί κακόδοξη διδασκαλία καί ἐτοιμάζει μεθοδικά τό βασικό πρόταγμα τῆς Νέας Τάξης καί τῆς Νέας Ἐποχῆς: τήν ἐπιβολή τῆς παγκόσμιας Πανθρησκείας.
Ἀλλά καί ἕνας φανερός ἐδῶ καί τρία χρόνια πόλεμος (ξεκάθαρο κομμάτι τοῦ προηγούμενου), πού μέ πρόσχημα μία δῆθεν πανδημία πλημμύρισε τή ζωή μας καί μέ ἐπιπλέον ἀποτρόπαιες πλᾶνες καί δυσσεβεῖς κακοδοξίες. Σέ μία μανιασμένη ἀπόπειρα νά μαγαρίσει τήν πίστη μας, νά βεβηλώσει τούς ναούς μας, νά μᾶς γεμίσει με βλάσφημες ὑστερίες καί δαιμονικές ἀθλιότητες. Ἀπό ἔνα ἀντίχριστο πολιτικό καθεστώς καί μία ζοφερῶς συνοδοιποροῦσα ἐκκλησιαστική διοίκηση. Ἀλλά καί μέ μία συναινοῦσα ἤ σιωπηλά ἀνεχόμενη τίς ἐκτροπές καί τίς βεβηλώσεις ἑλλαδική κοινωνία.
Καί ἐπιτέλους ἄς ἀναλογιστοῦμε ἀκόμη πόσες τρομακτικές συνέπειες, ὅχι μόνο πνευματικές ἀλλά καί ἐθνικές, ζήσαμε ὡς λαός, ὅποτε προδώσαμε τήν πίστη μας. Σέ καιρούς μείζονος ἐθνικής κρίσης, ὅπως αὐτή πού περνᾶμε σήμερα, ὀφείλουμε καί αὐτό κατεπειγόντως νά τό ξαναθυμηθοῦμε, πρίν νά εἶναι πολύ ἀργά.
Στῶμεν καλῶς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου