Photo by Κ.Σ. (Πολύδροσο Χαλανδρίου, Πάσχα 2022)
Κ.Σ.
Ένα τριαντάφυλλο, που μέχρι την περασμένη νύχτα κοιμόταν κάτω από πράσινο κάλυμμα, νά, ξυπνά τώρα και ντροπαλά γελά μπρός στα μάτια του Ήλιου: Να ’μαι κι εγώ!
Μία τρίχα στα μαλλιά μου έβγαλε τα μαύρα από πάνω της την προηγούμενη νύχτα, στη διάρκεια του ύπνου μου και ντυμένη στα λευκά με χαιρετά σήμερα το πρωί και επαναλαμβάνει περιπαικτικά: Να ’μαι επιτέλους κι εγώ!
'Ένας καινούργιος κόσμος ήρθε σήμερα, μικρά μου μυρμηγκάκια, που απωθεί εμάς, τους χτεσινούς και με απορία μάς φωνάζει: Τί, ακόμα εδώ είστε;
Πράγματι, μυρμηγκάκια, άραγε είμαστε ακόμα εδώ;
Εμένα μου φαίνεται, ότι είμαστε εδώ, κι όχι ότι είμαστε ακόμα εδώ. Κοιτάξτε, κι εμείς σήμερα είμαστε νεογνά, όπως κι αυτοί γύρω μας, που μας σπρώχνουν. Γι’ αυτό κι εμείς σήμερα δε φωνάζουμε, «να ’μαστέ ακόμα εδώ», αλλά: «να ’μαστε κι εμείς εδώ»! Ορίστε, κι επάνω μας εργαζόταν ολόκληρη τη νύχτα η Γη και σ’ αυτή τη μία νύχτα μάς άλλαξε και τη μορφή και το χρώμα. Εμείς οι χτεσινοί δεν υπάρχουμε πιά• όλοι είμαστε σημερινοί. Νομίζετε εσείς, ότι η Γη έστω και για μία ημέρα τολμά να βγάλει έξω στον 'Ήλιο για επιθεώρηση τις παλιές μορφές και τα παλιά χρώματα;
Νομίζετε, ότι εμείς μπορούμε ν’ αποκαλέσουμε τους εαυτούς μας χτεσινούς, καθισμένοι στο τραπέζι του οικοδεσπότη που ακούει στο όνομα Σήμερα; Εάν είχα σκεφτεί έτσι, η λευκή τρίχα μου που χτες δεν υπήρχε, θα έτρεχε να με διαψεύσει χλευαστικά. Εγώ, βλέπω όλη την αλλαγή επάνω μου από χτες μόνο σε μία λευκή τρίχα• ο 'Ήλιος όμως κι η Γη βλέπουν περισσότερα, πολύ περισσότερα. Μη νομίζετε, ότι η Γη όλη τη νύχτα άλεθε γύρω μου και μέσα μου, όλη τη νύχτα έπλαθε και ξανά έπλαθε γύρω μου και μέσα μου, όλη τη νύχτα στροβιλιζόταν με τους ανέμους της ύλης γύρω μου και μέσα μου, κι ότι κατάφερε ν’ αλλάξει μόνο μία τρίχα στο κεφάλι μου. Όλα κατάφερε να τ’ αλλάξει, σύντροφοί μου στη μυωπία, όλα, όπως και στο μόλις ανθισμένο τριαντάφυλλο. Εμείς βλέπουμε μόνο, όταν η γη έχει καρπίσει, όχι όμως και όταν γεννά• τα δικά της νεογέννητα, τα βλέπουμε μόλις τότε, σαν πλησιάζουν στο θάνατο. Βλέπουμε, όταν η γη έχει αλέσει, όχι όμως κι όταν αλέθει. Είναι μυστηριώδες το εργαστήριό της, όπως μυστηριώδης είναι η νεανική κοριτσίστικη ζεστή κοιλιά της.
Πιο σιγά, πιο σιγά, μικρά μου μυρμηγκάκια, κάποιος έρχεται• να, δεν είμαστε μόνοι μας! 'Ένας πατέρας με το γιό του στέκουν πάνω από το μόλις αποκεκαλυμμένο τριαντάφυλλο. Είναι ο Σαλαντίν κι ο γιός του, ο Σαλαδινός ο φημισμένος για τη σοφία του. Ας αφουγκραστούμε, φίλοι, λόγους σοφίας, αφού αυτοί δεν μπορούν να μας βλάψουν.
