Άγιος Νεκτάριος: Ἡ εἰκόνα τοῦ κακοῦ ἀνθρώπου

Ἡ εἰκόνα τοῦ κακοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ κακὸς εἶναι ἄφρων, γιατὶ ἡ κακία εἶναι ἀφροσύνη καὶ στέρηση τοῦ φωτὸς ποὺ

φωτίζει τὴ διάνοια.

Ὁ κακός, πρῶτα ἀπ’ ὅλους βλάπτει τὸν ἑαυτὸ του, γιατὶ τὰ κακὰ ποὺ προκαλοῦνται

ἀπ’ αὐτόν, πρωτίστως ὑποσκάπτουν καὶ ὑπονομεύουν τὴ δικὴ του ζωὴ καὶ εὐτυχία.

Ὁ κακὸς εἶναι ἀνόητος γιατὶ ἐγκατέλειψε τὸν Θεὸ καὶ ἀκολούθησε τὸν πονηρό,

ἐξομοιώνοντας τὸν ἑαυτὸ του μ’ αὐτόν. Συνεργάζεται μὲ τὸν πονηρὸ καὶ δουλεύει σ’

αὐτὸν γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ ἀγαθοῦ. 

Ἀναζήτησε εὐφροσύνη στὴν κακία, μὰ βρῆκε βάσανα καὶ συμφορές. 

Ἀναζήτησε τὴν εὐτυχία καὶ βρῆκε τὴ δυστυχία. 

Ἀναζήτησε τὴν εὐδαιμονία καὶ βρῆκε πλήρη κακοδαιμονία.

Ὁ κακὸς ἔβγαλε τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν καρδιά του καὶ μίσησε τὸν νομὸ Του.

Ἐργάζεται τὸ κακό, γιατὶ ἡ πωρωμένη του καρδιά βρίσκει προσωρινή εὐχαρίστηση

σ’ αὐτό. Κατέληξε νὰ εἶναι ἀπόλαυση καὶ εὐχαρίστηση τῆς καρδιᾶς του ἡ μελέτη καί

ὴ ἐργασία τοῦ κακοῦ. Ἀλλὰ ποιὰ εὐχαρίστηση; Ποιὰ ἀπόλαυση; 

Εὐχαρίστηση γεμάτη φόβο καὶ ἀπόλαυση πλήρους ταραχῆς. Ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά τοῦ κακοῦ,

πάσχουν άδιάκοπα. Ὁ νοῦς συνθλίβεται γιὰ νὰ ἐπινοήσει τρόπο τελειότερο, μὲ

σκοπὸ νὰ πετύχει σίγουρα τὸ κακὸ ποὺ ποθεῖ τόσο πολύ. Ἡ καρδιά του διαρκῶς

ταράζεται ἀπὸ τὶς κακίες της σὰν θάλασσα τρικυμισμὲνη, συνεχεῖς ὁρμὲς δὲ

ἀκατάπαυστων παθῶν, σὰν σφοδρές πνοὲς ἀνέμων τὴν συνταράζουν βαθιά. Ὅλα

τὰ ἔργα του φέρουν τὴ σφραγίδα τοῦ μόχθου καὶ τῆς ἀγωνίας καὶ τὸν χαρακτήρα

τοῦ τρόμου. Τὸ φῶς τῆς μέρας τὸν ἐνοχλεῖ. Ὁ κακὸς ἀποφεύγει τὸ φῶς τῆς μέρας

σὰν τὸ θηρίο καὶ ἀναζητάει καταφύγιο, γιὰ νὰ εἶναι ἀσφαλής, σὲ σκοτεινὲς σπηλιές,

σὲ ὑπόγειες κρύπτες καὶ σὲ ἀνήλια κρησφύγετα, ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ πυκνοῦ

σκοταδιοῦ τῆς νύχτας.

Ὁ κακός, σὰν ἐργάτης τῆς κακίας, ἐργάζεται ἡμέρα καὶ νύχτα γι’ αὐτὴν δίχως νὰ

μετανοιώνει καὶ ἀμείβεται ἔτσι μὲ τὴν αἰώνια κόλαση.

