Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς μιλά για τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1880-1956)

Κ.Σ.

Στα τέλη του 19ου αι. παρουσίασαν σε κάποιον επίσκοπο, της τότε μικρής Σερβίας, ένα αγόρι ( τον Νικόλαο Βελιμίροβιτς), για να τον στείλει στη Θεολογική Σχολή. Τι μπορεί να κάνει αυτό το αγόρι? Είπε ο δεσπότης κοιτάζοντάς το. Γιατί να στείλουμε στη Σχολή αυτό το αδύνατο παιδί? Δεν θα αντέξει εκεί, θα πεθάνει και άδικα  θα ξοδέψουμε τα χρήματα. Βλέποντας όμως ο δεσπότης πόσο το παιδί διψούσε για γράμματα, αποφάσισε να το στείλει στη Θεολογία. Έτσι γίνονται αυτά: αυτό που στα μάτια των ανθρώπων φαντάζει μικρό, είναι μεγάλο μπροστά στο Θεό (Α’ Κορ. 1,27-28).

Αυτός ήταν ο Νικόλαος, ο μέγας Άγιος και Χρυσόστομος των ημερών μας. Καθώς μεγάλωνε σωματικά ο μικρός Βελιμίροβιτς, αύξανε ακόμη περισσότερο το πνεύμα. Καθώς το σφουγγάρι απορροφά μέσα του το νερό, έτσι και αυτός ποτιζόταν από τις επιστήμες. Όχι μία, μα περισσότερες Σχολές τον δέχτηκαν ως ακροατή και μαθητή τους. Σερβία, Ρωσία, Αγγλία, Γερμανία και Ελβετία, τον είδαν στα εδάφη τους σαν τη μέλισσα που συλλέγει το μέλι. Δεν αγωνιζόταν μονάχα να γνωρίζει πολλά αλλά κόπιαζε να φτάσει την Αλήθεια. Στερεωμένος στην ορθόδοξη πίστη, αγωνιζόταν να κατακτήσει και με το νου του την Αλήθεια (Ιω. 17,17) και να την υπηρετήσει με τη διάνοια, την καρδιά και τη βούληση. Ανέπτυξε τη διάνοιά του με σκοπό να θρέψει με τους καρπούς της όχι μονάχα τον εαυτό του αλλά και τους άλλους. Όσο αύξανε στη διάνοια, τόσο αύξανε και στο πνεύμα. Σταδιακά έχανε τις ανθρώπινες αδυναμίες του και οικοδομούνταν ως πνευματικό μεγαλείο, εξαγιαζόμενος στο νου και τη ζωή του.

Εκείνο το μικρό αγόρι, το τόσο αδύνατο που φοβόταν να το στείλουν στη Σχολή, έγινε διδάσκαλος μέγας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, κήρυξ της Ορθοδόξου πίστεως, ποιμήν σοφός, πνευματικός οδηγός των Σέρβων, Στύλος της πατρίδος του, Απόστολος της Ορθοδοξίας σε κράτη μακρινά.

Συλλογιζόμενος συνεχώς για τα υψηλά ζητήματα, αντλούσε από παντού τη σοφία, από την επιστήμη, τη φύση, τα γεγονότα του καθημερινού βίου, αλλά περισσότερο φώτιζε την ψυχή του με το θείο φώς, τρεφόμενος με την Αγία Γραφή και την προσευχή. Δίδασκε με το παράδειγμα και τα λόγια του σε κάθε τόπο και καιρό, μην υπολογίζοντας το αν μιλά με τον ιδιώτη ή τον ακούν χιλιάδες άνθρωποι. Όταν εκ των προτέρων γινόταν γνωστό ότι θα κηρύξει ο Επίσκοπος Νικόλαος μαζευόταν μεγάλος αριθμός ανθρώπων: ευλαβείς και ολιγόπιστοι, μορφωμένοι και αγράμματοι, νέοι και γέροι, δάσκαλοι και μαθητές. Τα λόγια του ήταν σοφά και χρήσιμα για όλους. Με τα γραπτά του έργα ο Επίσκοπος Νικόλαος, εισήλθε στις τάξεις των μεγάλων εκκλησιαστικών συγγραφέων (των Αγίων Πατέρων).

Είναι ένας οικουμενικός Διδάσκαλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Είναι κόσμημα και δόξα της σερβικής Εκκλησίας αλλά συγχρόνως ανήκει σε ολόκληρη την Ορθόδοξη Εκκλησία. Καθώς για τον Αγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο έχει πει ο Αγ. Πρόκλος ότι: μονάχα ένας άλλος Χρυσόστομος μπορεί να του αποδώσει επάξιο έπαινο, έτσι και τον Επίσκοπο Νικόλαο μπορεί να επαινέσει κάποιος ίσος με κείνον.

Εκείνος τελείωσε τον επίγειο βίο του εν προσευχή και πιστεύουμε ότι τώρα προσεύχεται για μας ενώπιον του Ουρανίου Θρόνου του Σωτήρος του κόσμου, τον Οποίο και υπηρέτησε πιστά.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (1896-1966) 

(Βιβλίο Αγιοπνευματικές διδαχές για τον Θεό και τους ανθρώπους και 282 σοφές προτάσεις ανθολογημένες από τα έργα του αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδ. ‘’Ορθόδοξος Κυψέλη’’, 2017).

                                                          Κ.Σ.