Διαζύγιο;

 

Τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου Μητροπολίτου Φλωρίνης*

   Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια, ὅταν οἱ ἄνθρωποι πίστευαν στὸ Χριστὸ καὶ εἶχαν φόβο Θεοῦ καὶ ζοῦσαν σύμφωνα μὲ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, οἱ γάμοι δὲν διαλύονταν. Σπάνιο ἦταν τὸ διαζύγιο. Καὶ αὐτὸ δὲν ἔβγαινε εὔκολα. Ἀλλὰ τώρα, μὲ τοὺς νέους νόμους ποὺ ἔχει ψηφίσει ἡ πολιτεία, ὁ γάμος δὲν θεωρεῖται ἱερὸς θεσμός, ποὺ ἄνθρωπος, ὅπως λέει ὁ Χριστός, δὲν πρέπει νὰ τὸν διαλύει, ἀλλὰ θεωρεῖται σὰν μιὰ ἁπλῆ σύμβαση ἐμπορικοῦ μᾶλλον χαρακτήρα δύο ἀνθρώπων γιὰ περιορισμένο χρόνο, ποὺ μὲ τὸν εὐκολώτερο τρόπο μπορεῖ νὰ διαλυθεῖ. «Σὲ χωρίζω», λέει ὁ ἄνδρας στὴ γυναῖκα ἢ ἡ γυναῖκα στὸν ἄνδρα. Καὶ πηγαίνει στὸ δικηγορικὸ γραφεῖο, καὶ κάνει αἴτηση διαζυγίου, καὶ γράφει σ’ αὐτὴν ὁ δικηγόρος διάφορες προφάσεις συνήθως ψεύτικες καὶ ἀνυπόστατες. Δυστυχῶς φθάσαμε στὴν ἐποχὴ γιὰ τὴν ὁποία μιὰ παλιὰ προφητεία λέει, ὅτι οἱ ἄνδρες θὰ ἀλλάζουν τὶς γυναῖκες ὅπως ἀλλάζουν τὰ πουκάμισά τους, καὶ οἱ γυναῖκες θ’ ἀλλάζουν τοὺς ἄνδρες τους ὅπως ἀλλάζουν τὶς ρόμπες τους.

   Μπορεῖτε νὰ φαντασθεῖτε τί γίνεται μέσα σ’ ἕνα σπίτι ὅπου τὸ ἀνδρόγυνο εἶναι ἕτοιμο νὰ χωρίσει; Ἡ κατάσταση εἶναι φρικτή. Τὸ σπίτι, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἕνας μικρὸς παράδεισος ὅπου νὰ βασιλεύει ἡ εἰρήνη καὶ ἡ ἀγάπη, καταντᾶ κόλαση. Ὁ ἄνδρας ὑποπτεύεται τὴ γυναῖκα. Ἡ γυναῖκα ὑποπτεύεται τὸν ἄνδρα. Ζηλοτυπίες καὶ ἔριδες καὶ φθόνοι. Ἔχει ἀνάψει ἡ φωτιὰ τῆς κόλασης μέσα στὸ ἱερὸ ἄσυλο τῆς οἰκογένειας. Καὶ στὴ φωτιὰ αὐτὴ ρίχνεται εὔφλεκτη ὕλη κάθε μέρα καὶ ἡ φωτιὰ φουντώνει. Καὶ εὔφλεκτη ὕλη εἶναι οἱ βρισιές, οἱ διαβολὲς καὶ οἱ συκοφαντίες, εἶναι οἱ βλασφημίες, ποὺ συχνὰ καταλήγουν σὲ συμπλοκές, ξυλοδαρμοὺς καὶ αἱματηρὰ ἐπεισόδια.

