Τελώνης και Φαρισαίος. Δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ένας ο δρόμος για την σωτηρία μας.

 

Κ.Σ.

Ο Φαρισαίος στάθηκε σε μέρος του ναού εμφανές και επίσημο°σήκωσε τα μάτια, τέντωσε το κορμί του και ξεκίνησε με σιγουριά, αυτοπεποίθηση και ορμή να προσεύχεται. Σε ποιόν? Μα, στο είδωλο του εαυτού του, που άρχισε να το προσκυνά. 

Σε ευχαριστώ Θεέ, είπε, που δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους, οι οποίοι είναι «…άρπαγες, άδικοι, μοιχοί», κλέφτες απατεώνες, ανήθικοι, όπως είναι και αυτός εδώ ο Τελώνης. Εγώ, συνέχισε ο Φαρισαίος, είμαι ενάρετος άνθρωπος, νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα και προσφέρω το ένα δέκατο από όλα τα εισοδήματά μου. 

Μερικοί από εμάς θα σκεφτόμαστε και θα σιγομουρμουρίζουμε: ευτυχώς που δεν είμαι σαν τους Φαρισαίους, τους υποκριτές. Αυτή η σκέψη είναι μάλλον επικίνδυνη… Διότι ποιά είναι η ουσία της φαρισαϊκής αμαρτίας? Το να θεωρούμε τον εαυτό μας τέλειο και, συνεπώς, πάντοτε καλύτερο από τους άλλους. Να λέμε δηλαδή και εμείς «ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». 

«Ο Θεός να μας φυλάει» θα πουν μερικοί. «Είναι δυνατόν να το πάθουμε αυτό»? Μπορούμε και εύκολα. Κάθε φορά που με λόγια ή βλέμματα καρφώνουμε επιτιμητικά τους άλλους για τα τυχόν λάθη τους ή και γιατί μας ενοχλούν και θυμώνουμε με κάποια -ακόμη και καλοπροαίρετα- λόγια τους, έχουμε βρεθεί μέσα στα χωρικά ύδατα του Φαρισαϊσμού. Ο Φαρισαϊσμός είναι ύπουλο και πολύπλοκο πάθος και μια ύπουλη, λεπτή και επικίνδυνη μορφή του είναι η κατάκριση αλλά και η ευθιξία στα καλοπροαίρετα και με αγάπη σχόλια των δικών μας ανθρώπων.  Ακούς κάποιους να λένε « εγώ είμαι ίσιος άνθρωπος, τα λέω έξω από τα δόντια, δεν είμαι σαν αυτούς τους υποκριτές» ή «δεν μπορείς εσύ να με προσβάλεις», υπονοώντας με αυτό ότι οι ίδιοι είναι αδιαμφισβήτητα οι τέλειοι.  « Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων», δηλαδή εγώ δεν είμαι ούτε σαν αυτούς ούτε σαν τους άλλους. Είμαι ο ΕΓΩ-τέλειος! 

Ο Τελώνης στάθηκε σε μια γωνιά, στην είσοδο του ναού, με σκυμμένο κεφάλι και χαμηλωμένα μάτια. Μία φράση μόνο λέει συνεχώς: «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» ( Θεέ μου, λυπήσου με τον αμαρτωλό). Έχει συναίσθηση των δικών του αμαρτιών και με συντριβή και μετάνοια ζητά το έλεος του Θεού και χτυπά το στήθος του° ο Τελώνης χτυπά στο σωστό σημείο, στο μέρος της καρδιάς του και βυθίζεται στον αμαρτωλό εαυτό του. Δεν βλέπει τίποτε άλλο παρά μόνο τις δικές του αμαρτίες. Ούτε ακούει ούτε βλέπει ότι είναι μπροστά-μπροστά και καμαρώνει σαν παγώνι, ο άλλος άνθρωπος, ο επικριτής του, ο αλαζόνας, με τη «μόρφωση της ευσέβειας», ο τέλειος, ο τυπικός και τηρητής του Νόμου, ο Φαρισαίος. 

Ταπείνωση, επίγνωση του αμαρτωλού εαυτού μας, συντριβή και μετάνοια. Η μόνη σωστή λύση είναι η ταπείνωση, το πνεύμα του Τελώνη: να χτυπάμε στο στήθος μας την αμαρτωλή καρδιά μας και να λέμε: Θεέ μου, λυπήσου με τον αμαρτωλό! Λυπήσου με, Κύριε, συγχώρεσε με. Αυτή είναι η προσευχή που ενώνει τον άνθρωπο με τον Δημιουργό του. 

Να προσευχόμαστε ο καθένας από εμάς για τον αμαρτωλό εαυτό μας αλλά και για τους συνανθρώπους μας, για να μην χάσουμε και να μην ξεχάσουμε το δρόμο μας! Αυτός είναι ο δρόμος, που οδηγεί στη σωτηρία μας, η ταπείνωση. Είναι μονόδρομος! Ο άλλος δρόμος του Φαρισαίου βγάζει… αλλά ας τον ελεήσει και αυτόν ο φιλεύσπλαχνος Θεός° ας είμαστε ειλικρινείς…! μπορεί και κάποιοι από εμάς να είμαστε λίγο έως πολύ και φαρισαίοι.   

«Η καρδία μου τω φόβω Σου σκεπέσθω, ταπεινοφρονούσα, μη υψωθείσα αποπέση εκ Σου, Πανοικτίρμων»( Σε σένα πολυεύσπλαχνε Κύριε απευθύνομαι και σε παρακαλώ. Εσύ να με ασφαλίσεις με τον ιερό Σου φόβο, ώστε να ταπεινοφρονώ πάντοτε, μήπως τυχόν και κάποτε υπερηφανευτώ και αποδοκιμαστώ από Σένα). 

                                                                                                                     Κ.Σ.