Ὁ κακὸς εἶναι ἄφρων, γιατὶ ἀρνήθηκε τὸν χρηστὸ ζυγὸ τοῦ Κυρίου καὶ τὸ ἐλαφρὺ

φορτίο Του καί ἀνέλαβε νὰ κουβαλήσει τὸν βαρύτατο ζυγὸ τοῦ Διαβόλου καί τὸ

φορτίο αὐτοῦ. 

Ἀρνήθηκε τὸν φιλάνθρωπο Θεὸ καὶ ὑπετάγη στὸν ἁρχὲκακο Διάβολο,

τὸν ἀνθρωποκτόνο τύραννο καὶ τὸν μισητὸ δαίμονα. Ὁ κακὸς εἶναι ἄφρων, γιατὶ

νομίζει ὅτι ἐξαπατᾶ καὶ ὅτι διαφεύγει τὴ Θεία Δίκη, ποὺ κρέμεται πάνω ἀπό τὸ

κεφάλι του. Τὸν παρακολουθεῖ τὸ βλέμμα τῆς Θείας Δίκης καὶ κάθε πράξη του

βαραίνει τὴν πλάστιγγα τοῦ ζυγοῦ τῆς Θείας Δικαιοσύνης, ἡ ὁποία θὰ τὸν κρίνει

κάποια μέρα γιὰ τὶς πράξεις του καὶ θὰ τοῦ ἀνταποδώσει κατὰ τὰ ἔργα του. Ὁ κακὸς

εἶναι ἄφρων γιατὶ προκαλεῖ ἀπὸ μόνος του τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἑτοιμάζει γι’

αὐτόν, σὰν αἰώνια διαμονή, τὸν Ἅδη, τὸν Τάρταρο καὶ τὴν κόλαση. Εἶναι ἄφρων

γιατὶ ἀντὶ ψεύτικου νομίσματος, ἀντάλλαξε τὸν θησαυρὸ του, διότι γιὰ ψεύτικες,

ἀπατηλὲς καὶ πρόσκαιρες ἀπολαύσεις, θυσίασε τὴν αἰώνια μακαριότητα, τὴ γαλήνη

τῆς καρδιᾶς του καὶ τὴν ἀταραξία τοῦ πνεύματος του. Εἶναι ἄφρων γιατὶ

ἐρωτεύθηκε τὴν κακία, ἡ ὁποία τὸν μέθυσε καὶ τὸν ἔκανε δοῦλο της. 

Εἶναι ἀνόητος γιατὶ παραδόθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὴν κακία, ἡ ὁποία τύφλωσε τοὺς ὀφθαλμοὺς του νὰ μὴ βλέπει, βούλλωσε τ’ αὐτιά του νὰ μὴν ἀκούει, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ἀντικρύσει

τὴν εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τὴν ἀγαπήσει καὶ νὰ μὴν ἀκούσει τὴ Θεία φωνὴ ποὺ τὸν

καλεῖ καὶ ἐπιστρέψει καὶ σωθεῖ.

Δυστυχὴς ἄνθρωπος! Ἡ κακία του τὸν ὁδηγεῖ στὸν πυθμένα τοῦ Ἅδη καὶ σὰν

λαίλαπα θὰ τὸν ἐκμηδενίσει. Τὰ πόδια του γρήγορα τὸν πᾶνε στὴν ἀπώλεια, τὸ δὲ

στόμα του βλασφημεῖ. Ἡ καρδιά του μελετάει τὴν ἀσέβεια, ὁ δὲ νοῦς του γεννᾶ τὰ

πονηρά. Τὰ χέρια του ἕτοιμα νὰ ἁρπάξουν καί τὰ μάτια του ἕτοιμα νὰ ματιάσουν

καὶ νὰ ἀμαυρώσουν τὰ καλά. Μαζεύει γιὰ τὸν ἑαυτὸ του ὅλα τὰ κακὰ καὶ στὰ χείλη

του καίει φωτιά. Ρημάζει τὶς ὁδοὺς του ἡ ἀφροσύνη, ἡ δὲ καρδιά του κατηγορεῖ τὸν

Θεό.

Ἀληθινά, ὁ κακὸς ἄνθρωπος εἶναι δυστυχὴς καὶ ταλαίπωρος. 

Εκ του βιβλίου

«Τὸ γνῶθι σατὸν

ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ»,

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