   Καὶ θεατὲς τῶν ἐχθρικῶν αὐτῶν ἐκδηλώσεων μεταξὺ τοῦ πατέρα καὶ τῆς μητέρας εἶναι τὰ παιδιά. Ὦ Θεέ μου, τί βλέπουν καὶ τί ἀκοῦν τὰ παιδιὰ μέσα σ’ ἕνα τέτοιο σπίτι! Φοβισμένα μαζεύονται σὲ κάποια γωνιὰ τοῦ σπιτιοῦ, κλαῖνε καὶ ἀναστενάζουν καὶ μαραίνονται σὰν τὰ λουλούδια ὅταν πέφτει χαλάζι. Παρακολουθοῦν κατόπιν τὴν ἐξέλιξη τῆς συζυγικῆς ἔχθρας μέσα στὰ δικαστήρια, ὅπου ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα, ποὺ βρίσκονται σὲ διάσταση, ἐκθέτουν «τὰ ἄπλυτα» τοῦ οἰκογενειακοῦ βίου μπροστὰ σὲ ὅλους. Καὶ τὸ πιὸ δραματικὸ γιὰ τὰ παιδιὰ εἶναι τὸ δίλημμα: Μὲ ποιόν νὰ πᾶνε; Μὲ τὸν πατέρα ἢ μὲ τὴ μητέρα; Ὁ πατέρας κατηγορεῖ τὴ μητέρα καὶ ἡ μητέρα κατηγορεῖ τὸν πατέρα, καὶ τὰ παιδιὰ πικραίνονται καὶ δηλητηριάζονται καὶ ἀναπτύσσεται μέσα τους μῖσος πρὸς τὸν πατέρα ἢ τὴ μητέρα καὶ δὲν θέλουν νὰ βλέπουν ἐκεῖνον ποὺ κατὰ τὴν ἀντίληψή τους εἶναι ἔνοχος.

   Τὸ μῖσος ποὺ ἀναπτύσσεται ἀνάμεσα στοὺς ἐν διαστάσει συζύγους εἶναι ἀφάνταστο. Σὲ μιὰ προσπάθεια συμφιλιώσεως ἀνδρογύνου, ποὺ ἔγινε στὸ γραφεῖο τῆς Μητροπόλεως, σὲ κάποια στιγμὴ γεμάτη ὀργὴ καὶ ἀγανάκτηση εἶπε ἡ γυναῖκα:

   - Δέσποτα, μὴ κουράζεστε. Αὐτὸς εἶναι σατανᾶς μὲ 100 κέρατα.

   - Ὄχι, παιδί μου, τῆς εἶπα· δὲν εἶναι τέτοιος ὁ ἄνδρας σου. Καὶ σὲ ρωτῶ, ὅταν τὸν πρωτογνώρισες πῶς τὸν ἔλεγες;

   - «Ἄγγελέ μου», μὲ ἔλεγε, φώναξε ὁ ἄνδρας.

   - Λοιπόν, τῆς εἶπα, οὔτε διάβολος οὔτε ἄγγελος εἶναι· ἄνθρωπος εἶναι, ὅπως ἄνθρωπος εἶσαι καὶ σύ, μὲ ἐλαττώματα, καὶ πρέπει μὲ ἀγάπη καὶ ἀνοχὴ νὰ διορθώνει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.

   Ἀλλὰ ποῦ ν’ ἀκούσουν! Τὸ πάθος εἶχε τυφλώσει καὶ τοὺς δύο…

   Ἐκεῖνοι ποὺ πληρώνουν τὶς φοβερὲς συνέπειες τῶν διαζυγίων εἶναι τὰ παιδιά. Ἀπογοητευμένα καὶ ἀηδιασμένα ἀπὸ τὴν ἄθλια ζωὴ τῆς οἰκογένειας, γιὰ ἀναψυχὴ ἄλλα καταφεύγουν στὰ ναρκωτικά, ἄλλα στὰ νυκτερινὰ κέντρα, ἄλλα στὶς συμμορίες κλεπτῶν καὶ ληστῶν, καὶ ἄλλα αὐτοκτονοῦν.