-Το περασμένο καλοκαίρι εδώ άνθισε ένα άλλο τριαντάφυλλο, για το οποίο εγώ κι εσύ, πατέρα, χαιρόμασταν τόσο, λέει ο γιός, χαιρόμαστε όσο και τώρα μ’ αυτό. Όμως γιατί τα τριαντάφυλλα είναι τόσο βραχύβια;
-Για να μπορούμε να χαιρόμαστε εμείς, απαντά ο γέροντας με χαμόγελο. Νομίζεις, γιέ μου, ότι θα μπορούσε να μάς χαροποιήσει ένα τριαντάφυλλο, που θα ήταν γέρικο όπως εγώ, ή ακόμα όπως κι εσύ;
- Όμως το εφήμερο, πατέρα, αν και αυξάνει τη χαρά μας απ’ τη μία πλευρά, τη θολώνει, από την άλλη. Είναι δύσκολο για ’μένα, σα σκεφτώ, ότι αυτό το τριαντάφυλλο, που νά μόλις τώρα γεννήθηκε, σε μερικές μέρες θα είναι νεκρό.
Κοίτα, εβδομήντα γενιές τριαντάφυλλων πέρασαν, μόνο κατά τη διάρκεια της δικής σου ζωής, πατέρα! Είναι ακόμα πιο δύσκολο για μένα όταν σκεφτώ, ότι αυτό το αθώο λουλούδι, που τόσο χαρούμενα μάς κοιτά, ούτε καν υποψιάζεται πόσο κοντά του στέκει απειλητικά το δρεπάνι του θανάτου. Μόνο μερικές μέρες, καημένο τριαντάφυλλο! Βιάσου, λοιπόν, κι ανάσαινε και βλέπε! Μόνο μερικές μέρες!
Τότε λέει ο γέροντας:
- Εσύ γιε μου, θρηνείς ένα πράγμα, που ζει τριπλή ζωή και που καμιά δεν μπορεί να χάσει. Μία ζωή αυτού του τριαντάφυλλου είναι η χτεσινή ζωή, δεύτερη είναι η σημερινή ζωή και τρίτη είναι η αυριανή ζωή.
-Πες το μου, πατέρα, μ’ άλλα λόγια.
-Μία ζωή αυτού του τριαντάφυλλου είναι στα τριαντάφυλλα, που υπήρχαν πριν απ’ αυτό, η δεύτερη είναι αυτό το ίδιο, η τρίτη είναι στα τριαντάφυλλα που θα υπάρχουν μετά απ’ αυτό.
-Πες το μου, πατέρα, μ’ άλλα λόγια.
- Η μία ζωή αυτού του τριαντάφυλλου βρίσκεται στο πνεύμα, που το έβλεπε πριν από την τωρινή του αποκάλυψη και που τώρα το θυμάται, η δεύτερη είναι στο πνεύμα που τώρα το βλέπει και που θα το θυμάται, η τρίτη είναι στο πνεύμα, που θα το βλέπει στη μνήμη του. Το πνεύμα, που κάποτε έβλεπε αυτό το τριαντάφυλλο και που τώρα το θυμάται, είναι το πνεύμα της πρόρρησης• το πνεύμα που το βλέπει τώρα και που θα το θυμάται, είναι το πνεύμα της αποκάλυψης• το πνεύμα που θα το βλέπει και στην πρόρρηση και στην αποκάλυψη, είναι το πνεύμα του κορεσμού.
-Πες το μου, πατέρα, μ’ άλλα λόγια.
- Αυτό το τριαντάφυλλο αποτελεί μέρος της ζωής του δικού μας πνεύματος, από τη στιγμή που το είδαν τα μάτια μας… Το πνεύμα μας μοιράζεται τη ζωή του Πνεύματος του Θεού. Αυτό το τριαντάφυλλο έτσι δεν μπορεί να πεθάνει ώσπου να πεθάνει το πνεύμα μας• το πνεύμα μας δεν μπορεί να πεθάνει ώσπου να πεθάνει το πνεύμα της Γης• το πνεύμα της Γης δεν μπορεί να πεθάνει όσο υπάρχει το Πνεύμα του Θεού.
- Πες το μου, πατέρα, μ’ άλλα λόγια.
- Αυτό το τριαντάφυλλο, γιε μου, είναι περαστικό σαν τον άνεμο και αιώνιο όπως ο Θεός. Αυτό το τριαντάφυλλο, γιε μου, είναι νέο σαν το πρωινό αυτής της αυγής και παλιό όπως ο κόσμος.
Λέγοντάς το αυτό ο πατέρας στηρίχτηκε στον ώμο του γιού του, και να τους, μικρά μου μυρμηγκάκια, να τους που φεύγουν.
Ως άνθος μαραίνεται, και ως όναρ παρέρχεται, και διαλύεται πας άνθρωπος• πάλιν δε ηχούσης της σάλπιγγος, νεκροί, ως εν συσσεισμώ, πάντες αναστήσονται προς την σην υπάντησιν, Χριστέ ο Θεός• (από τήν Νεκρώσιμη Ακολουθία).
( Από το βιβλίο « Λόγοι πάνω από μία μυρμηγκοφωλιά», αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, 6ος λόγος « Το εφήμερο των λουλουδιών», εκδ. καθ’ Οδόν, 2022).
Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου