Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Στὴν ἐποχή μας τὰ λόγια εἶναι πληθωρικὰ καὶ ὑπερβολικά. Σχεδὸν ὅλοι θέλουν νὰ διδάξουν, νὰ ὑποδείξουν, νὰ ἐλέγξουν καὶ νὰ λύσουν μὲ τρόπο μαγικὸ τὰ πολλὰ καὶ δυσεπίλυτα προβλήματα, γιὰ νὰ σκορπίσουν τὴν εὐτυχία στὸ δυστυχισμένο λαό! Δὲν παραλείπουν τὶς εὔκολες ἠθικολογίες, τὴν ὑπενθύμιση καθηκόντων καὶ ὑποχρεώσεων στοὺς ἀγαθοὺς καὶ ἀθῴους, ἀλλὰ καὶ τὰ βαριὰ φορτία, ποὺ δύσκολα σηκώνονται, τὰ ὁποῖα ἀναθέτουν στοὺς ἄλλους, «ἐνῷ οἱ ἴδιοι δὲν θέλουν οὔτε μὲ τὸ δάκτυλό τους νὰ τὰ κινήσουν» (Ματθ. κγ΄ 4).
Ἐκεῖνο, ὡστόσο, ποὺ προκαλεῖ καὶ σκανδαλίζει περισσότερο εἶναι ἡ ἀσυνέπεια καὶ οἱ ἀνεκπλήρωτες ὑποσχέσεις. Ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου γιὰ τὴν ἀσυνέπεια τῶν Ἰουδαίων, εἶναι πάντα ἐπίκαιρος: «Ὁ οὖν διδάσκων ἕτερον σεαυτὸν οὐ διδάσκεις;» (Ρώμ. β΄ 21). Τὴν πρόκληση αὐτὴ τὴ βιώνουμε καθημερινά. Οἱ μεγαλόσχημοι καὶ οἱ ἀξιωματοῦχοι, οἱ λεγόμενοι ἄρχοντες τοῦ τόπου, δὲν μᾶς ἀφήνουν σὲ ἡσυχία. Συνεχῶς ὑπόσχονται, ἀλλὰ τίποτα δὲν κάνουν. Θέλουν ἁπλῶς νὰ ἀποκοιμίζουν τοὺς ἁπλοῦς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς παραπληροφοροῦν. Ὅμως πρέπει νὰ ἀποκαλύπτουμε τὴν ἀθλιότητά τους καὶ τὶς ἀνεκπλήρωτες ὑποσχέσεις νὰ τὶς θεωροῦμε ψέματα πρώτου μεγέθους. Νὰ εἴμασθε πάντα ἐπιφυλακτικοί. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἶναι θρασεῖς καὶ δὲν ἔχουν τὸν παραμικρὸ δισταγμὸ στὰ ὅσα χωρὶς ντροπὴ λένε. Δὲν ἀντέχουν ἐπίσης οὔτε τὶς καλοπροαίρετες συνομιλίες. Καὶ ὅταν τοὺς ἐπισημαίνεις τὴν ἀσυνέπειά τους, ἀντιδροῦν μὲ νέες ὑποσχέσεις προκειμένου νὰ ἀποφύγουν δυσάρεστα ἐπεισόδια.
Ὁ συνεπὴς καὶ προσεκτικὸς ἄνθρωπος πολὺ δύσκολα ἀνέχεται ἐκείνους ποὺ ὑπόσχονται, ἀλλὰ ποτὲ δὲν κάνουν κάτι. Δὲν τοὺς ἔχει ἐμπιστοσύνη καὶ ἀποφεύγει τὴν ἐπικοινωνία μαζί τους. Ἐρεθίζεται ἀπὸ τὶς ἀδιάκοπες ὑποσχέσεις, ἀπὸ τὶς ὑποκριτικὲς χαιρετοῦρες καὶ τὸ ψεύτικο ἐνδιαφέρον τους γιὰ τὴν λύση τῶν διαφόρων προβλημάτων ποὺ ταλαιπωροῦν τοὺς ἁπλοῦς ἀνθρώπους. Διαπιστώνει ἐπίσης ὅτι βάζουν τὸ ἀξίωμα ποὺ κατέχουν στὴν ὑπηρεσία καὶ ἱκανοποίηση τοῦ φοβεροῦ πάθους τῆς φιλοδοξίας. Ὅλα ὅσα κάνουν κινοῦνται γύρω ἀπὸ αὐτό. Πρόκειται γιὰ ἀσυνειδησία ποὺ προσεγγίζει τὰ ὅρια τῆς πολεμικῆς καταστροφῆς, ἀφοῦ καταδικάζει τὸν τόπο σὲ μαρασμὸ καὶ ἐξαθλίωση.
Προσωπικὰ ἀναλογίζομαι τὸ φιλόδοξο δήμαρχο, ὁ ὁποῖος ἐμπαίζει τοὺς δημότες του καὶ ἐξοργίζομαι.
Βλέπω τὸ φιλόδοξο μητροπολίτη καὶ συμπάσχω μὲ τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς.
Βλέπω ἐπίσης τοὺς ἀνάξιους κληρικοὺς καὶ θλίβομαι βαθιά, γιατί οἱ ἐνορίτες τους βιώνουν πικρὰ ἀδιέξοδα.
Ἀλλὰ καὶ οἱ κατ’ ὄνομα χριστιανοὶ μὲ ἀπελπίζουν, γιατί δὲν ἔχουν ἱερὸ ζῆλο καὶ δὲν τηροῦν τὶς ἐντολές. Καὶ νὰ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι ὁ Χριστὸς ζητεῖ ἀπὸ αὐτοὺς νὰ γίνουν τὸ φῶς τοῦ κόσμου.
Ἂς εὐχηθοῦμε ὅτι κάποτε θὰ ἐκλείψει ἡ πρόκληση τῆς ἀσυνέπειας, γιὰ νὰ ἀρχίσουμε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι κάτι καλύτερο θὰ δοῦμε στὸ κοντινὸ μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου