«Σήμερα πόσοι ἄνθρωποι πέρασαν καί τί μοῦ εἶπαν, ἀγαπητοί μου, ἔχω τρομάξει μέ αὐτά πού ἄκουσα, ἔχω τρομάξει! Μέ καταλαβαίνετε, ἔχω τρομάξει. Καί λέγω:
Θεέ μου, ποῦ πᾶμε; Ποῦ βρισκόμαστε; Ἐν πάσῃ ἀνέσει πλέον οἱ Νεοέλληνες κινοῦνται πρός καταπάτηση κάθε ντροπῆς καί κάθε ὁρίου ἤθους.
Δέν ὑπάρχει πλέον ντροπή, δέν ὑπάρχει, εἶναι φοβερό, κι ὅμως ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφής:
«Οὐ μετακινήσεις ὅρια, ἅ [τά ὁποῖα] ἔστησαν οἱ πατέρες σου».
Ὅμως, ἐπειδή ἀκριβῶς ἔχουμε μετακινήσει αὐτά τά ὅρια, γι’ αὐτό τό λόγο ἔχομε καί θά ἔχομε φοβερές ἐπιπτώσεις. Οἱ Ἑβραῖοι ξέρετε τί πάθαιναν, ὅταν παρέβαιναν αὐτά τά ὅρια;
Τούς μίκρυνε ὁ Θεός, ἄφηνε τούς ἐχθρούς των, δέν προστάτευε τό λαό, περνοῦσαν στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας τους, τή γῆ Χαναᾶν, κυρίευαν ἐδάφη τους κι ἔτσι ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ ἀπό ἐδαφικῆς πλευρᾶς μίκρυνε.
Εἶναι τόσο ἐξοργιστικά καί περίεργα αὐτά πού τελεσιουργοῦνται τά τελευταῖα χρόνια, ὥστε θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός, χωρίς νά εἴμεθα προφῆτες, νά μικρύνουμε, ἐδαφικά νά μικρύνουμε. Θά μοῦ πεῖτε, θά τό εὐχόμουνα; Ἄπαγε!
Ὅταν μάλιστα σκέφτομαι, ἀγαπητοί μου, τά νησιά μας, τά ἀκραῖα νησιά μας, τά πρός ἀνατολάς, μέ πιάνει ἴλιγγος!».
(Δευτερονόμιο, ὁμιλία 32η)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου