π. Συμεών Κραγιόπουλος (†) - ''Ψυχολογικά προβλήματα και πνευματική ζωή'' Β' ''Γνωρίζεις τον εαυτό σου;

Γράφει αναγνώστης, Κ.Σ.

Εισαγωγικά: Ο π. Συμεών Κραγιόπουλος στις απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του, οι οποίες έχουν εκδοθεί στο βιβλίο ''Ψυχολογικά προβλήματα και πνευματική ζωή'' Β' ''Γνωρίζεις τον εαυτό σου; (εκδ. Γ' Γυν.Ησυχαστήριον ''Το Γενέσιον  της Θεοτόκου'', σύμφωνα με τα αναγραφόμενα στο εισαγωγικό σημείωμα των επιμελητών για την γ' έκδοση ''δεν προσπάθησε να προσεγγίσει το όλο θέμα των εσωτερικών συγκρούσεων του ανθρώπου απλώς ψυχολογικά, αλλά  πήγε πιο πέρα:

το έθεσε σε μια βάση θεολογική και πνευματική. Έτσι ο αναγνώστης, μελετώντας θα βοηθηθεί να γνωρίσει τον εαυτό του πολύ περισσότερο από ό,τι τον γνωρίζει, και θα ωφεληθεί με τη χάρη του Θεού ανυπολόγιστα, ώστε να μπορέσει να σταθεί θετικά μέσα στη ζωή και να αξιωθεί 
να ανταποκριθεί στον σκοπό για τον οποίο υπάρχει, και που δεν είναι άλλος από τη σωτηρία, τη λύτρωση''. 

Σε αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο αυτό θα προσπαθήσουμε να αποτυπώσουμε τον τύπο του ανθρώπου που χαρακτηρίζει ο π.Συμεών ''Κλειστό κατά έναν καταναγκαστικό τρόπο'' που ''φοβάται να ανοιχθεί''. Στην ομιλία του δε αυτήν ο π.Συμεών εξηγεί ότι ο ''κλειστός κατά έναν καταναγκαστικό τρόπο άνθρωπος'' ''είναι ο άνθρωπος εκείνος ο πολύ περιθριγκωμένος (σ.σ. 
περιφραγμένος), ο οποίος θέλει να είναι η εξαίρεση μέσα στη ζωή.

Είναι ο άνθρωπος εκείνος ο οποίος ιδιαιτέρως επιδιώκει την υπεροχή, περισσότερο από όλους ... αναπαύεται στην αίσθηση αυτή της υπεροχής, γιατί είναι πάντοτε μόνος, ανεξάρτητος, είναι πάντοτε κλεισμένος στον εαυτό του. Πως μπορεί να σταθεί στα πόδια του, πως μπορεί κάπως να στηριχθεί, κάπως να αισθάνεται άνετα, εάν δεν έχει την ιδέα ότι είναι ιδιοφυία, ότι ο εαυτός του έχει μιά ιδιαίτερη αξία, ότι είναι κάτι μεγάλο?

Αυτό τον τρέφει, τον ικανοποιεί, τον αναπαύει, τον ευχαριστεί. Γελοιοποιείται όμως πέρα για πέρα, όταν τα γεγονότα και οι καταστάσεις της ζωής τον διαψεύσουν. Γιατί, ξέρετε, δεν έχει σημασία τι ιδέα, τι γνώμη έχουμε εμείς για τον εαυτό μας, τι νομίζουμε εμείς για τον εαυτό μας, τι νομίζουμε ότι είμαστε.   

Η ζωή είναι μία πραγματικότητα και, θέλουμε δεν θέλουμε, κάποια στιγμή μας αναγκάζει να προσγειωθούμε.Πάνω στα πράγματα αυτός βλέπει πλέον ότι δεν είναι καθόλου μία ιδιοφυία, δεν έχει μιά ιδιαίτερη αξία, δεν είναι ο εαυτός του κάτι πάνω στο οποίο μπορεί να στηριχθεί. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, σαν να γίνεται αγνώριστος, σαν να μην είναι πλέον εκείνος που φαινόταν ότι είναι. Καταφεύγει-γελοιοποιούμενος φυσικά-στους άλλους και ζητάει προστασία, στοργή, αγάπη.Λαμβάνει βέβαια πάλι τα μέτρα του να μην μπει κανείς μέσα στο βάθος της υπάρξεώς του, ώστε τελικά να μείνει πάλι μόνος.   

Γιατί εκείνο είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος και η μεγαλύτερη καταστροφή γι αυτόν: μην τυχόν μπει κάποιος  μέσα στον περιθριγκωμένο (σ.σ. περιφραγμένο) αυτόν πύργο, στο ασφαλές αυτό καταφύγιο. Ενώ ζητάει υπεροχή, δεν κάνει αγώνα μαζί με τους άλλους ανθρώπους, δεν συναγωνίζεται με αυτούς. Πιστεύει όμως ότι όλη η ύπαρξή του στο βάθος είναι ένας μεγάλος θησαυρός, και περιμένει οι άλλοι να δουν αυτόν τον θησαυρό και να τον αναγνωρίσουν.   

Περιμένει να δουν την αξία του. Είναι ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος φαντάζεται τον εαυτό του σαν ένα μοναχικό δένδρο επάνω στην κορυφή κάποιου λόφου, και όλους τους άλλους σαν να είναι δένδρα στις πλαγιές του λόφου, από τα οποία κανένα δεν προεξέχει.Είναι όλα ίδια.Αυτός είναι το μοναδικό δένδρο που προεξέχει και που βρίσκεται πάνω στο λόφο.'' 

Συνεχίζει δε ο π.Συμεών λέγοντας ότι:'' Πως είναι δυνατόν σε μια τέτοια ψυχή να έλθει η χάρη του Θεού, τη στιγμή που ζει με αρρωστημένο τρόπο? Πως είναι δυνατό μια τέτοια ψυχή να χαριτωθεί? Πως είναι δυνατό σε μια τέτοια ψυχή να έλθει το φως του Χριστού? Δεν είναι δυνατόν.Και ο άνθρωπος αυτός μπορεί μια ζωή ολόκληρη να είναι θρησκευτικός, μπορεί να αγωνίζεται, όπως νομίζει ο ίδιος, και τελικά στο βάθος ο εαυτός του να είναι τελείως ακατέργαστος και αρρωστημένος, και καθόλου να μην τον έχει επισκεφθεί η χάρη του Θεού. 

Όμως, όπως κι αν έχει το πράγμα, αν λίγο λίγο ο άνθρωπος αρχίσει να καταλαβαίνει τι του συμβαίνει, και πάρει την απόφαση να αρχίσει να ταπεινώνεται ενώπιον του Θεού και να προσπαθεί να κάνει λίγο κουράγιο να αφεθεί με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού, ο Θεός θα βρει τρόπο να μπει και στο δικό του  σκοτεινό υπόγειο, και στη δική του σκοτεινή  και σκληρή ψυχή, και να μεταμορφώσει την ύπαρξή του και να τον κάνει αληθινό άνθρωπο, 
αληθινό χριστιανό. 

Και τότε θα δει και τους άλλους ως αληθινούς ανθρώπους και θα έχει αληθινή επαφή και αληθινή κοινωνία μαζί τους.Και φυσικά θα έχει μπει κανείς στο δρόμο της σωτηρίας και θα προχωρεί από πρόοδο σε πρόοδο, από χάρη σε χάρη, έως ότου να τελειωθεί εν Χριστώ Ιησού''.

Αμήν γένοιτο για όλους εμάς τους φίλαυτους και εγωϊστές ανθρώπους.

Κ.Σ.