 

   Καὶ μόνο γιὰ χάρη τῶν παιδιῶν θὰ ἔπρεπε οἱ γονεῖς νὰ μὴ καταλήγουν σὲ διαζύγια, ποὺ ἔχουν τέτοιες ὀδυνηρὲς συνέπειες γιὰ τὰ παιδιά τους.

   Προσπαθώντας νὰ συμβιβάσω διάφορα ἀνδρόγυνα λέγω στὸν ἄνδρα καὶ στὴ γυναῖκα ποὺ εἶναι ἀσυμβίβαστοι τὰ ἑξῆς:

 

   Τὸ παιδὶ ποὺ ἔχετε δὲν ἀνήκει μόνο στὸν ἕνα, ἀνήκει καὶ στοὺς δύο. Εἶναι δημιούργημα καὶ τῶν δυό σας, καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ σᾶς ἑνώνει ἀδιάσπαστα. Ὑποθέστε ὅτι ὑπάρχει ἕνας νόμος, νόμος Σολομώντειος, καὶ ὁ νόμος αὐτὸς ὁρίζει, ὅτι, ἐφ’ ὅσον οἱ γονεῖς δὲν συμβιβάζονται καὶ ὁ καθένας ζητάει ἐπιμόνως τὸ παιδὶ νὰ πάει μαζί του, τὸ παιδὶ νὰ κόβεται στὴ μέση καὶ τὸ μισὸ νὰ τὸ παίρνει ὁ πατέρας καὶ τὸ ἄλλο μισὸ ἡ μητέρα. Σύ, μητέρα, τί θὰ ἔκανες, ἂν ὑπῆρχε ἕνας τέτοιος νόμος; Θὰ δεχόσουν νὰ κόψουν τὸ παιδί σου στὰ δύο, ἢ θὰ ὑποχωροῦσες καὶ θὰ δεχόσουν νὰ ζήσεις μὲ τὸν ἄνδρα σου γιὰ νὰ διασώσεις τὸ παιδὶ ἀπὸ φρικτὸ θάνατο;…

   Μ’ αὐτὸ τὸ παράδειγμα πολλὲς φορὲς ἐπιτυγχάνεται ἡ συμφιλίωση τῶν ἐν διαστάσει συζύγων.

   Ἀνδρόγυνα, ποὺ γιὰ διάφορες αἰτίες βρίσκεσθε σὲ διάσταση καὶ τρέχετε στὰ δικαστήρια καὶ ἐπιμένετε νὰ πάρετε διαζύγιο! Ἂν ἔχετε παιδιά, γιὰ ἕνα λόγο παραπάνω νὰ μὴν ἐπιμένετε. Χάριν τῶν παιδιῶν σας, κάνετε κάθε θυσία καὶ βρεῖτε τρόπο νὰ μονοιάσετε καὶ νὰ ξαναβρεῖτε τὴν πρώτη σας ἀγάπη. Ἀλλιῶς, ἐπιμένοντας στὸ διαζύγιο, ὄχι μόνο παραβαίνετε τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐγκληματεῖτε εἰς βάρος τῶν παιδιῶν σας. Καὶ μὴ παραπονεῖσθε, ἂν αὔριο τὰ παιδιά σας παραστρατήσουν καὶ καταστραφοῦν. Ὑπεύθυνοι θὰ εἶσθε σεῖς. Ἀναλογισθεῖτε τὶς φοβερὲς εὐθῦνες.

 

   Τελειώνω μὲ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Ὃ ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω», δηλ.: Τὸ ἀνδρόγυνο, τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς τόσο στενὰ συνένωσε, ὁ ἄνθρωπος ἂς μὴ τὸ χωρίσει! (Ματθ. ιθ΄ 6).

 

 

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «ΠΟΙΚΙΛΑ», ἐκδόσεις Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», Ἀθῆναι 1992, σελ. 32-37.

 

πηγη: pneumatikes-selides.blogspot.com